پیام [به روحانیون و ملت ایران (مخالفت با لایحه کاپیتولاسیون)] 4 آبان 43
سخنرانی [در جمع مردم (مخالفت با لایحه کاپیتولاسیون و اعلام عزای عمومی)] 4 آبان 43
پیام [به ملت ایران (دستور العمل برای ادامه مبارزه)] 4 آبان 57
مصاحبه [با خبرگزاری رویتر (محتوای سیاسی و اجتماعی حکومت)] 4 آبان 57
سخنرانی [در جمع ایرانیان مقیم خارج (عامل اصلی در جنایات)] 4 آبان 57
حکم [انتصاب آقای محمد باقر رفیعی به امامت جماعت صحن حضرت عبد العظیم ]4 آبان 58
سخنرانی [در جمع دبیران انجمن اسلامی آذربایجان شرقی (اصلاح فرهنگی)] 4 آبان 58
سخنرانی [در جمع وعاظ تهران و ... (حفظ نظام اسلامی- وظایف روحانیت)] 4 آبان 60
سخنرانی [در جمع ائمه جمعه مراکز استانها (اهتمام به انتخاب اصلح در انتخابات)] 4 آبان 62
حکم [عفو جمعی از زندانیان به رئیس دیوان عالی کشور] 45 آبان 63
پیام [به روحانیون و ملت ایران (مخالفت با لایحه کاپیتولاسیون)]
زمان: 4 آبان 1343/ 20 جمادی الثانی 1384
مکان: قم
موضوع: مخالفت با کاپیتولاسیون و دعوت مردم و علما به قیام
مخاطب: علما و روحانیون و دیگر اقشار ملت مسلمان ایران
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلکافِرینَ عَلی المُؤمِنینَ سَبیلا
آیا ملت ایران می داند در این روزها در مجلس چه گذشت؟ می داند بدون اطلاع ملت و به طور قاچاق چه جنایتی واقع شد؟ می داند مجلس، به پیشنهاد دولت، سند بردگی ملت ایران را امضا کرد، اقرار به مستعمره بودن ایران نمود؟ سند وحشی بودن ملت مسلمان را به امریکا داد؟ قلم سیاه کشید بر جمیع مفاخر اسلامی و ملی ما؟ قلم سرخ کشید بر تمام لاف و گزافهای چندین ساله سران قوم؟ ایران را از عقب افتاده ترین ممالک دنیا پست تر کرد؟ اهانت به ارتش محترم ایران و صاحب منصبان و درجه داران نمود؟ حیثیت دادگاههای ایران را پایمال کرد؟ به ننگین ترین تصویبنامه دولت سابق، با پیشنهاد دولت حاضر، بدون اطلاع ملت، با چند ساعت صحبتهای سرّی، رأی مثبت داد؟ ملت ایران را در تحت اسارت امریکایی ها قرار داد؟ اکنون مستشاران نظامی و غیر نظامی امریکا با جمیع خانواده و مستخدمین آنها آزادند هر جنایتی بکنند، هر خیانتی بکنند؛ پلیس ایران حق بازداشت آنها را ندارد. دادگاههای ایران حق رسیدگی ندارند. چرا؟ برای آنکه امریکا مملکت دلار است، و دولت ایران محتاج به دلار!
به حسب این رأی ننگین، اگر یک مستشار امریکایی یا یک خادم مستشار امریکایی به یکی از مراجع تقلید ایران، به یکی از افراد محترم ملت، به یکی از صاحب منصبان عالی رتبه ایران، هر جسارتی بکند، هر خیانتی بنماید، پلیس حق بازداشت او را ندارد؛ محاکم ایران حق رسیدگی ندارد. ولی اگر به یک سگ آنها تعرضی بشود، پلیس باید دخالت کند؛ دادگاه باید رسیدگی نماید!
امروز که دولتهای مستعمره یکی پس از دیگری با شهامت و شجاعت، خود را از تحت فشار استعمار خارج می کنند و زنجیرهای اسارت را پاره می کنند، مجلس مترقی ایران با ادعای سابقه تمدن 2500 ساله، با لاف همردیف بودن با ممالک مترقیه، به ننگین ترین و موهنترین تصویبنامه غلط دولتهای بی حیثیت رأی می دهد، و ملت شریف ایران را پست ترین و عقب افتاده ترین ملل به عالَم معرفی می کند؛ و با سرافرازی هر چه تمامتر دولت از تصویبنامه غلط دفاع می کند و مجلس رأی می دهد. از بعض منابع مطلع به من اطلاع دادند که این طرح مفتضح را به دولت پاکستان، اندونزی، ترکیه، آلمان غربی، پیشنهاد کرده اند، و هیچ کدام زیر بار این اسارت نرفته اند. تنها دولت ایران است که این قدر با حیثیت ملت و اسلامیت ما بازی می کند و آن را به باد فنا می دهد
علما و روحانیون که می گویند باید قدرت سرنیزه در مقدرات کشور دخالت نکند، باید وکلای پارلمان مبعوث از ملت باشند، باید دولتها ملی باشند، باید اختناق از مطبوعات برداشته شود و سازمانها نظارت در آنها نکنند و آزادی را از ملت مسلمان سلب ننمایند، برای آن است که این ننگها را بر ملت تحمیل نکنند و ما را مواجه با این مصیبتها ننمایند. چرا وکلای پارلمان، با آنکه به حسب قاعده انسانیت و ملیت با همچو سند اسارتی صد در صد مخالف هستند، نفس نمی کشند؛ و جز دو- سه نفر آنها، که معلوم است با اضطراب صحبت کرده اند، خاموش نشسته اند؟ برای آنکه اتکا به ملت ندارند، دست نشانده هستند، و قدرت مخالفت ندارند، آنها را با یک اشاره بیرون می ریزند؛ به زندان می اندازند
آیا ملت ایران می داند که افسران ارتش به جای سوگند به قرآن مجید، «سوگند به کتاب آسمانی که به آن اعتقاد دارم» یاد کرده اند؟ این همان خطری است که کراراً تذکر داده ام: خطر برای قرآن مجید؛ برای اسلام عزیز؛ خطر برای مملکت اسلام؛ خطر برای استقلال کشور من نمی دانم دستگاه جبار از قرآن کریم چه بدی دیده است، از پناه به اسلام و قرآن چه ضرری برده است که این قدر پافشاری برای محو اسم آن می کند. اگر پناه به قرآن و اسلام بیاورید، اجنبی به خود اجازه نمی دهد که از شما سند بردگی بگیرد؛ اجازه نمی دهد که مفاخر ملی و اسلامی شما پایمال شود. جدابودن ملت از هیأت حاکمه، برخوردار نبودن آنها از پشتیبانی ملت، این مصیبتها را پیش می آورد
اکنون من اعلام می کنم که این رأی ننگین مجلسین مخالف اسلام و قرآن است، و قانونیت ندارد؛ مخالف رأی ملت مسلمان است. وکلای مجلسین وکیل ملت نیستند؛ وکلای سرنیزه هستند! رأی آنها در برابر ملت و اسلام و قرآن هیچ ارزشی ندارد. و اگر اجنبیها بخواهند از این رأی کثیف سوء استفاده کنند، تکلیف ملت تعیین خواهد شد دنیا بداند که هر گرفتاری ای که ملت ایران و ملل مسلمین دارند، از اجانب است؛ از امریکاست. ملل اسلام از اجانب عموماً و از امریکا خصوصاً متنفر است. بدبختی دوَل اسلامی از دخالت اجانب در مقدرات آنهاست. اجانبند که مخازن پر قیمت زیرزمینی ما را به یغما برده و می برند. انگلیس است که سالیان دراز طلای سیاه ما را با بهای ناچیز برده و می برد. اجانبند که کشور عزیز ما را اشغال کرده و بدون مجوز از سه طرف به آن حمله کرده و سربازان ما را از پا در آوردند. دیروز ممالک اسلامی به چنگال انگلیس و عمال آن مبتلا بودند؛ امروز به چنگال امریکا و عمال آن. امریکاست که از اسرائیل و هواداران آن پشتیبانی می کند. امریکاست که به اسرائیل قدرت می دهد که اعراب مسْلم را آواره کند. امریکاست که وکلا را، یا بیواسطه یا با واسطه، بر ملت ایران تحمیل می کند. امریکاست که اسلام و قرآن مجید را به حال خود مضر می داند، و می خواهد آنها را از جلو خود بردارد. امریکاست که روحانیون را خار راه استعمار می داند، و باید آنها را به حبس و زجر و اهانت بکشد. امریکاست که به مجلس و دولت ایران فشار می آورد که چنین تصویبنامه مفتضحی را که تمام مفاخر اسلامی و ملی ما را پایمال می کند، تصویب و اجرا کنند. امریکاست که با ملت اسلام معامله وحشیگری و بدتر از آن می نماید
بر ملت ایران است که این زنجیرها را پاره کنند. بر ارتش ایران است که اجازه ندهند چنین کارهای ننگینی درایران واقع شود. از بالاترها، به هر وسیله هست، بخواهند این سند استعمار را پاره کنند؛ این دولت را ساقط کنند؛ وکلایی که به این امر مفتضح رأی دادند از مجلس بیرون کنند. بر ملت است که از علمای خود بخواهند در این امر ساکت ننشینند. بر علمای اعلام است که از مراجع اسلام بخواهند این امر را ندیده نگیرند. بر فضلا و مدرسین حوزه های علمیه است که از علمای اعلام بخواهند که سکوت را بشکنند. بر طلاب علوم است که از مدرسین بخواهند که غافل از این امر نباشند. بر ملت مسلمان است که از وعاظ و خطبا بخواهند که آنان را که آگاه از این مصیبت بزرگ نیستند آگاه کنند. بر خطبا و وعاظ است که با بیان محکم، بی هراس، بر این امر ننگین اعتراض کنند و ملت را بیدار کنند. بر اساتید دانشگاه است که جوانان را از آنچه زیر پرده است مطلع کنند. بر جوانان دانشگاهی است که با حرارت با این طرح مفتضح مخالفت کنند؛ با آرامش و با شعارهای حساس، مخالفت دانشگاه را به ملتهای دنیا برسانند. بر دانشجویان ممالک خارجه است که در این امر حیاتی که آبروی مذهب و ملت را در خطر انداخته، ساکت ننشینند. بر پیشوایان دوَل اسلامی است که فریاد ما را به دنیا برسانند، و از مراکز پخش آزاد، ناله جانسوز این ملت بدبخت را به جهان گوشزد کنند. بر علما و خطبای ملل اسلامی است که با سیل اعتراض این ننگ را از جبهه ملت معظم ایران، برادران اسلامی خود، بزدایند. و بر جمیع طبقات ملت است که از مناقشات جزئی موسمی خود صرف نظر کرده، و در راه هدف مقدس استقلال و بیرون رفتن از قید اسارت کوشش کنند. بر رجال شریف سیاسی است که ما را از مطالب زیر پرده که در مجلس گفته شده آگاه نمایند. بر احزاب سیاسی است در این امر مشترک با یکدیگر توافق کنند
هدف مراجع عظام و روحانیون در هر جا باشند، یکی است. و آن پشتیبانی از دیانت مقدسه اسلام و قرآن مجید و طرفداری از مسلمین است. اختلافی بین علمای اعلام و نگهبانان اسلام در این هدف مقدس نیست. اگر فرضاً اختلاف اجتهاد و نظری در امری جزئی و ناچیز باشد، مثل سایر اختلافات در امور فرعی، مانع از وحدت نظر در امور اصولی نیست. اگر سازمانهای دولتی گمان کرده اند با سمپاشیها می توانند ما را از هدف مقدس خود منحرف کنند و به دست جُهال متعصب به قصد شوم خود برسند، خطا کرده اند. این جانب، که یک نفر از خدمتگزاران علمای اعلام و ملت اسلام هستم، در موقع خطیر و برای مصالح بزرگ اسلامی حاضرم برای کوچکترین افراد تواضع و کوچکی کنم، تا چه رسد به علمای اعلام و مراجع عظام- کثّر اللَّه أمثالهم. لازم است جوانهای متعصب و طلاب تازه کار از زبان و قلم خود جلوگیری کنند؛ و در راه اسلام و هدف مقدس قرآن از اموری که موجب تشتت و تفرقه است خودداری نمایند. علمای اعلام برای خاتمه دادن به هرج و مرج و بی نظمیها در فکر اصلاح عمومی هستند، اگر دولتها مجال فکر به ما بدهند؛ اگر گرفتاریهایی که از ناحیه هیأت حاکمه پیش می آید و ناراحتیهای روحی مجال تصفیه و اصلاح داخلی به ما بدهد. این نحو گرفتاریهاست که ما را از مسیر خود، که مسیر تصفیه حوزه ها و اصلاح همه جانبه است، بازمی دارد. با احساس خطر برای اسلام و قرآن کریم، برای ملت و ملیت مجال تفکر در امور دیگر باقی نمانده. اهمیت این موضوعات به قدری است که مشاغل خاص ما را تحت الشعاع قرار داده است
آیا ملت مسلمان می داند که در حال حاضر عده ای از علما و مبلغین و طلاب و بسیاری از مسلمین بیگناه در زندانها به سر می برند، و بر خلاف قوانین آنها را بدون رسیدگی مدتهای مدیدی زندانی کرده اند؟ و مرجعی نیست که به این وضع هرج و مرج ارتجاعی قرون وسطایی خاتمه دهد. اینها دنبال قتل عام 15 خرداد، 12 محرم، است که جراحت آن از قلب ملت پاک نخواهد شد. هیأت حاکمه به جای اینکه برای اقتصاد ایران، برای جلوگیری از ورشکستگیهای بازرگانان محترم، برای نان و آب فقرا و مستمندان، برای زمستان سیاه بی خانمانها، برای پیدا کردن کار برای جوانان فارغ التحصیل و سایر طبقات بیچاره، فکری بکند، به کارهای مخرب، مثل آنچه گفته شد و نظایر آن، دست می زند؛ از قبیل استخدام زن برای دبیرستانهای پسرانه و مرد برای دبیرستانهای دخترانه، که فساد آن بر همه روشن [است ] و اصرار به آنکه زنها در دستگاههای دولتی وارد شوند، که فساد و بیهوده بودنش بر همه واضح است. امروز اقتصاد ایران به دست امریکا و اسرائیل است؛ و بازار ایران از دست ایرانی و مسْلم خارج شده است، و غبار ورشکستگی و فقر به رخسار بازرگان و زارع نشسته است؛ و اصلاحات آقایان، بازار سیاه برای امریکا و اسرائیل درست کرده است؛ و کسی نیست که به داد ملت فقیر برسد من از فکر زمستان امسال رنج می برم. من شدت گرسنگی و خدای نخواسته هلاکت بسیاری از فقرا و مستمندان را پیش بینی می کنم. لازم است خود ملت به فکر فقرا باشند. لازم است از حالا برای زمستان آنها تهیه ای شود که فجایع سال سابق تکرار نشود. لازم است علمای اعلام بلاد، مردم را دعوت به این امر ضروری بفرمایند
از خدای متعال عظمت اسلام و مسلمین و رهایی دوَل اسلامی را از شرّ اجانب- خذلهم اللَّه تعالی «1» خواستار است. و السلام علی من اتبع الهدی.
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج 1، ص: 409-414
سخنرانی [در جمع مردم (مخالفت با لایحه کاپیتولاسیون و اعلام عزای عمومی)]
زمان: 4 آبان 1343/ 20 جمادی الثانی 1384
مکان: قم
موضوع: قیام علیه تصویب لایحه کاپیتولاسیون و اعلام عزای عمومی
حضار: روحانیون، طلاب، بازاریان، دانشگاهیان، اهالی قم و سایر شهرستانها
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
انا للَّه و انا الیه راجعون
من تأثرات قلبی خودم را نمی توانم اظهار کنم. قلب من در فشار است. این چند روزی که مسائل اخیر ایران را شنیده ام خوابم کم شده است [گریه حضار]. ناراحت هستم [گریه حضار]. قلبم در فشار است [گریه حضار]. با تأثرات قلبی روزشماری می کنم که چه وقت مرگ پیش بیاید [گریه شدید حضار]. ایران دیگر عید ندارد [گریه حضار]. عید ایران را عزا کرده اند [گریه حضار]؛ عزا کردند و چراغانی کردند [گریه حضار]؛ عزا کردند و دسته جمعی رقصیدند [گریه حضار]. ما را فروختند، استقلال ما را فروختند، و باز هم چراغانی کردند؛ پایکوبی کردند. اگر من به جای اینها بودم این چراغانیها را منع می کردم؛ می گفتم بیرق سیاه بالای سر بازارها بزنند [گریه حضار]؛ بالای سر خانه ها بزنند؛ چادر سیاه بالا ببرند. عزت ما پایکوب شد؛ عظمت ایران از بین رفت؛ عظمت ارتش ایران را پایکوب کردند.
قانونی در مجلس بردند؛ در آن قانونْ اولًا ما را ملحق کردند به پیمان وین؛ و ثانیاً الحاق کردند به پیمان وین [تا] مستشاران نظامی، تمام مستشاران نظامی امریکا با خانواده هایشان، با کارمندهای فنی شان، با کارمندان اداری شان، با خدمه شان، با هر کس که بستگی به آنها دارد، اینها از هر جنایتی که در ایران بکنند مصون هستند! اگر یک خادم امریکایی، اگر یک آشپز امریکایی، مرجع تقلید شما را در وسط بازار ترور کند، زیر پا منکوب کند، پلیس ایران حق ندارد جلوی او را بگیرد! دادگاههای ایران حق ندارند محاکمه کنند، بازپرسی کنند، باید برود امریکا! آنجا در امریکا اربابها تکلیف را معین کنند!
دولت سابق این تصویب را کرده بود و به کسی نگفت. دولت حاضر این تصویبنامه را در چند روز پیش از این برد به مجلس و در چند وقت پیش از این به سنا بردند و با یک قیام و قعود مطلب را تمام کردند، و باز نفسشان درنیامد.در این چند روز، این تصویبنامه را بردند به مجلس شورا و در آنجا صحبتهایی کردند، مخالفتهایی شد، بعضی از وکلای آنجا هم مخالفتهایی کردند، صحبتهایی کردند لکن مطلب را گذراندند؛ با کمال وقاحت گذراندند! دولت با کمال وقاحت از این امر ننگین طرفداری کرد! ملت ایران را از سگهای امریکا پست تر کردند. اگر چنانچه کسی سگ امریکایی را زیر بگیرد، بازخواست از او می کنند؛ لکن، اگر شاه ایران یک سگ امریکایی را زیر بگیرد بازخواست می کنند؛ و اگر چنانچه یک آشپز امریکایی شاه ایران را زیر بگیرد، مرجع ایران را زیر بگیرد، بزرگتر مقام را زیر بگیرد، هیچ کس حق تعرض ندارد! چرا؟ برای اینکه می خواستند وام بگیرند از امریکا! امریکا گفت این کار باید بشود- لا بد این جور است- بعد از سه- چهار روز، یک وام دویست میلیون، دویست میلیون دلاری، تقاضا کردند. دولت تصویب کرد دویست میلیون دلار در عرض پنج سال به دولت ایران بدهند و در عرض ده سال سیصد میلیون بگیرند! می فهمید یعنی چه؟ دویست میلیون دلار، هر دلاری هشت تومان در عرض پنج سال وام بدهند به دولت ایران برای نظام، و در عرض ده سال سیصد میلیون- آن طور که حساب کردند- سیصد میلیون دلار از ایران بگیرد؛ یعنی صد میلیون دلار، یعنی هشتصد میلیون تومان از ایران در ازای این وام نفع بگیرند!
مع ذلک، ایران خودش را فروخت برای این دلارها! ایرانْ استقلال ما را فروخت؛ ما را جزء دوَل مستعمره حساب کرد؛ ملت مسْلم ایران را پست تر از وحشیها در دنیا معرفی کرد، در ازای وام دویست میلیون که سیصد میلیون دلار پس بدهند! ما با این مصیبت چه بکنیم؟ روحانیون با این مطالب چه بکنند؟ به کجا پناه ببرند؟ عرض خودشان را به چه مملکتی برسانند؟سایر ممالک خیال می کنند که ملت ایران است؛ این ملت ایران است که این قدر خودش را پست کرده است؛ نمی دانند این دولت ایران است؛ این مجلس ایران است. این مجلسی است که ارتباط به ملت ندارد؛ این مجلس، مجلس سرنیزه است! این مجلس چه ارتباطی به ملت ایران دارد. ملت ایران به اینها رأی ندادند. علمای طراز اول، مراجع- بسیاری شان- تحریم کردند انتخابات را؛ ملت تبعیت کرد از اینها، رأی نداد لکن زور سرنیزه اینها را آورد بر این کرسی نشاند.
در یکی از کتابهای تاریخی که امسال به طبع رسیده است و به بچه های ما تعلیم می شود این است که، بعد از اینکه یک مسائل دروغی را نوشته است، آخرش نوشته است که معلوم شد که قطع نفوذ روحانیت، قطع نفوذ روحانیون، در رفاه حال این ملت مفید است! رفاه حال ملت به این است که روحانیون را از بین ببرند! همین طور است. اگر نفوذ روحانیون باشد نمی گذارد این ملتْ اسیر انگلیسْ یکوقت باشد؛ اسیر امریکا یکوقت باشد. اگر نفوذ روحانیین باشد نمی گذارد که اسرائیل قبضه کند اقتصاد ایران را! نمی گذارد که کالاهای اسرائیل در ایران بدون گمرک فروخته بشود! اگر نفوذ روحانیین باشد نمی گذارد که اینها سر خود یک همچو قرضه بزرگی را به گردن ملت بگذارند. اگر نفوذ روحانیون باشد نمی گذارد این هرج و مرجی که در بیت المال هست بشود. اگر نفوذ روحانیین باشد نمی گذارد که هر دولتی هر کاری می خواهد انجام بدهد و لو صد در صد بر ضد ملت باشد. اگر نفوذ روحانیین باشد نمی گذارد که مجلس به این صورت مبتذل درآید.
اگر نفوذ روحانیین باشد نمی گذارد که مجلس با سرنیزه درست بشود تا این فضاحت از آن پیدا بشود. اگر نفوذ روحانیین باشد نمی گذارد که دختر و پسر با هم در آغوش هم کشتی بگیرند- چنانچه در شیراز شده است! اگر نفوذ روحانیون باشد نمی گذارد که دخترهای معصوم مردم زیر دست جوانها در مدارس باشند. اگر نفوذ روحانیون باشد نمی گذارد که زنها را در مدرسه مردها ببرند، مردها را در مدرسه زنها ببرند و فساد راه بیندازند. اگر نفوذ روحانیون باشد توی دهن این دولت می زنند! توی دهن این مجلس می زنند، و وکلا را از مجلس بیرون می کنند. اگر نفوذ روحانیون باشد تحمیل نمی تواند بشود، یک عده از وکلا بر سرنوشت یک مملکتی حکومت کنند. اگر نفوذ روحانیون باشد نمی گذارند یک دست نشانده امریکایی این غلطها را بکند؛ بیرونش می کنند از ایران. نفوذ روحانی مضر به حال ملت است؟! نخیر، مضر به حال شماست! مضر به حال شما خائنهاست، نه مضر به حال ملت. شما دیدید با نفوذ روحانی نمی توانید هر کاری را انجام بدهید، هر غلطی را بکنید، می خواهید نفوذ روحانی را از بین ببرید. شما گمان کردید که با صحنه سازیها می توانید که بین روحانیون اختلاف بیندازید؟ نمی شود؛ این خواب باید در مرگ برای شما حاصل بشود! نمی توانید همچو کاری را انجام بدهید. روحانیون با هم هستند. من باز تمام روحانیین را تعظیم می کنم؛ دست تمام روحانیین را می بوسم. آن روز اگر دست مراجع را بوسیدم، امروز دست طلاب را هم می بوسم [گریه حضار]. من امروز دست بقال را هم می بوسم [گریه شدید حضار].
آقا، من اعلام خطر می کنم! ای ارتش ایران، من اعلام خطر می کنم! ای سیاسیون ایران، من اعلام خطر می کنم! ای بازرگانان ایران، من اعلام خطر می کنم! ای علمای ایران، ای مراجع اسلام، من اعلام خطر می کنم! ای فضلا، ای طلاب، ای مراجع، ای آقایان، ای نجف، ای قم، ای مشهد، ای تهران، ای شیراز، من اعلام خطر می کنم! خطردار است. معلوم می شود زیر پرده ها چیزهایی است و ما نمی دانیم. در مجلس گفتند نگذارید پرده ها بالا برود! معلوم می شود برای ما خوابها دیده اند! از این بدتر چه خواهند کرد؟ نمی دانم، از اسارت بدتر چه؟ از ذلت بدتر چه؟ چه می خواهند با ما بکنند؟ چه خیالی دارند اینها؟ این قرضه دلار چه به سر این ملت می آورد؟ این ملت فقیر [پس از] ده سال هشتصد میلیون تومان نفع پول به امریکا بدهد؟! در عین حال ما را بفروشید برای یک همچو کاری؟!
نظامیهای امریکا و مستشارهای نظامی امریکایی به شما چه نفعی دارند؟ آقا! اگر این مملکت اشغال امریکاست، پس چرا این قدر عربده می کشید؟! پس چرا این قدر دم از «ترقی» می زنید؟! اگر این مستشارها نوکر شما هستند، پس چرا از اربابها بالاترشان می کنید؟! پس چرا از شاه بالاترشان می کنید؟! اگر نوکرند، مثل سایر نوکرها با آنها عمل کنید. اگر کارمند شما هستند، مثل سایر ملل که با کارمندانشان عمل می کنند، شما هم عمل کنید. اگر مملکت ما اشغال امریکایی است پس بگویید! پس ما را بردارید بریزید بیرون از این مملکت! چه می خواهند با ما بکنند؟ این دولت چه می گوید به ما؟ این مجلس چه کرد با ما؟ این مجلس غیر قانونی، این مجلس محرَّم این مجلسی که به فتوا و به حکم مراجع تقلید تحریم شده است، این مجلسی که یک وکیلش از ملت نیست، این مجلسی که- به ادعا- هی می گویند ما! ما! هی ما از «انقلاب سفید» آمدیم! آقا کو این «انقلاب سفید»؟! پدر مردم را درآوردند! آقا من مطلعم؛ خدا می داند که من رنج می برم؛ من مطلعم از این دهات؛ من مطلعم از این شهرستانهای دورافتاده؛ از این قم بدبخت [گریه حضار]. من مطلعم از گرسنگی خوردن مردم؛ از وضع زراعت مردم.آقا فکری بکنید برای این مملکت؛ فکری بکنید برای این ملت. هی قرض روی قرض بیاورید؟!هی نوکر بشوید! البته دلارْ نوکری هم هست! دلارها را شما می خواهید استفاده کنید، نوکریش را ما بکنیم! اگر ما زیر اتومبیل رفتیم، کسی حق ندارد به امریکایی ها بگوید بالای چشمت ابرو! لکن شماها استفاده اش را بکنید؛ مطلب این طور است. نباید گفت اینها را؟ آن آقایانی که می گویند که باید خفه شد، اینجا هم باید خفه شد؟ اینجا هم خفه بشویم؟ ما را بفروشند و خفه بشویم؟! قرآن ما را بفروشند و خفه بشویم؟ و اللَّه، گناهکار است کسی که داد نزند؛ و اللَّه، مرتکب کبیره است کسی که فریاد نکند [گریه شدید حضار].
ای سران اسلام، به داد اسلام برسید [گریه حضار]. ای علمای نجف، به داد اسلام برسید [گریه حضار]. ای علمای قم، به داد اسلام برسید؛ رفت اسلام [گریه شدید حضار]. ای ملل اسلام، ای سران ملل اسلام، ای رؤسای جمهور ملل اسلامی، ای سلاطین ملل اسلامی، ای شاه ایران، به داد خودت برس. به داد همه ما برسید. ما زیر چکمه امریکا برویم، چون ملت ضعیفی هستیم؟! چون دلار نداریم؟! امریکا از انگلیس بدتر، انگلیس از امریکا بدتر، شوروی از هر دو بدتر. همه از هم بدتر؛ همه از هم پلیدتر. اما امروز سر و کار ما با این خبیثهاست! با امریکاست. رئیس جمهور امریکا بداند- بداند این معنا را- که منفورترین افراد دنیاست پیش ملت ما. امروز منفورترین افراد بشر است پیش ملت ما. یک همچو ظلمی به دولت اسلامی کرده است، امروز قرآن با او خصم است؛ ملت ایران با او خصم است. دولت امریکا بداند این مطلب را. ضایعش کردند در ایران؛ خراب کردند او را در ایران.برای مستشارها مصونیت می گیرید؟! بیچاره وکلا داد زدند آقا از این دوستهای ما بخواهید به ما این قدر تحمیل نکنند، ما را نفروشید، ما را به صورت مستعمره درنیاورید، کی گوش داد به اینها؟ از «پیمان وین» یک ماده را اصلش ذکر نکرده اند! ماده 32 ذکرنشده است. من نمی دانم آن ماده چه است؛ من که نمی دانم، رئیس مجلس هم نمی داند، وکلا هم نمی دانند. نمی دانند که؛ قبول کردند طرح را! طرح را قبول کردند، طرح را امضا کردند، تصویب کردند اما عده ای اقرار کردند که ما اصلًا نمی دانیم چیست! آنها هم لا بد امضا نکردند، آن عده دیگر بدتر از اینها بودند. یک عده جُهّالند اینها!
رجال سیاسی ما، صاحب منصبهای بزرگ ما، رجال سیاسی ما، یکی بعد از دیگری را کنار می گذارد! الآن در مملکت ما به دست رجال سیاسی که وطنخواه باشند چیزی نیست. در دست آنها چیزی نیست. ارتش هم بداند، یکی تان را بعد از دیگری کنار می گذارند. دیگر برای شما آبرو گذاشتند؟ برای نظام شما آبرو گذاشتند که یک سرباز امریکایی بر یک ارتشبد ما مقدم است؟! یک آشپز امریکایی بر یک ارتشبد ما مقدم شد در ایران؟! دیگر برای شما آبرو باقی ماند؟ اگر من بودم استعفا می کردم؛ اگر من نظامی بودم استعفا می کردم؛ من این ننگ را قبول نمی کردم. اگر من وکیل مجلس بودم استعفا می کردم
باید نفوذ ایرانی ها قطع بشود! باید مصونیت برای آشپزهای امریکایی، برای مکانیکهای امریکایی، برای اداری امریکایی، اداری و فنی اش، مأمورین، کارمندان اداری، کارمندان فنی، برای خانواده هایشان مصونیت باشد، لکن آقای قاضی در حبس باشد! آقای اسلامی را با دستبند ببرند این طرف و آن طرف! این خدمتگزارهای اسلام، علمای اسلام در حبس باید باشند، وعاظ اسلام در حبس باید باشند، طرفداران اسلام باید در بندرعباس حبس باشند، برای اینکه اینها طرفدار روحانیت هستند؛ خودشان یا روحانی اند یا طرفدار روحانی. تاریخ ایران دست مردم دادند اینها! سند [به ] دست دادند که معلوم شد رفاه حال این ملت به این است که قطع نفوذ روحانیین بشود! یعنی چه؟ رفاه حال ملت به این است که قطع ید رسول اللَّه از این ملت بشود؟! روحانیون خودشان چیزی نیستند که، روحانیون هر چه دارند از رسول اللَّه است؛ باید قطع ید رسول اللَّه از این ملت بشود! اینها این را می خواهند. این را می خواهند تا اسرائیل، به دل راحت، هر کاری اینجا بکند. تا امریکا، به دل راحت، هر کاری می خواهد بکند.
آقا تمام گرفتاری ما از این امریکاست! تمام گرفتاری ما از این اسرائیل است! اسرائیل هم از امریکاست. این وکلا هم از امریکا هستند! این وزرا هم از امریکا هستند! همه تعیین آنهاست. اگر نیستند چرا نمی ایستند در مقابلش داد بزنند؟من الآن حافظه ام درست نیست، نمی توانم بفهمم مطلب را خوب، الآن در حال انقلاب هستم؛ در یک مجلس از مجالس سابق که مرحوم «مدرس»،- مرحوم آسید حسن مدرس- در آن مجلس بود، التیماتومی از دولت روس آمد به ایران که اگر فلان قضیه را انجام ندهید (که من حالا هیچی از آن را یادم نیست) ما از فلان جا- که قزوین ظاهراً بوده است- می آییم به تهران و تهران را می گیریم. دولت ایران هم فشار آورد به مجلس که باید این را تصویب کنید. یکی از مورخین، مورخین امریکایی، می نویسد که یک روحانی با دست لرزان آمد پشت تریبون ایستاد و گفت: آقایان، حالا که بناست ما از بین برویم چرا به دست خودمان برویم. رد کرد. مجلس به خاطر مخالفت او جرأت پیدا کرد و رد کرد و هیچ غلطی هم نکردند. روحانی این است. یک روحانی توی مجلس بود نگذاشت آن قلدر شوروی را، روسیه سابق را، یک دولت را- پیشنهاد التیماتومش را- یک روحانی ضعیف، یک مشت استخوان رد کرد! آنها می بینند نباید روحانی باشد؛ قطع ید روحانی باید بکنند تا به آمال و آرزوی خودشان برسند.من چه بگویم؟ این قدر انباشته است مطالب، این قدر مفاسد در این مملکت زیاد است که من با این حالم، با این سینه ام، با این وضعم، نمی توانم عرضی بکنم. نمی توانم مطالب را به آن مقداری که می دانم به عرض شما برسانم. لکن شما موظفید به رفقایتان بگویید. آقایان موظفند ملت را آگاه کنند؛ علما موظفند ملت را آگاه کنند. ملت موظف است که در این امر صدا در بیاورد. با آرامش [به ] عرض برساند؛ به مجلس اعتراض کند؛ به دولت اعتراض کند که چرا یک همچو کاری کردید؟ چرا ما را فروختید؟ مگر ما بنده شما هستیم؟ شما که وکیل ما نیستید! وکیل هم بودید، اگر خیانت کردید به مملکت، خود به خود از وکالت بیرون می روید. این خیانت به مملکت است.
خدایا، اینها خیانت کردند به مملکت ما. خدایا، دولت به مملکت ما خیانت کرد؛ به اسلام خیانت کرد؛ به قرآن خیانت کرد. وکلای مجلسین خیانت کردند، آنهایی که موافقت کردند با این امر. وکلای مجلس سنا خیانت کردند. این پیرمردها؛ وکلای مجلس شورا، آنهایی که رأی دادند، خیانت کردند به این مملکت. اینها وکیل نیستند. دنیا بداند اینها وکیل ایران نیستند! اگر هم بودند من عزلشان کردم. از وکالت معزولند.
تمام تصویبنامه هایی که تا حالا نوشته اند، تمامش غلط است! از اول مشروطه تا حالا به حَسَب نص قانون، به حسب نص قانون، قانون را که قبول دارند، به حسب نص، به حسب نص قانون، به حسب اصل دوم متمم قانون اساسی تا مجتهدین نظارت نکنند در مجلس، قانون هیچی نیست. کدام مجتهد نظارت می کند حالا؟ باید قطع کرد دست روحانیین را! اگر پنج تا ملّا تو این مجلس بود، اگر یک ملّا تو این مجلس بود، تو دهن اینها می زد! نمی گذاشت این کار بشود من به آنهایی که مخالفت کردند، این حرف را دارم، به آنها، که چرا خاک به سرت نریختی؟! چرا پا نشدی یقه این مردکه را بگیری؟ همین، من مخالفم! و هی تعارف و این همه تملق؟! مخالفت این است؟! باید هیاهو کنید؛ باید بریزید وسط مجلس؛ به هم بپرید که نگذرد این مطلب. به صرف اینکه من مخالفم درست می شود؟! خوب، می بینید که می گذرد! باید نگذارید یک همچو مجلسی وجود پیدا کند؛ از مجلس ببریدشان بیرون
ما این قانونی که گذراندند- به اصطلاح خودشان- قانون نمی دانیم. ما این مجلس را مجلس نمی دانیم. ما این دولت را دولت نمی دانیم. اینها خائنند به مملکت ایران! خائنند!
خداوندا، امور مسلمین را اصلاح کن. [آمین حضار] خداوندا، دیانت مقدسه اسلام را عظمت به آن عنایت فرما. [آمین حضار] خدایا، اشخاصی که خیانت می کنند به این آب و ملک، خیانت می کنند به اسلام، خیانت می کنند به قرآن، آنها را نابود کن. [آمین حضار]
صحیفه امام، ج 1، ص: 415-424
پیام [به ملت ایران (دستور العمل برای ادامه مبارزه)]
زمان: 4 آبان 1357/ 23 ذی القعدة 1398
مکان: پاریس، نوفل لوشاتو
موضوع: هشدار پیرامون خروج جواهرات سلطنتی توسط محمد رضا پهلوی
مناسبت: چهارم آبان، سالروز تولد شاه
مخاطب: ملت ایران
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
اوضاع جاری در ایران موجب نگرانی شدید این جانب است. خوف آن دارم که شدت فشار عصبی بر شاه و بستگانش حمله های جنون آمیز آنان را تشدید کرده و ملت ایران را بیش از پیش به خاک و خون کشد. کشتار دسته جمعی کرمان و آتش زدن مسجد و مقدسات مسلمین و ضرب و شتم مرد و زن بی دفاع در آن، و کشتار بی رحمانه همدان و بعضی از شهرستانهای دیگر در شرق و غرب، شمال و جنوب ایران که نام بردن یکایک شهرها از عهده خارج است، نمونه ای از این جنون است. این نحو جنایات از کسانی که از ادامه حکومت ظالمانه خود مأیوس هستند و نفسهای آخر خود را می کشند، امری است که قبلًا پیش بینی آن را کرده بودم.
باید ملت شریف مظلوم و جناحهای علاقه مند به اسلام و کشور، قدرت تفکر را از دشمن سلب کرده و به حکومت غاصبانه آن هر چه زودتر خاتمه دهند؛ چرا که این نقشه شیطانی سیاستهای خارجی است که با کشتارهای پیاپی و آتش زدن مغازه های مؤمنین مبارز، می خواهند ملت غیور ایران را خسته کنند تا دست از نهضت اسلامی خود بردارند و میدان را برای چپاولها و خیانتها باز گذارند؛ غافل از آنکه ملت شجاع و بیدار و بپاخاسته، تا سرنگونی این رژیم فاسد و قطع دست اجانب غارتگر از خزاین ملت، آرام شدنی نیست.بر حسب اطلاع، اخیراً شاه دست به جنایت دیگری زده است؛ و آن خارج نمودن جواهرات سلطنتی است که از مال این ملت فقیر تهیه کرده اند، و نیز خود و وابستگانش مشغول فروش مستغلات و مؤسساتی هستند که از پول ملت تهیه شده است.
باید به مبارزات مثبت و منفی ادامه داد و این یاغی را هر چه زودتر از مملکت خارج نمود. پیش کشیدن شعار عمل به قانون اساسی که اخیراً ایادی شاه در مجلسین عنوان کرده اند، خیانت به اسلام و کشور است. نغمه بقای رژیم و رفتن شاه، کشتن افعی و پروراندن بچه اوست.ملت عزیز ما با قیام دلاورانه خود و نثار خون فرزندان عزیز خود، نام ارجمند خود را در تاریخ و در صف اول مجاهدان اسلام ثبت نمود. امروز عقب نشینی، ننگ و عار و انتحار است. مخالفین شاه از هر گروه و دسته ای که باشند باید بدانند که اگر به این مار زخمی مهلت دهند، چنان ضربه ای می خورند که تا آخر در زیر سلطه اجانب و نوکران آنان دست و پا زنند. ما [در مقابل ] خداوند تعالی و نسلهای آینده [مسئول ] هستیم.
عزیزان من! از فدایی دادن و نثار جان و مال در راه خدا و اسلام و ملت مسلمان نهراسید، که این شیوه پیغمبر عظیم الشأن و اوصیا و اولیای آنان بوده، و خون ما رنگینتر از خون شهدای کربلا نیست که با مخالفت با سلطان جائر که متمسک به اسلام بود و خود را خلیفه اسلام معرفی می کرد، ریخته شد. شما که برای اسلام بپاخاسته اید و جان و مال نثار می کنید، در صف شهدای کربلا هستید؛ چرا که پیرو مکتب آنانید. اکنون باید مطالبی را تذکر دهم:
1- باید ملت ما از روحانی و سیاسی تا دانشگاهی و بازاری و دهقان و کارگر و کارمند از موضع قاطعی که تا کنون داشته اند، که آن برچیده شدن رژیم منحط پهلوی و به دست آوردن استقلال و آزادی در سایه حکومت عدل اسلامی است، یک قدم عقب نشینی نکنند که عقب نشینی، کشتار سفاکانه شاه را افزایش می دهد، و سستی در این راه، خون پاک جوانان عزیز ما را پایمال می گرداند و مسئولیت آن به عهده همه ماست.
2- از اظهارات پوچ دولت امریکا و انگلیس و شوروی مبنی بر پشتیبانی از شاه برای حفظ منافع خودشان نهراسید؛ که نمی هراسید. به شهادت تاریخ، هیچ قدرتی نمی تواند آتش قلب ملت مظلومی را که برای رسیدن به آزادی و استقلال قیام کرده است، فرو نشاند. ملت ما تحمل شاه و جنایتهای او و دار و دسته اش را نمی کند، و پشتیبانان شاه از ضرری عظیم برخوردار خواهند شد. ما طالب حق خود هستیم و به حقیم و دست خدا با ماست و بالاتر از دست ابرقدرتهای شرق و غرب است؛ یَدُ اللَّهِ فَوْقَ ایْدیهِمْ.
3- سلام این جانب را به رؤسای محترم ارتش برسانید، و به نیروهای زمینی، دریایی و هوایی پس از تحیت و سلام بگویید ایران کشور شماست و ملت ایران ملت شماست؛ به ملت بپیوندید. من می دانم بسیاری از شما به ملت و کشور اسلام وفادار هستید و از این کشتارها و غارتگریهای شاه خائن و بستگانش و جنایتکاران بین المللی ناراحت هستید. گاهی مطالب شما به من می رسد. ملت شما لحظات حساسی را می گذراند و شما بیشتر از دیگران پیش خدای بزرگ و ملت شجاع و نسلهای آتیه مسئول هستید؛ همتی دلاورانه کنید و زنجیرهای اسارت را پاره کنید و مجال به این خائن به اسلام ندهید، و سرفرازی را برای خود و ملت خود بیمه کنید. خداوند تعالی مددکار خدمتگزاران به اسلام و کشور است.
4- نویسندگان امین ما که سالیان دراز در انزوا به سر می برند و حکومت اختناق و ترور، مجال بیان را از آنان سلب کرده بود، اکنون که مختصر آزادی خود را به بهای خونهای پاک فرزندان رشید اسلام به دست آورده اند، از آرمان الهی آنان غفلت نورزند و به کار مهم و اساسی افشاگری و روشن کردن نقطه اصلی جنایات اخیر که شخص شاه است بپردازند، و جرایمی که زیر پرده است و مردم نمی دانند، با کمال خلوص بیان کنند، و با این خدمت ارجمند، دیْن خود را به اسلام و ملت ادا کنند. امروز که همه اقشار برای رسیدن به استقلال و آزادی بپاخاسته اند، مسئولیت نویسندگان محترم و مسئول به مرحله بسیار حساسی رسیده است. ملت بر سر دو راهی حیات و مرگ، استقلال همیشگی و بردگی دائمی است؛ انحراف از راه ملت اگر چه یک قدم باشد، کمک به تباهی و نیستی ملت شجاع و خیانت به اسلام و مسلمین است. نویسندگان محترم به طور شایسته خواسته های ملت را منعکس کنند و به جنبش بزرگ اسلامی کمک نمایند.
5- گاهی شنیده می شود که در دانشگاه شعارهایی داده می شود که مورد استفاده رژیم است. باید جوانان ما بدانند که چین و شوروی، چون امریکا و انگلیس از خون ملت ما تغذیه می کنند. تقاضای من از شما که از شعارهایی که شخص شاه از آن استفاده می کند بپرهیزید و روی پای خود بایستید و به شرق و غرب گرایش نداشته باشید. فریب غارتگران بین المللی را نخورید. آنان که شما را در جریان این قبیل شعارها قرار می دهند از وابستگان رژیم هستند؛ از آنان احتراز کنید و به دوستان دیگر بپیوندید، و با شعار توحید و اسلام، دست دودمان پهلوی و گروه نفتخوار را از کشور خود قطع کنید، و به آغوش اسلام برگردید، که اسلام بر خلاف ادعاهای کاذب مکاتب دیگر که سران آن همیشه گفته اند و عمل نکرده اند و با بردن منابع ایران، ما را در فقر و وابستگی قرار داده اند، به خواست تمام مردم محروم، جامه عمل می پوشاند. ما با آغوش باز از شما استقبال می کنیم و به شما خدمت می کنیم. اسلام برای نجات مستضعفین آمده است.
6- آزادی تعدادی از زندانیان سیاسی پس از چندین سال شکنجه و رنج و محرومیت از حقوق اولیه، آزادی از زندانی است به زندانی بزرگتر. آیا ملت ایران از جنایتها و شکنجه های قرون وسطایی که شاه در سیاهچالهای زندان بر فرزندان آنان روا داشته است، می گذرد؟ آیا سلب همه حقوق در سالیان متوالی از مردمانی که برای نجات وطنشان از شرّ شاه و اجانب، حاضر به همه گونه فداکاری شده اند، جرم قابل تعقیب نیست؟ آیا مجرم اصلی در تمام جرایم وارده بر ملت خصوصاً زندانیان سیاسی، شخص شاه نیست؟ آیا نباید این مجرم بزرگ به خاطر به زنجیر کشیدن گروهی مظلوم محاکمه شود و به مجازات برسد؟ گر چه مجازات تبهکاریهای او، جز در روز جزا ممکن نیست. زندانیان سیاسی ما می دانند که آزادیهای خود را در اثر جانبازیهای شجاعانه ملت مسلمان ایران به دست آورده اند، و سپاس و تقدیر آنان در برابر این فداکاریها آن است که مبارزات بی امان خود را تا واژگونی رژیم و آزادی دیگر برادران و خواهران خود ادامه دهند.
اکنون که مشغول نوشتن این تذکرات هستم نمی دانم به خواهران و برادران و مادران ایران چه می گذرد. روز چهارم آبان، روز عزای ملی و مبدأ بدبختیهای ایران مظلوم است.
عزیزان من صبور باشید که خدا با صابران است. وسوسه شیاطین در شما مؤثر نشود که قیامهای مکرر شما نشان داده است که هر گز نمی شود. آنان که آیه یأس برای شما می خوانند، عمال اجانب و شاه هستند که با وسوسه شیطانی می خواهند شاه و منافع غارتگران را حفظ کنند؛ اینان را به صراط مستقیم الهی بخوانید و اگر تسلیم نیستند، از خود برانید و آنان را مأیوس کنید.
قیام شما برای خدا و رهایی امت اسلامی می باشد، و تحمل و رنج در راه آن از بزرگترین عبادات است و به فضل الهی، برای شما ثواب مجاهدین صدر اسلام را دارد. طولانی بودن راه خدا شما را استوارتر گرداند؛ چنانچه رنجهای بیست و چند ساله، رسول اکرم- صلی اللَّه علیه و آله و سلم- را استوار و استوارتر می کرد. از خداوند متعال نصرت اسلام و رهایی مسلمین را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج 4، ص: 154-158
مصاحبه [با خبرگزاری رویتر (محتوای سیاسی و اجتماعی حکومت)]
زمان: 4 آبان 1357/ 23 ذی القعدة 1398
مکان: پاریس، نوفل لوشاتو
موضوع: محتوای سیاسی و اجتماعی رژیم اسلامی
مصاحبه کننده: خبرگزاری رویتر (انگلیسی)
سؤال: [محتوای سیاسی و اجتماعی رژیم شما چیست؟ بعضی می گویند اسلام محافظه کار است؟]
جواب: اسلام دین ترقی است. قرآن روش ترقی و شکوفایی انسان است. ببینیم مخالفت با رژیم شاه بر سر چیست؟ او یک رژیم وابسته و تابع امریکاست و برنامه های آن کشور را در ایران به اجرا می گذارد و این برنامه ها، ایران را به نابودی کشانده است. او برای حفظ تعادل، بخشی از منابع ثروت کشور را در اختیار روسها گذاشته است. اسلام می خواهد ایران مستقل باشد. کدامیک از این دو محافظه کارانه است؟ رژیم شاه همه آزادیها را در ایران از میان برده است. اگر ما محافظه کار بودیم نباید خواهان آزادی رأی و برابری امکانات اقتصادی و سیاسی می شدیم. اما اسلام در چنان حدی از کمال است که از ابتدای طلوع، پیشرفت خود را بر بحث آزاد و مبارزه با سانسورها بنا گذاشته است. رژیم شاه به اقرار دست نشاندگانش در مجلس و در مطبوعات و در حکومت، غرق در فساد بوده است و گردانندگان این رژیم، میلیاردها ثروت کشور را دزدیده و بر باد داده اند، آیا مخالفت با این فساد، محافظه کاری است؟ رژیم شاه، اقتصاد ملی را بکلی متلاشی کرده است. درباره این امر سالها پیش و به دفعات اعلام خطر شده است. اما شاه به جای توجه به واقعیت با صرف میلیونها دلار درباره «معجزه اقتصادی» و «رشد ایران که در دنیا بی مانند است» تبلیغ می کرد، آیا مخالفت با انهدام اقتصاد کشور محافظه کارانه است؟ این رژیم صدها خیانت به ایران کرده است که دادن فهرست آنها بسیار طولانی می شود؛ آیا مخالفت با این خیانتها محافظه کاری است؟ واقعیت این است که در ایران برخورد میان نیروهای محافظه کار و مترقی در کار نیست، برخورد میان تمامی ملت است- که نه تنها حق مشروع خود را برای ترقی واقعی طلب می کند، بلکه خواهان حق حیات خویش است- با رژیمی که عامل بی چون و چرای امریکاست و موجودیت ایران را به خطر انداخته است. مطبوعات جهان باید این هشدار را به مردم جهان برسانند. قدرتمندان جهان برای حل بحرانهای خویش، کشورهای زیر سلطه را در سرازیر انهدام انداخته اند و برای فریب افکار عمومی کشور خویش، واقعیت را از افکار عمومی کشورشان پوشیده می دارند و مبارزه بر سر حق طلبی و ترقی واقعی را مبارزه محافظه کارانه با ترقی طلبی منحطترین رژیمها جلوه می دهند.
[رابطه این جنبش با احزاب و گروههای مخالف چگونه است؟]
- همه گروهها در بیان عقاید خود آزادند، و لکن خیانت را اجازه نمی دهیم.
[در صورتی که شاه استعفا بدهد، رژیم جدید چگونه خواهد بود، آیا علما خود حکومت خواهند کرد؟]
- علما خود حکومت نخواهند کرد، آنان ناظر و هادی مجریان امور می باشند. این حکومت در همه مراتب خود، متکی به آرای مردم و تحت نظارت و ارزیابی و انتقاد عمومی خواهد بود.
[تحلیل شما در قشون ایران چیست؟ چه نقشی را بازی می کند؟]
- قشون ایران زیر سلطه امریکاست. ما این قشون را نفی خواهیم کرد و به او نقش و وظیفه واقعی اش را که دفاع از کشور است باز خواهیم داد.
[چگونه باید روابط میان ایران و غرب تنظیم بشود؟ ضد غرب هستید؟]
- خیر. ضد غرب نیستیم. ما خواهان استقلال هستیم و روابط خود را با جهان غرب بر این اساس پی ریزی می نماییم. ما می خواهیم ملت ایران غربزده نباشد و بر پایه های ملی و مذهبی خویش به سوی ترقی و تمدن گام بردارد.
[درباره شوروی چه فکر می کنید؟]
- شوروی از رژیم شاه حمایت می کند. حتی نمایندگانش در سازمان ملل از شاه دفاع کرده اند. شوروی چون امریکا و انگلیس برای بلعیدن سرمایه های ایران دست به هر جنایتی زده و می زند.
[شیعه یک سنت آزادیخواهانه و انقلابی دارد، از سنت اعتراض شیعه صحبت بفرمایید]
- شیعه از ابتدا برای تحقق حکومت حق مبارزه کرده است.
صحیفه امام، ج 4، ص: 159-160
سخنرانی [در جمع ایرانیان مقیم خارج (عامل اصلی در جنایات)]
زمان: 4 آبان 1357/ 23 ذی القعدة 1398
مکان: پاریس، نوفل لوشاتو
موضوع: عامل اصلی در جنایات
مناسبت: چهارم آبان، روز تولد شاه
حضار: دانشجویان و ایرانیان مقیم خارج
[بسم اللَّه الرحمن الرحیم ]
امروز که چهارم آبان بود، در ایران، آن طوری که حتی رادیوی خود ایران اطلاع داد، بسیاری از شهرها را ذکر کرد که تظاهرات و ناراحتیها بوده؛ و از قراری که نقل شد مردم در قم و در شمال تهران و در بعضی جاهای دیگر لباس سیاه پوشیده بودند؛ عَلَمهای سیاه در بعضی جاها بوده.ولادتها مختلف است: یک تولدی است که مبدأ خیرات است، مبدأ برکات است، مبدأ کوبیدن ظالم است، مبدأ خاموش شدن آن بتکده ها و آتشکده هاست، مثل ولادت رسول اکرم که گفته شده است که «آتشکده پارس» خاموش شد و کنگره های طاق کسری ریخته شد- حالا ریخته شدن و خاموش شدنش با تاریخ، گفته شده- لکن مطالب این است که دو قوه بوده است آن وقت که یکی قوه حکومت جائر بوده است؛ و یکی هم قوای روحانی آتش پرست؛ و به آمدن رسول اکرم [این دو قوه شکست ]؛ تولد ایشان مبدأ شکست این دو قوه است. یکی طاق کسری که کنگره هایش، کنگره های ظالمانه اش ریخت. اینکه می گویند «انوشیروان عادل» این از اساطیر است! یک مرد ظالم سفاکی بوده است، منتها شاید پیش سلاطین دیگر وقتی گذاشتند، به او گفتند عادل! و الّا کجایش انوشیروانْ عادل بوده است؟! به تولد رسول اکرم، این پایه ها؛ یعنی مبدأ ریختن پایه های ظلم و خاموش شدن آتشهای دوگانه پرستی و شرک و آتش پرستی [فرو ریخت ]؛ آن دو قوه ای که در آن وقت بوده است، با آمدن ایشان هر دو مبدأ شکست، این دو اصل؛ یعنی توحید، در عالم به واسطه رسول اکرم توحید بسط پیدا کرد و ان شاء اللَّه می کند. و نبوت اصلًا آمده است، نبی اصلش مبعوث است برای اینکه قدرتمندهایی که به مردم ظلم می کنند پایه های ظلم آنها را بشکند؛ و این کنگره های ظلم که به زحمتِ این بیچاره ها، به خون دل این بیچاره ها، به استثمار گرفتن این مردم ضعیف، این پایه های قصر بالا رفته و کنگره هایش کنگره هایی بوده است که [پایه های ظلم ] بوده است، آمدن پیغمبر اکرم برای شکستن این کنگره ها و فرو ریختن این پایه های ظلم بوده است؛ و از آن طرف، چون بسط توحید است، این جاهایی که مبدأ ستایش غیر خدا بود و آتش پرستی بوده است، آنها را منهدم کرده است و آتشها را خاموش کرده است.
و بعضی از تولدها هم مبدأ عکس این مطالب است، مثل تولد چهارم آبان. البته من از رسول اکرم عذر می خواهم که ذکر تولد ایشان را می کنم و ذکر تولد این شقی را، لکن مقابله نور و ظلمت است، مقابله انسان و لا انسان است. این تولد نامیمون که منتهی شد به اینکه شما می بینید. هر دوی این قضیه ها را که رسول اکرم تشریف آوردند و منهدم کردند آثار شرک را و ظلم را، این هر دو قضیه در تولد این آدم بعکس شد؛ یعنی منتهی شد به اینکه هم ترویج از آتش پرستی و آتش پرستها شد، و هم پایه های ظلم مستحکم شد؛ خصوصاً در ایران ما. در ایران ما از آن طرف این آتش آتش پرستهای اطراف یزد و این حدود تقویت شدند، به طوری که همین گبرهای امریکا به شاه کاغذ نوشتند- به حسب آن چیزی که در روزنامه ها بود- و از ایشان تشکر کردند و نوشتند که تا کنون کسی پیدا نشده است که به اندازه شما از مذهب ما تجلیل کند و پشتیبانی کند. این خدا خواست که ملت ما زود بیدار شد و لو دیر بود؛ ولی باز زود بیدار شد که نگذاشت دنبال کند این آدم این مقاصدی را که داشت و گبرهای امریکا و ثروتمندان آنها به او می خواستند تحمیل کنند، یا خودش هم موافق بود، و الّا بیشتر از این مسائل بود در [این ] باب، و مطالب خیلی دقیقتر و بیشتر بود.
ابتدای کار این بود که بعضِ آتشکده ها را تقویت کرد و تاریخ اسلام را عوض کرد به تاریخ گبرها؛ و خدا می داند که این خیانت که این به اسلام کرد و این اهانت که به پیغمبر اکرم- صلی اللَّه علیه و آله- کرد، این خیلی جنایتش بالاتر از این کشتارهایی است که کرده است. کشتارها [را] موازنه اگر بکنیم با این یک کاری که تغییر تاریخ رسمی اسلام را، نشانه توحید را، نشانه انسانیت را، این تبدیل کرد به این چیزهای آتش پرست، به تاریخ آتش پرست، گبرها؛ از همه خیانتهایی که به ما کرده است، این بالاتر است. این حیثیت اسلام را می خواست از بین ببرد؛ این علامت اسلام را می خواست از بین ببرد. نفتهای ما را فرستاده و برده و داده است به آنها؛ اینها امور مادی است، البته خیانت است، خیانت به یک ملتی است که ذخایر را به اجانب بدهد، لکن قضیه تغییر تاریخ یک اهانت به حیثیت اسلام است. و این آدم، این کار را کرد. و اگر این مشتی که ملت به دهن این زد که ملزم شد به اینکه تاریخ را دوباره برگرداند، تاریخ اسلام کند و تاریخ گبرها را کنار بگذارد، اگر این کار نشده بود، دنباله داشت این مسائل. اینها می خواستند که اصل ورق را برگردانند به همان زمان قبل از پیغمبر اکرم؛ به همان زمان سلاطین گبرِ متعدیِ آدمکشِ قهار؛ و آن طور رفتار کنند و بساط هم همان بنا باشد. «پان ایرانیسم»! ایران باید همان شئون ایرانیتش را حساب بکنید! شئون ایرانیت!! شما همه چیزتان شاهان باستان بوده است؟ شما ببینید آنها چه کردند با مردم. یک دسته هم آن «مغان» و امثال ذلک بودند؛ ببینید اینها چه جور رفتار می کردند با مردم ایران.از آن طرف، وقتی که پیغمبر اکرم آمد و ملت خودش را دعوت به توحید کرد، چه جور رفتار می کرد با مردم؛ حتی با ذمیها؛ حتی با آنهایی که خلاف مذهب بودند
چطور رفتار می کرد. حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- می فرماید که شنیدم که یک لشکر می آمدند- ظاهراً لشکر معاویه بوده است- آمدند در کجا و یک خلخال از پای یک ذمیه ربودند، چه کردند؛ یک خلخال از پای یک ذمیه، از پای یک زن یهودی یا نصرانی ربوده اند؛ بعد نقل است که ایشان فرمودند اگر انسان بمیرد برای این، چیزی نیست. یک همچو انسانی، ما یک همچو حاکمی می خواهیم. ما دنبال یک همچو رژیمی می گردیم که حاکم آن، سلطانش- من جسارت می کنم که حضرت امیر را بگویم سلطان- حاکمش، امامش، آنکه سلطه اش بر مملکتها، از حجاز گرفته تا ایران، تا مصر، تا کجا بوده است، نسبت به رعیت- آن هم آن کسی که خارج از مذهبش بوده- این طور عواطف داشته است؛ و خودش وقتی همان روزی که با ایشان بیعت کردند به سلطنت، به اصطلاح، و به امامت و خلافت، همان روز، بعد از اینکه این کار را کردند، آن کلنگش را برداشت رفت سراغ کارش، که کار می کرد خودش با دست خودش. آن وقت می کرد برای چی؟ آن قنات را وقتی که درآورد، یک کسی گفت که مثلًا مبارک است، چه است، فرمود که مبارک برای ورثه است. بعد گفت: [قلم ] بیاورید، وقف کرد آنجا را برای مستمندان «1». ما یک همچو حاکمی، طالب یک همچنین حاکمی هستیم که وقتی محاسبه حساب بیت المال را نشسته است و می کند، یک چراغ، آن چراغهای آن وقت نفتی بوده است یا چه بوده یا پیه [سوز] بوده است، هر چه بوده است، این روشن بود و حضرت داشت حساب می کرد بیت المال را؛ یک کسی آمد آنجا با حضرت خواست بنشیند صحبتی دیگر بکند، حضرت آن چراغ را خاموش کرد فرمود که تا حالا من حساب بیت المال را می کردم، این چراغ مال بیت المال است؛ از بیت المال برای خودش صرف می کردم، حالا تو می خواهی با من صحبت کنی، صحبت دیگری است ربطی به بیت المال ندارد، خوب چراغش را چرا ما روشن کنیم. البته کسی قدرت ندارد مثل حضرت امیر عمل کند، هیچ کس در عالَم نمی تواند این طور [باشد]، لکن ما یک حاکمی می خواهیم که دزد نباشد! ما این قدر حالا راضی شده ایم که لا اقل این قدر دزدی نکند، این قدر مال این ملت را چپاول نکند، این قدر ظلم به این ملت نکند.
عرض کردم در ولادت آن آقا، حضرت رسول- سلام اللَّه علیه- آتشکده ها خاموش شد، یا کنایه از اینکه این مبدأ خاموش کردن آتشکده های ظلم است، و ایشان می خواست این را روشنش کند. در اطراف یزد تأیید کرده است، از قراری که گفته اند، بعض آتشکده ها را. تاریخ را هم تغییر داد؛ و بنا داشت که این کارها را یکی بعد از دیگری بکند که ملت به داد ما رسید و پایه های کنگره های قصر کسری فرو ریخت، کنایه از اینکه ظلم باید بریزد. ایشان را می بینید که با این ملت چه کرد؟ چه ظلمها به این ملت کرد و دارد می کند؟ حالایی که این نَفَسهای آخر هست و حرکات مذبوحانه است، حالا تازه یک فکرهایی به کله اش افتاده است! به اسم کولیها، در کرمان، و از قراری که می گویند به اسم کولیها به اسم بیابانگردها، یک دسته ای آورده اند، حالا اگر یک چیزی به آنها داده باشند و آورده اند نمی دانم؛ اما نظیر مدرسه فیضیه و آن سال که دیگر ما حاضر بودیم و در قم بودیم که این سازمان امنیتیها و این کماندوها را به اسم «دهقان» ها ریختند در مدرسه فیضیه و قرآن آتش زدند، عمامه ها آتش زدند، اشخاص [را] از پشت بام انداختند پایین و از بین بردند با کماندوها، به اسم اینکه دهقانها، دهقانها نمی خواهند؛ دیگر آخوند نمی خواهند! اینها دیگر قرآن نمی خواهند! آخوند نمی خواهند! دهقان این جور است؟ دهقان هر وقت هم از او بپرسی، هم قرآن را می خواهد و هم اسلام [را]؛ [آنها] عاشق اسلامند.
دهقانهای ما این کماندوها و اینهایی است که شما تربیت کردید برای اینکه اسلام را بکوبید؟ آن وقت آن کار را کردند که ما بودیم و حاضرِ وَقْعه بودیم؛ حتی منزل ما هم آمدند منتها من با یک ضربه مقابل نگذاشتم که آن کارهایی که می خواهند بکنند. یک اجتماع بود آنجا، اوایل این قضایا بود و اجتماع بود، و بعضی صحبت می خواستند بکنند و خود من هم شاید صحبت کردم یا می خواستم بکنم؛ به من گفتند که، دیدم خودم هم که یک صلواتهای بی مورد [فرستاده ] شد، من به یکی از رفقا گفتم که برو بگو اگر در اینجا یک شلوغی بکنید، من می روم در صحن حضرت معصومه آنجا می روم منبر و حرفهایم را آنجا می زنم. اینها مأمور نبودند یک همچنین کاری را که همچو عکس العملی دارد بکنند؛ نمی دانستند که باید چه بکنند، ترک کردند. و همان روز در مدرسه فیضیه ریختند و همان بساط را درست کردند و عرض می کنم که همان جنایات را؛ همان عصرش در مدرسه فیضیه، آن جنایات را کردند.
آن روز با صورت دهقان، آن بساط و آن رسواگریها را کردند، حالا شروع کرده اند به اینکه کولیها چیز کرده اند. در آنجا به اسم کولیها و در جاهای دیگر هم می ریزند در شهر و عرض می کنم که همدان را آن طور با وضع فجیع به مردم حمله کردند؛ و زنجان هم همین طور نقل می کنند. در قم هم دو- سه روز است که تشنجات است و تیراندازی است و آدمکشی است. در تهران هم بعضی جاهایش تشنجات بوده است؛ و رادیوی همین امروزِ ایران- که آوردند پیش من و یک مقدارش را گوش کردم- خیلی جاها را اسم برده بود که تشنجات است و اینها. روز چهارم آبان و روز تولد ایشان، این جشن مردم است! سیاهپوشی است. بله، اینها هم می گویند که یکی دو جا را اسم بردند، مراغه، ظاهراً مثل اینکه مراغه بود، کجا بود، آنجاها چه کردند، چه کردند، یک مشتی هم حرف می زنند. حالا کی چه کرده، آن را من نمی دانم که تا چه اندازه راست می گویند و آن اشخاص کی بوده اند؛ اما از آن طرف خودشان بسیاری از شهرها را اسم بردند و آنی که اینها می گویند، این نیست؛ تنها اینها نیست، بعد باید اطلاع به شما برسد.
هم آن قضیه در ولادت رسول اکرم- این دو قضیه مهم مبدأش بوده است: خاموش کردن جهات شرکی و آتش پرستی، و فروریختن کنگره های ظلم. در تولد ایشان هم مبدأ برافروخته شدن اساس آتش پرستی، اگر مهلت به او می دادند؛ که نمونه اش تغییر تاریخ بود و بر پا کردن کنگره های ظلم همه جانبه که از آن ظلمها، این آتش سوزیها [ست ]. خوب یک دسته مردم بیچاره که رفتند توی سینما البته سینمای ایران جای رفتن نیست، این یک- چیزی است که- مصیبتی است که بر ایران وارد است که جوانهای ما را این سینماها ضایع می کنند، خراب می کنند، لکن یک عده مردمی که رفتند در آنجا، اینجا چه کرده بودند که لایق این بودند که باید درِ آن را شهربانی بیاید ببندد، و بخواهند مردم باز کنند، اجازه بازکردن ندهند؟ موارد معلومی که با نقشه، چیزهای آتش سوزی را گذاشته بودند آتش بزنند؛ یک مردم بیچاره ای را در آنجا بسوزانند، خاکستر کنند. تمام مقصد این بود که بگویند اینها را خرابکارها می کنند؛ خوب، خرابکاری آخر حدی دارد که شما خرابکاری بکنید و گردن خرابکارها بگذارید؛ یک همچو مردمی اند اینها.ایرانی ها مبتلا به یک همچو رژیمی هستند. حالا هم که در کرمان آن فضاحت را درآوردند؛ در مسجد ریختند مردم را یک دسته ای خفه شان کردند به واسطه گازها، یک دسته ای را کشته اند؛ بچه، زن و مرد و بزرگ را، مسجد را، همه چیزش را آتش زدند معبد مسلمانها را؛ بعد هم ریختند توی بازار و بازار را آتش زدند و غارت کردند. حالا تازه می گویند که بناست بفرستیم تحقیق کنند که کی همچو کاری را کرده است، کی بفرستد که تحقیق کند؟ همانی که فرستادید تحقیق کردند در آبادان که کی همچو کاری کرده؟! آن ظالمی که این کار را کرده اند، «اعلیحضرت» می خواهند او را مجازات کنند؟! آن آقا خودت هستی! مبدأ همه ظلمها، مبدأ گرفتاری مردم خود این هستند.
اگر ملت ایران همت نکند و زود کلک این را نکند، خیلی کارها این می خواهد بکند باید به داد این ملت رسید..باید هر کس در هر جا هست کمک کند به این ملت؛ و الّا این مرد اساس همه چیز را خواهد برد. حالا بعد از اینکه در کرمان آن فضاحتها را کردند و به اسم نمی دانم «کولی» و کذا- کولی تر از خودشان هیچ کس نیست- به اسم این حرفها، حالا تازه، بله، فرستاده اند برای اینکه تحقیق کنند ببینند که کی همچو کاری کرده و کی همچو ظلمی کرده! آقا، دیگر ملت باورش نمی آید این حرفهای شما را. همان اولی که در آبادان این کارها شد، خود مردم آبادان ریختند بیرون، فهمیدند که اینها خودشان کرده اند؛ برای اینکه شواهد بود که اگر کسی و اگر یک آدم شلوغکاری می خواست این کار را بکند با این نظم، آتش سوزی را با این نظم درست کند و مواد آتشزا را با آن نظم درست کند و بعد هم درِ آنجا را ببندد، اجازه ندهد که بیرون بیاید کسی؛ ... از آنجا مردم صدایشان درآمد. حالا هم هر وقت کشف بشود، مردم خودشان می گویند. در قبرستان هم که رفتند، آن همه تظاهر کردند بر خلاف. «1» حالا هم قضیه کرمان همین طور است، قضیه همدان همین طور است، قضیه زنجان همین طور است. حالا ایشان تازه به فکر این افتاده است که با این صورت، مردم را بکوبد. همه مردم می دانند که همه ظلمها با دستور اوست. ممکن نیست که یک شهربانی آتش به [طرف ] مردم روشن کند الّا با اذن ایشان. مگر جرأت می کنند که آدم بکشند اینها، اگر اذن این نباشد؟ اگر امر این، امر اکید این نباشد؟
در پانزده خرداد خود ایشان فرمانده بود، فرمانده قوا، از قراری که نقل می کنند، بود. همه این جاها فرمانده اش خود این آقاست. این مبدأ ولادتی است که مردم ایران گرفتارش هستند و ان شاء اللَّه خداوند رفع کند این اساس ظلم را [آمین حضار]؛ این بیرق را بخواباند ان شاء اللَّه [آمین حضار]؛ و ان شاء اللَّه نزدیک است، نزدیک است این کار. این طور دست و پا زدن، آن حیوانی است که سرش را بریده اند و حالا می خواهد دست و پا بزند.
لکن همه ما مکلف هستیم؛ همه مان، همه ما تکلیف داریم در اینجا که هر یک از شمایی که می تواند، مطلب مسائل ایران را برساند به روزنامه های اینجا، به مجلات اینجا، به رفقای مدرسه ای شان، به دانشگاههای اینجا. برسانید مطالب ایران را؛ بگویید به مردم. الآن تبلیغات اینها، آن تبلیغات دامنه دارشان، الآن هم باز شاید پیش یک اشخاصی مبهم باشد قضیه که چیست. آیا آن طور است که امریکا می گوید که اینها را چون آزادی داده اند؛ آزادی تند داده اند و زیاد داده اند؛ اینها از آزادی صدایشان درآمده! تُخَمِه کرده اند ملت ایران از آزادی ای که به او داده است؟! زیادی اش آمده آزادی، که فریادش درآمده؟! خوب منطق آقای کارتر این است! در روزنامه ها هم بود که ایشان گفته اند که یک دموکراسی تندی، یک آزادی تندی داده است و همین منشأ شده است در روزنامه کیهان بود یا اطلاعات که مردم با او مخالفت می کنند! این طور است؟ این آزادی داده، و مردم چون آزادی داده باز فریاد می کنند: [یا مرگ ] یا آزادی؛ یا آزادی؟! چون مستقل هست و «تمدن بزرگ» هست؟! امروز هم این مرد- من نمی دانم اینها چه جور، با چه جور ساختمانی اند- همین امروز هم، این مرد می گفت که ایران که می بینید چه آزادیهایی دارد! دارید همه شما می بینید ما چه آزادی داده ایم به این ملت! همین امروز داشت صحبت می کرد، در چهارم آبان. من تعجب می کنم! خدا می داند تعجب دارد که اینها چه جور آدمی اند ....
و ثانیاً یک رُعبی در مردم مسلمان پیدا بشود که به قول شاه «اگر من نباشم کمونیست هست»، دنیا اصلًا به هم می خورد! اگر ایشان نباشد، اصلًا ایرانی در کار نیست! اصلًا ایران یعنی محمد رضا! اگر ایشان نباشد، دیگر ایران در کار نیست! ایشان هم می گوید که خوب، ما ایرانی می خواهیم تا در آن زندگی کنیم، تا در آن اختلافات [را] چه کنیم، خوب ایران نمی ماند دیگر! این جوانهایی که یک همچو شعارهایی که شعارهای صحیح نیست می دهند؛ اینها الآن دارند کمک می کنند به این دستگاه. از یک جهت کمک که مردم ایران که دیگر از این حرفها نمی ترسند، لکن خوب، به خیال خودشان که یک دسته ای از مردم بترسند که مبادا اگر شاه برود این کمونیستها بیایند. از یک طرف خود همین اختلاف ما بین خود جوانها و دودستگی بین جوانها کمک به این دستگاه است؛ بناءً علیه، شمایی که می خواهید این آقا را به خیال خودتان سرنگون کنید، پایه های ظلمش را مستحکم می کنید. من متأسفم که اینها این طور بدون اینکه ملتفت باشند چه می کنند، دارند کمک می کنند. آنهایی که شما را دعوت می کنند به این شعارها، آنها وابسته به خود دستگاه هستند. الآن توده ای هایی که عرض می کنم که اسمی بودند و رسمی بودند، در دستگاه ایشان نوکرند این کمونیستها رؤسایشان. بچه های ما، جوانهای ما، بازی خورده اند اگر چنانچه یک همچو کاری بکنند. اینها باز نور اسلام درشان هست، منتها بازی خورده اند. اینها رها کنند این جنایتکارها را. آنهایی که دعوتشان می کنند به اینها. آنها می خواهند حفظ کنند شاه را و شما ملتفت نیستید؛ چه در داخل این مسائل باشد چه در خارج، تبلیغات برای حفظ این آدم است با تشبث به هر چیز. تشبث به هر چیز که می توانند می کنند که این آدم باقی بماند. تشبث به نمی دانم این مسائل یکی چیزهایی است که اینها می کنند. بیدار بشوند این جوانهای ما. توجه کنند به مسائل روز. مسائل روز مسائل صحیح دقیق است.
و خود هزار و پانصد نفر- اگر راست باشد- هزار و پانصد نفر دانشجو دلیل بر شکست کمونیست است در ایران؛ برای اینکه هزار و پانصد نفر در مقابل سی میلیون جمعیت که همه عَلَم را بلند کرده اند و می گویند قرآن می خواهیم، این دلیل بر این است که اینها شکست خورده اند در ایران؛ نه اینکه اگر ایشان بروند کمونیست در کار می آید. اگر ایشان بروند کمونیست یک دانه هم پیدا نخواهد شد؛ برای اینکه اگر ما فرض کردیم یک هزار و پانصد نفر، پنج هزار نفر باشد، همین جوانهای قم ما می خورند اینها را؛ لازم نیست تهران هم دخالت بکند، همین جوانهای قم ما می خورند اینها را؛ کمونیست چه غلطی می تواند بکند؛ بازی تان داده اند؛ اینها حرف است؛ می خواهند از شما یک چیزی بگیرند که برای شاه مفید باشد. شما را استثمار کرده اند الآن؛ استحمار کرده اند؛ شما را. به این حرفها گوش ندهید. همه با هم هم صدا بشوید؛ همه با مسلمانها هم صدا. اگر این صدای توحید را با هم بلند کنید، این تمام می شود کارش. اختلاف نیندازید هر کسی از یک گوشه ای بگیرد. امروز اختلاف، انتحارِ مسلمین است. باید همه با هم باشید؛ همه یکصدا، همه با یک صدا و آن یک صدا این است که «مرگ بر این شاه و بر این سلطنت! مرگ بر آنهایی که پشتیبانی از این می کنند، مثل کارتر و امثال اینها!» این شعار ماست و ملت پیش می برد. نترسید از این حرفها و هیاهوها. مگر یک ملتی که پا شده و یک مطلب حقی را می گوید، می شود تحمیلش کرد دیگر؟ دیدیم که حکومتهای نظامی نتوانست هیچ کاری بکند. مگر قم حاکم نظامی نیست؟ الآن سه- چهار روز است در قم شعارها هست، دعواها هست، چیزها هست. تهران نیست؟ تهران هم همین طور.
من از خدای تبارک و تعالی سلامت برادرهایی که در داخل هستند و در خارج هستند و همه برای اسلام فداکاری می کنند می خواهم. خداوند همه شما را موفق کند؛ خدا همه شما را سلامت بدارد. همه باید جدیت کنید که این ملتی که الآن بپاخاسته و خون دارد می دهد، جدیت کنید، همراهی کنید، تا اینکه ان شاء اللَّه پیش ببرند اینها. همراهی شما در خارج، تبلیغات است الآن. شما الآن در [اینجا]، آنها مواجه با کماندوها و ... کولیها- به اصطلاح خودشان که همان کماندوها هستند- هستند و خونشان را دارند می دهند، شما در اینجا هستید و باید هر طوری که می توانید با تبلیغات به آنها کمک بکنید. [صلوات حضار].
صحیفه امام، ج 4، ص: 161-171
حکم [انتصاب آقای محمد باقر رفیعی به امامت جماعت صحن حضرت عبد العظیم ]
زمان: 4 آبان 1358/ 4 ذی الحجه 1399
مکان: قم
موضوع: انتصاب آقای محمد باقر رفیعی به امامت جماعت مسجد جامع صحن حضرت عبد العظیم
مخاطب: اهالی و بازاریان شهر ری
بسمه تعالی
اهالی محترم منطقه بازار شهر ری- ایّدهم اللَّه تعالی
طوماری به امضای جمع زیادی از آقایان محترم واصل گردید که عده ای از علمای اعلام تهران نیز تأیید کرده بودند و در آن طومار درخواست شده بود جناب مستطاب حجت الاسلام آقای حاج شیخ محمد باقر رفیعی جهت اقامه نماز جماعت در مسجد جامع صحن حضرت عبد العظیم- علیه السلام- بدانجا بیایند و پس از مذاکره با ایشان قرار شد دعوت آقایان را بپذیرند. امید است اهالی محترم فرصت را مغتنم شمرده از وجود ایشان قدردانی نموده و بهره مند شوند. از خدای تعالی موفقیت همگان را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.
به تاریخ 4 ذی حجه 99
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج 10، ص: 355
سخنرانی [در جمع دبیران انجمن اسلامی آذربایجان شرقی (اصلاح فرهنگی)]
زمان: 4 آبان 1358/ 4 ذی الحجه 1399
مکان: قم
موضوع: اولویت اصلاحات فرهنگی- مفهوم آزادی و اختناق- رابطه استعمارگرانه ابرقدرتها
حضار: دبیران عضو انجمن اسلامی آذربایجان شرقی
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
آنچه که بعد از انقلاب بر شما معلمین و بر همه قشرهایی که سمت تعلیم و تربیت را دارند وظیفه است، و لازم اینکه این مغزهایی که در طول پنجاه و چند سال حکومت جائرانه و سلطه اجانب باید بگوییم غربزده شدند نجات بدهید. اگر بخواهید ملت شما نجات پیدا بکند، نجات ملت در فرهنگ و در دانشگاهها باید طرح بشود. مادامی که ما پیوستگی مغزی داریم به خارج و اجانب، هیچیک از این گرفتاریهایی که شمردید نمی توانیم از زیرش فرار کنیم. رأس همه اصلاحات، اصلاح «فرهنگ» است، و نجات جوانهای ما از این وابستگی به غرب. غرب بسیار چیزهای مفیدی دارد که برای خودش نگه داشته؛ و یک قدری از آنها را صادر کرده است با بسیاری از جنایتها به ممالک شرق.آن چیزی که آنها به اسم «علم» صادر می کنند، به اسم «فرهنگ» صادر می کنند، به اسم «ترقی و تعالی» صادر می کنند، آن غیر از آنی است که پیش خودشان است. آنها برای ممالک شرقی یک طور دیگری فکر می کنند. اگر ملاحظه کرده باشید، همین چند روز قبل، چند هفته قبل، در یکی از روزنامه ها یا مجلات نوشته بود که فلان دواها، فلان قِسم از دواها، در امریکا ممنوع است، لکن برای جهان سوم صدورش مانع ندارد! اطبایی که در خارج می روند و تحصیل می کنند و دارای جواز می شوند، دیپلم می شوند، و این کارهایشان را تمام می کنند، بسیاری از آنها را اجازه اینکه در خود آن کشور طبابت کنند نمی دهند، می گویند بروید در مملکت خودتان طبابت کنید! کیفیت تحصیلی که جوانهای ما می روند و آنجا تحصیل می کنند، و به خیال خودشان برای «ترقی» می روند، کیفیت تحصیلی صحیح نیست؛ یعنی آنها این چیزهایی که نفع دارد برای همه، به اختیار ما نمی گذارند. اگر چنانچه یک تعلیمی هم بکنند، یک تعلیم جزئی است؛ و باید بگوییم تعلیم استعماری. همه چیزِ ما را وابسته به خودشان در عین حال می کنند و به ما هم چیزی هم نمی دهند. ما الآن در همه چیز به گمان همه یک نحو وابستگی داریم. که بالاتر از همه، وابستگی افکار است. افکار جوانهای ما، پیرمردهای ما، تحصیلکرده های ما، روشنفکرهای ما، بسیاری از این افکار؛ وابسته به غرب است، وابسته به امریکاست. و لهذا حتی آنهایی که سوء نیت ندارند و خیال می کنند می خواهند خدمت بکنند به مملکت خودشان، از باب اینکه راه را درست نمی دانند و باورشان آمده است که ما باید همه چیز را از غرب بگیریم، این وابستگی را دارند. و این وابستگی سرمنشأ همه وابستگیهاست که ما داریم. اگر ما وابستگی فرهنگی را داشته باشیم، دنبالش وابستگی اقتصادی هم هست؛ وابستگی اجتماعی هم هست؛ سیاسی هم هست. همه اینها هست.
شما معلم ها و همه اساتید توجه کنید به این معنا که غرب به ما چیزی نمی دهد که مفید باشد. دارد چیز مفید، اما به ما نمی دهد، صادر نمی کند. آنی که- به ما صادر- برای ما صادر می کند آن چیزهایی است که مملکتهای ما را به تباهی می کشد. آزادی صادر می کند، اما آزادی برای اینکه هر که هر فحشایی را می خواهد بکند آزاد است! مع الأسف اینهایی هم که در ایران هستند و آزادی طلب هستند باز وقتی که می بینید یک چیزی که برای مملکت ما تباهی داشته است و جلویش را گرفتند آنها فریادشان درآمده است که اختناق است! اختناق این است که قلمهایی که بخواهند به نفع یک کشوری، به نفع کشور شما، به نفع اسلام شما، به نفع ملت شما، به کار برود جلویش را بگیرد. اگر چنانچه یک چیزی که بر ضرر جامعه ما هست، بر ضرر نهضت ما هست، بر ضرر کشور ما هست، توطئه در کار باشد، جلویش را بگیرند، این اسمش اختناق نیست. این اسمش جلوگیری از فساد است. این دو تا را باید این دو مرز را از هم جدا کرد. جلوگیری از فساد، آزاد قرار ندادن جوانها را در اینکه در این مراکز فحشا وارد بشوند، هروئینی بشوند، تریاکی بشوند، به فحشا وارد بشوند، قمار باز بشوند، و امثال ذلک، جلوگیری از اینها؛ اسمش جلوگیری از آزادی نیست و اسمش اختناق نیست. اسمش عمل کردن به نفع خود جوانهاست. در طول این مدتی که این سلسله خبیث در ایران حکومت کردند، یک چیزها آزاد بود؛ هر که هر کاری دلش بخواهد بکند، دخالت در امور مملکتی و دخالت در سرنوشت خود کشور نباشد، هر کاری می خواهند بکنند. دامن هم به آن می زدند! مراکز فحشا در شهرهای بزرگ، و خصوصاً در تهران از همه جا بیشتر- از مراکز صلاح بسیار بیشتر- بود. می گفتند که مشروب فروشی بیشتر از کتابفروشی است! مراکز قمار، مراکزی که مهیا می کردند برای اینکه بچه ها را به فحشا بکشند، دخترها و پسرها را به فحشا بکشند، اینها آزاد. دامن هم به آن می زدند؛ وسائل هم برایش فراهم می کردند؛ تبلیغات هم از همه طرف می کردند. از تلویزیون تبلیغ می کردند. از رادیو تبلیغ می کردند. از مجلات از روزنامه ها تبلیغ می کردند. گفته هایشان این طور بود؛ نطقهایشان این طور بود. این تبلیغات آزاد بود، و جوانهای ما را فاسد کرد، لکن یک قلم که بتواند یک کلمه راجع به گرفتاریهای ملت بنویسد آزاد نبود. یک زبان که بتواند یک کلمه راجع به مقدرات مملکتش صحبت بکند آزاد نبود. اگر یک کلمه بر خلاف آن چیزی که آنها دلشان می خواست از کسی صادر می شد، سرنوشتش به دست ساواک بود و به آن بساط.آنها آزادی را در یک جبهه نگه داشته بودند، و فریاد هم می زدند: «آزادزنان و آزادمردان»! همینها مقصودشان بود که اینها آزادند هر کاری می خواهند بکنند؛ به هر مرکز فحشایی می خواهند بروند.
اختناق در یک جبهه دیگر بود؛ برای قلمهایی که اگر می خواست کسی یک کلمه راجع به مصالح مملکت بنویسد، راجع به مصالح اسلام بنویسد، اینها آزاد نبود و اختناق بود. الآن هم که ملاحظه می کنید، بعضی از قلمها همین جور دارند مشی می کنند.وقتی که یک توطئه گری را، یک توطئه گرهایی را که فسادشان برای ملت ثابت است، جلویشان را می گیرند، فریادشان در می آید که ای کذا و کذا! اگر جلوی یک فحشایی را بخواهند بگیرند، باز هم صدای این آقایان درمی آید که آزادی نیست! لکن اگر کسی بخواهد یک عملی بکند که برای کشورش مفید است، برای آتیه کشورش مفید است، بیمه می کند استقلال کشور را، صدایشان درمی آید که چرا باید این طور بشود؟ می خواهند سانسور کنند. اشخاصی هستند که سانسورچی هستند با قلمهای خودشان؟ زورشان نمی رسد که با عمل بروند جلو بگیرند، با قلمهای خودشان می خواهند سانسور کنند! حتی مجلس خبرگان را می خواهند سانسور کنند، انتقاد می کنند.
وقتی ریشه انتقاد را بررسی بکنید، می بینید که ریشه انتقاد برمی گردد به اینکه اگر این درست بشود، بر خلاف امپریالیسم [است ]! بر خلاف مقاصد آنهاست. ریشه این است، لکن در لفظ، جور دیگر جلوه می دهد. الآن ما گرفتار یک همچو مسائل هستیم، و جوانهای ما هم گرفتار این وابستگی به غرب را دارند. ما باید همه دست به دست هم بدهیم و این گرفتاری را بیرون کنیم. غرب را فراموش کنید. من فکر می کردم که اگر ما بتوانیم یک دیواری مثل دیوار چین بین شرق و غرب بکشیم، بین ممالک اسلامی و چه بکشیم، دیوار زمینی و هوایی که مملکت ما از دست آنها نجات پیدا کند، و ترقیاتشان را هم ما عذرش را بخواهیم، به نفع ما بیشتر است. حتی آنهایی که به اسم «ترقی» به ما می دهند.
شما ملاحظه کردید که در زمان محمد رضا، این خائن بدبخت- که حالا نمی دانم آیا صحیح است که می خواهد به جهنم برود باز توطئه است این، الآن در دست بررسی است چه قدر از ذخایر این مملکت برای خرید یک ابزارهای جنگی که خود ایرانیها نمی توانند استعمالش کنند چه قدر ذخایر ما، بودجه این مملکت، صرف شد برای خریدن اینها. چیزهایی که به درد ما نمی خورد، و برای پایگاه درست کردن برای امریکا بود. نفت ما را، ثروت ما را دادند، در مقابلش به ما چه دادند؟ به ما این معنا را دادند که پایگاه برای امریکا درست کردند، عوض پول نفتی که از ما گرفتند! نفت را از ما گرفتند، عوضش یک اسلحه هایی، یک چیزهایی دادند که ما خودمان نتوانیم استعمال کنیم، و محتاج به کارشناس باشیم و مستشار باشیم و امثال ذلک، و به درد خود آنها بخورد. خود آنها، پایگاه درست کنند در این مملکت. از پول ما برای خودشان پایگاه درست کنند! وارد کردن چیزهای «مترقیِ» آنها این طوری است. برای خودشان است!
شما تصور نکنید که اینها برای ما و برای صلاح ما یک قدم بردارند. هر که این را تصور بکند این جاهل است که اینها بخواهند ممالک شرق یک قدم رو به ترقی بروند! اینها نمی خواهند. ممالک شرق باید فکر خودشان باشند، نسیان کنند غرب را. و خودشان مشغول بشوند به اصلاح حالشان. اگر ما می توانستیم که بکلی منقطع بشویم از اینها، اجازه می داد این مسائل که بکلی منقطع بشویم از اینها، به صلاحمان بود. خیال نکنید که روابط ما با امریکا و روابط ما با نمی دانم شوروی و روابط ما با اینها یک چیزی است که برای ما یک صلاحی دارد. این مثل رابطه بره با گرگ است! رابطه بره با گرگ، رابطه صلاحمندی برای بره نیست، اینها می خواهند از ما بدوشند، اینها نمی خواهند به ما چیزی بدهند. اینها اعلام می کنند که این دوا در آنجا قدغن! ببرید در شرق بفروشید! به حال ما چه فکری می کنند اینها؟ آن دوایی که آنجا قدغن است دوایی است که مُضر است لا بد تا قدغن کردند. اگر مضر نباشد که قدغن نمی کنند. این باید آنجا فروش برود!
آنها چه فکر می کنند در حال شرق و در حال دنیای سوم؟ اینها چه فکری می کنند؟ اینها را چه جوری تصور می کنند؟ همینهایی هستند که برای «حقوق بشر» و نمی دانم برای حتی حقوق حیوانات، مجامع دارند! اما همه اش این مجامع، مجامع برای حفظ حقوق خودشان است. با اسم حقوق بشر، حقوق خودشان را حفظ می کنند، و حقوق ما را پایمال می کنند اینکه می گویند حقوق حیوانات هم باید [محفوظ] باشد، طرفداری از حتی حیوانات می کنند، یک طایفه ای می گویند طرفداری از حیوانات، و در ویتنام هزارها مردم را در سایر شهرها هزارها، صدها میلیون مردم را به آتش می کشند! یک طایفه ای قضیه «حقوق بشر» را می گویند که این بشر را پایمال کردند. و مع الأسف باورمان می آید از این مسائل، و گویندگان ما از همین حقوق بشر و از همینها پشتیبانی می کنند! حقوق بشر را اسلام می تواند پایه گذاری کند که سرانش مثل علی بن ابی طالب است؛ نه کسانی که بشر را می خورند و اسم «حقوق بشر» رویش می گذارند!
شرق باید بیدار بشود از این خوابی که او را کردند. از این غفلتی که آنها ایجاد کردند در ما باید بیدار بشویم. اگر بیدار نشویم، ثانیاً هم ما طعمه آنها خواهیم بود. باید دانشگاهها بیدار بشوند. باید از همین دبستان تا آن آخر دانشگاه، از این افکار غربزده تهی بشوند. و شرق روی پای خودش بایستد. اگر شرق روی پای خودش نایستد، باز وابسته باشد [هیچ چیز اصلاح نمی شود و خطر] وابسته فکری عمده است که خیال کند همه چیزش از اوست، تا یکی مریض می شود به اطباء اینجا رجوع نمی کند؛ فوراً باید برود امریکا یا باید برود انگلستان. نمی شود اینجا! با اینکه یک دسته از اطبا که آمدند اینجا، من گفتم که دانشگاههای ما چه کردند تا حالا که حالا وقتی که یک کسی مریضی می شود باید بروند آنجا؟! می گفتند ما می توانیم معالجه کنیم، لکن مردم این جور شدند. این افکار افکاری است که مملکت ما را به تباهی دارد می کشد که همه چیز ما باید از آنجا بیاید و همه چیز ما باید وابسته به آنجا باشد. حالا چون اتومبیل ما از آنجاست و برق ما هم نمی دانم چه و زهر مار ما از آنجاست، پس باید فرهنگ ما هم از آنجا باشد! پس باید همه چیز ما از آنجا باشد. آقا، بدانید که اینها برای ما هیچ صلاحی نمی خواهند. اینها کوشش می کنند که ما از حیوانات پست تر باشیم! اینها کوشش می کنند که ما یا اشخاصی بار بیاییم غربزده و برای آنها کار بکنیم. و اگر نه، بمانیم در این حال عقب افتادگی، و ببرند آنها همه چیز ما را. شرق باید بیدار بشود! باید حساب خودش را از غرب جدا کند، تا آن قدر که می تواند. اگر می توانست باید تا آخر جدا کند. حالا که نمی شود، تا آن قدر که می تواند باید جدا کند، لا اقل فرهنگش را نجات بدهد.
جوانهای ما را نجات بدهید! دولتها موظف اند جوانهای ما را نجات بدهند. دانشگاهها موظف اند این جوانها را نجات بدهند. مع الأسف افرادی که از خود آنها، وابسته به آنها، وابسته به امریکا و امثال اینهاست، الآن در بین دانشگاهها موجود؛ در بین دانشسراها موجود؛ در صحراها موجود؛ در کردستان موجود و در بلوچستان موجودند. اینها اشخاصی هستند که از آنها ارتزاق می کنند، و برای آنها خدمت می کنند، و الّا جوانها پول از کجا آوردند که یک وقت بگویند به دو هزار نفر، سه هزار نفر کارمند، نفری چه قدر ما می دهیم که کار نکنند! پولشان کجا بود؟ از کجا آمده این پول؟ اینها که پول ندارند خودشان. اینها از آنجا دارد برایشان می آید. این اسلحه هایی که الآن در کردستان به کار می رود از کجاست؟ اگر اینها خودشان اند، واقعاً مردمی هستند که برای مملکت خودشان دارند خدمت می کنند، اسلحه ها را باید بپرسیم از آنها که شما از کجا آوردید. ای «فداییان خلق»! شما از کجا اسلحه آوردید؟ شما وقتی کردستان فساد هست، می روید به کردستان. حالا که کردستان می بینید که نمی توانید عمل بکنید، از قراری که می گویند راه افتادند طرف رشت و آن حدود انزلی و آنجا. اسلحه را از کجا، پول از کجا می آورید شما؟ جز این است که از خارج است؟ از هر خارجی وقتی که جوانهای ما استفاده بکنند خائن اند پول از خارج بگیرند برای فلج کردن مملکت، اسلحه بگیرند برای فلج کردن مملکت، بالاترین خیانت این است. مع ذلک، خودشان را روشنفکر و از آن طرف مردم را می کُشند، از آن طرف منتشر می کنند که جمهوری اسلامی دارد کُرد را می کشد! جمهوری اسلامی می خواهد کُرد را نجات بدهد از دست شما نمی خواهد که کُرد را بکشد.اینها گرفتاریهاست و گرفتاری زیادتر از این است، لکن من به شما مژده می دهم که ما پیروز هستیم. من به شما مژده می دهم که این حالی که ملت ما الآن پیدا کرده است و این حال بیداریی که ملت ما پیدا کرده است، نتوانند آنها پیروز بشوند و خود شما خواهید پیروز شد. با قدرت فکر و تصمیم، با قوه به پیش بروید که شما پیروزید. و اینها عقب زده شدند؛ و ان شاء اللَّه دیگر نمی توانند برگردند. ان شاء اللَّه خداوند همه شما را توفیق بدهد. به همه ما توفیق خدمت بدهد که همه ما در راه اهداف اسلام قدم برداریم. و همه بدانیم که اگر پناه به اسلام ببریم، همه کارهایمان درست می شود. چنانچه با کلمه «اللَّه اکبر» به پیش بردیم، با همین کلمه مبارکه تا آخر ان شاء اللَّه به پیش ببریم.
صحیفه امام، ج 10، ص: 356-363
سخنرانی [در جمع وعاظ تهران و ... (حفظ نظام اسلامی- وظایف روحانیت)]
زمان: 4 آبان 1360/ 27 ذی الحجه 1401
مکان: تهران، جماران
موضوع: حفظ نظام جمهوری اسلامی- بیان وظایف روحانیت
مناسبت: در آستانه ماه محرّم
حضار: وعاظ و خطبای تهران و قم- اعضای دفتر تبلیغات اسلامی قم و اعضای انجمن اسلامی شهرداری تهران
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
در این مجلس که آقایان خطبای محترم از قم و تهران تشریف دارند و بعضی قشرهای دیگر هم تشریف دارند، لازم است که من بعض مسائلی که امروز برای ما مهم است و فرداها هم مهم است، عرض کنم. مسئله انقلابات در دنیا و انقلابهایی که در ایران شده است، اصل انقلاب- حالا در خود ایران را عرض می کنم- اصل انقلاب بسیاری از وقتها به نتیجه ابتدایی رسیده است، لکن در ادامه اش اشکال پیدا شده است. می گویند:
کشورگیری آسان است، لکن کشورداری مشکل است.» انقلاب شد و همه قشرهای ملت هم حاضر صحنه بودند و روحانیون و خطبای محترم سرتاسر کشور هم حاضر بودند و با کمک همه قشرها از زن و مرد و روحانی و غیر روحانی و خطبای محترم به پیروزی رسید؛ یعنی، پیروزیهای چشمگیر، لکن پیروزیهای اولی؛ بیرون راندن چپاولگران و سقوط شاهنشاهی و برقراری جمهوری اسلامی، لکن حفظ این نتیجه، که عبارت از جمهوری اسلامی است، مهم است و امروز برای ما این مطرح است. امروز دیگر ما نباید نگاه کنیم به این که ما پیروز شدیم و جمهوری اسلامی را برقرار کردیم و دیگر در فکر نباشیم و هر کدام به کارهای خودمان مشغول بشویم. اگر اسلام عزیز فقط با پیروزی بر کفار و جانشین شدن جمهوری اسلامی به جای آنها تمام مقاصدش حاصل می شد، خوب ما هم دیگر راحت بودیم و هر کدام می رفتیم سراغ زندگیهای شخصی خودمان، لکن باید همه ما بدانیم که مسأله این نیست.
مسأله این است که با این پیروزی چشمگیری که ملت اسلام، ملت ایران پیدا کرد، با این، تمام قدرتهای بزرگ عالَم را متوجه به خودش کرد؛ یعنی، چشمها همه دوخته شده است و ایادی قدرتهای بزرگ به کار افتاده شده است و توطئه ها یکی بعد از دیگری در کار است برای اینکه نگذارند این جمهوری اسلامی به آن طوری که اسلام می خواهد و خدای تبارک و تعالی اراده فرموده است، اراده تشریعی؛ تحقق پیدا کند. و امروز می بینید که در همه جا حکومتهایی که امریکایی هستند یا [طرفدار] شوروی هستند، در فکر این هستند که در مراکز خودشان اسلام اصلش تحقق پیدا نکند. یعنی، این جنبش اسلامی که از ایران شروع شد و موجش رسید- بدون اینکه ما یک تبلیغات صحیحی داشته باشیم، موج، خود این حق، حقانیت رسید- به کشورهای اسلامی و غیر اسلامی و توده های مردم را و مردم مسلم را در همه جا به یک جنبشی وادار کرد؛ برای خاطر همین جنبشی که در همه جا پیدا شده است، در ممالک اسلامی، بلکه در سایر ممالک دنیا پیدا شده است- این موجب شده است که شما دشمنهایتان زیادتر بشود و هدف، شما باشید. شاید اینها اعتقاد دارند که اگر این مرکز جنبش و مبدأ جنبش، که ایران است، این را سرکوب کنند، سایر جاهای دیگر محتاج به قدرت و اعمال قدرت نباشد، خود به خود آنها هم کنار می نشینند.
امروز آن چیزی که وظیفه همه ملت ما هست و این وظیفه بر دوش روحانیین بیشتر است و بر دوش خطبای اسلام- گویندگان- هم بیشتر است، این است که کوشش کنند که باقی بماند این جنبش و جلو برود. توده های مردم آن طور که ملاحظه می کنید، حاضرند برای پذیرایی حرفهایی که گفته می شود از روحانیون یا از خطبا. و لهذا، حجت بر روحانیون و بر خطبا و بر گویندگان، بر ائمه جماعت و همه قشرهای روحانی از طرف خدا، تمام است.
شما در زمان محمد رضا و رضا عذر داشتید که ما چه بکنیم؟ ما که با دست خالی نمی توانیم به جنگ مسلحانه اینها برویم. مردم هم که به ما گوش نمی دهند که ما حرف بزنیم. حرفها را هم نمی گذارند گفته بشود. اینها عذرهایی بود که در آن وقت بود، لکن امروز این عذر هست؟ پیش خدا پذیرفته است؟ امروز گویندگان، نویسندگان، علما، در هر جا که هستند، پذیرفته است از آنها که این انقلاب اسلامی به اینجا که رسیده، دیگر ما بیطرف باشیم، کنار برویم؟در جنبش مشروطیت، همین علما در رأس بودند و اصل مشروطیت اساسش از نجف به دست علما و در ایران به دست علما شروع شد و پیش رفت؛ این قدری که آنها می خواستند که مشروطه تحقق پیدا کند و قانون اساسی در کار باشد شد. لکن بعد از آنکه شد، دنباله اش گرفته نشد، مردم بیطرف ماندند، روحانیون هم رفتند؛ هر کس سراغ کار خودش. از آن طرف، عمال قدرتهای خارجی و خصوصاً در آن وقت انگلستان، در کار بودند که اینها را از صحنه خارج کنند؛ یا به ترور یا به تبلیغات. گویندگان و نویسندگان آنها کوشش کردند به اینکه روحانیون را از دخالت در سیاست خارج کنند و سیاست را بدهند به دست آنهایی که می توانند، به قول آنها، یعنی فرنگ رفته ها و غربزده ها و شرق زده ها، و کردند آنچه را کردند. یعنی، اسم مشروطه بود و واقعیت استبداد؛ آن استبداد تاریک ظلمانی، شاید بدتر از زمان [سابق ] و حتماً بدتر از زمانهای سابق.اگر روحانیون، ملت، خطبا، علما، نویسندگان، روشنفکران متعهد سستی بکنند و از قضایای صدر مشروطه عبرت نگیرند، به سر این انقلاب آن خواهد آمد که به سر انقلاب مشروطه آمد. امروز دشمنهای انقلاب بیشتر از آن روز و دشمنهای مشروطه بودند.
امروز دو قدرت بسیار بزرگ در مقابل ایستاده است که آن وقت از اینها این قدرها خبری نبود. امروز در مقابل این نهضت، در مقابل این انقلاب، تمام قدرتهای بزرگ عالَم که شامل همه قدرتهای وابسته است- و ما قدرت وابسته ای که وابستگی نداشته باشد، الآن در دنیا نداریم یا بسیار کم است- اینها همه در مقابل این جنبش و این انقلاب انقلاب الهی- ایستاده اند تا اینکه از حرکت این و از موج این جلوگیری کنند و خودش [را] هم در همین جا خفه کنند. ترورها روی همین زمینه است.
اشخاص بارزی که در کارها می توانند فعالیت داشته باشند و می توانند اداره کنند کشور را و متعهد به اسلام و دیانت هستند، می بینید که یکی بعد از دیگری ترور شدند یا در اثر انفجارها از دست ما گرفته شدند. و الآن هم باز همان عمال خارجی درصدد هستند که کسان دیگری هم که در امور کشور دخالت دارند و متعهد به اسلام هستند، اینها را هم از بین ببرند.
چنانچه همه ما، همه شماها، همه ملت و خصوصاً روحانیت و خطبا در صحنه نباشیم و حاضر نباشیم در قضایایی که می گذرد، مطمئن باشید که با عدم حضور شما، به سر انقلاب آن خواهد آمد- و لو حالا در دراز مدت هم باشد- که بر سر مشروطه آمد. حفظ اسلام یک فریضه الهی است، بالاتر از تمام فرایض؛ یعنی، هیچ فریضه ای در اسلام بالاتر از حفظ خود اسلام نیست. اگر حفظ اسلام جزء فریضه های بزرگ است و بزرگترین فریضه است، بر همه ما و شما و همه ملت و همه روحانیون حفظ این جمهوری اسلامی از اعظم فرایض است. اگر بنا باشد که روحانیون کنار بروند و همین گاهی با یک قلمی- فرض کنید که- اشکالات را بگویند و در رفع اشکالات کوشش نکنند و خطبا در منابر خودشان، مسائل روز را فراموش کنند و مسائل انقلاب را فراموش کنند، این انقلاب صدمه خواهد دید. اسلام به دست روحانیون تا حالا زنده ماند [ه ]. هیچ قشری، هیچ قشری در این مسأله دخالت نداشته است، جز خود روحانیون و خطبایی که در دنباله آنها بودند. از صدر اسلام تا حالا، اسلام به دست اینها به اینجا رسیده است. قشرهای دیگر؛ روشنفکر و امثال اینها از اسلام خیلی اطلاع ندارند؛ اگر هم داشتند کاری نداشتند به این کارها. در زمان رضا شاه و محمد رضا و خصوصاً زمان رضا شاه- که آنهایی که یادشان هست می دانند چه خبر بود همین حوزه های علمیه با تمام ورشکستگی که پیدا کرده بودند و توسری که از همه اطراف می خوردند، مقاومت کردند و حفظ کردند، و همین خطبا باز اشخاصی بودند که گاهی صحبت می کردند و مسائل را یا به صراحت یا به کنایه، به مردم می گفتند.از این به بعد که هیچ عذری، نه من دارم و نه شما و نه هیچ روحانی و نه هیچ نویسنده و نه هیچ گوینده. باید ما برای ادامه این فریضه الهی، برای ادامه این انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی کوشش کنیم و کوششمان را افزون کنیم؛ برای اینکه آنها، مخالفین ما، مخالفین اسلام کوشش شان را هر روز افزون می کنند، هر روز توطئه هایشان را زیاد می کنند. ما هم باید در مقابل آنها هر روز کوششمان را، دفاع از حق و حقیقت را افزون کنیم.
باید ماها و شماها در گفتاری که داریم و خصوصاً در این ماه محرّم و صفر، که ماه برکات اسلامی است و ماه زنده ماندن اسلام است، باید ما محرّم و صفر را زنده نگه داریم به ذکر مصائب اهل بیت- علیهم السلام- که با ذکر مصائب اهل بیت- علیهم السلام- زنده مانده است این مذهب تا حالا؛ با همان وضع سنتی، با همان وضع مرثیه سرایی و روضه خوانی. شیاطین به گوش شما نگویند که ما انقلاب کردیم، حالا باید همان مسائل انقلاب را بگوییم و مسائلی که در سابق بود حالا دیگر منسی باید بشود؛ خیر.ما باید حافظ این سنتهای اسلامی، حافظ این دستجات مبارک اسلامی که در عاشورا، در محرّم و صفر، در مواقع مقتضی به راه می افتند، [باشیم؛] تأکید کنیم که بیشتر دنبالش باشند. محرّم و صفر است که اسلام را نگه داشته است. فداکاری سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- است که اسلام را برای ما زنده نگه داشته است؛ زنده نگه داشتن عاشورا با همان وضع سنتی خودش از طرف روحانیون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده های مردم با همان ترتیب سابق که دستجات معظم و منظم، دستجات عزاداری به عنوان عزاداری راه می افتاد.باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنتها را حفظ کنید. البته اگر یک چیزهای ناروایی بوده است سابق و دست اشخاص بی اطلاع از مسائل اسلام بوده، آنها باید یک قدری تصفیه بشود، لکن عزاداری به همان قوّت خودش باید باقی بماند و گویندگان پس از اینکه مسائل روز را گفتند، روضه را همان طور که سابق می خواندند و مرثیه را همان طور که سابق می خواندند، بخوانند و مردم را مهیا کنند برای فداکاری.این خون سید الشهداست که خونهای همه ملتهای اسلامی را به جوش می آورد و این دسته جات عزیز عاشوراست که مردم را به هیجان می آورد و برای اسلام و برای حفظ مقاصد اسلامی مهیا می کند. در این امر، سستی نباید کرد. البته باید مسائل روز گفته بشود.
باید در همه منابر به این جوانهایی که گول خورده اند- از این منافقین و امثال آنها- نصیحت بشود، دعوت به حق بشود. باید آنها را فهماند که اینهایی که شما را دعوت می کنند که به ضد جمهوری اسلامی قیام کنید، اینها با اسلام بَدند؛ با اسم اسلام، می خواهند اسلام را از بین ببرند. اینها یک روز با مقاصد اسلامی همراه نبوده اند. اینها نهج البلاغه و قرآن را اسباب دست قرار دادند؛ برای اینکه نهج البلاغه و قرآن را از بین ببرند. و این جوانهای بی اطلاع، این دخترهای بی اطلاع، این پسرهای بی اطلاع [که ] دستخوش این تبلیغات سوء اینها شده اند و در مقابل ملت ایستاده اند و در مقابل ملت می خواهند کاری انجام بدهند، حالا باید بفهمند اینها که نمی توانند کاری انجام بدهند.
اگر بیایند در خیابانها و بخواهند شلوغ بکنند، همان خود مردم آنها را تربیت می کنند.قوای نظامی و انتظامی قدرتمندند و جلوی اینها را می گیرند. شما بچه ها و جوانها، چرا خون خودتان را به هدر می دهید؟ شما برگردید به اسلام، رها کنید این اشخاصی که شما را اغوا می کنند و بیایید توبه کنید، قبل از اینکه در صحنه گرفتار بشوید که آن وقت مشکل است.
آقایان در مجالس اینها را دعوت کنند. ما میل نداریم که جوانهایی که باید برای کشور خودشان خدمت کنند، در خدمت امریکا باشند، به وسیله این اشخاصی که به اسم اسلام می خواهند اسلام را از بین ببرند. بالاخره، باید شماها که دعوت کردید تا کنون مردم را به اسلام و اسلامیت و به فضایل اخلاقی، امروز هم همت بگمارید که بیشتر دعوت کنید؛ هم مسائل روز را برای مردم بگویید و هم مفاسدی که مترتب بر فعل این گروهکها هست که می خواهند این جمهوری را به هم بزنند به نفع امریکا یا به نفع شوروی- اینها را تنبه بدهید به مردم- و هم جنبه های اخلاقی را. و من این جهت را باید عرض کنم که کسانی که به این پُست بسیار مهم گماشته شده اند و خودشان داوطلب آمده اند و وارد در سنخ روحانیون و خطبا شده اند، باید خودشان را تهذیب کنند و خودشان را با اخلاق اسلامی تطبیق بدهند؛ عامل به احکام اسلام باشند.
فساد اخلاقی- خدای نخواسته- مبادا در بین آنها [باشد؛] یکی- دوتایی [اگر] پیدا بشود که فساد اخلاق دارند، باید اخلاق خودشان را، اعمال خودشان را، کردار خودشان را، رفتار خودشان را تعدیل کنند و موافق اسلام تطبیق بدهند تا حرفهایشان در مردم تأثیر کند. اگر- خدای نخواسته- یک گوینده ای خودش آلوده باشد، نمی تواند با گفتار خودش، دیگران را از آلودگی جلوگیری کند. اول باید خودمان را اصلاح کنیم و کوشش کنیم که ان شاء اللَّه، خودمان اصلاح بشویم و مردم را اصلاح کنیم. این طایفه باید در منابر، در مساجد و هر جایی که مقتضی است، با مردم صحبت کنند و علاوه بر اینکه مسائل روز را می گویند، مسائل اخلاقی و مسائل اعتقادی و این مسائل تهذیب نفس را به مردم بگویند و مردم را هدایت کنند و مردم را به این مسائل اسلامی آشنا کنند و در آخر منبر روضه را بخوانند و زیاد بخوانند؛ دو کلمه نباشد. همان طوری که در سابق عمل می شد، روضه خوانی بشود، مرثیه گفته بشود، شعر و نثر در فضایل اهل بیت و در مصائب آنها گفته بشود تا این مردم مهیا باشند؛ در صحنه باشند، بدانند که ائمه ما تمام عمرشان را صرف برای ترویج اسلام کردند، اگر آنها یک سازش می خواستند بکنند، همه جهات مادی برایشان مهیا بود، لکن خودشان را فدای اسلام کردند و با ستمکاران سازش نکردند.
باید مردم را آشنا کنید به وظایف خودشان. و از مردم هم تقاضا می شود که راهپیماییها به عنوان راهپیمایی نباشد، به عنوان دستجات باشد. همان دستجات سنتی با حفظ جهات شرعی اسلامی. و عاشورا را زنده نگه دارید که با نگه داشتن عاشورا کشور شما آسیب نخواهد دید. شما گویندگان نقش مهمی در این باب دارید و مسئولیت بزرگی هم دارید؛ چنانچه تمام علما، هم نقش بزرگ دارند، هم مسئولیت بزرگ. هر کس به اندازه خودش مسئولیت دارد.
علما باید کمک کنند به این جمهوری اسلامی، کنار ننشینند. کنار نشستن مثل کنار نشستن صدر مشروطیت است، و حالا بدتر از آن وقت است. کنار ننشینند و بگویند که قضاوت کذا و کذاست. خوب قضاوت به عهده شماهاست. اسلام قضاوت را به عهده فقها گذاشته است. شما کنار می نشینید و می گویید که چرا قضاوت خوب نمی شود؟! قضاوت خود به خود خوب بشود؟ قضاوت با کوشش شما باید خوب بشود. در هر حوزه ای، علمای آن حوزه قاضی درست کنند. یک کشور سی و چند میلیونی، چند، چندین هزار قاضی لازم دارد. و ما از باب اینکه قضاوت به عهده مان هیچ وقت نبوده است، دنبال این نبوده ایم که مسائل قضا را بحث کنیم، مسائل قضا را یاد بگیریم. و الآن ما برای قضاوت احتیاج داریم، دنبال قاضی دارند می گردند. آقایان که می توانند قاضی بشوند، می توانند کمک کنند به قضاوت، تربیت کنند قضات را. کنار می نشینند و اشکال می کنند. اشکال آسان است، حلش مشکل است. خوب بعد از آنکه ما افراد کم داریم، کمبودی از حیث قضاوت- خصوصاً- در این مملکت کمبودی دارد، آقایان مکلف نیستند که تربیت کنند قضات را؟ حوزه های علمیه موظف نیستند که حالا که قضاوت می خواهد به طور مشروع عمل بشود، قاضی اش هم باید قاضی شرعی باشد، این می شود به اینکه همه کنار بنشینند و هی اشکال کنند؟ اول اشکال به خود آقایانی است که کنار می نشینند. خود آقایان وارد بشوند در میدان.
آقا اسلام امروز آمده است در اینجا و می خواهد پیاده بشود و فریاد می زند که نصرت کنید! نصرت این است که قاضی لازم داریم. حوزه های علمیه باید قاضی تهیه کند برای دادگاهها. ما بسیار قاضی لازم داریم، باید تهیه بکنند. و اگر- خدای نخواسته- اینهایی که در شغل قضاوت خواستند، الآن یکوقت اعمال غرضی بکنند، انحرافی داشته باشند، علاوه بر آنکه پیش خدای تبارک و تعالی مسئول هستند، پیش ملت هم مسئول هستند، پیش مردم هم مسئول هستند و دولت هم تعقیب خواهد کرد از آنها. ما باید قاضی تحویل جامعه بدهیم، یعنی، حوزه های علمیه باید قاضی تهیه کنند، فقهایی که از قضاوت، توجه به قضاوت دارند و در قضاوت رأی دارند، آنها را باید تربیت کنند و آنها هم دیگران را تربیت کنند تا اینکه ان شاء اللَّه، قضیه قضاوت حل بشود. کار بسیار مشکلی است، لکن باید بشود. البته کار مشکل است، لکن باید بشود و این «باید» هم به عهده علمای بلاد و علمای حوزه هاست، بالخصوص.اگر ما برویم کنار و صحنه را رها کنیم کی می تواند قضاوت را اداره کند؟ کی می تواند قاضی درست کند؟ ما قضاوت لازم نداریم؟ دارند الآن می گویند ما قضاوت شرعی می خواهیم بکنیم؛ کی باید این کار را انجام بدهد؟ ما بنشینیم کنار و بگوییم که بچه ها رفتند، دارند قضاوت می کنند! خوب شما که بزرگان هستید بیاید درست کنید. بچه ها هم نیستند، منتها به نظر شما می آید که بچه ها هستند. نخیر، بچه ها نیستند و قضاتی که هستند از امثال شماها بهترند. لکن شماهایی که نشسته اید کنار و قلمها را به دست گرفته اید و هی اشکال به جمهوری اسلامی می کنید، جمهوری اسلامی اشکالی در آن هست، یعنی اصل اساس جمهوری اسلامی را در آن اشکال دارید و می گویید رژیم شاهنشاهی خوب است؟! آدم این قدر چشم و گوشش باز باشد و نبیند چیزی را و نفهمد چیزی را؟! آن همه جور و ستمی که در زمان آنها بود و آن همه مفاسدی که در زمان آنها بود و آن همه فحشایی که و مراکز فحشایی که بود و آن همه خَمرفروشی و امثال اینها که بود، الآن دیگر هیچ چیز آن نیست، زمان او بهتر از حالاست؟!
آن وقت شما می توانستید یک اشکال بکنید به آنها؟ زبانهایتان یا تبع آنها بود یا بریده می شد.خوب امروز، الآن می گویند ما قاضی لازم داریم. شما هم می گویید که اینها جوانند، نمی توانند قضاوت کنند. خوب، شما بیایید قضاوت کنید. شما لا اقل، یک نفر قاضی هستید بیا، قاضی بشو! چرا اشکال می کنید؟ اشکال به خود شما وارد است که وارد نمی شوید. خودتان نمی توانید، سنتان اقتضا نمی کند، حالتان اقتضا نمی کند، قاضی تربیت کنید و همین طور سایر چیزها را. هی آدم کنار بنشیند و هی اشکال کند که این حکومت چه، حکومت؛ در تمام دوران سلطنتی، رژیم سلطنتی به اندازه این سه سالی که در این دهات به مردم رنجدیده رسیده است دولت، هیچ نرسیده بودند. منتها من به آنها، هر کدام آمدند هی چیزهایی را، عملهایی را که کردند گفتند، گفتم: آقا بگویید به مردم.از آن طرف هی گفته می شود، به گوش مردم خوانده می شود که این رژیم اسلامی هم آمد و هیچ کاری برای هیچ کس نکرد. خوب، این رژیم اسلامی که از همه اطراف به آن هجوم است؛ از خارج و داخل، تا حالا نگذاشتند یک نفس راحتی بکشد، مع ذلک، در دهات، در راهسازی، در مخابرات، در خانه سازی، در تعلیم و تربیت، در مدرسه سازی آن قدری که در این سه سال شده است با همه ابتلائاتی که این حکومت دارد و با همه گرفتاریهایی که از همه طرف، از دوست و دشمن، برای این ملت تحصیل می شود و گرفتاری ایجاد می شود، مع ذلک، با همه اینها، بیشتر از زمان، لا اقل بیشتر از زمان این دو تا قلدر خدانشناس، عمل شده است و برای مردم رفاه حاصل شده است. بالاخره، از آسمان کسی نمی آید این مملکت را اصلاح کند. و شما همه و ما همه مکلف هستیم. اگر اینجا بتوانید یک اشکالاتی بکنید و خودتان هم اشکالدار باشید، پیش خدا هم می توانید؟ جواب می خواهد.
خدای تبارک و تعالی به ما حجت را تمام کرده است. تأیید کرده این ملت را که سرنوشت خودش را به دست خودش بگیرد؛ دیگران دخالت نکنند. تأیید کرده این ملت را که جمهوری اسلامی را به جای آن رژیمهای فاسد شاهنشاهی بنشانند. تأیید کرده این ملت را که دنبال مقاصد اسلام هستند. هر کلمه ای که پیدا می شود، هر چیزی که پیدا می شود، اینها مشغول می شوند و تأیید می کنند؛ جنگ واقع می شود، پیرزنها هم تأیید می کنند، پیرمردها هم تأیید می کنند، عمل می کنند. خوب وقتی که ملت این طور است، جمعیتها این طور هستند، زن و مرد این کشور این طور است و الآن هم به دست شما سپرده شده است این اسلام و این مسلمین، به جای اینکه بنشینید، با هم همه دست به دست هم بدهید و این مملکت را اصلاحش کنید، ننشینید کنار و هی اشکال کنید. خوب حالا شما نیستید سرکار، خوب یکی دیگر باشد وقتی بنا شد که نظر اسلام باشد، وقتی بنا شد که ما همه مکلفیم که اسلام را حفظ کنیم.
می گویید نابسامانیها هست، همه، همه قبول دارند این را. کی هست که قبول نداشته باشد؟ مگر می شود یک انقلاب به این بزرگی باشد و همین طور همه چیزها سر جای خودش باشد؟ خوب شما یک قدر نگاه کنید به همه انقلاباتی که در دنیا واقع شده. بعد از شصت و چند سال انقلاب شوروی، باز هم نتوانستند کار را درست کنند، باز هم دیکتاتوری با کمال قوّت در آنجا هست. شما می خواهید سه سال با همه دشمنها، با همه گرفتاریهایی که برای این کشور دارد پیش می آید و پیش آوردند، می خواهید که بعد از سه سال، تمام امور همین طور درست مثل دسته گل حاصل شده باشد و بگذارند جلوی شما، خودتان هم آن کنار بنشینید و اشکال کنید؟! خوب این، شما یکی هستید، دیگران هم هر کدام یکی هستند. این یکی، یکیها باید پهلوی هم باشند و پهلوی هم کار بکنند تا این کشور را بتوانند نجات بدهند. کشاورزها، کشاورزی بکنند و می کنند- و بحمد اللَّه، امسال می گویند بهتر از سالهای قبل بوده- آنها به کار خودشان عمل می کنند، کارگرها هم و اهل کارخانه ها هم، اینها هم به اندازه ای که می توانند؛ حالا دیگر دارند انجام وظیفه می کنند. خوب ماها چی؟ خطبا چی؟ علما چی؟ آنها هم باید بکنند دیگر.اینها که می توانند حفظ کنند اسلام را، اینها هستند که می توانند عقاید مردم را حفظ کنند. مردم را در صحنه نگه دارند تا این هجومهایی که از اطراف می شود، نتواند صدمه بزند. اینها هم باید هر کسی به اندازه خودش. من یک پیرمرد هستم، می توانم چهار تا کلمه بگویم، باید بگویم. شما جوانها هم باید بگویید. علمایی که در حوزه ها هستند باید تربیت کنند؛ خطیب تربیت کنند، قاضی- خصوصاً- تربیت کنند؛ و همه [کوشش کنند.]
و در این ماه محرّم، البته طلاب علوم دینیه هم منتشر می شوند در بلاد. آنها هم همین چیزهایی که من عرض کردم وظیفه دارند: مردم را دعوت به صلاح، دعوت به اصلاح، دعوت به حقایق اسلامی بکنند و آنها را ارشاد بکنند. آن وقت این جوانهایی [را] که گول خورده اند، [دعوت بکنید،] در همه جا، در هر دهی که می روید، در هر شهری که می روید به این جوانها سفارش کنید که رها کنند، خودشان را تباه نکنند، زندگی خودشان را تباه نکنند. اینها نمی توانند کاری انجام بدهند؛ این سران شما فرار کردند خارج، هی شما را وادار می کنند به این کارها. کاری هم از شما نمی آید، جز اینکه خودتان را تباه بکنید. ما میل نداریم که شما در وقتی که گرفتار شدید جوری باشد که اسلام حکم جزمی کرده باشد و دادگاهها هم نتوانند تخلف بکنند. ما میل داریم که جوری باشد که دست این دادگاهها باز باشد، برای اینکه شما را عفوتان کنند، شما را رهایتان کنند. نکنید کاری که دست آنها هم بسته بشود و اسلام آن حکم جزمی که دارد، اجرا بشود.
ان شاء اللَّه، خداوند همه شما را، همه ما را موفق کند که به راه اسلام باشیم و دعوت کنیم مردم را به اسلام و همه ملت ما را موفق کند که در این عاشورا، به همان سنتهای سابق عمل کنند. دستجات به همان طور قوّت خودش، باقی باشد و دستجات سینه زنی و نوحه خوانی به همان قوّت خودش باقی باشد و بدانید که حیات این ملت به همین روضه خوانیها، به همین اجتماعات، به همین دستجات است. بِسم اللَّه اللَّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ نَسأَلُکَ وَ نَدْعُوکَ یا اللَّهُ .... خداوندا، به شهادت ابی عبد اللَّه قسمت می دهیم، اسلام و مسلمین را توفیق بده؛ و ما را برای خدمت به اسلام و مسلمین توفیق عنایت کن؛ دست اشرار را از سر این کشور کوتاه بفرما؛ علمای اعلام و خطبای عظام و سایر قشرهای ملت را عزت و عظمت عنایت بفرما.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته .
ان شاء اللَّه، خداوند همه شما را، همه ما را موفق کند که به راه اسلام باشیم و دعوت کنیم مردم را به اسلام و همه ملت ما را موفق کند که در این عاشورا، به همان سنتهای سابق عمل کنند. دستجات به همان طور قوّت خودش، باقی باشد و دستجات سینه زنی و نوحه خوانی به همان قوّت خودش باقی باشد و بدانید که حیات ای
صحیفه امام، ج 15، ص: 326-337
سخنرانی [در جمع ائمه جمعه مراکز استانها (اهتمام به انتخاب اصلح در انتخابات)]
زمان: صبح 4 آبان 1362/ 19 محرم 1404
مکان: تهران، حسینیه جماران
موضوع: جایگاه و اهمیت نماز جمعه- اهتمام به انتخاب اصلح در انتخابات
حضار: خامنه ای، سید علی (رئیس جمهور و امام جمعه تهران)- ائمه جمعه مراکز استانها
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
نماز جمعه در رأس همه امور است
یکی از مهمترین چیزهایی که در این انقلاب حاصل شد قضیه نماز جمعه است، که در زمان سابق در بین ما متروک، و در بین اهل سنت به طور دلخواه نبود و غالباً تحت نفوذ قدرت ها انجام می گرفت، که بحمد اللَّه در این نهضت نماز جمعه با محتوای حقیقی آن تحقق یافت، و آقایان باید با سفارش به مردم و نسل های آینده به این مسأله اهمیت بدهند که نماز جمعه در رأس همه امور است، و مردم را مجتمع کنند که در این امر خللی وارد نشود. منصب امامت جمعه، یعنی منصب تماس روحانیت با ملت، و روحانیت با مجلس و دولت، و این از اموری است که با دست توانای ائمه جمعه انجام می گیرد، که امید است هر روز بیشتر و بهتر انجام شود، و جمعیت ها بیشتر بیایند، و این سنت حسنه ای باشد که برای مردم و آیندگان محفوظ بماند.
امروز غیر از زمان سابق است که روحانیت نمی توانست کاری بکند، بلکه روحانیت مسئول است، نمی تواند کنار بنشیند و به دعا و ذکر مشغول گردد. احتیاجات ما زیاد است، احتیاج به تبلیغ و احتیاج به قضاوت، و در عین حال که شورای عالی قضائی زحمت کشیده است، ولی کمبود قاضی وجود دارد. حوزه ها و علما باید همت کنند که درس قضا بگویند و قضات را از فنونی که در سابق، مانند زمان حضرت امیر- علیه السلام استفاده می شد آگاه کنند؛ که مسأله قضاوت تنها یک مسأله علمی نیست، بلکه یک مسأله فنی هم هست؛ که گاهی از همین طریق قاضی به «اطمینان» می رسد، که در باب قضا حجت است.
خلاصه، این مسائل به عهده علما و خصوصاً ائمه جمعه است، که همه دست در دست یکدیگر بدهند تا انقلاب محفوظ بماند؛ و مثل زمان مشروطیت نشود که آنها که اهل کار بودند مأیوس بشوند و کنار بروند- که در زمان مشروطیت همین کار را کردند، و مستبدین آمدند و مشروطه خواه شدند و مشروطه خواهان را کنار زدند- و عده ای که با اسلام سر و کار ندارند به نام اسلام و پیروی از آداب اسلامی روی کار بیایند.
شما می دانید که دنیا امروز وضع خاصی پیدا کرده است. سازمان عفو بین الملل اسم یک مشت از ممالک را ردیف کرده که اینها حقوق بشر را نقض نموده اند، در میان آنها از امریکا و فرانسه و شوروی خبری نیست و هیچ اسمی به میان نیامده، در حالی که شوروی در افغانستان و امریکا در بیروت چه بساطی درست کرده اند، اسم آن را صلاح حال مردم گذاشته اند؛ صلاح حال مردم به شما چه؟ آن وقت درباره ایران که چند نفری را با آن همه فساد قصاص نموده است، آن قدر هیاهو به راه انداخته و همه رسانه های گروهی، ایران را مورد حمله قرار داده اند. البته آنها خوب می دانند که انقلاب ایران اگر به همه جا برسد، فاتحه آنها خوانده می شود و دست آنان کوتاه می گردد. مع الأسف حکومت های اسلامی یا توجه ندارند، یا توجه دارند ولی برای حکومت چند روزه خود سکوت نموده و با آنان همکاری می کنند. که باید در مقابل آنها بایستیم تا انقلاب و اسلام به همه جا صادر شود.
و اما مسأله انتخابات آینده از اهم اموری است که مسئولیت آن با همه ماست. و توجه دارید که دشمنان اسلام در نظر دارند کاری بکنند که انتخابات درست صورت نگیرد و از دست مسلمانها و متعهدین خارج شود. ولی شما باید تمام قدرت تان را صرف کنید که به خوبی انجام شود. انتخابات یک محکی هم برای خودتان است که ببینید آیا می خواهید انتخاب اصلح بکنید برای خودتان، یا برای اسلام؟ اگر برای خودتان باشد، شیطانی است.
و اما اگر انتخاب اصلح برای مسلمان هاست، «کی و از کجاست» مطرح نیست، از هر گروهی باشد، حزب باشد یا غیر حزب، نه حزب اسباب این می شود که غیر آن فاسد، و نه صد در صد حزبی بودن باعث صلاح آنهاست. و انتخاب اصلح برای مسلمین یعنی انتخاب فردی که تعهد به اسلام و حیثیت آن داشته باشد؛ و همه چیز را بفهمد، چون در مجلس، اسلام تنها کافی نیست، بلکه باید مسلمانی باشد که احتیاجات مملکت را بشناسد و سیاست را بفهمد و مطلع به مصالح و مفاسد کشور باشد، و ممکن است به شما و گروه شما هم مربوط نباشد. اگر اصلح را انتخاب کردید، کاری اسلامی می کنید و این یک محکی است برای خودتان که تشخیص بدهید انتخاب برای اسلام است، یا برای صلاح خودتان.امیدوارم که تا آخر هم این طور باشد، و هر روز و هر دوره انتخابات بهتر انجام شود.بنا بر این، باید تمام قدرتمان را جمع کنیم که بازیگرها دوباره پیدا نشوند. و آقایان ائمه جمعه علاوه بر اینکه با هم سمینار دارند، با سایر علمای بلاد تهران و قم در ارتباط باشند که انتخابات خوب باشد. و این مسأله، مسأله شخصی نیست، بلکه برای اسلام و از امور مهمه است. و امروز عمده مسئولیت ها به عهده شماست، و کسی نباید کنار برود و شانه خالی کند. با دولت همکاری و همراهی کنید، و استاندارها را تقویت نمایید، منافقین هر چه می خواهند بگویند. امیدوارم موفق و مؤید باشید و همه امور به طور شایسته درست بشود.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه.
صحیفه امام، ج 18، ص: 195-197
حکم [عفو جمعی از زندانیان به رئیس دیوان عالی کشور]
زمان: 4 آبان 1363/ 1 صفر 1405
مکان: تهران، جماران
موضوع: عفو زندانیان
مخاطب: موسوی اردبیلی، سید عبد الکریم (رئیس دیوان عالی کشور)
[بسمه تعالی. محضر مبارک حضرت آیت اللَّه العظمی امام خمینی- مد ظله العالی- رهبر کبیر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران
احتراماً، به پیوست آمار 144 نفر از محکومین دادگاههای انقلاب اسلامی سه شهر که در اجرای مفاد بخشنامه 15595/ 1- 29/ 3/ 62 شورای عالی قضایی و 55 نفر از محکومین دادگاههای عمومی و انقلاب که از طریق اداره عفو و بخشودگی واصل شده است و استحقاق عفو و تخفیف مجازات دارند تقدیم می گردد.
رئیس دیوان عالی کشور، عبد الکریم موسوی اردبیلی ].
بسمه تعالی
موافقت می شود.
- 4 آبان 63
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج 19، ص: 89
.
انتهای پیام /*