چرا ابهّت نماز را حفظ نمی کنیم

روزی در نجف از امام درمورد مسایلی که در ترکیه به هنگام تبعید شاهد آن بودند سؤال کردم.فرمودند:((مسجدی نزدیک ما بود که روزهای جمعه به آن مسجد می رفتم.لااقل پنج هزار نفر در این مسجد حاضر می شدند اما به قدر پنج کلمه صدای بلند ،کسی از این پنج هزار نفر نمی شنید.این امر بسیار مرا به حیرت انداخته بود که چرا ما ابهّت نماز را حفظ نمی کنیم؟ فکر می کردم اگر یک خارجی بیاید اینجا این مسجد را ببیند و بعد هم بیاید در نجف مسجد هندی و در قم مسجد اعظم نماز خواندن ما را ببیند قطعاً خواهد گفت نماز این است نه آنکه ما داریم و ما جلالت و قدر نماز را حفظ نکردیم.در آنجا اگر یک وقت مثلاً کسی درست ایستاده بود و رفیقش پایش را مقابل انگشتان پای دیگران قرار بدهد و در صف نماز مستقیم بایستد ، به طوری که اگر نگاه می کردی تمام سرانگشتان اینها مقابل هم بود.این امور را که می دیدم مرا متاًثر می کرد )).* 


--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از :حجةالاسلام والمسلمین عباس مهری-سرگذشتهای ویژه از زندگی امام خمینی-جلد 6.