انتظار

از غــــم دوست، در این میکده فــــریاد کشم    
داد رس نیست کـه در هجر رخش داد کشم

داد و بیــــداد که در محفل مــــا رندی نیست   
کــــه بــــرش شکوه بــرم، داد ز بیداد کشم

شادیــــم داد، غمم داد و جفـــــــــا داد و وفا     
بــا صفـــا مـــنّت آن را کـه به من داد، کشم

عـــــاشقم، عــــاشق روی تو، نه چیز دگری   
بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد، کشم

در غمت ای گل وحشیِ من، ای خسرو من    
جــــور مجنــــون ببـــــرم، تیشه فرهاد کشم

مُـــــردم از زنـــدگیِ بی تو که با من هستی   
طــــرفه ســرّی است که باید برِ استاد کشم

سالهــــا مـــــی گــــــذرد، حادثه ها می آید    
انتظـــــار فـــــــرج از نیمـــــه خــــــرداد کشم
 
آرزوهــــا همـــــه در گور شد ای نفس خبیث   
در دلــــم بــــود کـه آدم شوم؛ امّا نشدم