خلوت مستان
دَر حلقۀ دَرویش ندیدیم صفائی
دَر صومعه از او نشنیدیم ندائی
در مَدرسه اَز دوست نخواندیم کتابی
دَر مأذنه از یار ندیدیم صدائی
دَر جمع کتب هیچ حجابی ندریدیم
دَر درس صُحف، راه نبردیم بجٰائی
دَر بُتکده عُمری به بطالت گذراندیم
دَر جمع حَریفان نه دوائیّ و نه دائی
دَر جرگۀ عُشّاق روم بلکه بیٰابم
از گُلشن دلدار، نسیمی رَد پائی
این مٰا و منی جُمله ز عقل است و عقال است
در خلوت مَستان نه منی هست و نه مائی
.
انتهای پیام /*