پرتو عشق

‏

‏‏‏

‏‏پرتو عشق

عشق اگر بال گُشاید به جهٰان حاکم اوست‏

‏‏گر کند جلوه دَر این کوْن و مکان حاکم اوست‏

‏‏روزی از رُخ بنماید ز نهانخانۀ خویش‏ 

 ‏فاش گردد که به پیدا و نهان حاکم اوست‏

‏‏ذرّه ای نیست به عالم که در آن عشقی نیست‏  ‏

بارک اَلله که کران تا به کران حاکم اوست‏

‏‏گر عیان گردَد روزی رُخش از پردۀ غیب‏  

‏همه بینند که در غیب و عیٰان حاکم اوست‏

‏‏تا که از جسم و رَوان بر تو حجاب است حجاب‏  

‏خود نبینی به همه جسم و رَوان حاکم اوست‏

‏‏من چه گویم که جهان نیست بجُز پرتو عشق‏

‏‏ذوالجَلالی است که بر دَهر و زمان حاکم اوست