خانقاهِ دل

الا یــــا ایها الســـــــــاقی! برون بر حسرت دلها کــه جامت حل نماید یکسره اسرار مشــکلها بــــــه مــــی بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل کــــه این دارالجنون هرگز نباشد جــای عاقلها

عروس صبح

امشب که در کنار منی، خفته چون عروس زنهــــار تا دریــــغ نداری، کنــــــــــار و بوس ای شب، بگیـــــر تنگ به بر نوعروس صبح امشب که تنگ در بر من، خفته این عروس

قبله عشق

بهــــــــــــــــار شد، در میخـــانه باز باید کرد به ســــوی قبله عاشق، نماز باید کـرد نسیم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد که دل ز هر دو جهان، بی نیاز باید کــرد

حسرت روی

امشب از حسرت رویت، دگر آرامم نیست دلم آرام نگیــــــرد کــــــــــــه دلاَّرامم نیست گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن روی گلــــــــزار نجویـــــم که گل اندامم نیست

مژده وصل

گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبر، وا شد زاهــــــــد پیر چو عشّاق جوان رسوا شد قطــــــــــــره بـــاده ز جام کرمت نوشیدم جانــــــــم از موج غمت، همقدم دریا شد

سرا پرده عشق

بـــــاید از رفتن او جــــامه به تن، پاره کنم درد دل را بـــه چه انگیزه توان چــاره کنم؟ در میخــــــانه گشـــایید به رویم کـــه دمی درد دل را به می و ساقی میخـــواره، کنم

سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوی تو سفر باید کرد از ســـــــــــر خویش به بتخانه گذر باید کرد پیــــــــر مـــا گفت: ز میخانه شفا باید جست از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر باید کرد آ

ساغر

سـاغر از دست ظریف تو، گناهی نبود جز سر کوی تو ای دوست، پناهی نبود درِ امّید ز هر سوی به رویم بسته است جـــز در میکــــده امّیـــد به راهـــی نبود

طبیب عشق

غـــــــــــم دل با که بگویم که مرا یاری نیست جز تـــــــــو ای روحِ روان، هیچ مددکاری نیست غم عشق تو به جان است و نگویم به کسی که در این بــــــــادیه غمزده، غمخواری نیست

فتوای من

سر کوی تو، به جان تو قسم! جای من است به خـــــــــم زلف تو، در میکده ماوای من است عارفانِ رخ تو جملــــــــــــــــه ظلومند و جهول این ظلومیّ و جهولی، سر و سودای من است

مسلک نیستی

جزعشق تو، هیچ نیست اندر دل ما عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ ما "اسفار" و "شفاء" ابن سینا نگشود بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشکل ما

فنون عشق

جامی بنوش و بر در میخانه، شاد باش در یـاد آن فرشته که توفیق داد، باش گــــر تیشــــــــه ‏ات نباشد تا کوه برکنی فرهــاد باش در غم دلدار و شاد باش

جام جان

در دلم بـــود که جان در ره جانان بدهم جان ز من نیست که در مقدم او، جان بدهم جام می ده که در آغوش بتی جا دارم کــــه از آن جـــــــایزه بر یوسف کنعان بدهم

زنجیر دل

جـــز گل روی تـــــــو، امّیــد به جایی نبود درد عشق است، به غیر تو دوایی نبود بنده مـــــوی توام، دست فشـــانی نرسد راهـــی کــــوی تــــوام، راهنمایی نبود

جلوه جام

ای کــــــاش، دوست درد دلــم را دوا کـــند گــــــر مهــــــربانیم ننماید، جفــــــا کند صوفـــی که از صفــا، به دلش جلوه ‏ای ندید جامـــــــی از او گرفت که با آن صفا کند

جامه دران

مــن خـــــواستــار جام می از دست دلبرم این راز با که گویم و این غم کجا برم؟ جــــان باختم به حسرت دیدار روی دوست پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم

ساحل وجود

عـــــــاشق روی توام، دست بـــدار از دل من به خـــدا! جــــــــز رخ تو، حل نکند مشکل من مهـــــــــر کـوی تو، در آمیختــــه در خلقت ما عشق روی تو، سرشته است به آب و گل من

سلطان عشق

گـر سوز عشق در دل مـــــا رخنه گر نبود سلطان عشق را به سوی ما نظر نبود جــــان در هـــــوای دیــــدن دلـــدار داده ‏ام بایـــد چه عذر خواست، متاع دگر نبود

برگزاری جلسه شورای سیاستگذاری سومین جشنواره تئاتر و نمایشنامه نویسی روح الله

بار یار

اکنون که در میکده بسته است به رویم بهتر کــــه غم خـــــویش به خمــّار بگویم من کشتــه آن سـاقی و پیمانه عشقم مــــن عــــــــاشِق دلداده آن روی نکویم

سرّ جان

با که گویم راز دل را، کس مرا همراز نیست از چه جویــــم سِرّ جان را، دربه رویم باز نیست نـــاز کن تا می‏توانی، غمزه کن تا می‏شود دردمنـــــــــدی را ندیدم، عــاشق ایـن ناز نیست

صبح امید

عشقت انـــــــــدر دلِ ویرانه ما منزل کرد آشنا آمــــد و بیگانـــــــــه مرا زین دل کرد لبِ چـــــون غنچه گل، بازکن و فاش بگو سرّ آن نقطه که کـار من و دل مشکل کرد

دریای فنا

کـــــــاش، روزی به سـر کوی توام منزل بود کــــه در آن شـــــــادی و اندوه، مـــراد دل بود کـــــــاش، از حلقـه زلفت، گرهی در کف بود که گـــــــره بـــــازکن عقـــــده هـر مشکل بود

بهار آرزو

بــــر در میکـــده ‏ام پرسه زنان، خـــواهی دید پیــــر دلبــــــاخته با بخت جوان، خواهی دید نــــو بهــــار آیـــــد و گلـــــــــزار شکوفا گردد بــــی‏ گمــــان کوتهی عمر خزان، خواهی دید

مراسم بزرگداشت سی ویکمین سالگرد رحلت امام خمینی(س) در اصفهان برگزار گردید