پیـــــــــــری رسید و عهـــــــــد جـــوانی تباه شد
ایّام زنــــدگی، همــــــه صــرف گناه شد
بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــی روم
عمــــری دراز، صرف در این کـوره راه شد
وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه اند
وابستهای چو من به جهـان، بی پناه شد
خودخواهی است و خودسری و خودپسندی است
حاصل ز عمرِ آنکه خــــودش، قبله گاه شد
دلــــــدادگان، کــــــه روی سفیدنـــــــــــد پیش یار
رنج مـــــرا ندیده کـــــه رویــــم سیـاه شد
افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس
آن را کـــه بستــه در رسن مال و جاه شد
از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ ای دوست، دست گیر
آن را کـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد
.
انتهای پیام /*