خورشید جهان

بیدار شو ای یار، از این خواب گران بنگر رخ دوست را به هر ذرّه عیان تا خوابی، در خودیّ خود پنهانی خورشید جهان بُوَد ز چشم تو نهان

بت یکدانه

خـــرّم آن روز کــه ما عاکف میخانه شویم از کف عقل، بــرون جسته و دیوانه شویم بشکنیــــــــــــــم آینه فلسفه و عرفان را از صنمخــــــــــانه این قافله، بیگانه شویم

یاد دوست

یاد روزی که به عشق تو گرفتار شدم از سر خــــویش گذر کرده، سوی یــــار شدم آرزوی خم گیسوی تو، خم کرد قدم بـــاز، انگشت نمـــــای ســـــر بـــــازار شدم

اخگر غم

آنکــــــــــه ما را جفت با غم کرد، بنشانیــــد فرد دیــــــــــدی آخـــر پرسشی از حال زار ما نکرد؟ بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهی گــــواهی آشکار اشک ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم می‏زنم با آه سرد گـــــر نه خود، رخسار زیبــــــای تو دید اندر چمن گــــــــــرد باد اندر رُخ گل می فشانَد از چه گرد؟ می نیــــــــــــــــارم ز آستانت روی خود برداشتن گــــر دو صد بارم ز کوی خویشتن، سازی تو طرد بشنوم گر، با مـــــن بیدل تــــــــــــو را باشد ستیز جـــــــــــان به کف بگرفته بشتابم به میدان نبرد "هندی" این بسرود هرچند اوستادی گفته است: "مرد این میدان نیم من، گر تو خواهی بود مرد"

نهانخانه اسرار

بــــــــر در میکــــــده از روی نیــــاز آمده‏ام پیش اصحاب طریقت، به نمـــاز آمده‏ام از نهــــــــــانخـــــانه اســــرار، ندارم خبری به در پیــــــر مغـان صـــاحب راز آمده‏ام از ســـــر کـــــــــوی تو رانـدند مرا با خواری با دلــــــی سوخته از بادیــه باز آمده‏ام صوفی و خرقه خود، زاهد و سجّاده خویش من سوی دیر مغان، نغمه نـواز آمده‏ام با دلــــی غمــــــزده از دیر به مسجد رفتم به امیدی هِله با سوز و گـــداز آمده ام تا کنــــــــد پـــــــرتو رویت به دو عالم غوغا بــــر هــــر ذره، به صد راز و نیاز آمده‏ام

مذهب رندان

آنکه دل بگسلد از هر دو جهان، درویش است آنکـــــه بگــــذشت ز پیـــدا و نهان، درویش است خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است آنکــــه دوری کند از ایــــــن و از آن، درویش است نیست درویش کــــــــــــه دارد کُلــه درویشی آنکـــــه نادیـــده کلاه و سر و جـان، درویش است حلقــــــه ذکـــــــــر میارای کــه ذاکر، یار است آنکــــــه ذاکـــــر بشناسد به عیان، درویش است هـــــر که در جمع کسان دعوی درویشی کرد بـــــه حقیقت، نــــه که با ورد زبان، درویش است صــــــوفی‏ای کو به هوای دل خود شد درویش بنـــده همت خویش است، چسان درویش است؟

محفل رندان

آیـــد آن روز کــــه خــــاک سر کویش باشم تــــرک جـــان کرده و آشفته رویَش باشم ســـــــاغر روح‏فـــــــزا از کــــف لطفش گیرم غافل از هر دو جهان، بسته مویش باشم ســـر نهــم بر قدمش، بوسه زنان تا دم مرگ مست تـــا صبح قیـامت ز سبویش باشم همچـو پروانه بسوزم برِ شمعش، همه عمر محـــو چـون می‏زده در روی نکویش باشم رســـد آن روز که در محفل رندان، سرمست راز دار همـــــــه اســـرار مگــــویش باشم یــــوسفـم، گـــــر نـــــزند بر سر بالینم سر همچــــو یعقـوب، دل آشفته بویش باشم

شمع وجود

آیــد آن روز که من، هجرت از این خــانه کنم؟ از جهــــــان پر زده، در شـــاخ عدم لانه کنم؟ رسد آن حــــــال کـــه در شمعِ وجـــود دلدار بــــال و پـــــر سوخته، کارِ شب پروانه کنم؟

بار امانت

غــمی خواهم که غمخوارم تـو باشی دلــــــی خواهم، دل آزارم تو باشی جهــــــــان را یک جـــوی ارزش نباشد اگر یــــــــــــارم، اگر یارم تو باشی

راه و رسم عشق

آنکـــــــــه ســر در کوی او نگذاشته، آزاده نیست آنکـــــه جـــــــان نفکنـده در درگاه او، دلداده نیست نیستی را بــــــرگزین ای دوست، اندر راه عشق رنگ هستی هـــــــــر که بر رُخ دارد، آدم‏زاده نیست راه و رسم عشق، بیرون از حساب ما و تو است آنکـه هشیار است و بیدار است، مست باده نیست ســــــــر نهــــادن بر در او پا به سر بنهادن است هـــر کـه خود را هست داند، پا به سر بنهاده نیست سالها باید که راه عشق را پیدا کنیم این ره رندان میخانه است راه ساده نیست خرقه درویش همچون تاج شاهنشاهی است تا جدار و خرقه دار از رنگ و بو افتاده نیست تا اسیر رنگ و بویی،بوی دلور نشنوی هر که این اغلال در جانش بود آماده نیست

دعوی اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستی "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟ "قابَ قَوْسینت" کجا رفته است؟ "اَوْاَدْنی" چه شد؟ بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد "اَنَا الحق" می‏زنی مــــــدّعیِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

چشم بیمار

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم چشم بیمــــار تــــو را دیــدم و بیمار شدم فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم همچــــو منصــور خــــــریدار سرِ دار شدم

دریای هستی

در غم عشقت فتــــــادم، کاشکی درمان نبــــودی من سر و سامان نجویم، کاشکی سامان نبودی زاده اسمـــــــــــاء را با جَنّةُ الْمَأوی چـــه کــــاری؟ در چــــمِ فردوس می ماندم، اگر شیطان نبودی

غم یار

بـــــــــــــــاده از پیمانه دلدار، هشیاری ندارد بی‏خـــــــودی از نوش این پیمانه، بیداری ندارد چشم بیمار تو هر کس را به بیماری کشاند تا ابـــــــــــــــد این عاشق بیمار، بیماری ندارد

عطر یار

مـــــا نــــدانیم که دلبستــــه اوییم، همه مست و سرگشته آن روی نکــــوییم، همه فـــــارغ از هر دو جهانیم و ندانیم کـــه ما در پــــی غمــــــــزه او بادیـــه پوییــم، همه

شرح جلوه

دیــــــــــده ‏ای نیست نبیند رخ زیبــــــــــــای تو را نیست گـوشی که همی ‏نشنود آوای تو را هیچ دستـــــــــی نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز کـــس نجوید به جهـــــــان جز اثر پای تو را

درسی از امام خمینی (س) به مناسبت میلاد حضرت امام هادی (علیه السلام)

شمس کامل

صف بیــــــارایید رنــــــــدان، رهبر دل آمده جـــان برای دیـدنش، منزل به منزل آمده بلبل از شوق لقـــایش، پر زنان بر شاخ گل گل ز هجــر روی ماهش، پای در گِل آمده

جلوه دیدار

پـــــــرده برگیـــر که من یار توام عــاشقم، عاشق رخسار توام عشوه کن، نـــاز نما، لب بگشا جــــان من، عاشق گفتار توام

عاشق سوخته

پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏ گشا ناز بس است عــــــاشق ســوخته را دیدن رویت هوس است دست از دامنت ای دوست، نخواهم برداشت تا مــــــن دلشـده را یک رمق و یک نفس است

خانقاهِ دل

الا یــــا ایها الســـــــــاقی! برون بر حسرت دلها کــه جامت حل نماید یکسره اسرار مشــکلها بــــــه مــــی بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل کــــه این دارالجنون هرگز نباشد جــای عاقلها

عروس صبح

امشب که در کنار منی، خفته چون عروس زنهــــار تا دریــــغ نداری، کنــــــــــار و بوس ای شب، بگیـــــر تنگ به بر نوعروس صبح امشب که تنگ در بر من، خفته این عروس

قبله عشق

بهــــــــــــــــار شد، در میخـــانه باز باید کرد به ســــوی قبله عاشق، نماز باید کـرد نسیم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد که دل ز هر دو جهان، بی نیاز باید کــرد

حسرت روی

امشب از حسرت رویت، دگر آرامم نیست دلم آرام نگیــــــرد کــــــــــــه دلاَّرامم نیست گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن روی گلــــــــزار نجویـــــم که گل اندامم نیست

مژده وصل

گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبر، وا شد زاهــــــــد پیر چو عشّاق جوان رسوا شد قطــــــــــــره بـــاده ز جام کرمت نوشیدم جانــــــــم از موج غمت، همقدم دریا شد