بهــــار آمد، جوانی را پس از پیری ز سر گیرم
کنـــار یــــار بنشینم ز عمـــر خــود ثمرگیرم
بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آمیزم
بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگیرم
خــــزان و زردی آن را نهم در پشت سر، روزی
کـــه در گلـزار جان از گلعذار خود خبر گیرم
پَـــر و بالــــم که در دیْ از غم دلدار، پرپر شد
بـــه فـروردین به یاد وصل دلبر بال و پر گیرم
بـــه هنگام خـزان در این خراب آباد، بنشستم
بهـــار آمــد کـــه بهـــر وصل او بار سفر گیرم
اگر ساقی از آن جامی که بر عشاق افشاند
بیفشـــاند ، به مستی از رخ او، پرده بر گیرم
.
انتهای پیام /*