همّت پیر

رازی است مـــــرا، رازگشــــایی خواهم دردی است به جانم و دوایی خواهم گـــر طـــــور ندیدم و نخـــــواهــــم دیدن در طــــور دل از تو، جای پایی خواهم

هوای وصال

در پیچ و تــــــــاب گیسوی دلبر، ترانه است دل بـــــــــــرده فدایی هر شاخ شانــــــه است جان در هــــــــوای دیدن رخسار ماه توست در مسجد و کنیســــه نشستن بهانــــــه است

بهار جان

بهــــار آمد، جوانی را پس از پیری ز سر گیرم کنـــار یــــار بنشینم ز عمـــر خــود ثمرگیرم بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آمیزم بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگیرم

بهار

بهار آمد که غم از جان برد، غم در دل افزون شد چه گویم کز غم آن ســـــروِ خندان، جان و دل خون شد گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند تو دانـــــــی حال مـــا واماندگان در این میان چون شد

عید نوروز

باد نوروز وزیـــده است به کوه و صحرا جامه عیـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست نازم آن مطـــرب مجلـــس کـــه بود قبله نما

قصیده ای در مدح حضرت فاطمه زهرا (س) و حضرت معصومه‏‏ از دیوان امام خمینی (س)

آفتاب نیمه شب

ای خوب رخ که پـــــرده نشینی و بی‏حجاب ای صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب ای آفتــــــــــابِ نیمــــ شب، ای ماهِ نیمروز ای نجم دوربین کـــــه نـــه ماهی، نه آفتاب کیهان طلایه دارت و خــــــورشید ســـایه‏ات گیســـــــــوی حــــــور خیمــه ناز تو را طناب جانهای قدسیــان همه در حسرتت به سوز دلهــــــای حوریـــــــان همـه در فرقتت کباب انمـــــــوذج جمــــالی و اسطــــــوره جــلال دریای بیکــــــــرانی و عالـــــم همــــه سراب آیــــــا شــــود که نیم نظر ســـــــوی ما کنی تا پــــــــر گشــــــوده کوچ نماییم از این قِباب ای جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو ای غمزه ات هلاکْ کنِ هر چه شیخ و شاب چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است آبـــــــادی دو کـــــــوْن به قربـــان این خراب