رازِ مستی

گشــای در که یار ز خُم نوش جان کند   
راز درون خویش ز مستی، عیان کند

بـــا دوستان بگو که به میخانه رو کنند   
تا یار از خمـاری خـــود، داستان کند

بردار پرده از دل غمدیده‏ات که دوست    
اشک روانِ خویش ز دامن، روان کند

با گل بگو که چهره گشاید به بوستان  
تا طیـــر قدس، راز نهــان را بیان کند

جـــــامی بیار بـــــر در درویش بی‏نوا    
تا رازِ دل عیـــــان، برِ پیر و جوان کند

بلبل به باغ، ناله کند همچو عاشقان   
گــــویی که یاد از غم فصل خزان کند

بگـــــذار دردمنـــــــدِ فـــــــراقِ رُخ نگار  
از درد خــویش، نالــه و آه و فغان کند