مــن خـــــواستــار جام می از دست دلبرم
این راز با که گویم و این غم کجا برم؟
جــــان باختم به حسرت دیدار روی دوست
پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم
پــرپـر شـــدم ز دوری او، کنج این قفـــس
ایـــن دام باز گیر تا که معلّق زنان پرم
ایــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ریـــــا
آیــــا شــــــود که بر درِ میخانه بردرم؟
گـــر از سبــــوی عشق، دهد یار جرعه ای
مستــانه، جان ز خرقه هستی درآورم
پیرم؛ ولی به گوشه چشمی جوان شوم
لطفــــی کــــــه از سراچه آفاق بگذرم
.
انتهای پیام /*