دعوی اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستی "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟ "قابَ قَوْسینت" کجا رفته است؟ "اَوْاَدْنی" چه شد؟ بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد "اَنَا الحق" می‏زنی مــــــدّعیِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

چشم بیمار

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم چشم بیمــــار تــــو را دیــدم و بیمار شدم فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم همچــــو منصــور خــــــریدار سرِ دار شدم

دریای هستی

در غم عشقت فتــــــادم، کاشکی درمان نبــــودی من سر و سامان نجویم، کاشکی سامان نبودی زاده اسمـــــــــــاء را با جَنّةُ الْمَأوی چـــه کــــاری؟ در چــــمِ فردوس می ماندم، اگر شیطان نبودی

غم یار

بـــــــــــــــاده از پیمانه دلدار، هشیاری ندارد بی‏خـــــــودی از نوش این پیمانه، بیداری ندارد چشم بیمار تو هر کس را به بیماری کشاند تا ابـــــــــــــــد این عاشق بیمار، بیماری ندارد

عطر یار

مـــــا نــــدانیم که دلبستــــه اوییم، همه مست و سرگشته آن روی نکــــوییم، همه فـــــارغ از هر دو جهانیم و ندانیم کـــه ما در پــــی غمــــــــزه او بادیـــه پوییــم، همه

شرح جلوه

دیــــــــــده ‏ای نیست نبیند رخ زیبــــــــــــای تو را نیست گـوشی که همی ‏نشنود آوای تو را هیچ دستـــــــــی نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز کـــس نجوید به جهـــــــان جز اثر پای تو را

درسی از امام خمینی (س) به مناسبت میلاد حضرت امام هادی (علیه السلام)

شمس کامل

صف بیــــــارایید رنــــــــدان، رهبر دل آمده جـــان برای دیـدنش، منزل به منزل آمده بلبل از شوق لقـــایش، پر زنان بر شاخ گل گل ز هجــر روی ماهش، پای در گِل آمده

جلوه دیدار

پـــــــرده برگیـــر که من یار توام عــاشقم، عاشق رخسار توام عشوه کن، نـــاز نما، لب بگشا جــــان من، عاشق گفتار توام

عاشق سوخته

پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏ گشا ناز بس است عــــــاشق ســوخته را دیدن رویت هوس است دست از دامنت ای دوست، نخواهم برداشت تا مــــــن دلشـده را یک رمق و یک نفس است

خانقاهِ دل

الا یــــا ایها الســـــــــاقی! برون بر حسرت دلها کــه جامت حل نماید یکسره اسرار مشــکلها بــــــه مــــی بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل کــــه این دارالجنون هرگز نباشد جــای عاقلها

عروس صبح

امشب که در کنار منی، خفته چون عروس زنهــــار تا دریــــغ نداری، کنــــــــــار و بوس ای شب، بگیـــــر تنگ به بر نوعروس صبح امشب که تنگ در بر من، خفته این عروس

قبله عشق

بهــــــــــــــــار شد، در میخـــانه باز باید کرد به ســــوی قبله عاشق، نماز باید کـرد نسیم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد که دل ز هر دو جهان، بی نیاز باید کــرد

حسرت روی

امشب از حسرت رویت، دگر آرامم نیست دلم آرام نگیــــــرد کــــــــــــه دلاَّرامم نیست گــــــردش بــاغ نخواهم، نروم طَرْف چمن روی گلــــــــزار نجویـــــم که گل اندامم نیست

مژده وصل

گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبر، وا شد زاهــــــــد پیر چو عشّاق جوان رسوا شد قطــــــــــــره بـــاده ز جام کرمت نوشیدم جانــــــــم از موج غمت، همقدم دریا شد

سرا پرده عشق

بـــــاید از رفتن او جــــامه به تن، پاره کنم درد دل را بـــه چه انگیزه توان چــاره کنم؟ در میخــــــانه گشـــایید به رویم کـــه دمی درد دل را به می و ساقی میخـــواره، کنم

سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوی تو سفر باید کرد از ســـــــــــر خویش به بتخانه گذر باید کرد پیــــــــر مـــا گفت: ز میخانه شفا باید جست از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر باید کرد آ

ساغر

سـاغر از دست ظریف تو، گناهی نبود جز سر کوی تو ای دوست، پناهی نبود درِ امّید ز هر سوی به رویم بسته است جـــز در میکــــده امّیـــد به راهـــی نبود

طبیب عشق

غـــــــــــم دل با که بگویم که مرا یاری نیست جز تـــــــــو ای روحِ روان، هیچ مددکاری نیست غم عشق تو به جان است و نگویم به کسی که در این بــــــــادیه غمزده، غمخواری نیست

فتوای من

سر کوی تو، به جان تو قسم! جای من است به خـــــــــم زلف تو، در میکده ماوای من است عارفانِ رخ تو جملــــــــــــــــه ظلومند و جهول این ظلومیّ و جهولی، سر و سودای من است

مسلک نیستی

جزعشق تو، هیچ نیست اندر دل ما عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ ما "اسفار" و "شفاء" ابن سینا نگشود بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشکل ما

فنون عشق

جامی بنوش و بر در میخانه، شاد باش در یـاد آن فرشته که توفیق داد، باش گــــر تیشــــــــه ‏ات نباشد تا کوه برکنی فرهــاد باش در غم دلدار و شاد باش

جام جان

در دلم بـــود که جان در ره جانان بدهم جان ز من نیست که در مقدم او، جان بدهم جام می ده که در آغوش بتی جا دارم کــــه از آن جـــــــایزه بر یوسف کنعان بدهم

زنجیر دل

جـــز گل روی تـــــــو، امّیــد به جایی نبود درد عشق است، به غیر تو دوایی نبود بنده مـــــوی توام، دست فشـــانی نرسد راهـــی کــــوی تــــوام، راهنمایی نبود

جلوه جام

ای کــــــاش، دوست درد دلــم را دوا کـــند گــــــر مهــــــربانیم ننماید، جفــــــا کند صوفـــی که از صفــا، به دلش جلوه ‏ای ندید جامـــــــی از او گرفت که با آن صفا کند