بهار

بهار آمد که غم از جان برد، غم در دل افزون شد   
چه گویم کز غم آن ســـــروِ خندان، جان و دل خون شد

گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند    
تو دانـــــــی حال مـــا واماندگان در این میان چون شد

گل از هجـــــران بلبل، بلبل از دوریّ گــل، هر دم  
به طرْف گلستان هر یک، به عشق خویش مفتون شد

حجاب از چهره دلــــــــــــــدار ما، باد صبـا بگرفت  
چـــــو من هر کس بر او یک دم نظر افکند، مجنون شد

بهــــــــار آمد، ز گلشن بــــــرد زردیها و سردیهــا   
به یُمن خور، گلستان سبز و بستان گرم و گلگون شد

بهـــــــار آمــــــد، بهــــــار آمـــد، بهار گل‏عذار آمد  
به میخــــــواران عــاشق گو: خمار از صحنه بیرون شد