از وقتی که جنگ شروع شد مسائل تأثرآور زیادی به گوش امام می رسید که آنها را اصلاً با ما مطرح نمی کردند.گاهی که به اتاقشان می رفتم می دیدم کسی قبل از من خبری داده و ناراحت شده اند ،می پرسیدم:((چه شده ؟))مردد می شدند و می گفتند:((چه اصراری است که من مطلب را بگویم و تو هم ناراحت شوی ؟))ولی اگر خبر خوشی داشتند به محض اینکه از در وارد می شدم می گفتند:((بیایید این خبر را دارم.))امام خوشی را با همه مطرح می کردند ،ولی ناراحتی را برای خودشان نگاه می داشتند.
به نقل از:فاطمه طباطبایی-ویژه نامه روزنامه اطلاعات-69/3/14.
.
انتهای پیام /*