بیانات حضرت امام به مناسبت ولادت حضرت زینب (س) و روز پرستار

بیانات حضرت امام به مناسبت ولادت حضرت زینب (س) و روز پرستار

پنجم جمادی الاولی روز ولادت باسعادت بانوی قهرمان کربلا، حضرت زینب کبری سلام الله علیها  را روز پرستار می نامند

 شما ملاحظه کنید که بهترین خلق الله در عصر خودش، حضرت سید الشهدا- سلام الله علیه- و بهترین جوانان بنی هاشم و اصحاب او شهید شدند و از این دنیا رفتند با شهادت، لکن وقتی که در آن مجلس پلید یزید صحبت می‏ شود، حضرت زینب- سلام الله علیها- قسم می‏ خورد که ما رَایْنا الّا جَمیلًا؛ رفتن یک انسان کامل، شهادت یک انسان کامل در نظر اولیای خدا جمیل است، نه برای اینکه جنگ کرده و کشته شده، برای اینکه جنگ برای خدا بوده است، قیام برای خدا بوده است‏     (صحیفه امام، ج‏20، ص: 204)

همان مقداری که فداکاری حضرت ارزش پیش خدای تبارک و تعالی دارد و در پیشبرد نهضت حسین- سلام اللَّه علیه- کمک کرده است، خطبه ‏های حضرت سجاد و حضرت زینب هم به همان مقدار یا قریب آن مقدار تأثیر داشته است.  آنها به ما فهماندند که در مقابل جائر، در مقابل حکومت جور، نباید زنها بترسند و نباید مردها بترسند. در مقابل یزید، حضرت زینب- سلام اللَّه علیها- ایستاد و آن را همچو تحقیر کرد که بنی امیه در عمرشان همچو تحقیری نشنیده بودند (صحیفه امام، ج‏17، ص: 54)

بیانات حضرت امام در دیدار با جمعی از پزشکان و پرستاران:

از جمله شغلهای بسیار مقدس شغل پزشکی است. شغلی است که اگر پزشکها به تکالیف خودشان، تکالیف انسانی خودشان عمل بکنند، این شغل بسیار شریف و یک عبادتی است. و همین طور پرستاری؛ این شغل پرستاری از شغلهای بسیار شریفی است که اگر چنانچه، انسان با وظایف انسانی و شرعی خودش عمل بکند، این یک عبادتی است که در تراز عبادتهای درجه اول است. البته مسئولیت هایی هم دارد. هم در پزشک و هم در نِرسها و هم در همه قشرهایی که در بیمارستانها هستند. یک مسئولیتهای بزرگی‏ هست برایشان. پزشکها همچو نباشد که برای جمع ‏آوری مال و منال این خدمت را انجام بدهند. خدمت بکنند، خدمت بکنند و نظرشان خدمت به انسانها که بندگان خداست باشد تا این شغل عبادت بشود. آن منافعی هم که پیدا می‏ شود، منافعی است که از این عبادت برایشان پیدا شده است. و اما اگر بنا باشد که آنها خدای نخواسته، انحراف داشته باشند و گاهی انحرافات به جایی برسد که جانهای مردم را در خطر بیاندازد، این یک جنایتکار است. مثل همان جنایتهایی که ساواکیها می‏ کردند، یا یک قدری بدتر. و همین طور پرستارها، پرستاری از بیمار امر بسیار مشکلی است، لکن خیلی ارزشمند است. انسان با یک بیماری به طور محبت، به طور برادری، به طور خواهری مراعات احوال او را بکند، و این برای انجام یک وظیفه انسانی- الهی باشد، از عبادات بسیار ارزشمند است. شما متوجه باشید که شغل شما شغل بسیار شریفی است و از آن طرف مسئولیتش هم زیاد است. مسئولیتش را خود شما می‏ توانید جبران بکنید، به محبت کردن به مرضی‏. اینها احتیاج دارند به محبت، بیش از آنکه احتیاج به دوا دارند. یک مریضی که از خانه‏اش آمده است در بیمارستان، این مریض خودش را مثل اینکه یک غریب می ‏داند. اگر این پرستارها با او با ملایمت، با رفتار انسانی، با محبت، مثل برادر و خواهر با او رفتار کنند، این حس غربت از او منفصل می‏ شود و آرامش برایش حاصل می‏ شود، و این آرامش روحی در بهبودی او کمک می‏ کند؛ کمک طبیب است، کمک پرستار است. شما متوجه باشید که این شغل را خدای نخواسته آلوده نکنید به جهات مادی، به جهات دنیایی، که هم کار کرده باشید و هم اجر الهی نبرده باشید. شما کاری بکنید که این شغل شما الهی باشد، برای خدا باشد. منافات ندارد اینکه برای خدا باشد لکن به شما هم مثلًا اجری بدهند. اینها منافات با هم ندارند. شما توجه داشته باشید به اینکه با این بیماران خوش رفتاری کنید. کمک کنید آنها را. دلجویی کنید از آنها. اینها افسرده هستند. باید دلجویی کنید. این شغل شما از آن شغلهای بسیار ارزنده است….  و من باز برمی‏ گردم سراغ شما خواهران و عزیزان، که توجه داشته باشید در این‏ محیطی که هستید رعایت احکام اسلام را بکنید. مملکت اسلامی است. جمهوری اسلامی است. باید در همه شئونش تحول حاصل بشود. همان طور که می‏بینم تحول روحی از برای شما حاصل شده است، همین طور باید در اعمال هم یک تحولی زیاد حاصل بشود. تخلف از موازین الهی نشود، و با رحمت و عطوفت با این کسانی که در زیر دست شماها، چه پزشکان و چه نِرسها و چه سایر قشرهایی که در آنجا خدمت می‏ کنند. خدمت شما یک خدمت بسیار با ارزشی است. خدمت مشکلی است. پرستاری، پزشکی، هر دو مشکل است و اما بسیار شریف است، در صورتی که به آن وظایفی که باید عمل بشود عمل بکنند. و من دعاگوی شما همه هستم. و آن قدری که از من می ‏آید این است که برای مرضای شما دعا کنم، که کمک شما باشند. و برای شماها هم دعا کنم و برای پزشکان هم دعا کنم و برای همه اهالی کشور عزیزمان دعا کنم. خداوند همه شما را با سعادت و سلامت و رفاه قرار دهد. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته‏ (صحیفه امام، ج‏12، صص: 285 – 289(

تأثیر تقویت روانی در اعاده سلامتی‏

چیزی که بسیار اهمیت دارد برای پزشکان و پرستاران و آنهایی که تماس با مریض‏ها و بیمارها و مجروح‏ها دارند این است که روح عطوفت در آنها باشد. یکی از اموری که کمک می‏کند به خوب شدن مریض‏ها و اعاده صحت برای آنها، این است که پزشک آنها، پرستار آنها، به آنها تقویت روانی بدهد. اگر انسان اعتقادش شد که خوب می‏شود از این مرض، این کمک می‏کند به اعاده صحت، و اگر نظرش این طور شد که در این مرض دیگر خوب نمی‏شود، این او را رو به هلاکت زودتر می‏برد. و این به عهده پزشکان است و پرستارهاست. چه پرستارها از خانم‏ها و برای خانم‏ها باشند و چه از آقایان و برای آقایان باشند، این نکته را باید در نظر داشته باشند که عطوفت به آنها و امید دادن به آنها و وعده سلامت به اذن اللَّه برای آنها، کمک می‏کند به صحت آنها. کمک شماست برای کارهایی که انجام می‏دهید، هر چه خوب رفتار کنید با آنها برای شما پیش خدای تبارک و تعالی اجْر است. فرضاً یک مریضی به‏ نظر شما حتماً از این مرض نجات پیدا نمی‏کند، لکن اولًا اینکه دست غیب هم در کار هست که آن ماورای نظر امثال ماست و شما هم مأیوس نباشید. و ثانیاً اینکه چه بهتر که یک مریضی که از این دنیا می‏خواهد برود با دل خوش از شما برود، با امید باشد. این طور نباشد که به او گفته بشود تو خوب نمی‏شوی. همین در زود مردن او و در طولانی شدن مرض او کمک می‏کند و با دل افسرده از این دنیا می‏رود. لکن اگر به او امید دادید، محبت کردید، نوازش کردید، خدمت صادقانه کردید، با روی خوش خدمت کردید به این مریض‏ها که افسرده‏اند اکثراً، اگر این طور باشد، بر فرض اینکه از این دنیا هم برود با یک روح امیدوار و شیرین از این دنیا می‏رود و این برای شما ارزشمند است خیلی.( صحیفه امام، ج‏18، ص:  233- 234)