دلجویی پیر

دست آن شیخ ببوسیـــــد که تکفیرم کرد    
محتسب را بنوازیــــــــد کــــــــــــه زنجیرم کرد

معتکف گشتــم از این پس، به در پیر مغان   
که به یک جرعه می از هر دو جهان سیرم کرد

آب کوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم    
پرتــــــــــــو روی تو ای دوست، جهانگیرم کرد

دل درویش به دست آر کــه از سرّ اَلَست     
پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقدیرم کرد

پیر میخانه بنــــازم که به سر پنجه خویش     
فــــــــــانیـــم کرده، عدم کـرده و تسخیرم کرد

خادم درگه پیرم کـــــــــــه ز دلجویی خود    
غـــــافل از خـــــــویش نمــــود و زبر و زیرم کرد