قبله محراب

خــــــــم ابـــروی کجت قبله محــراب من است تاب گیســوی تو خود، راز تب و تاب من است اهـــــــــــل دل را به نیایش، اگــر آدابی هست یـــاد دیــــــــدار رُخ و موی تو، آداب من است

محفل دلسوختگان

عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نیست کــــــیست کایـــن آتش افــروخته در جانش نیست؟ جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذکــری نیست ایـــــــن حدیثـــی‏ست که آغازش و پایانش نیست

گنج نهان

بـــــــــــــــر در میکــــده با آه و فغان آمده ‏ام از دغـــل‏بــــــــازی صوفی به امان آمده ‏ام شیخ را گـــــو کــه درِ مــدرسه بربند که من زیـن همـــه قال و مقال تو، به جان آمده‏ ام

نامه امام به گورباچف

کعبه دل

تا از دیــــــار هستی، در نیستی خزیدیم از هــــر چه غیر دلبر، از جان و دل بریدیم با کــــــــــاروان بگویید: از راه کعبــه برگرد ما یار را به مستی، بیــــــرون خانه دیدیم

شهره شهر

بـــه کمنـــــــــد ســر زلف تو، گرفتار شـدم شهــــره شهر به هر کوچه و بازار شدم گــــــر بـــــــرانـــــــی ز درم، از در دیگـر آیم گــر برون راندی ‏ام، از خانه ز دیوار شدم

خورشید جهان

بیدار شو ای یار، از این خواب گران بنگر رخ دوست را به هر ذرّه عیان تا خوابی، در خودیّ خود پنهانی خورشید جهان بُوَد ز چشم تو نهان

فارغ از عالم

فقـر فخر است اگر فارغ از عالم باشد آنکه از خویش گذر کرد، چه ‏اش غم باشد؟ طالع بخت در آن روز بـر آید که شبش یـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد

غمزه دوست

جــــــــز سر کوی تــــــو ای دوست، نـــــــدارم جایی در سرم نیست، بجز خاک درت سودایی بـــــــر در میکـــــــــده و بتکــــــــــده و مسجد و دیر سجــــده آرم که تو شاید، نظری بنمایی

عشقِ چاره ساز

حــــــــــــــدیث عشق تو، باد بهار باز آورد صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوی دلنواز آورد طرب کنان گل از اسرار بوستان می گفت فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد

سبوی دوست

عمری گذشت و راه نبردم به کـوی دوست مجلس تمــــــــام گشت و نـــــدیدیــم روی دوست گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوی یار گشتیم هــــرکجــــــــــــــا، نشنیدیــم بــوی دوست

عاشق دلباخته

سر خم باد سلامت که به من راه نمود ســـــاقی باده به کف، جـان من آگاه نمود خــــادم درگه میخـــــانه عشّاق شدم عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگاه نمود

طریق عشق

فـــــــــــــراق آمد و از دیدگان، فروغ ربود اگر جفا نکند یار، دوستیش چه سود؟ طلوع صبح سعادت، فــرا رسد که شبش یگــــانه یـــــار، به خلوت بداد اذن ورود

سایه عشق

بـــی هــــــوای دوست، ای جان دلم، جــانی ندارم دردمنـــدم، عــــاشقم بی دوست، درمانی ندارم آتشـــــی از عشق در جانم فکندی، خـــوش فکندی مـــن کــــه جـــــز عشق تو آغازی و پایانی ندارم

شرح پریشانی

درد خـــــــواهم، دوا نمی‏خــــــواهم غصّـــه خواهـــم، نوا نمی‏خواهم عـــــاشقم، عــــــاشقم، مریض توام زیـن مرض، من شفا نمی‏خواهم

شبِ وصل

یــــک امشبــــی که در آغوش مـــــاه تابانم ز هر چه در دو جهان است، روی گردانم بگیـــــر دامن خورشید را دمــــــی، ای صبح کــــه مــه نهاده سر خویش را به دامانم

سرود عشق

بهــــــــــــار آمــــــــد و گلـــزار، نور باران شد چمـــــــــن ز عشق رُخ یار، لاله افشــان شد ســـــرود عشق ز مـــــرغان بوستان بشنو! جــــــمال یار ز گلبــــرگِ سبز، تابـــــــــان شد

سرّ عشق

مـــــــا ز دلبستگی حیله گران، بی‏خبریم از پــــــریشانی صاحبنظران، بی‏خبریم عــــــــــاقلان از سر سودایی ما بی‏خبرند ما ز بیهــــــودگی هوشوران بی‏خبریم

سخن دل

عـــاشق دوست ز رنـــــگش پیداست بیدلــــــــــی از دل تنگـــش پیداست نتــــــــــوان نــــــرم نمودش به سخن ایــــن سخن، از دل سنگش پیداست

شهید مدرس در نگاه امام خمینی(س)

سبوی عاشقان

بــــــرخیز مطربا، که طرب آرزوی ماست چشم خــــرابِ یارِ وفــــــــــادار سوی ماست دیـــــوانگی عاشق خوبان، ز باده است مستی عاشقـــــــــان خدا، از سبوی ماست

سایه لطف

بــوی گل آید از چمن، گویی که یار آنجا بود در بـــــــاغ جشنی دلپسند از یـــــــاد او، بر پا بود بـــر هر دیاری بگذری، بر هر گروهی بنگری با صــــــد زبان، با صد بیان، در ذکـــــر او غوغــا بود

سایه سرو

ابـــــــرو و مژّه او تیر و کمان است هنوز طرّه گیسوی او عطر فشان است هنوز مـــــا به سوداگری خویش، روانیم همه او به دلبردگی خویش روان است هنوز

گزارش فعالیت موسسه تنظیم ونشرآثار امام خمینی (س) اصفهان در فضای مجازی

ساغر فنا

تـــا در جهــــــان بــــــود اثر، از جــــای پای تو تا نغمــــه ‏ای بــــود به فلک، از ندای تو تا ساغر است و مستی و میخوارگی و عشق تا مسجد است و بتکـده و دیر، جای تو