مژده دیدار

باد بهار مــــــــــــــــــــژده دیـــــدار یار داد شــــــاید که جــان به مقدم باد بهار داد بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دل‏فریب بـــــــــــــــــر دل نوید سرو قد گلعذار داد

روایت سید احمد خمینی از ورود امام به میهن

مبتلای دوست

بــــــــــاد صبا، گذر کنی ار در سرای دوست بر گو که: دوست سر ننهد جز به پای دوست مــــــن ســــــر نمی نهم، مگر اندر قدوم یار مـــن جان نمی دهم، مگر اندر هوای دوست

محراب اندیشه

باید از آفــــــــاق و انفس بگذری تا جـــان شوی و آنگه از جان بگذری تا در خور جـــانان شوی طُـــــــرّه گیســـــــــوی او، در کف نیاید رایـــگان باید اندر این طریقت، پای و سر چوگان شوی

محرم عشق

وه، چه افراشته شد در دو جهان پرچم عشق آدم و جنّ و مَلَک، مانــده به پیچ و خم عشق عــــرشیان، نـــــــالـــــه و فریاد کنان در ره یار قدسیان بر سر و بر سینه زنان، از غم عشق

محرم اسرار

هیچ دانــــی که مــــــنِ زار گرفتار توام با دل و جان، سببِ گرمیِ بازار توام هر جفا از تو به من رفت، به منت بخرم به خــــدا یــــــار توام، یارِ وفادار توام

محراب عشق

جــــز خـــــــــم ابروی دلبر، هیچ محرابی ندارم جـــز غــــم هجــران رویش، من تب و تابی ندارم گفتـــــم انـــــــدر خواب بینم چهره چون آفتابش حسرت این خواب در دل ماند، چون خوابی ندارم

لذت عشق

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون، نداند رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون، نداند تا نگشتی کوهـــکن، شیرینی هجران ندانی نــــاز پـــــرورده، ره آورد دل پر خــــون نداند

گلزار جان

با که گویم غم دل، جز تو که غمخوار منی؟ همـــه عالـــــم اگرم پشت کند، یــار منی دل نبندم بـــــه کسی، روی نیارم بــــه دری تا تو رویــــــای منی، تــــا تو مدد کار منی

کعبه مقصود

هـــر جا که شدم، از تو ندایی نشنیدم جـــز از بت و بتخــــانه، اثـــر هیچ ندیدم آفـــــاق پر از غلغله است از تو و هرگز بــــا گــــوش کر خود به صدایی نرسیدم

به مناسبت فرار شاه

کعبه عشق

از دلبــــرم به بتکـــــــده، نام و نشان نبود در کعبــــــــه نیز جلـوه‏ ای از او عیان نبود در خانقــــــــاه، ذکری از آن گلعذار نیست در دیــــــر و در کنیسه، کلامی از آن نبود

کعبه در زنجیر

خـــــار راه منــــــــــی ای شیخ! ز گلــــزار برو از ســـر راه من ای رنـــــد تبهکـــــــار، برو تو و ارشاد من، ای مرشد بــــی رشد و تباه؟! از بـــــرِ روی مـــن ای صوفــــی غدّار، برو

کتاب عمر

پیـــــــــــری رسید و عهـــــــــد جـــوانی تباه شد ایّام زنــــدگی، همــــــه صــرف گناه شد بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــی روم عمــــری دراز، صرف در این کـوره راه شد

کاروان عشق

پـــــریشان‏ حالــــــی و درماندگیّ ما نمــی‏دانی خطا کاری ما را فاش بی پروا نمی‏دانی به مستی، کـــاروان عاشقان رفتند از این منزل برون رفتند از "لا "جانب "الّا"، نمی‏دانی

قبله محراب

خــــــــم ابـــروی کجت قبله محــراب من است تاب گیســوی تو خود، راز تب و تاب من است اهـــــــــــل دل را به نیایش، اگــر آدابی هست یـــاد دیــــــــدار رُخ و موی تو، آداب من است

محفل دلسوختگان

عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نیست کــــــیست کایـــن آتش افــروخته در جانش نیست؟ جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذکــری نیست ایـــــــن حدیثـــی‏ست که آغازش و پایانش نیست

گنج نهان

بـــــــــــــــر در میکــــده با آه و فغان آمده ‏ام از دغـــل‏بــــــــازی صوفی به امان آمده ‏ام شیخ را گـــــو کــه درِ مــدرسه بربند که من زیـن همـــه قال و مقال تو، به جان آمده‏ ام

نامه امام به گورباچف

کعبه دل

تا از دیــــــار هستی، در نیستی خزیدیم از هــــر چه غیر دلبر، از جان و دل بریدیم با کــــــــــاروان بگویید: از راه کعبــه برگرد ما یار را به مستی، بیــــــرون خانه دیدیم

شهره شهر

بـــه کمنـــــــــد ســر زلف تو، گرفتار شـدم شهــــره شهر به هر کوچه و بازار شدم گــــــر بـــــــرانـــــــی ز درم، از در دیگـر آیم گــر برون راندی ‏ام، از خانه ز دیوار شدم

خورشید جهان

بیدار شو ای یار، از این خواب گران بنگر رخ دوست را به هر ذرّه عیان تا خوابی، در خودیّ خود پنهانی خورشید جهان بُوَد ز چشم تو نهان

فارغ از عالم

فقـر فخر است اگر فارغ از عالم باشد آنکه از خویش گذر کرد، چه ‏اش غم باشد؟ طالع بخت در آن روز بـر آید که شبش یـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد

غمزه دوست

جــــــــز سر کوی تــــــو ای دوست، نـــــــدارم جایی در سرم نیست، بجز خاک درت سودایی بـــــــر در میکـــــــــده و بتکــــــــــده و مسجد و دیر سجــــده آرم که تو شاید، نظری بنمایی

عشقِ چاره ساز

حــــــــــــــدیث عشق تو، باد بهار باز آورد صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوی دلنواز آورد طرب کنان گل از اسرار بوستان می گفت فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد