دیدار مدیر موسسه تنظیم ونشر اثار امام خمینی (س) اصفهان با مدیرکل دیوان محاسبات استان اصفهان

نسیم عشق

بـــه مــــن نگـــر که رخی همچو کهــــربا دارم دلــــی به ســــوی رخ یـــار دلـــربا دارم ز جـــام عشق چشیـــدم شراب صدق و صفا به خــــُمّ میکــــده بـا جان و دل، وفادارم

آواز سروش

بر در میکــــــــده، پیمانه زدم خرقه به دوش تا شـــود از کفــــــم آرام و رَوَد از سر هوش از دم شیخ، شفـــای دل من حاصل نیست بایدم، شکـــــــــوه برم پیش بت باده فروش

راز بگشا

مرغ دل پر می‏زند تا زین قفس بیرون شود جــان به‏ جان آمد توانش، تا دمـی مجنون شود کس نــــــــــداند حال این پروانه دلسوخته در بــــرِ شمعِ وجود دوسـت، آخر چون شود؟

هست و نیست

عالم اندر ذکر تو در شور و غوغا، هست و نیست بــــــاده از دست تـو اندر جام صهبا، هست و نیست نــــــــور رخســــــــار تو در دلها، فروزان شد نشد عشق رویــــــت در دل هر پیر و برنا، هست و نیست

میگُساران

عاشقـــــــان روی او را خانــه و کاشانه نیست مرغ بال و پر شکسته، فکر باغ و لانه نیست گـــــر اسیر روی اویی؛ نیست شو، پروانه شو پای‏بنـــد ملک هستی، در خور پروانه نیست

لب دوست

گـــــرچه از هر دو جهان هیچ نشد حاصل ما غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل ما حاصل کونْ و مکان، جمله ز عکس رخ توست پس همین بس که همه کوْن و مکانْ حاصل ما

میِ چاره ساز

ســـاقی، به روی من درِ میخانه بــاز کن از درس و بحث و زهد و ریا، بی‏ نیاز کن تــــاری ز زلفِ خم خم خود در رهم بنــه فارغ ز علـم و مسجد و درس و نماز کن

مکتب عشق

آنکه دامن می زند بر آتش جانـــم، حبیب است آنکـــه روز افزون نمـــاید درد من، آن خود طبیب است آنچه روح افزاست، جام باده از دست نگار است نی مدرّس، نی مــربّی، نی ‏حکیم و نی خطیب است

مستی عشق

در میخـــــانه به روی همــــــــــــــه باز است هنوز سینــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنوز بی نیازیست در این مستی و بیهوشی عشق درِ هستــــی زدن از روی نیــــــــاز است هنوز

مستی عاشق

دل کـه آشفته روی تو نبـــــاشد، دل نیست آنکـــــــــه دیوانه خال تو نشد، عاقل نیست مستــــی عاشق دلباخته از باده تــــوست بجــز این مستیم از عمر، دگر حاصل نیست

مژده دیدار

باد بهار مــــــــــــــــــــژده دیـــــدار یار داد شــــــاید که جــان به مقدم باد بهار داد بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دل‏فریب بـــــــــــــــــر دل نوید سرو قد گلعذار داد

مبتلای دوست

بــــــــــاد صبا، گذر کنی ار در سرای دوست بر گو که: دوست سر ننهد جز به پای دوست مــــــن ســــــر نمی نهم، مگر اندر قدوم یار مـــن جان نمی دهم، مگر اندر هوای دوست

محراب اندیشه

باید از آفــــــــاق و انفس بگذری تا جـــان شوی و آنگه از جان بگذری تا در خور جـــانان شوی طُـــــــرّه گیســـــــــوی او، در کف نیاید رایـــگان باید اندر این طریقت، پای و سر چوگان شوی

محرم عشق

وه، چه افراشته شد در دو جهان پرچم عشق آدم و جنّ و مَلَک، مانــده به پیچ و خم عشق عــــرشیان، نـــــــالـــــه و فریاد کنان در ره یار قدسیان بر سر و بر سینه زنان، از غم عشق

محرم اسرار

هیچ دانــــی که مــــــنِ زار گرفتار توام با دل و جان، سببِ گرمیِ بازار توام هر جفا از تو به من رفت، به منت بخرم به خــــدا یــــــار توام، یارِ وفادار توام

محراب عشق

جــــز خـــــــــم ابروی دلبر، هیچ محرابی ندارم جـــز غــــم هجــران رویش، من تب و تابی ندارم گفتـــــم انـــــــدر خواب بینم چهره چون آفتابش حسرت این خواب در دل ماند، چون خوابی ندارم

لذت عشق

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون، نداند رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون، نداند تا نگشتی کوهـــکن، شیرینی هجران ندانی نــــاز پـــــرورده، ره آورد دل پر خــــون نداند

گلزار جان

با که گویم غم دل، جز تو که غمخوار منی؟ همـــه عالـــــم اگرم پشت کند، یــار منی دل نبندم بـــــه کسی، روی نیارم بــــه دری تا تو رویــــــای منی، تــــا تو مدد کار منی

کعبه مقصود

هـــر جا که شدم، از تو ندایی نشنیدم جـــز از بت و بتخــــانه، اثـــر هیچ ندیدم آفـــــاق پر از غلغله است از تو و هرگز بــــا گــــوش کر خود به صدایی نرسیدم

کعبه عشق

از دلبــــرم به بتکـــــــده، نام و نشان نبود در کعبــــــــه نیز جلـوه‏ ای از او عیان نبود در خانقــــــــاه، ذکری از آن گلعذار نیست در دیــــــر و در کنیسه، کلامی از آن نبود

کعبه در زنجیر

خـــــار راه منــــــــــی ای شیخ! ز گلــــزار برو از ســـر راه من ای رنـــــد تبهکـــــــار، برو تو و ارشاد من، ای مرشد بــــی رشد و تباه؟! از بـــــرِ روی مـــن ای صوفــــی غدّار، برو

کتاب عمر

پیـــــــــــری رسید و عهـــــــــد جـــوانی تباه شد ایّام زنــــدگی، همــــــه صــرف گناه شد بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــی روم عمــــری دراز، صرف در این کـوره راه شد

کاروان عشق

پـــــریشان‏ حالــــــی و درماندگیّ ما نمــی‏دانی خطا کاری ما را فاش بی پروا نمی‏دانی به مستی، کـــاروان عاشقان رفتند از این منزل برون رفتند از "لا "جانب "الّا"، نمی‏دانی

قبله محراب

خــــــــم ابـــروی کجت قبله محــراب من است تاب گیســوی تو خود، راز تب و تاب من است اهـــــــــــل دل را به نیایش، اگــر آدابی هست یـــاد دیــــــــدار رُخ و موی تو، آداب من است