حکم [انتصاب آقای سید حسین موسوی تبریزی به سمت قاضی شرع در تبریز و ارومیه] 12 تیر 58
حکم [لزوم بازگشت آقای محمد باقر غروی به قصرشیرین] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع هیأت بحرینی و روحانیون کردستان (توطئه علیه نهضت اسلامی)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع جامعه ورزشکاران باستانی مشهد (تقویت قوای روحانی)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع جوانان اصفهان (دشمنان و ایجاد موانع در راه انقلاب)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع پرسنل کمیته انقلاب اسلامی منطقه 12 تهران (مسئولیت مسئولان)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع بانوان سواحل جنوب (دستاوردهای انقلاب)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع فرماندهان سپاه پاسداران (خطری که اسلام را تهدید میکند)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع کارکنان سازمان مبارزه با اعتیاد (مواد مخدر)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع دانشجویان عشایر فارس و کهکیلویه (محرومیت، میراث پهلوی)] 12 تیر 58
سخنرانی [در جمع گروهی از پاسداران مشهد (حیثیت اسلام)] 12 تیر 58
پیام [به شورای عالی تبلیغات اسلامی (اهمیت تبلیغات در داخل و خارج از کشور)] 12 تیر 61
حکم [انتصاب آقای محمد محمدی گیلانی به عضویت در شورای نگهبان] 12تیر 62
حکم [انتصاب آقای سید حسین موسوی تبریزی به سمت قاضی شرع در تبریز و ارومیه]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: تعیین نماینده برای رسیدگی به امور زندانها و قاضی شرع دادگاههای انقلاب اسلامی تبریز و ارومیه
مخاطب: موسوی تبریزی، سید حسین
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
جناب مستطاب ثقة الاسلام و المسلمین آقای آقا سید حسین موسوی- دامت افاضاته
مقتضی است جنابعالی برای رسیدگی به امور زندانها و دادگاههای انقلاب اسلامی مسافرتی به تبریز و ارومیه بنمایید، و ضمن انجام این مأموریت، وضع کمیتهها را نیز بررسی نموده و در اصلاح آنها اگر احتیاجی بود بکوشید. و در هر حال با نظر علمای اعلام- دامت برکاتهم- کارها را انجام دهید و از نظرات آنان بهره گیرید، و در حفظ اتحاد کلمه- به هر نحو میتوانید- بکوشید. ضمناً برای تسهیل کار بررسی زندانیها، جنابعالی بدین وسیله به سِمت قاضی شرع منصوب میشوید و مستقیماً در کار محاکمات و رأیهای صادره مشارکت و اقدام نمایید؛ و احتیاط را در تمام مراحل مراعات کنید. از خدای تعالی موفقیت آن جناب را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه.
به تاریخ 8 شعبان 99
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج8، ص: 365
حکم [لزوم بازگشت آقای محمد باقر غروی به قصرشیرین]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: لزوم بازگشت به قصرشیرین و اشتغال به فعالیت تبلیغی و مذهبی
مخاطب: غروی، محمد باقر
بسمه تعالی
8شعبان 99
جناب مستطاب حجت الاسلام آقای حاج شیخ محمد باقر غروی- دامت افاضاته
اخیراً اطلاع حاصل شد که جنابعالی از منطقه قصرشیرین به کرمانشاه مهاجرت نمودهاید و قصد مراجعت به آن منطقه را ندارید. با توجه به وضع محل و حساسیت موقع، مقتضی است به منطقه بازگردید و کما کان به فعالیت تبلیغی و مذهبی خود مشغول باشید. امید است اهالی محترم نیز از ارشادات جنابعالی بهرهمند شده و قدردانی کنند. از خدای تعالی موفقیت همگان را خواستارم. و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج8، ص: 366
سخنرانی [در جمع هیأت بحرینی و روحانیون کردستان (توطئه علیه نهضت اسلامی)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: توطئه در بد جلوه دادن نهضت اسلامی
حضار: اعضای هیأت بحرینی- روحانیون کردستان- پاسداران قائمیه
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
از برکات این نهضت یکی این است که طوایف مختلفه را زیر یک سقف توی یک اتاق کوچک جمع کرده است. فارس و کرد و عرب و عجم، همه برادرها را در یکجا مجتمع کرده است تا مسائل و مطالبی که دارند بگویند؛ و ما هم اگر عرایضی داریم به آنها عرض میکنیم.
آنچه که الآن به نظر من اهمیت دارد و اهمیت حیاتی دارد، یعنی حیات اسلام به آن بستگی دارد، این است که از حالا به بعد ما چه بکنیم، تکلیف حالا را معیّن کنیم. آنچه که گذشت، گذشت؛ و- بحمد اللَّه به خیر گذشت. ما چه بکنیم. که از این به بعد هم به خیر بگذرد؛ به نفع اسلام بگذرد. آن که الآن ما را تهدید میکند و موجب نگرانی است، و نگرانیاش بیشتر از نگرانیای است که سابق داشتیم راجع به مبارزه با طاغوت، این است که الآن یک قشرهایی هستند، یک اشخاصی در بین ملت هستند، که اینها میخواهند این نهضت اسلامی را با اینکه اسلامی است، بد نمایش بدهند. یعنی مکتب ما را یک طوری نمایش بدهند به دنیا که این مکتب اسلامی هم مثل همین مکاتب دیگر و مثل همین رژیمهای فاسد دیگر است؛ منتها آن وقت قدرت دست یک طایفهای بود و کارهای خلاف میکردند؛ حالا دست یک طایفه دیگر آمده ولی همان کارها را میکنند.
ما چنانچه در این مبارزه که با طاغوت میکردیم و همه شما جوانهای عزیز و همه طبقات ملت با هم مجتمع شدند و به پیش رفتند، اگر در آن رژیم ما شکست میخوردیم، قتل عام میشدیم، چیز مهمی نبود؛ برای اینکه در راه حق بوده است، و مکتبمان محفوظ بود؛ و کوشش خودمان را آن قدری که میتوانستیم کردیم؛ منتها زورمان نرسید آنها غلبه کردند؛ چنانکه اولیای حق هم بسیاریشان مغلوب شدند، لکن مکتب محفوظ بود؛ سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- با همه اصحاب و عشیرهاش قتل عام شدند، لکن مکتبشان را جلو بردند؛ شکست در مکتب نبود پیشروی بود؛ یعنی بنی امیه را تا ابد شکست داد قتل سید الشهدا؛ یعنی آن اسلامی که بنی امیه میخواست بد نمایش بدهد و با ادعای خلافت بر خلاف همه موازین انسانی عمل بکند، آن را سید الشهدا- سلام اللَّه علیه- با نثار خون خودشان آن رژیم را، رژیم فاسد را، شکست داد، و لو مقتول شد؛ ما اگر در رژیم سابق در این مبارزه شکست میخوردیم و آن مکتبمان محفوظ میماند، دست نخورده میماند، و خودمان از بین میرفتیم خیلی اهمیت نداشت؛ برای اینکه سید الشهدا هم کشته شد؛ امیر المؤمنین هم در جنگ با معاویه شکست خورد.
اما حالا ما سر دو راهی واقع شدیم. این اهمیت دارد. آن دو راهی این است که چه بکنیم که مکتبمان محفوظ باشد؛ و چه اعمالی مکتب ما را به باد میدهد. شما پاسدارهای عزیز محترم، که علاقهمند هستیم ما همه به شما، چه بکنید؟ چه اعمالی از شما صادر بشود که این اعمال در این رژیمی که الآن رژیم اسلام است، الآن جمهوری اسلامی است، مملکت ما رژیمش الآن به رفراندم جمهوری اسلامی شده، اگر ما الآن یک اعمالی به جا بیاوریم، ارتکاب یک کارهایی بکنیم که بر خلاف موازین شرعیه باشد، بر خلاف موازین عدالت باشد، مثلًا فرض کنید که جوانی از ما بر خلاف موازین یک تعدی به غیر بکند، یک جوان که به عنوان پاسبان اسلام است بریزد در خانه یک کسی و یک کار زشتی بکند، امروز این را دیگر پای این شخص حساب نمیکنند، میگویند پاسدار اسلام هم این طوری است؛ در رژیم سابق ساواکیها این کارها را میکردند، در رژیم حالا هم پاسداران اسلام این کار را میکنند. اگر به پای شخص حساب میشد و مکتب محفوظ میماند و نسبت به اسلام نمیدادند، خیلی اشکال نبود. آدم فاسد در عالَم خیلی هست. آدم مخالف با موازین عمل کن زیاد است. اما اگر ما خودمان را پاسدار اسلام بدانیم، ما که در لباس روحانیت هستیم، این صف، و شما که پاسداران اسلام هستید- و همهمان ان شاء اللَّه پاسداران اسلام باشیم- اگر امروز از ما، از این طبقه، و از شما و این طبقه و از آقایان و آن طبقه اگر امروز یک خلافی صادر بشود، اشخاصی با قلمهای زهرآلود چشمها را دوختهاند که یک چیزی پیدا بکنند برَش یک هزار تا اضافه بکنند و به اسلام نسبت بدهند؛ نه به شما، نه به من. اگر یک کاری یکوقتی من کردم، میگفتند خمینی یک آدم مخالف با عقل و اسلام است، این اشکالی نداشت. خوب، خیلی اشخاص مخالف بودند، یکیاش هم من. اما اگر من حالا یک کاری بکنم و بگویند که رژیم اسلامی این طوری است، یا آقا خدای نخواسته یک کاری بکنند، که نسبت داده بشود به اینکه این حکومت اسلام هم همین است [این خطرناک است].
اینهایی که نشستهاند و الآن در داخل و خارج چشمها را دوختهاند که یک مناقشهای بکنند، یک چیزی از شما، از من، از آقا، ببینند، از روحانیون، از پاسداران، از کمیتهها، از دادگاه انقلاب، از حکومت ... از همه اینها، یک چیزی ببینند، یکی را هزار میکنند. آن هم پای من و آقا حساب نمیکنند؛ پای اسلام حساب میکنند. امروز مکتب ما در خطر است. آن وقت که رژیم بود، مکتبمان سر جایش بود، خودمان در خطر بودیم. اگر در زمان طاغوت ما با آنها مبارزه میکردیم و ما را میکشتند، اشکال نداشت؛ شکست [می] خوردیم. اگر در زمان طاغوت از یک معمم یک [خلافی] صادر میشد، نمیگفتند اسلام؛ میگفتند این ساواکی هست؛ به اسلام نسبت نمیدادند. الآن اگر از پاسدارهای اسلام، چه شما که پاسدارید و چه ما که پاسداریم، یک مطلبی صادر بشود، این اشخاصی که در صددند که تخطئه کنند مکتب ما را، اسلام را تخطئه کنند، اینها قلمها را برمیدارند، اینجا به کنایه و در خارج به صراحت، مینویسند؛ و مکتب ما یکوقت در دنیا شکست میخورد. شکست مکتب مصیبت بزرگ است. امروز مسئولیت طبقه روحانی، مسئولیت پاسدارهای اسلام، مسئولیت حکومت اسلامی رئیس الوزرای اسلام، نخست وزیر اسلام، مسئولیت امروز مثل سابق نیست. امروز مسئولیت زیاد است. مسئولیت این است که اگر یک کاری ما بکنیم، روحانی خدای نخواسته یک کاری بکند، در کمیتهها یک کاری بشود، در دادگاههای انقلابی یک کار خلافی بشود، پاسدارهای انقلاب یک کاری بکنند، مردم یک کاری بکنند، بازار یک بازار غیر اسلامی باشد، آنهایی که برای مناقشه نشستهاند و چشمهایشان را دوختهاند به ما، آنها برای ما یک کاری میکنند که اصل مکتب ما شکست بخورد؛ یعنی تا ابد اسلام دفن بشود. مصیبت این است. و الّا مصیبت کشته شدن که مصیبتی نیست؛ خوب، جوانهای ما کشته شدند، در راه اسلام کشته شدند، شهید شدند، هَنیئاً لَهُم. اما کشته شدن و دفن شدن مکتب اهمیت دارد. این را حفظش کنید.
ای برادرهای پاسدار من! ای عزیزان ما! مبادا از شما یک مطلبی صادر بشود که قلمها برداشته بشود و نوشته بشود که اسلام این جوری است؛ اینها هم مثل ساواکیهایند. ای آقایان روحانیون! مبادا از روحانیون ...، حالایی که یک قدرتی پیدا شده است، یک چند نفر تفنگدار دور خودشان جمع کنند و یک کاری بکنند که اسلام را لکه دار بکنند. امروز اگر از یک روحانی مطلبی صادر بشود که بر خلاف موازین باشد، آنهایی که باید ما را لکه دار کنند میگویند این هم آخوندها، الآن دیکتاتوری کفش و عمامه! بهانه دست مردم ندهید. اسلام دیکتاتوری نیست. آنکه دیکتاتور است مسْلم نیست. روحانیت دیکتاتور نیست. آنکه دیکتاتور است روحانی نیست. لکن قلمها برداشته میشود و نوشته میشود که اینها همانها هستند؛ آن وقت ساواک بود، حالا پاسدار هست. نکند خدای نخواسته یکوقت یک [عملی] از شما صادر بشود؛ از ما صادر بشود؛ از روحانیون صادر بشود؛ از کمیتهها صادر بشود.
اینها همه الآن اجزای مملکت اسلام است. ما ادعا داریم که یک مملکت اسلامی حالا داریم. الآن اینهایی که به اسم دادگاه اسلام و کمیته اسلام- عرض میکنم- پاسداران اسلام و روحانیین اسلام [هستند]، الآن دیگر آن طور نیست که مثل رژیم سابق باشد که اگر شما یک کاری میکردید به شما نسبت بدهند؛ اگر من یک کاری میکردم به من نسبت بدهند. الآن یک وضعی ما داریم که اگر خدای نخواسته یک قدم کجی برداریم، این را به اسم اسلام تمام میکنند.
این راجع به دشمنهای ما. و اما اولیای خدا و خدای تبارک و تعالی مراقب ما هستند. ما «رقیب» داریم. خدای تبارک و تعالی رقیب ما هست. «ملائکة اللَّه» رقیب ما هستند. یعنی پاسداری از ما میکنند. مبادا یکوقتی نامه عمل شما برود پیش امام زمان- سلام اللَّه علیه- و آنجا گفته بشود به امام زمان که این هم پاسدارهای شما! و ایشان سرشکسته بشود.
آقا مسأله مهم است. قضیه، قضیه کشت و کشتار نیست. قیام و نهضت ما، نهضت یک رژیم طاغوتی نیست. قیام و نهضت ما یک نهضت انسانی است؛ یک نهضت اسلامی است. ما به کتاب و سنت میخواهیم عمل بکنیم. شما به کتاب و سنت باید عمل بکنید. اگر یکوقت نامه عمل یک روحانی را بردند و [به] امام زمان- سلام اللَّه علیه- دادند و آن ملائکة اللهی که بردند دادند گفتند که این هم روحانی شماست، اینها هم پاسداران اسلام شما، و امام زمان خجالت بکشد، «نعوذ باللَّه» او علاقه دارد به شما.شما ببینید اگر این آقا خودشان خیلی منزه است از پسرشان یک [خلاف] صادر بشود، خودشان سرافکنده میشوند. اگر از خادمشان یک [خلاف] صادر بشود، خودشان سرافکنده میشوند. ما همه خادم هستیم. از ما توقع هست. از شما توقع هست.
امروز روزی است که باید حفظ کنید شما اسلام را؛ اسلام را باید حفظ کنید. حفظ اسلام به این است که اعمالتان را تعدیل کنید؛ با مردم رفتار خوب بکنید؛ برادر باشید با مردم؛ مردم را این طور حساب نکنید. رژیمهای سابق مردم را از خودشان جدا میدانستند. آنها در یک طرف بودند؛ مردم هم در یک طرف بودند. آنها مردم را میکوبیدند؛ مردم هم آنها را اگر میتوانستند میکوبیدند. امروز که مردم جدا نیستند از پاسداران اسلام، حکومت اسلام که از مردم جدا نیست، تو مردم است، از همین مردم و از همین جمعیت است، شما هم از همین مردمید و از همین جمعیتید، شما کاری نکنید که مردم از شما بترسند. شما کاری بکنید که مردم به شما متوجه بشوند. شما کاری بکنید که مردم محبت به شما بکنند؛ پشتیبان شما باشند. اگر مردم پشتیبان یک حکومتی باشند، این حکومت سقوط ندارد؛ اگر یک ملت پشتیبان یک رژیمی باشند؛ آن رژیم از بین نخواهد رفت. اینکه رژیم سابق از بین رفت، برای اینکه پشتیبان نداشت؛ ملت پشتیبانش نبود؛ ملت پشت به او کرد، بلکه خود ملت او را بیرونش کرد. رضا خان را وقتی متفقین از این مملکت بیرون کردند، مردم شادی میکردند، با اینکه در خطر بودند، جانشان در خطر بود! لشکر غیر بود، لشکر اجنبی بود، لشکرهای اجنبی بودند [که] ریختند به ایران، ولی چون رضا خان را بردند، مردم خوشحالی میکردند. ما خودمان مطلع بودیم در بین مردم. این مرد هم که رفت که دیدید چه شادیها کردند. برای اینکه پشتیبان نداشتند. کاری نکنید که مردم بگویند که ای کاش نبود این پاسدار! کاری ما نکنیم که مردم بگویند ای کاش روحانیتی در کار نبود. مسأله مهم است. قضیه این نیست که من ساقط باشم؛ قضیه این نیست آقا ساقط باشند؛ قضیه این است که اسلام در خطر است. امروز این طوری است وضع ما.
همه ان شاء اللَّه با هم متوجه به اسلام و وظایفِ پاسداری [بشویم]. و وظایف پاسداری شغل بسیار شریف، و بسیار پر مسئولیت است. شما تا صبح بیدارید و از این مردم پاسداری میکنید؛ و برای خداست؛ و در خطر هم هستید؛ چه چیزی بالاتر از این؛ لکن کاری بکنید که مقبول درگاه خدا باشید، این زحمتهای شما خدای نخواسته هدر نرود، و آن این است که به وظایف پاسداری عمل بکنید. و آن این است که خودتان پاسدار خودتان هم باشید. این جنود ابلیسی که به باطن انسان هجوم میکنند، پاسداری کنید نگذارید؛ ردشان کنید؛ طردشان کنید؛ نگذارید که وسوسه بکنند شیاطین، و خدای نخواسته یک عملی از شما صادر بشود که اجر شما را از بین ببرد. شما خیلی اجر دارید پیش خدا؛ نگذارید این از بین برود.
و من امیدوارم که همه طبقات این ملت در تحت لوای اسلام با رفاه، با سلامت، با سعادت، همه با سعادت باشند. اگر اسلام بیاید، در اسلام این حرفها نیست که این سفید است و آن سیاه و این کُرد است و آن لر است، آن روحانی است و آن چی؛ تقوا میزان است. اسلام اگر آمد، انسان باید از خودش فقط بترسد؛ نه از حکومت میترسد؛ نه از ارتش اسلامی کسی میترسد؛ نه از ژاندارمریاش میترسد؛ نه از پاسبانش میترسد؛ نه از پاسدارش میترسد. هر کسی باید از خودش بترسد که اعمالش مبادا بد باشد.
و من امیدوارم که اسلام به آن طوری که ما میخواهیم، به آن طوری که خدای تبارک و تعالی میخواهد، در ایران پیاده بشود. و همه اقشار، بدون اینکه فرقی باشد ما بین مرزنشین و ما بین مرکزنشین، بین فارس و ترک، بین عرب و عجم، بین کُرد و غیر کُرد. هیچ فرقی در اسلام نیست؛ و همه به حقوق خودشان میرسند. از خدای تبارک و تعالی سلامت و سعادت همه را میخواهم. خداوند همه را حفظ کند؛ غلبه بدهد
صحیفه امام، ج8، ص: 367-373
سخنرانی [در جمع جامعه ورزشکاران باستانی مشهد (تقویت قوای روحانی)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: توصیه به تقویت قوای روحانی همراه با ورزش
حضار: جامعه ورزشکاران باستانی مشهد
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
تقویت قوای روحانی همراه با ورزشکاری
از خداوند تعالی مسألت میکنم که ظهور ولی عصر- سلام اللَّه علیه- را نزدیک فرماید و چشمهای ما را به جمال مقدسش روشن. ما همه انتظار فرج داریم، و باید در این انتظار خدمت بکنیم. انتظار فرج، انتظار قدرت اسلام است، و ما باید کوشش کنیم تا قدرت اسلام در عالم تحقق پیدا بکند، و مقدمات ظهور ان شاء اللَّه تهیه بشود.
من از شما جوانها، از شما ورزشکارها، که از آستان قدس آمدید، تشکر میکنم، و به دوستان اسلام و مسلمین و دوستان ولی عصر- سلام اللَّه علیه- و ورزشکاران آستان قدس عرض میکنم که همان طوری که با ورزش قوّت جسمانی خودتان را تقویت میکنید، قوای روحانیتان را هم تهیه و تقویت کنید. همان طوری که کوشش میکنید که جسمتان قوی باشد، کوشش کنید که روحتان قوی باشد. آن قوّت روح و قوّت ایمان بود که شما را غلبه داد بر جنود شیطانی و بر طاغوت؛ و باید آن قوّت ایمان و قوّت باطنی، شما را غلبه بدهد بر جنود شیطانی که در باطن انسان، انسان را میخواهد اغوا کند. اصلاح کنید حال خودتان را، همان طوری که تقویت میکنید جسم خودتان را.
شما که در جوار امام- علیه السلام- هستید و به حرم آن حضرت مشرّف میشوید وظیفه شما شاید از دیگران که دورند بیشتر باشد. شما خدمتگزار نزدیک هستید؛ از نزدیکان هستید؛ و نزدیکان امام- علیه السلام- باید همان طوری که جسماً و مکاناً نزدیک هستید، روحاً و مکانتاً هم نزدیک باشید. باید ببینید که ائمه ما- علیهم السلام- در راه اسلام چه فداکاریها کردند و هر چه داشتند در راه اسلام تقدیم کردند. ما هم باید، اگر شیعه آنها هستیم، اگر تابع آنها هستیم، در راه اسلام هر چه داریم بدهیم. اسلام عزیزتر از هر چیزی است، و چون عزیزتر از هر چیزی است، نبی اکرم و ائمه ما هر چه داشتند در راه آن دادند.
خداوند ان شاء اللَّه همه ما را توفیق بدهد به اینکه این وحدت کلمهای که موجب عزت اسلام شد از دست ندهیم. این وحدت کلمه، این قدرت ایمان، توجه به اسلام، شما را به پیروزی تا اینجا رساند. از این به بعد هم با همین قدرت پیش بروید؛ با همین قوه اسلامی، با همین وحدت کلمه. توجه به گرفتاریهای دنیوی خودتان کمتر بکنید؛ توجه به اسلام داشته باشید. توجه به گرفتاریهایی که اسلام الآن هم دارد از دست این قشرهایی که نمیخواهند بگذارند جمهوری اسلامی تحقق پیدا بکند، کوشش میکنند که جمهوری اسلامی نباشد، شما باید کوشش بکنید در مقابل همه کوششهای آنها، و همان طوری که با کوشش شما همه قدرتها درهم پیچیده شد و نتوانستند این قدرت شیطانی را نگاه دارند، با قدرت و قوّه و قدرت اسلامی شما، قوه ایمانی شما ان شاء اللَّه از این به بعد هم این راه را ما برویم. و آنهایی که باید تعیین بشوند برای رسیدگی به قانون اساسی، که اساس مملکت ماست و اساس اسلام است، آن اشخاص صحیح، اشخاص متدین، اشخاص متعهد، اشخاصی که علمای بلادتان تعیین میکنند، همه به آنها رأی بدهید، تا ان شاء اللَّه یک قانون اساسی اسلام پسند درست بشود و گرفتاریها ان شاء اللَّه رفع بشود.
من از خدای تبارک و تعالی قدرت جسمی و روحی شما را خواستارم، و همین طور قدرت روحی و جسمی همه ملت را، و قدرت روحی و جسمی رفقایی که در آستان قدس دارید و ورزشکارهایی که در آنجا هستند.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته
صحیفه امام، ج8، ص: 374-375
سخنرانی [در جمع جوانان اصفهان (دشمنان و ایجاد موانع در راه انقلاب)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: دشمنان و ایجاد موانع در راه انقلاب
حضار: جوانان اصفهان
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
پرهیز از بحثهای اختلاف برانگیز
امروز روز این بحثها نیست، و دنبال کردن این حرف که چه کسی بد است و چه کسی خوب است خلاف اسلام است، و خلاف مصالح اسلامی. این جزء نقشهای از خارج است که نگذارند این مملکت آرام گیرد؛ نگذارند شما یک مملکت اسلامی درست کنید. این نقشهای است که از خارج، اشخاصی شیطان، الهام میکنند به اشخاص متدین و آنها هم بیتوجه دنبال میکنند. و شما مردم را آماده کنید که امروز روزی نیست که ما مساجدمان را صرف این بکنیم که زید بهتر است یا عمرو. مسیرتان، کارتان، و منبرتان، بازارتان- همه- دنبال این باشد. الآن باید همه روی این جمع شویم که این قانون اساسی درست از کار در بیاید؛ و اشخاصی را که تهیه میکنید برای بررسی قانون اساسی اشخاص صحیح باشند، مسلمان و متدین باشند، شرقی و غربی نباشند، امین باشند. امروز وقتتان را صرف این بکنید. صرف اینکه زید خوب است یا نیست، نکنید. خوب باشد پیش خدا خوب است، بد باشد پیش خدا بد است؛ به شما چه کار؟ این مگر یکی از ارکان اسلام است که زید خوب است یا عمرو؟! امروز سَرِ ولایت حضرت امیر هم نباید دعوا کرد. امروز باید همه با هم مجتمع شوید و جمهوری اسلامی را به آخر برسانیم.
اینها همه روی نقشه است. نقشه کشیدند که نگذارند این نهضت به ثمر برسد؛ و لذا از همه طرف خرابکاری میکنند. یک خرابکاریشان همین است که نگذارند جوانهای ما صحیح بار بیایند؛ و حالا که باید از
نیروی جوانی استفاده بشود، نگذارند این نیروی جوانی به ثمر برسد. بنا بر این باید از همه جوانب جلوگیری بشود. هر دستهای باید یک گوشهاش را بگیرد و درست کند. یک دسته مبارزه با مواد مخدر بکنند، یک دسته با مشروبات مبارزه بکنند، یک دسته هم با فسادهای دیگر مبارزه کنند. و همین طور، تا ان شاء اللَّه این نهضت به ثمر برسد و دولت اسلامی، آن طوری که اسلام فرموده است نه آن طوری که هوای نفس بخواهد، عمل بکند؛ اگر اسلام تحقق پیدا کند، این سعادتی است برای ملت و سایر ملتها. من توفیق شما را در این مجاهدت از خدا میخواهم. البته هر کس هم به شما کمک کند، کمک به امر خیری کرده است. خداوند همه شما را موفق کند.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته
صحیفه امام، ج8، ص: 376-377
سخنرانی [در جمع پرسنل کمیته انقلاب اسلامی منطقه 12 تهران (مسئولیت مسئولان)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: مسئولیت سنگین مسئولان نظام اسلامی
حضار: پرسنل کمیته انقلاب اسلامی منطقه دوازده تهران
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
خطر برای اسلام و انقلاب اسلامی
من از شما برادران و جوانان عزیز تشکر میکنم که در این مدت پاسداری کردید، و حفظ امنیت را شما کردید؛ و از خدای تبارک و تعالی سعادت و سلامت و عزت شما را خواستارم. لکن نکتهای را باید عرض کنم، که به سایر پاسدارها هم که با من ملاقات کردهاند گفتهام، و آن این است که امروز چشمهایی به شما دوخته شده است، و به مملکت شما؛ چشمهای دشمنها و چشمهای دوستها. دشمنها میخواهند بهانه پیدا کنند و این انقلاب را آلوده کنند. یکوقت هست که یک شخص به عنوان اینکه یک شخص است یک خلاف میکند؛ این خلاف البته صحیح نیست؛ لکن این اسباب این نمیشود که یک نهضت آلوده بشود؛ یک شخص است. یکوقت هست که یک شخصی که منتسب به نهضت است، از نهضت است، مثل شماها که پاسدار نهضت هستید و نگهبان جمهوری اسلامی هستید، اگر خدای نخواسته از بعضی از شما یک مطلبی صادر بشود، یک عملی انجام بگیرد که این عمل موافق با اسلام نباشد، موجب این بشود که این چشمهایی که دوخته شده است که اشکال بکند، آن وقت اشکالشان را متوجه به شخص- این آدم- نکنند؛ که این شخص یک همچو کاری کرده؛ اشکال را متوجه بکنند به اسلام و جمهوری اسلامی و نهضت اسلامی، که نهضت اسلامی را یکجور دیگری غیر از آنچه باید باشد نمایش بدهند. این مسئولیتش خیلی زیاد است. مسئولیتِ اصلِ کارْ همه دارند اگر خلاف بکنند؛ اما یک مسئولیتهای شخصی است که بین خودش و خدا تمام میشود وقتی توبه بکند، اما یک مسئولیتی است که یک نهضت، اسلام [و] اینها بسته به آن دارد. اگر چنانچه یکی ازشماها امروز که در لباس شریف پاسداری هستید- مثلًا- با مردم رفتارش یک رفتاری باشد، مثل رفتاری که سابق اجزای ساواک- مثلًا خدای نخواسته- داشت، امروز نمیگویند که این آقا این کار را کرد؛ آنهایی که دشمن هستند میگویند که خوب ما دیدیم که اینها هم آمدند روی کار و جمهوری اسلامی هم شد و [در] جمهوری اسلامی هم همان کارهایی که ساواکیها میکردند میکنند. به جمهوری اسلامی نسبت میدهند، به اسلام نسبت میدهد
صحیفه امام، ج8، ص: 378-379
سخنرانی [در جمع بانوان سواحل جنوب (دستاوردهای انقلاب)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: از دستاوردهای عظیم انقلاب اسلامی
حضار: بانوان سواحل جنوب
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
من، در این هوای گرم و در این منزل تنگ و این اجتماع برادران و خواهران زیر آفتاب، از همه معذرت میخواهم. من نمیتوانم با شما طولانی صحبت کنم؛ و لهذا چند کلمه عرض میکنم، و شما را به خدا میسپارم.
این از برکات نهضت است که شما بانوان ساحلی را و سایر بانوان محترم ایران را در مسائل روز، در مسائل سیاسی، وارد کرده است. دستهای جنایتکار، که مظهرش دست محمد رضا و پدر او بود، همه قشرهای ملت را از امور اجتماعی و سیاسی کنار گذاشته بود. مسائل سیاسی در پیش بانوان اصلًا مطرح نبود. و پیش برادرها هم مطرح نبود. یا اگر بعضی مطرح میکردند، روی همان جریان سیاست چپاولگری بود. اگر بعض قشرهای به اصطلاح «سیاسی» هم در آن وقت در مسائل سیاسی وارد میشدهاند، آن سیاستهای دیکته کرده از غرب برای چپاول کردن شرق بود.
این تحول که در ایران پیدا شد، تحول همه جانبه، تحول فکری، تحول روحی، تحولهای دیگر، اینها اعجاز بود که خدای تبارک و تعالی نصیب شما ملت کرد در این زمان. امروز من میبینم گوینده شما بانوان ساحلی، سخنگوی شما بانوان ساحلی، مسائلی را طرح میکند مسائل روز است؛ مسائل سیاسی روز است؛ مسائل اجتماعی روز است. همان طور که بانوان دیگر، در مراکز، در سایر محالّ ایران، مسائلی که امروز طرح میکنند مسائل روز است؛ مسائل سیاسی و اجتماعی است. و این تحول به برکت این نهضت اسلامی پیدا شد.
و من امید این را دارم که این تحول باقی بماند. و شما بانوان و شما برادران و سایر برادران و خواهران ما جدیت کنید که حفظ کنید این تحول روحی را. دخالت کنید در مسائل سیاسی خودتان، در مسائل اجتماعی خودتان. در رژیم سابق به اسم اینکه نیمی از جمعیت را وارد بکنند در مسائل، همه جمعیت را از مسائل روز و از مسائل زندگی و از مسائل سیاسی کنار گذاشتند! امروز است که همه قشرها در مسائل خودشان، در مسائل کشورشان، در مسائل سیاسی دولت، دخالت میکنند. امروز است که تمام ملت، چه بانوان محترم و چه برادران، در سرنوشت خودشان دخالت میکنند؛ نه روزی که همه در اختناق بودند. آنها مدعی بودند که ما نیمی از جمعیت را آزاد کردیم. با اسم آزادی نیمی از جمعیت، تمام جمعیت را از آزادی محروم کردند! شما امروز آزاد هستید. همه برادران و خواهران ما امروز آزادند. و آزادانه انتقاد میکنند از دولت. انتقاد میکنند از هر چیزی که بر خلاف مسیرشان باشد. و تقاضا میکنند مسائل اساسی را از دولت. این نهضت شما را آزاد کرد، و از آن بندهایی که بر ملت بود، و از آن قید و بندها شما را آزاد کرد. الآن آزادانه در اینجا مجتمع هستید، و آزادانه مسائل سیاسی و اجتماعی محل احتیاج ملت را طرح میکنید. شما بانوان، بانوان چند سال پیش از این نیستید. برادران برادران چند سال پیش از این نیستند. شما امروز خودتان در سرنوشت خودتان دخالت میکنید، خودتان مسائل سیاسی را طرح میکنید، و از دولت میخواهید. این معنای آزادی است که اسلام به شما داده است. و بالاترین آزادیهایی که بعد ان شاء اللَّه نصیب شما میشود.
امروز روزی است که همه بانوان و همه برادران دست به دست هم داده با صدای واحد این نهضت را پیش ببرید، که اسلام آن طوری که باید باشد در این مملکت طرح بشود و پیاده بشود. اگر اسلام به آن طوری که هست عرضه بشود و پیاده بشود، همه ملتها ان شاء اللَّه به او روی میآورند. شما موظفید که نهضت را به همان طور که تا اینجا رساندید تا آخر برسانید. و در انتخابات وکلایی که خبره هستند و میخواهند مطالعه قانون اساسی، که سرنوشت ملت است، بکنند، انتخاب اشخاص متدین، اشخاص مطلع، اشخاص متعهد، اشخاص عقیدهمند به نهضت، اشخاصی که نه مایل به طرف شرق هستند و نه مایل به طرف غرب، بلکه در صراط مستقیم انسانیت و اسلام هستند، آنها را انتخاب کنید. سرنوشت خودتان را به اشخاص امین بدهید. سرنوشت خودتان را به اشخاصی که محتمل است خیانت بکنند ندهید. اشخاصی که علمای بلادتان، دانشمندان بلادتان، متدینین بلادتان، تعیین میکنند به آنها رأی بدهید، تا ان شاء اللَّه قانون اساسی بر وفق اسلام و مصالح مملکت تصویب بشود؛ و بعد در آرای شما رفراندم گذاشته بشود.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته
صحیفه امام، ج8، ص: 383-385
سخنرانی [در جمع فرماندهان سپاه پاسداران (خطری که اسلام را تهدید میکند)]
زمان: صبح 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: خطری که اسلام را تهدید میکند- اسلام، متاع جهانپسند
حضار: فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی سراسر کشور
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
ما تحت مراقبت هستیم. همان طور که شما پاسداران عزیز و همه پاسداران این ملت مراقبت میکنند از کشور و دنبال این هستند که دستهایی که میخواهند با توطئههای شیطانی این نهضت را خاموش کنند یا سست کنند، شماها مراقبت دارید از اینکه جلوگیری بکنید، چشمهایی هم هست که از شما مراقبت میکند. چه چشمهای دشمنانتان؛ و چه چشمهای دوستانتان؛ و چه مراقبتهای ملائکة اللَّه؛ و چه مراقبت خدای تبارک و تعالی. همه تحت مراقبت هستید. همان طور که شما مراقبت میکنید از خلافکارها، تحت مراقبت هستید که مبادا خلافکاری بکنید. امروز غیر از دیروز است. دیروز، که کشور ما طاغوتی بود، اگر افراد خلافی میکردند در دولت طاغوت بود؛ جرم سبکتر بود. و افراد عادی اگر خلاف بکنند خلاف است لکن جرم سبکتر است. امروز از دو جهت خلافها سنگین تر است و خطاها بزرگتر. از یک جهت، که مملکت جمهوری اسلامی است و چشم عالم دوخته شده است به این جمهوری اسلامی. دشمنها دارند مراقبت میکنند، دارند توجه میکنند، ما را تحت مراقبت قرار دادهاند، که ببینند آن جمهوری اسلامی چیست؛ واقعیت این جمهوری اسلامی چیست. واقعیت هر رژیمی و هر حکومتی از اجزای آن رژیم و اجزای آن حکومت و اعمال آنها آن واقعیت پیدا میشود و معلوم میشود. اگر- چنانچه- امروز که ما جمهوری اسلامی ادعا میکنیم که هست و رژیم فاسد بحمد اللَّه رفت و حالا به حسب رأیی که همه دادید به جمهوری اسلامی، جمهوری اسلامی مستقر شد، اگر امروز از مردم عادی هم خطایی صادر بشود، جرمش زیادتر از دیروز است. دیروز در حکومت طاغوت بود، امروز در حکومت رسول اللَّه است. در حکومت پیغمبر اکرم اگر- چنانچه- کسی خلاف بکند، فرق دارد تا اینکه در حکومت طاغوت خلاف بکند. از این جهت، همه ملت تحت مراقبت هستند. هم چشمهای دشمنها دوخته شده است به این ملت و این جمهوری اسلامی و هم چشمهای دوستان؛ و هم مراقبتهای ملائکة اللَّه؛ و از همه بالاتر، توجه خدا.چشمهای دشمنها دوخته شده است که از شماها، از ماها، از اجزای این ملت، از افراد این ملت، که اینها رأی دادند به اینکه، حکومت اسلامی، جمهوری اسلامی، مناقشه کنند؛ خردهگیری کنند؛ خرده خردهگیری. نه خردهگیری شخصی به افراد که بگویند فلان این طور بود؛ مناقشه به اینکه جمهوری اسلامی این است. آنها مراقب این مطلب هستند که آنهایی که با جمهوری اسلامی مخالفند و کم نیستند؛ در مسلمین هم زیادند. حکومتهای طاغوتی، که الآن در بلاد مسلمین هست، بسیاری از آنها هم با حکومت جمهوری اسلامی مخالفند. در صورتی که خوب، اکثر افراد خارجیهایی هستند که به اسلام اعتقاد ندارند. آنها هم اکثرشان. البته خیلیهایشان اسلام را محترم میدانند. یعنی بسیاریشان حکومتهاشان مخالفند با اسلام و جمهوری اسلامی. در داخل هم ما زیاد داریم این طور. همین الآن در داخل هم بسیار هست. از اینهایی که با جمهوری اسلامی مخالفند. با جمهوریش مخالف نیستند؛ با جمهوری اسلامیش مخالفند. اینها همه چشمهایشان را دوختهاند که از ما یک خطایی ببینند؛ یکی را هزار تایش کنند؛ در نوشتههاشان، در مجلههاشان، در روزنامههاشان، خارج، داخل، یک مطلب جزئی را بزرگش کنند. این اشخاصی که، دشمن با ما هستند، با قلمهای زهرآلودشان میخواهند این نهضت را آلوده کنند، ننگین کنند، به عالم نمایش بدهند که اسلام هم همین است، حالایی که اسلامی شده است و اینها ادعا میکردند که حکومت اسلامی یک حکومت عدالت است، دولت اسلامی دولت عادل است، پاسبان اسلامی یک پاسبان عادل است.
اگر خدای نخواسته ما یک اشتباه و خطایی بکنیم، این طور نیست که یک شخص اشتباه کرده؛ یک شخص خطا کرده؛ اینها پای شخص حساب نمیکنند؛ اینهایی که میخواهند مکتب ما را آلوده کنند پای مکتب حساب میکنند. یعنی بیانصافی میکنند. شخص اگر کاری کرد به مکتب مربوط نیست؛ لکن آنها دنبال ایناند که گناه شخص را پای مکتب بگذارند.
بنا بر این، از من تا آقا، تا همه اقشار ملت، الآن پاسداری از اسلام به این معنا [ست] که همچو پاسداری بکنیم که بهانه دست این اشخاصی که بهانه گیر هستند و جرم من را و جرم شما را پای مکتب حساب میکنند، یک همچو بهانهای دست اینها ندهیم. از خودمان پاسداری کنیم. بدانیم که ما تحت مراقبت دشمن هستیم؛ تحت مراقبت دوست هستیم؛ تحت مراقبت اولیای خدا هستیم؛ تحت مراقبت خدا هم هستیم. عالم محضر خداست، الآن ما در محضر خدا هستیم. خدا همه جا هست؛ حضور دارد. اگر خلافی بکنیم، در حضور خدا خلاف کردیم؛ در محضر خدا خلاف کردیم. و با ادعای به اینکه جمهوری اسلامی است و الآن هم رژیم رژیم جمهوری اسلامی است، اگر خدای نخواسته ما به وظایفی که باید پاسدار عمل کند [عمل نکنیم]، من هم پاسدارم، آقا هم پاسدار است، و شما همه، همه ملت اسلام پاسدار اسلامند: کُلُّکُم رَاعٍ و کُلُّکُم مَسئول همه باید رعایت بکنند، همه مسئول هستند، اگر بنا باشد که خدای نخواسته در یک قطعه از زمان که حساسترین قطعات زمان است بر کشور ما و بر اسلام، اگر خدای نخواسته از پاسدار، چه پاسدار روحانی، که آنها هم همه پاسدارند- روحانیون- و چه شما آقایان که پاسدار هستید، اگر از این دو قشر پاسدار اشتباه و خطایی واقع بشود، اینهایی که دشمناند پای اسلام حساب میکنند. دوستها نه، دشمنها پای اسلام حساب میکنند و مکتب ما را میکوبند، و این یک مسئولیت بزرگی است برای همه. این طور نیست که من خیال کنم یا شما خیال کنید که خوب، من معصیت کارم و بینی و بین اللَّه مثلًا چه. نه مسأله این نیست. مسأله ماهاست مکتب است؛ مسأله اسلام است. الآن ما در یک وقتی واقع شدیم که حیثیت اسلام دست.
اگر ما در رژیم سابق یک اشتباه و خطایی میکردیم، پای اسلام حساب نمیشد. یک رژیم طاغوتی بود. نمیگفتند که دولت اسلامی کذا. میگفتند در دولت طاغوت این [جریان] واقع شده است. دشمنان هم نمیگفتند دولت اسلامی، در اسلام، این است. دوستها هم نمیگفتند. امروز که اسلام است، امروز که دولت اسلامی است، مملکت رژیمش جمهوری اسلامی است، شماها پاسدار اسلام، همه ما ان شاء اللَّه پاسدار اسلام هستیم، اگر چنانچه حالا یک خطایی واقع بشود، فرم این خطا با خطای سابق فرق دارد. برداشت دشمنهای ما در این جمهوری اسلامی با برداشتشان در رژیم طاغوتی فرق دارد: پای اسلام حساب میشود و این یک مسئولیت بزرگی است به عهده ما. مسئولیت بسیار بزرگی است به عهده این آقا، که سرپرست پاسداران هست، این مسئولیت بزرگی است به عهده هر یک شما. که یک عدهای در تحت نظارت شما هست. مسئولیتی است برای خود آن افرادی که پاسدار هستند. همه در این مسأله مشترک هستیم که مسئولیت داریم. من یک جور مسئولیت دارم؛ آقا یک جور مسئولیت دارد؛ شما آقایان یک جور مسئولیت دارید؛ قشرهای ملت، پاسدارهای دیگر، قشرهای دیگر، همه مسئولیت داریم. برای اینکه امروز خطای ما، خصوصاً خطای قشر روحانی و قشر پاسبان، قشر پاسدارهای اسلام، اینها پای اسلام حساب میشود. یعنی دشمنهای ما میآیند ثبتش میکنند به اسم اسلام؛ و در خارج و داخل، در خارج با صراحت، در داخل با اشاره، منعکس میکنند که جمهوری اسلامی همین است.
حالا که ما هیچ کاری نکردیم و معممین دیکتاتوری نکردند، خوب، حالا دارند به ما میگویند دیکتاتور! باید معممین متوجه باشند که اشخاص میخواهند برای شما مناقشه کنند. اگر خدای نخواسته در یک جا یک معممی یک خلاف بکند، یک زوری خدای نخواسته بخواهد به کسی بگوید، حرف اینها همه آخوندها را میگویند
دیکتاتورند، میگویند همه دیکتاتورند. از آن وقت تا حالا دیکتاتوری محمد رضا بود، حالا دیکتاتوری عمامه و کفش است! اینها دنبال ایناند که درست کنند. و ما باید مراقبت کنیم. این مراقبت از آن مراقبتی که شما از دزدها میکنید و از خیانتکارها میکنید، این مراقبت بالاتر است. این مراقبت مراقبتی است که اساس اسلام در خطر است؛ مکتب در خطر است.
اگر فرض کنید که توطئهها با هم جمع بشود خدای نخواسته- همه توطئههایی که میگویند هست، و لو باور نکنید که یک اساسی دارد، لکن خوب شایعات است- شما اگر فرض کنید که توطئهها همه با هم جمع بشوند و شما پاسدارها و این آقا و این بنده و همه را بیایند از بین ببرند اما مکتبمان محفوظ باشد، ما شکست نخوردیم. ما به وظیفهمان عمل کردیم. نتوانستیم مطلب را به آخر برسانیم، چون قدرت نداشتیم. حضرت امیر، سلام اللَّه علیه، نتوانست در جنگ معاویه غلبه کند. مغلوب شد. یعنی همان اشخاص که با خودش بودند، همان اشخاص مخالفت کردند با او و مغلوبش کردند. لکن مکتبش محفوظ بود.
سید الشهدا مکتبش محفوظ بود، و خودش شهید شد. شهادت گاهی مکتب را پیش میبرد و شاید اکثراً این طور باشد. خدا نکند که یک وقت شهادتِ مکتب پیش بیاید؛ اسلام را لکه دار کنند؛ جمهوری اسلامی را بگویند این رژیم هم مثل همان رژیم. برای اینکه ما باید از افرادش، از اشخاصی که تبع او هستند، بشناسیم. و ما وقتی که اطرافش و افرادش را ملاحظه میکنیم، میبینیم اینها هم از همان سنخ کارها میکنند. اینها هم منزل مردم میریزند. بحق هم باشد نباید کرد. در صورتی که بحق هم باشد، بحق هم باشد، نباید یک کاری کرد که صورتْ صورتِ باطل است. و لو واقع واقعِ حق است؛ یعنی به او صورت باطل میدهند.
تحت مراقبت هستیم و هستید. این مراقبت از دشمن که دنبال ایناند که ما را معرفی کنند به دنیا که اینها این طور هستند. شما ملاحظه کردید که یک عده معدود جنایتکار، آن جنایتکاری که اگر وجودش محفوظ میماند مثل یک غده سرطانی جامعه را فاسد میکرد، این عده معدود را شما ملاحظه کردید که وقتی که دادگاههای اسلامی اینها را حکم به اعدام کرد و اعدام کرد، سر و صدا از اطراف بلند شد: ما را به عنوان هیتلر خواندند! ما را به عنوان [دیکتاتور] خواندند. قضیه را میدانند؛ لکن دنبال ایناند که یک چیزی از ما پیدا بکنند یکی را هزار تایش بکنند. و ما باید مراقب باشیم. این مراقبت دشمنها. و مراقبت اولیای خدا و دوستان شما اولیای خدا، که آنها هم ان شاء اللَّه دوستان شما هستند؛ شما هم دوستان آنها هستید. و مراقبت ذات مقدس حق تعالی از همهمان. همه تحت مراقبت هستیم. پاسدارهای معنوی، ملائکة اللَّه، به همه ما اشراف دارند که ما چه میکنیم؛ در این پاسداری ما چه میکنیم؛ در این آزادی که الآن پیدا شده؛ در این قدرتی که الآن دست شماها افتاده است. الآن شما قدرتمند شدهاید دیگر. پیشتر آنها قدرتمند بودند و چه کردند و چه کردند؛ حالا ببینید که، الآن که قدرت دست شما افتاده است و شما بحمد اللَّه غنایم جنگی را گرفتید و تفنگها را از دست آنها گرفتید و دست خودتان است و الحمد للَّه پاسداری هم دارید میکنید، و امید است که ان شاء اللَّه تا آخر بروید.
حالا ببینید که تحت مراقبت هستید. نامه اعمال ما میرود پیش امام زمان- سلام اللَّه علیه- هفتهای دو دفعه، به حسب روایت. من میترسم که مایی که ادعای این را داریم که تبع این بزرگوار هستیم، شیعه این بزرگوار هستیم، اگر نامه اعمال را ببیند- و میبیند، تحت مراقبت خداست- نعوذ باللَّه شرمنده بشود. شما اگر یک فرزندتان خلاف بکند، شما شرمندهاید. اگر این نوکر شما خلاف بکند، شما شرمندهاید. در جامعه آدم شرمنده میشود که پسرش این کار را کرده یا نوکرش این کار را کرده، یا اتباعش این کار را کرده. من خوف این را دارم که کاری ما بکنیم که امام زمان- سلام اللَّه علیه- پیش خدا شرمنده بشود. اینها شیعههای تو هستند دارند این کار را میکنند! نکنید.
یک وقت نکند، یک وقت خدای نخواسته یک کاری از ماها صادر بشود که وقتی نوشته برود، نوشتههایی که ملائکة اللَّه که مراقب ما هستند، «رقیب» هستند- هر انسانی رقیب دارد و مراقبت میشود. ذرههایی که بر قلبهای شما میگذرد رقیب دارد. چشم ما رقیب دارد. گوش ما رقیب دارد. زبان ما رقیب دارد. قلب ما رقیب دارد. کسانی که مراقبت میکنند اینها را- نکند که خدای نخواسته از من و شما و سایر دوستان ما و سایر دوستان امام زمان- سلام اللَّه علیه- یک وقت چیزی صادر بشود. که موجب افسردگی امام زمان- سلام اللَّه علیه- بشود مراقبت کنید از خودتان. پاسداری کنید از خودتان. اگر بخواهید این پاسداری شما در دفتری که پاسداران صدر اسلام در او ثبت است در آن دفاتر ثبت بشود، همان طور که آنها پاسداری میکردند از خودشان، شما هم از خودتان پاسداری کنید، تا ثبت بشود آنجا.
خدای تبارک و تعالی شما را ان شاء اللَّه از پاسداران اسلام، قرآن، احکام خدا، قرار بدهد؛ و همه ملت را پاسدار قرار بدهد. خدای تبارک و تعالی به شما سعادت عنایت کند؛ و شما را پاسدار خودتان قرار بدهد. خدای تبارک و تعالی همه شما را عزت، سلامت، عظمت، قدرت [بدهد] که این مملکت را همان طور که تا حالا به پیش راندید و دستهای خائن را قطع کردید، از این به بعد هم به پیش برانید و این تتمهها را از بین ببرید. یک مملکت اسلامی که ما بتوانیم عرضه کنیم به عالم که ما این را میخواستیم. و اگر شما متاعتان را آن طوری که هست عرضه کنید، همه از شما میپذیرند. متاع خوب را همه میپذیرند. و متاع ما خوب است؛ مگر خودمان خرابش بکنیم. متاع ما قرآن است؛ اسلام است. اگر خدای نخواسته ما یک تصرفی از پیش خودمان نکنیم، یک کارهای خلافی نکنیم، و متاع بزرگمان آن طوری که هست به عالم عرضه کنیم که این جمهوری اسلامی بود که ما میخواستیم، این وزارتخانههای ماست که اسلام میخواهد، این ارتش ماست، این ژاندارمری ماست، این پاسبان- نمیدانم- شهربانی ماست، این ادارات و سایر قشرهای ما هستند، این پاسدارهای ما هستند، این را اگر ما عرضه کنیم، آن طوری که خدا میخواهد، ما باشیم عرضه کنیم به عالم، یک متاع بسیار خوبی است؛ همه طالبش هستند؛ و خواهید ان شاء اللَّه دید که ممالک اسلامی یکی پس از دیگری به شما اقتدا میکنند؛ و یک وقت هم اسلام آن قدرتی که در صدر اسلام برای اسلام آن بود، آن قدرت را پیدا میکند که دو امپراتوری بزرگ عالم را، که آن وقت از آنها بالاتر نبود، شکست داد. یک جمعیت کمی غلبه کرد بر دو امپراتوری بزرگ عالم «1». من امیدوارم که شما هم همین طور. ان شاء اللَّه خداوند همهتان را تایید کند، [اشاره به یک فرمانده سپاه، حاضر در جلسه] و این برادر عزیز من را تایید کند
صحیفه امام، ج8، ص: 386-393
سخنرانی [در جمع کارکنان سازمان مبارزه با اعتیاد (مواد مخدر)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: ضرورت مبارزه با عاملین خرید و فروش مواد مخدر
حضار: کارکنان سازمان مبارزه با اعتیاد
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
اصل قضیه مبارزه با فساد مطلقاً و با این قِسم از فساد که اعتیاد باشد، هیچ اشکال ندارد و مطلبی است که باید بشود، و باید هم دولت و اشخاصی که میتوانند کمک کنند که این فساد برداشته بشود، در این هیچ اشکالی نیست. هر عقلی و هر عاقلی این معنا را تصدیق دارد که با این طور فسادها، که جوانهای ما را به نیستی تقریباً میکشد، باید مبارزه بشود؛ و آنهایی که معتاد هستند باید آنها را در مراکزی، از اعتیاد بیرون بیاورند. و بالاتر، جلوگیری از فروش و خرید و پخش این طور مواد بیاشکال لازم است. از نظر شرع هم باید، این کار بشود. من حالا کیفیت اینکه ... وضعش چه جور است، این را دیگر من الآن اطلاعی ندارم، اگر آقایان، یک برنامهای دارند و آن برنامه موافق با مصالح است و موافق با همین قضیه است که برای جلوگیری از اعتیاد و برای اینکه معتادین را معالجه بکنند، بسیار امر صحیحی است و لازم. البته فساد در این مملکت هم منحصر به اعتیاد نیست. اعتیاد [و] این طور فسادها [را] دامنزدند، زیاد کردند. اصل برنامه این بوده است که جوانهای ما را به فساد بکشند.
اینها برای اینکه مبادا یک قدرتی یک وقت در مقابلشان قیام کنند، هر جا که احتمال یک قدرتی میدادند آن را با تمام قوا سرکوب کردند. احتمال میدادند که روحانیت جلوی آنها را بگیرد، زمان رضا خان هر که یادش است میداند با روحانیت چه کردند. و بعدش هم به آن طرز نبود. به طرز شیطنتگری بدتر در زمان این یکی بود.
دانشگاه را احتمال میدادند که یک وقت در مقابل اینها بایستد، دانشگاه را هم با طرحهایی نگذاشتند دانشگاه صحیح برای این مملکت باشد. مردم را احتمال میدادند که اگر اتکا بکنند به اسلام یا اتکا کنند به روحانیت، کاری از آنها بیاید. [آنها را] از روحانیت و اسلام جدیت میکردند که جدا کنند؛ مردم را بدبین کنند به روحانیت؛ بلکه بتوانند بدبین بکنند به اصل همه مکتبهای توحیدی و اسلامی. از این جهت تبلیغات دامنهدار [ی] که باید گفت چند صد ساله طوری کرده بود که جوانهای ما اشخاصی که درست به عمق مسائل سیاسی نمیرسیدند. اینها هم باورشان آمده بود که اسلام، یا هر مکتب توحیدی، خلاف مسیر ملتهاست، و جلوگیری از رشد میکند؛ جلوگیری از تمدن میکند. اگر یادتان باشد، در زمان «محمد رضا»، در اوایل این نهضت، یک وقت در یکی از کلامش گفت که این معممین، روحانیین میخواهند که مملکت برگردد به حال سابق؛ حتی کسی سوار اتومبیل هم نشود؛ سوار طیاره هم نشود؛ اینها با این هم مخالفند. اینها میخواهند مثل همان سابق مثلًا با الاغ این طرف و آن طرف بروند! همان وقتی که بعض مراجع «1» با طیاره رفته بودند به مشهد، همان وقت هم ایشان این حرف را میزد که ما هم بالای منبر گفتیم، که همین حرفی که این میزند الآن بعضی مراجع با طیاره رفتند مشهد. چه طور این حرف را میزند؟ روحانیت با فساد مخالف است، نه با تمدن. این رژیم بود که به اسم «تمدن» فساد را رایج کرد. مراکز فحشا در تهران- آن طوری که میگویند- بیشتر از مراکز کتابفروشی است! مشروبفروشی از کتاب فروشی میگویند در تهران زیادتر بوده؛ حالا البته دیگر ان شاء اللَّه نیست.
اینها میخواستند که هر قوهای که احتمال بدهند که در مقابل اجانب بایستد و اربابها بایستد و هر فکری را که احتمال بدهند که این فکر در مقابل آنهاست، اگر بتوانند فکر را از او بگیرند. فکر را چه طور بگیرند؟ به اعتیاد به مشروبات، به اعتیاد به هروئین و امثال این مخدرات که فکر انسان را میگیرد؛ انسان را از میان تهی میکند، مراکز فحشایی که سرتاسر مملکت بود، مراکز فسادی که سرتاسر مملکت بود، خوب، این هم جوانها را مشغول میکرد به یک امور شهوانی که بکلی افکار را از دستشان میگرفت. این یک برنامه بود ... این برنامه روی یک حساب [بود] نه اینکه همین طوری میشد. یک حساب، حسابِ دقیق این کارها انجام میگرفت. و الآن روی یک حساب دقیق دارد یک کار دیگر انجام میگیرد. شما گمان نکنید که همین طوری الآن صد تا گروه پیدا شده، صد تا گروه اظهار وجود کردند، صد تا بیشتر میگویند هست! اظهار وجود کردهاند، این همین طوری نیست صد گروه در یک مملکتی اظهار وجود کنند؛ یعنی صد گروه با هم اختلاف پیدا بکنند؛ یعنی صد گروه با اسلام مخالف باشند بیشترشان. این همین طوری نیست که مِن باب اتفاق هر گروهی دلشان خواسته؛ [تشکیل بدهند] خیر، یک دستی در کار است، که یا اینها دانسته هستند که خیانتکارند، چنانکه بسیاریشان این طورند؛ یا ملتفت نیستند و توجه به مسائل سیاسی ندارند.
در یک موقعی که همه قدرتها جمع شد با هم و ملت را با هم منسجم کرد، [و] الآن که وقت این است که نتیجه گرفته بشود و سازندگی بشود، در این موقع آمدند گروههای مختلف؛ دستجات مختلف؛ احزاب مختلف؛ هر کسی یک طرفی یک گروهی درست کرد؛ بسیاریشان در مقابل نهضت و در مقابل اسلام، و بسیاریش هم اسم این را نمیبرند، لکن واقعش همین طور است. اینها یک مسائلی است که حساب کردند رویش خارجیها. حساب کردند رویش آنهایی که مطالعه کردند در افکار ما، در عادات ما، در جمعیتهای ما آنها از هر راهی میخواهند نگذارند.
که این نهضت به ثمر برسد. بتوانند از این شلوغ کاریهایی که در مرز و در جاهای دیگر الآن یک جمعیتی آمدهاند اینجا که خرمنهای ما را آتش زدند، و مشغول آتش زدن خرمن هستند.
این فرض کنید که یک دستهای هستند که اینهایی که آتش میزنند خرمنها را و اولًا نمیگذاشتند کشت بکنند، بعد نمیگذاشتند برداشت کنند. حالا هم که خرمن کردند، آتش میزنند، این همان گروهی هستند که میگویند ما طرفدار مردم هستیم؛ طرفدار خلق هستیم. طرفداری از خلق را این طور میدانند که نگذارند اینها زراعت کنند؛ بعد هم نگذارند اینها زراعتشان را بردارند؛ بعد هم اگر خرمن کردند، خرمنها را آتش بزنند. این طرفداری آنهاست! مثل «تمدن بزرگ» شاه است. طرفداری آنها این است که این ملت را بخواهند ضعیف نگاه دارند؛ این ملت را بخواهند فقیر نگه دارند؛ این ملت را مختلف [و] متشتت قرار بدهند، تا اینکه آنهایی که اینها را فرستادند برای این کار، آنها بیایند قبضه کنند همه چیز ما را.
از چیزهای مهمی که در این باب بوده همین قضیه مواد مخدر بود که با حساب مواد مخدره میآید، نه این است که یک قاچاقچی این کار را میکند، یا قاچاقچیهایی؛ خیر، اینها حساب دارد، اینها روی حساب فهمیدند دانشگاه را باید چه طوری نگذارند عمل بکند؛ مدارس علمی را باید چه جوری نگذارند کار بکند- عرض میکنم که- جوانها را چه جوری باید نگذارند که مفید برای جامعه باشند نگذارند رشد بکنند. یک قسمش هم همین است که با اعتیاد، با هروئین و با تریاک و با امثال ذلک این کارها را رواج بدهند. اینها یک مسائل حساب شده است؛ شما اینها را پای چهار تا قاچاقچی حساب نکنید. این «قاچاقچی بزرگها» این کارها را میکنند؛ این دستهای خارجی دارد این کارها را میکند. این طور نیست که این مفسدههایی که الآن در ایران دارد میشود مثلًا شما این را پای یک جمعیتی حساب بکنید که شلوغکارند؛ نخیر این روی حسابِ صحیح [و] دقیقِ پیشِ خودشان حساب شده است که باید این مملکت که بناست اسلامی بشود، و اگر ان شاء اللَّه اسلامی بشود، دست اینها دیگر تا آخر کوتاه است، نه به نفتش میتوانند دست بزنند و نه به مساش میتوانند و نه به سایر چیزهایش اینها میخواهند که نگذارند این نهضت به آخر برسد. تا میتوانستند همه جمع شدند که نگذارند محمد رضا برود، همه قوا جمع شدند که نگذارند او برود، خوب؛ نشد؛ ملت قیام کردند و نشد، بعد که او رفت، جمع شده بودند که بختیار را نگه دارند که آن هم تالی او بود، او هم یکی از نوکرها بود. بعد که او [را] هم ملت خارجش کرد. کوشش میکردند که خوب [شاه] باشد. بعد از اینکه یک عدهای، حتی اشخاص محترم، هم کوشش به اینکه خود او بماند، بعدش کوشش به اینکه بختیار باشد، و بعد از کوشش به اینکه این شورای سلطنتی باشد و ما انتخابات را درست کنیم، اینها همه یک [برنامههایی بود که هی تزریق میکردند، که یک اشخاص بیاطلاعی از آنها قبول میکردند و «طرح» میدادند؛ ملت قبول نکرد این حرف را از آنها، همه اینها را زد کنار. حالا که همه [را] زدند کنار و از آن جهت هم مأیوس هستند، بعد آمدند سراغ انتخابات، انتخابات را منع میکردند؛ یک دسته تحریم کردند، بعضیها تحریم کردند قضیه رفراندم را، بعضیها تحریم کردند رفراندم را؛ و بعضیها آتش زدند! گروهی آتش زدند صندوقها را! با سلاح نگذاشتند مردم رأی بدهند. خوب، اینجا هم شکست خوردند، و مردم رأی دادند: رأیی که در دنیا سابقه نداشت. اکثریتی که در دنیا سابقه نداشت [رأی] دادند اینها. از این هم دستشان کوتاه شد، بعد آمدند سراغ قانون اساسی. باز بنا کردند یک کارشکنی کردن که نه، باید مجلس مؤسسان باشد. اگر مجلس مؤسسان نباشد چه خواهد شد! برای اینکه نگذارند جلو برود، از این هم دستشان کوتاه شد، حالا افتادند دنبال همین که همین هیأت هم نگذارند درست بشود. اصلًا تمام اینها یک نقشههای حساب شده است. نه آن کسی که در سرحدات و اینها به اسم مثلًا کمونیستی و به اسم نمیدانم کذا شلوغ کاری میکنند، این طور است که یک دستهای خودشان همین طوری آمدهاند میکنند. نه اینکه هروئین و رواج هروئین در سرتاسر مملکت ... همین طوری شده، و مِن باب اتفاق شده است؛ نه، اینها همه روی نقشه است.
نقشه کشیدهاند اینها که نگذارند این نهضت به ثمر برسد، چه بکنند. از همه اطراف خرابکاری. یک خرابکاریهایشان همین است که جوانها را نگذارند یک جوان صحیح بار بیاید. که اگر یک نهضتی بشود، از این نیروی جوانی باید استفاده بشود، نگذارند نیروی جوانی به ثمر برسد.
بنا بر این، خوب مسئلهای است که همه جوانب باید جلوگیری بشود؛ و البته همه جوانب را هم همه کس نمیتواند. هر دستهای باید یک گوشهاش را بگیرند و درست بکنند. یک دسته مبارزه با مواد مخدره بکنند، یک دسته مبارزه با مشروبات بکنند، یک دسته مبارزه- عرض بکنم- با فسادهای دیگر بکنند؛ و همین طور. تا ان شاء اللَّه بلکه این نهضت به ثمر برسد و دولت اسلامی آن طوری که اسلام فرموده است، نه آن طوری که هواهای نفسانی بخواهد بکند آنی که اسلام فرموده است اگر ان شاء اللَّه این تحقق پیدا بکند، سعادت برای این ملت و سایر ملتها [است]. ان شاء اللَّه کشیده میشود به سایر ملتها.
و من توفیق شما را در این مجاهدت از خدا میخواهم و البته هر کس هم بتواند کمک کند به شما، کمک به امر خیری است. لکن اصل حالا تشکیلاتتان چه جور است و وضع چه جوری است، اینها را دیگر من اطلاعی ندارم. همان کلیات مطلب را من عرض کردم
صحیفه امام، ج8، ص: 394-400
سخنرانی [در جمع دانشجویان عشایر فارس و کهکیلویه (محرومیت، میراث پهلوی)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: محرومیت عمومی، میراث رژیم پهلوی
حضار: دانشجویان عشایر فارس، کهکیلویه و بویراحمد و ممسنی
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
اشکال حالا این است که هر طایفهای گمان میکنند که همانها محروم بودند و از همه آثار تمدن بیبهره، در صورتی که مسأله اختصاص به عشایر شما ندارد؛ این مسأله عمومی است که در همه ایران هست. این طور نیست که فقط شما محروم هستید از این مدرسه و راه و سایر جهاتی که مربوط به زندگی است. همین تهران، که مرکز است، شاید آن طوری که به من صورت دادهاند- قریب سی تا محله است که اینها از همه چیزهایی که برای زندگی یک فرد لازم هست محرومند. آب ندارند، برق ندارند، بهداری ندارند. تهران، نه اینکه اطراف تهران، خود شهر، خود شهر تهران از این زاغهنشینها و چادرنشینها و کپرنشینها. چادرنشینها تقریباً از قراری که گفته میشود حدود قریب سی محله از اینها مرکب هست، که در اثر به اصطلاح «اصلاحات ارضی» اینها کوچ کردهاند و آمدهاند در اطراف شهر، در خود شهر، در اطراف شهر، چادر زدهاند و یک جایی کندهاند و آنجاها یک زندگی میکنند که زندگی آنها بسیار بدتر از زندگی عشایر است. خیال نکنید که جاهای دیگر در رفاه هستند و شما نه. مسأله این بوده است که یک مملکتی را به آن عنایت نشده که هیچ، مثل این که یک دشمنی، یک مملکتی را بخواهد سلطه به آن پیدا کند و مردم را از زندگی بازدارد.
و اشکال دیگر این است که آقایان گمان میکنند این طور اموری که از سابق بوده از حالا که این مسائل نیست. مسأله نداشتن برق و نداشتن آب و نداشتن راه و نداشتن بهداری و نداشتن همه چیز، اینها از اموری است که در رژیم سابق بوده است؛ و حالا از رژیم سابق ارث رسیده. حالا چند ماه است که الآن انقلاب هست و [در] انقلاب ما هستیم. الآن پنج ماه است، چهار ماه و نیم است، که اینها رفتهاند، این دزدها رفتهاند، و هر چه هم ایران داشته برداشتهاند و رفتهاند. هر چه میتوانستند حمل کردهاند؛ و هر چه را هم نمیتوانستند قرض کردهاند از بانکها و بانکها را چاپیدهاند و رفتهاند. و الآن هم مانده است گردن دولت که باید مال بانکها را بدهد. ما حالا قریب پنج ماه است که از دست این چپاولگرها نجات پیدا کردهایم و یک مملکتی به دست دولت آمده است، به دست ملت آمده است، که هیچ چیز ندارد. اقتصادش ورشکسته است. فرهنگش عقب مانده است. مناطق ایران از مرکز گرفته تا آخر، الا بعض مراکز، باقیش مردم از همه آثار تمدن محرومند. و حالا هم بعد از اینکه یک آزادی پیدا شده است و آن زورها و فشارها برداشته شده است، یک عدهای ریختهاند توی مردم و به عناوین مختلف چپاولگری میکنند؛ یا شلوغکاری میکنند. چه آنهایی که انحرافات مسلکی دارند؛ و چه آنهایی که انحراف مسلکی ندارند. لکن از تتمه همان رژیم و از تتمه همان بساط هستند. همه جای ایران الآن این طوری است.
خوب، شما تصور میکنید که ایرانی که همه چیزش را بردند و خوردند و مانده است یک خرابهای که نه اقتصاد صحیح دارد و نه فرهنگ صحیح دارد و نه ژاندارمری صحیح دارد و نه ارتش صحیح دارد و نه هیچ چیز، الآن هم آنکه اداره میکند مملکت را، خود مردم هستند که حفظ نظام و نظم را میکنند، شما تصور میکنید که بشود، امکان داشته باشد که فوراً این کارها همه درست بشود؟ همه چیزها یکدفعه صحیح بشود؟ یا مسئلهای است که همه ما باید دست به هم بدهیم، دولت و ملت، و این خرابه را بسازیم. دولت به آن مقداری که قدرت دارد. شما خیال نکنید که دولت نمیخواهد بکند، دولت در صدد است؛ مشغول است.
الآن خانهسازی در اطراف ایران شروع شده است؛ راهسازی شروع شده است؛ اما یک ایران پهناور با نداشتن وسایل، آن طوری که باید باشد، این لا بد با تدریج باید درست بشود؛ یکدفعه نمیشود. شما خیال کنید که یکدفعه بعد از انقلاب بشود همه چیز را یک روز و دو روز و یک ماه و دو ماه یک سال درست کرد، این نمیشود. اگر یک ناحیه بود، یک جا بود، ده جا بود، خوب، میگفتند این ده جا را دولت درست کند؛ اما یک مملکت است. یک مملکت پهناور بزرگ، همه چیزش را بردهاند و مانده است یک مملکت بیچیز دست اینها. من باید بگویم به شما که باز هنر میکنند که این قدر خوب کار کردهاند. الآن مشغول به رشتههای مختلف برای تعمیر [ضایعات] هستند و از آن دورها شروع کردهاند که مبادا این زاغهنشینها همین جا بمانند و نروند سراغ زراعتشان، نروند سراغ کسبی که آنجا داشتند.
در هر صورت، همه این اموری که گفتید صحیح است، ما میدانیم اینها را لکن اختصاص به محل شما هم ندارد. از خوزستان هم که میآیند همین حرفهایی که شما میزنید، میزنند. درست هم هست. از هر جایی که از مملکت میآیند اینجا، اجتماع که میکنند همین مسائل را میخوانند و میگویند؛ درست هم میگویند. منتها خیال میکنند این همان محل خودشان است که این طور است. بسیاریشان میگویند که هیچ جا بدتر از محل ما نیست و حال آنکه آن برادرهای دیگر هم که میآیند میگویند هیچ جا بدتر از محل ما نیست! راست میگویند، همه جا خراب است. قضیه «بدتری» نیست؛ همه جا بد است.
و این طور نیست که دولت در فکر نباشد. الآن یک دولت انتقالی متزلزل است، یک دولت مستقری ما الآن نداریم؛ یک دولت انتقالی است. این دولت انتقالی باید یک مقداری به آن مهلت داد که انتقال تحقق پیدا کند، جمهوریت استقرار پیدا بکند، یک حکومت مستقری بیاید، یک مجلس صحیحی باشد بعد از این، آن وقت به فکر این کارها بیفتیم که باید البته اشخاصی که متعدی هستند آسان است. آن وقت دیگر خیلی مهم نیست. شما آن قدرت بزرگ را شکستید، اینها هم که دیگر چیزی نیستند.
در هر صورت، الآن باید یک مقداری مهلت داد. اگر راجع به خود این رژیم یک کاری شده بود، خوب، حق بود که بگویید که رژیمی آمده و ادعا میکند من رژیم اسلامی هستم و دارد فساد میکند. اما اگر یک رژیمی است که آمده و وارث یک مملکتی است که همه چیز آن را بردهاند، خوردهاند و بردهاند هم آن پدر برد جواهرات ایران را و مخازن ایران را، منتها گیر انگلیسها از قراری که گفتهاند، افتاد؛ و هم این پسر برد. دار و دسته اینها همه بانکهای خارج را پر کردند از اموال و هر چه هم آنجاها نتوانستند، از اینجا توانستند حمل کردند و بردند. هر چه هم امکان داشته است- از قراری که مطلعین میگویند- از بانکها قرض کردهاند و بردهاند. مانده یک مملکتی که ندارد- به طوری که بتواند [...] الآن- همچو نیست که یک خزینه پری باشد و گذاشته باشند و نخواهند عمل بکنند. یک خزینه خالی است نسبت ... به یک مملکتی. شما باید حساب بکنید. بنا بر این یک مقدار باید مهلت داد. و همه اشکالاتی که شما میگویید اشکالات صحیح است.
ما میدانیم مطالب همین است که شما میگویید. هم باقیماندههای رژیم سابق ماندهاند و فساد میکنند و هم اشخاصی که انحراف دارند و از خارج الهام میگیرند دارند فساد میکنند. و ما حالا باید همه دست به هم بدهیم کوشش کنیم که این حکومت دولت انتقالی منتقل بشود؛ یعنی یک مملکتی بشود که یک حکومت مستقری داشته باشد. ما الآن رئیس جمهور نداریم؛ مجلس نداریم. ما مجلس لازم داریم؛ رئیس جمهور لازم داریم. قانون اساسی نداریم. اساس یک مملکتی قانون اساسی آن است؛ رئیس جمهورش است، مجلسش است؛ دولت مستقرش است؛ ما الآن هیچیک از اینها را نداریم. ما الآن اینها را الحمد للَّه- بیرون کردیم؛ لکن به جای او الآن ما یک چیز مشت و الآن هم اگر بخواهید شما خیال کنید که بخواهند مشغول بشوند به پرکن نداریم. نیمه کاره است اینها.اینکه مثلًا آنهایی که شما میگویید دستشان را کوتاه کنند، ... در یک حالی هست که آشوب بلند میشود، الآن برای مملکت شما آشوب ضرر دارد. الآن باید یک قدری آرامش باشد تا کارها راه بیفتد. اگر بخواهند با- فرض کنید- آشوبگری و با جلوگیری از اینها یک شدتی به خرج بدهند، این جز اینکه یک آشوب بلند بشود و ما نتوانیم اصل این حکومت مستقری که در نظر است، این را برقرار کنیم. الآن باید یک قدری آرامش کرد. شما پنجاه و چند سال شماها صبر کردید. اعقابتان و آنهایی که جلوتر از شماها بودند در طول تاریخ شاهنشاهی تحت این فشارها و ظلمها بودند و شما هم هر چه یادتان است از این مسائل بوده است؛ هر چه یادتان است حبس بوده و گرفتاری بوده و اینها و چاره نداشتید جز اینکه صبر بکنید. حالا البته- الحمد للَّه- آزاد شدید، دست آنها کوتاه شده است کسی نیست که شما را بگیرد ببرد حبس بکند، [اذیت] بکند. باقی مانده است یک دستهای و تفالهای از اینهایی که حالا خیال میکنند میشود یک ماهی از آب گلآلود گرفت. الآن اگر بخواهند- تنها عشایرِ شما که نیست، سرتاسر ایران است- اگر بخواهند الآن شروع کنند به اینکه اینهایی که دارند آشوب میکنند سرکوب بکنند، الآن اسباب این میشود که یک اختلافاتی در همه ایران پیدا بشود. از آن طرف هم که دارند دامنمیزنند به این اختلافات. در خود شهر تهران چه قدر دامنمیزنند به اختلافات؛ چه قدر ایجاد اختلافات کردهاند. در سایر شهرها همین طور؛ در عشایر همین طور. در جاهای دیگر، همه جا خرابکاران مشغول خرابکاریاند که یک فرصتی پیدا بکنند و یک آشوب درست بشود و نتوانید مملکت خودتان را [اصلاح] بکنید و بگویند اینها مردمی هستند که آشوبگرند؛ و اینها مردمی هستند نمیتوانند اداره بکنند؛ و محتاج به این هستند که یک کسی بیاید و ادارهاش بکند. و خدای نخواسته دوباره یک قلدری را بیاورند بگذارند اینجا و بساط اول را برگردانند. باید یک قدری صبر کرد تا یک حکومت مستقر پیدا بشود.
و شما بدانید که الآن هم، در همین حکومت انتقالی، اینها شب و روز مشغول این هستند که طرح بدهند برای اصلاح؛ برای اینکه درست بکنند؛ برای اینکه به حال مردم رسیدگی بکنند؛ لکن مجال میخواهد، این طور نیست که بشود یکدفعه؛ یک دولت انتقالی، دولتی که همه چیز را میبیند خراب است، یکدفعه بتواند درست کند. نمیتوانند درست کنند. نه اینکه نخواهند درست کنند؛ خیلی هم میخواهند، از خدا هم میخواهند که بتوانند چند روزه مسأله را درست کنند؛ مطلبی نیست که بشود. شما یک خانه وقتی که در یک جایی خراب بشود، بخواهید درست کنید، شش ماه لازم است، اگر همه چیز آن مهیا باشد؛ اگر نباشد که هیچی. یک مملکت این طوری هست حالش، نه شما، همه جا. شما محیط خودتان را میبینید، میبینید گرفتاریها هست؛ و آن هم که از بختیاری میآید محیط خودش را میبیند؛ آن هم که از اطراف خراسان میآید محیط خودش را میبیند، و از محیطهای دیگر خبر شنیده؛ آنجا را دیده، علناً دیده، عیناً دیده. باید یک قدری صبر بکنید آقا. الآن اگر بخواهید این طور اختلافات را درست بکنید، همین نقشهای است که اینها میخواهند، آنهایی که میخواهند ما را نگذارند یک حکومتی پیدا بکنیم، یک جمهوری اسلامی محقق بشود، همینها دامنمیزنند به اختلافات و اگر بنا باشد خودمان هم زیاد بکنیم اختلافات را، آنها از آن طرف دامنمیزنند، سرحدات و مرزهای ما هم که از اطراف دارند اخلالگری میکنند، یک وقت یک مملکتی بشود که نشود سر و ته آن را به هم آورد و خدای نخواسته نتوانید اداره کنید مملکتتان را و گرفتاری و مصیبت بار بیاید. یک قدری باید تحمل کرد. البته راه ندارید، واضح است؛ آشوبگرها هستند آنجا، همه جا هستند؛ نمیدانم حمام و بیمارستان و اینها از اول نداشتید، حالا هم ندارید؛ ما هم میدانیم ندارید؛ خیال نکنید که نخواهند درست بکنند. میخواهند، و ان شاء اللَّه میشود اینها، اما قدری، یک قدری صبر، به اصطلاح اینها صبر انقلابی لازم است. یک قدری تحمل و صبر میخواهد تا اینکه ان شاء اللَّه به تدریج این کارها درست بشود.
من از خدای تبارک و تعالی میخواهم که همه ما را در راه اسلام و در راه کشورمان- همه ما- را، توفیق بدهد که همهمان در نظرمان این باشد که کمک کنیم و بسازیم این [کشور] را. البته این طور خرده اشخاصی که از سابق ماندهاند و پایگاهی هم ندارند در بین مردم، اینها چیزهایی نیستند که قابل باشند. اینها یکدفعه تمام میشود. اساس این است که این حکومتْ مستقر بشود. و ما این مراحلی که الآن توی راه هستیم، مراحلی که باید طی بکنیم. ما الآن قانون اساسیمان در دست رسیدگی است که رسیدگی به آن بکنند. بعد هم اشخاصی را باید انتخاب کنید، خود شماها انتخاب کنید. انتخاب که میکنید، یک اشخاصی که عالم باشند؛ اسلامی باشند؛ متعهد به اسلام باشند؛ اعتقاد به جمهوری اسلامی داشته باشند، و ملی باشند؛ به چپ و راست گرایش نداشته باشند. یک همچو اشخاصی را خودتان، که در بین خودتان البته هستند، انتخاب میکنید، و میفرستید برای اینکه قانون اساسی را ببینند. سرنوشت شما با قانون اساسی است. ببینند قانون اساسی را. بعد که قانون اساسی تصویب شد، مجلس شورای ملی را درست کنند. و بعد هم رئیس جمهور و بعد از این، آن وقت با جدیت این کارها را بکنند. الآن دارند کار میکنند؛ نه اینکه خیال کنید نمیکنند. الآن مشغولند. هم خانهسازی را در اطراف ایران مشغول شدهاند و دارند میسازند؛ و هم پاکسازی را که ان شاء اللَّه میشود و خواهد شد و هم راهها را. اینها به فکر هستند و مشغولند؛ منتها کار بزرگ است؛ یک مملکت است، یک ناحیه نیست که زودی بشود ادارهاش کرد، یک مملکت است. باید بتدریج درست بشود.
ان شاء اللَّه خداوند همه شما را توفیق بدهد. مؤید باشید، و همهمان برای اسلام ان شاء اللَّه کوشا باشیم، کار بکنیم. و همهمان در سازندگی کمک بکنیم؛ کمک دولت را بکنیم و کمک اسلام را بکنیم
صحیفه امام، ج8، ص: 400-406
سخنرانی [در جمع گروهی از پاسداران مشهد (حیثیت اسلام)]
زمان: 12 تیر 1358/ 8 شعبان 1399
مکان: قم
موضوع: حیثیت اسلام بسته به اعمال و گفتار مقامات مسئول
حضار: گروهی از پاسداران انقلاب اسلامی مشهد
[بسم اللَّه الرحمن الرحیم]
معلمهای آموزشی باید معلم اخلاق هم باشند برای کارهایی که باید انجام بگیرد. الآن مملکتمان احتیاج به آن دارد که هم این معنا را درست بکنند، و هم معلم اخلاق برای اشخاصی که زیر دستشان است باشند. الآن وضع طوری است که ما بر سر دوراهی واقع هستیم؛ یک راه اینکه اسلام را و جمهوری اسلامی را جوری به مردم عالَم نشان بدهیم، که همه توجه پیدا بکنند به این ادعایی که ما میخواهیم حکومت عدل درست کنیم، جمهوری بر موازین اسلام درست کنیم. توجه دشمنها به این است که اینها دارند چه میکنند. اگر آنها یکجهت خلافی از ما ببینند جمهوری و ما را به باد انتقاد میگیرند؛ یعنی حیثیت اسلام امروز بسته به دست ملت ماست؛ و بیشترش به دست شما پاسداران و ما معممین. اگر ما معممین به وظایف اسلامی خودمان- خدای نخواسته- عمل نکنیم، و شما پاسداران به وظایف اسلامی خودتان عمل نکنید ممکن است- خدای نخواسته- این دشمنهایی که ایستادهاند و دارند نگاه میکنند که یک نقصی بگیرند و فریادش را بلند کنند، یک چیزی ببینند، هزار جورش کنند. نه در خارج؛ در همین داخل، ایران، اگر یک پایی را ما کج بگذاریم، یا شما کج بگذارید، اینهایی که دشمن با اساس هستند این را روی اساس حساب میکنند؛ نمیگویند که یک پاسبانی رفت مثلًا به خانه یک کسی وارد شد و از او یک چیزی را برد؛ نمیگویند یک روحانی یک حرف خلاف اسلامی زد، یا عمل خلاف اسلامی کرد؛ میگویند جمهوری اسلامی این جوری بود.
ما مسئولیم امروز. یعنی من، این آقا که اینجا تشریف دارند، هر آقایی که در هر جا هست، هر روحانی که در هر جا هست، شما آقایان و هر پاسداری که در هر جا هست، سایر افراد این کشور، امروز یک مسئولیت بزرگی گردن آنهاست؛ مسئولیت حفظ اسلام؛ حفظ آبروی اسلام الآن بسته به اعمال ماست. اگر ما یک تخلفی بکنیم پای ما حساب نمیشود؛ دشمنان ما این را پای جمهوری اسلامی حساب میکنند. میگویند جمهوری اسلامی هم مثل همان رژیم سابق است؛ همان کارها را انجام میدهد. آنها هم میرفتند مردم را بیجهت میگرفتند، اینها هم میروند مردم را بیجهت میگیرند؛ آنها هم میریختند توی خانههای مردم، اینها هم میریزند توی خانههای مردم .... من فرض میکنم که یک کسی است که صد در صد آدم جنایتکار است؛ صد در صد. اما پاسدارها نباید این آدمی که صد در صد جنایتکار است بروند منزلش را باز کنند و بروند و زن و بچه او بترسند. این، اسباب این میشود که جمهوری ما و اسلامی که ما ادعا میکنیم- و واقع مطلب هم همین است- که عدالت است و اگر ما کاری بکنیم تقصیر از ماست نه از اسلام اینها تقصیر را پای جمهوری حساب میکنند، و ما مسئول این هستیم؛ یعنی پیش خدا مسئولیم.
جرمی نابخشودنی اگر ما یک کاری بکنیم که اسلام در نظر دنیا لکه دار بشود، این جرم از جرمهایی است که بخشیدنی نیست، قابل جبران نیست. غیر از این است که ما خودمان «بینی و بین اللَّه» یک خلافی بکنیم، خوب، این را توبه میکنیم تمام میشود؛ اما یک اسلامی را ما همچه در دنیا جلوه بدهیم که این رژیم هم رژیم محمد رضایی است، این آخوند هم همان کاری را میکند که آن سرهنگ آن وقت میکرد، این پاسدار اسلامی مسلمان هم همان کاری را میکند که آن سازمان امنیتی و مأمور سازمان امنیتی میکرد، این اسباب این میشود که مکتب ما آلوده بشود؛ آن مکتبی که اولیای خدا خونشان را دادند برای حفظش. سید الشهدا که خونش را داد، نمیخواست که حکومت کند؛ میخواست عدالت باشد. میدید که معاویه و پسرش اسلام را بد جلوه دادند، میخواست از این مطلبی که آنها میخواهند اسلام را یکجور دیگر جلوه بدهند بیرون بیاورد؛ اسلامی که همه خونشان را دادهاند برای اینکه این مکتب را حفظش کنند؛ و لو خودشان میمیرند ولی مکتبشان محفوظ بماند.
ما الآن در موقعی واقع شدهایم که مکتبمان در خطر است. دشمنها چشمهایشان را دوختهاند که به ما اشکال بکنند، و اشکال را هم پای مکتب حساب کنند، نه پای ما. اگر پای ما حساب میکردند اشکالی خیلی نداشت؛ میگفتند خمینی آدم فاسدی است! اما اگر چنانچه ما یک کاری بکنیم که بگویند این مکتب درست نبود [این خطرناک است] اینها درصدد این معنا هستند.
الآن که میبینند ماها و شماها میگوییم جمهوری اسلامی، و یک دسته با این مخالفند، میگویند «همان جمهوری بس است، اسلامی میخواهد چه کار کند؟» یک دسته میگویند «اسلام حالا دیگر فایدهای ندارد»، یک دسته میگویند «اصلًا اسلام چی بوده»، اینها الآن درصدد این هستند که اگر یک چیزی از من ببینند، یک چیزی از شما ببینند، پای مکتبمان بگذارند؛ و این مسئولیت غیر از آن مسئولیتی است که من بین خودم و خدا دارم، یا شما بین خودتان و خدا دارید. یک گناهانی است که بین ما و خداست؛ وقتی که برگشتیم از آن، خدا میگذرد. اما یک چیزی که اسلام بسته به آن است، اگر- خدای نخواسته- اعمالی از ماها سر بزند در این وقت، در این وقت که ماها ادعایمان این بوده است که آن رژیم فاسد بود و ما یک رژیم صحیحی میخواهیم جای آن بنشانیم، در این وقت اگر ما یک اعمالی ازمان صادر بشود که رژیم ما را آلوده بکند، این دیگر از آن گناهانی نیست که من بگویم: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ رَبی وَ اتُوبُ الَیْه». تو اسلام را از بین میبری! این مثل این است که معاویه بخواهد استغفار کند. معاویه اسلام را از بین برده است؛ نمیتواند استغفار کند؛ این را قبول نمیکنند از او.
من به شما آقایان سفارش میکنم؛ التماس میکنم به شما، که امروز روزی است که باید همهمان حفظ کنیم مکتب را؛ حفظ کنیم. شماها که معلم هستید و میخواهید بروید تربیت کنید اشخاص را، سلام مرا به همهشان برسانید؛ التماس مرا به همهشان برسانید. امروز اسلام است؛ امروز قضیه این حرفها نیست. به آنها بگویید حالا که قدرت در دستتان آمده است از قدرت سوء استفاده نکنید؛ قدرتتان را برای اسلام خرج کنید. اگر خدای نخواسته- بر خلاف بشود، همهمان مسئول هستیم. خداوند همهتان را حفظ کند. موفق باشید، سلامت باشید
صحیفه امام، ج8، ص: 407-410
پیام [به شورای عالی تبلیغات اسلامی (اهمیت تبلیغات در داخل و خارج از کشور)]
زمان: 12 تیر 1361/ 11 رمضان 1402
مکان: تهران، جماران
موضوع: اهمیت تبلیغات در داخل و خارج کشور
مخاطب: شورای عالی تبلیغات اسلامی
بسم اللَّه الرحمن الرحیم. محضر مبارک رهبر عظیم انقلاب اسلامی حضرت آیت اللَّه العظمی امام خمینی- دام ظله العالی. با عرض سلام به استحضار میرساند، پس از پیروزی انقلاب و احساس نیاز مبرم جامعه انقلابی به یک تشکیلات منسجم و یک مرجع مشخص برای تبلیغات اسلامی که همه بتوانند بدان مراجعه کنند با مشورت جامعه مدرسین و همکاری دفتر تبلیغات قم در تیر ماه سال 60، شورای عالی تبلیغات اسلامی تشکیل شد که به حضور مبارک معرفی و مورد تأیید قرار گرفت. این شورا برای نیل به اهداف بالا سازمان تبلیغات اسلامی را تأسیس کرد و دفتر تبلیغات قم و دفتر انتشارات وابسته به جامعه مدرسین را زیر پوشش مالی خود قرار داد و برای هماهنگ ساختن فعالیتهای تبلیغی ارگانهای انقلابی که امری ضروری بود شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی را به وجود آورد که چند نمونه از خدمات فراوان یکساله این دو بخش به پیوست تقدیم میگردد اکنون بر اثر توسعه روزافزون، کار به مرحلهای رسیده که اگر بخواهد این خدمت فعال و گسترده میشود و بایستی با همکاری سازمانها و نهادهای دولتی و ارگانهای انقلابی و توانمندی بیشتر صورت گیرد و این همکاری جز با تأیید و تصویب مقام معظم رهبری که تنها پشتوانه این نهاد تبلیغاتی است میسر نمیباشد و الامر إلیکم و اللَّه معکم دام اللَّه ظلکم. شورای عالی تبلیغات اسلامی.
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
خدمت اعضای محترم شورای عالی تبلیغات اسلامی- ایّدهم اللَّه تعالی
گزارش خدمات شورای مذکور را ملاحظه نمودم. از همکاری با حوزه علمیه قم و تشکیلات منسجم و هماهنگی که با مقامات ذی ربط به وجود آوردهاید تقدیر و تشکر میکنم. همه میدانیم در این موقع حساس، که جمهوری اسلامی و اسلام عزیز مورد تهاجم تبلیغاتی رسانههای گروهی مرتبط با قدرتهای بزرگ و وابستگان آنان قرار گرفته است و آنان در باطل خود آن فعالیتها و تبلیغات وسیع را به راه انداختهاند، ما و شما و همه طرفداران اسلام برای حق خود باید به این حربه برّنده روز مجهز باشیم؛ و چهره واقعی اسلام و جمهوری اسلامی را در داخل، و بیشتر در خارج، در معرض شناخت همگان درآوریم. و این وظیفه الهی و انسانی بر عهده ماست. و در این زمینه تذکراتی را لازم میدانم:
1- با تشکر عمیق از علما و فضلای محترم حوزه علمیه قم، که در هر گرفتاری وظیفه الهی خود را انجام دادهاند و در نقاط مختلف کشور بویژه در جبهههای جنگ تحمیلی و مناطق دورافتاده محروم و مراکز کارگری حضور یافته و شایستگی خویش و حوزههای دینی و علمی را به ثبوت رساندند، لکن نظر به حساسیت موقع و موقعیت آنان در اولویت دادن به امور تبلیغی، به نظر میرسد که فعالیت چشمگیرتر و دقت بیشتری برای این امر حیاتی اختصاص دهند، و علاوه بر اوقات تعطیل، در ایام اشتغال بخشی از اوقات شریف خود را در این امر صرف نمایند؛ و با انتخاب افراد شایسته به طور متناوب، نگذارند این پست حساس خالی بشود. از خداوند تعالی توفیق همگان را خواستارم.
2- لازم است نهادهای دولتی و ارگانهای انقلابی و ذی ربط در این وظیفه الهی با شورای مذکور همکاری جدی نمایند.
3- بدیهی است که تبلیغات خارج از کشور از ویژگی خاص و اهمیت مخصوصی برخوردار است. و چون «وزارت ارشاد» عهدهدار این امر است، لازم است شورای عالی تبلیغات در جذب و آموزش نیروهای صالح و افراد شایسته برای اعزام به خارج از کشور و برای مقصد نشر فرهنگ اسلامی به وزارت ارشاد کمک و همکاری نمایند، و با هماهنگی کامل این وظیفه الهی را عمل نمایند.
امید است خداوند قادر از عنایت خاص خود همگان را برخوردار فرماید.
تیر 61/ 11 شهر رمضان المبارک 1402 12
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج16، ص: 370-371
حکم [انتصاب آقای محمد محمدی گیلانی به عضویت در شورای نگهبان]
زمان: 12 تیر 1362/ 21 رمضان 1403 مکان: تهران، جماران
موضوع: انتصاب عضو فقهای شورای نگهبان
مخاطب: محمدی گیلانی، محمد
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
جناب حجت الاسلام آقای حاج شیخ محمد محمدی گیلانی- دامت افاضاته
طبق اصل نود و یکم قانون اساسی جمهوری اسلامی که به منظور پاسداری از احکام اسلام و قانون اساسی از نظر عدم مغایرت مصوبات مجلس شورای اسلامی با آنها شورایی تشکیل میشود و انتخاب اعضای فقهای آن شورا بر طبق شرایط تعیین شده به عهده این جانب میباشد، بدین وسیله جنابعالی را به عنوان یکی از شش فقیه به عضویت شورای نگهبان منصوب مینمایم. از خدای تعالی موفقیت هر چه بیشتر شما را خواستارم.
12تیر ماه 1362/ 21 رمضان المبارک 1403
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج17، ص: 514
.
انتهای پیام /*