زمانی که به اقتضای رشته تحصیلی ام ،یکی از متون فلسفی را می خواندم ،بعضی از عبارات دشوار و مبهم کتاب را با امام در میان می گذاشتم.کم کم این پرسش و پاسخ به یک جلسه درس بیست دقیقه ای تبدیل شد.این بود تا یک روز صبح ، که برای شروع درس خدمت ایشان رسیدم.دریافتم که امام با یک رباعی طنز آمیز به من هشدار داده اند.
فاطی که کنون فلسفه را می خواند
از فلسفه فاء و لام وسین می داند
امید من آن است که با نور خدا
خود را ز حجاب فلسفه برهاند
این شعر را که دیدم ،مجدانه از ایشان ابیات دیگری در خواست کردم .چند روز بعد این اشعار را نوشتند:
فاطی!به سوی دوست سفر باید کرد
از خویشتن خویش گذر باید کرد
هر معرفتی که بوی هستی تو داد
دیوی است به ره ،از آن حذر باید کرد
تقاضای مکرر من کم کم تأثیر کرد.چون مدتی بعد چنین سرودند:
فاطی! تو و حق معرفت یعنی چه؟!
دریافت ذات بی صفت یعنی چه؟!
نا خوانده الف ،به یا نخواهی ره یافت
ناکرده سلوک موهبت یعنی چه؟!
آنچه به من جرأت اصرار می داد ، لطف بی کران آن عزیز بود این چنین بود که هر دم بر خواهش های من افزوده می شد این ماجرا تا آنجا پیش رفت که از ایشان درخواست سرودن غزل کردم و ایشان عتاب کردند.مگر من شاعرم؟! ولی من همچنان به اصرار ادامه دادم تا اینکه چند روز بعد چنین شنیدم:
تا دوست بود تو را گزندی نرسد
تا اوست غبار چون چندی نبود
بگذار هر آنچه هست و او را بگزین
نیکو تر از این دو حرف پندی نبود
عاشق نشوی اگر که نامی داری
دیوانه نه ای اگر پیامی داری
سستی نچشیده ای اگرهوش تو راست
ما را بنواز تا که جامی داری *
--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:فاطمه طباطبایی
.
انتهای پیام /*