گـر سوز عشق در دل مـــــا رخنه گر نبود
سلطان عشق را به سوی ما نظر نبود
جــــان در هـــــوای دیــــدن دلـــدار داده ام
بایـــد چه عذر خواست، متاع دگر نبود
آن ســــر کــــه در وصال رخ او، به باد رفت
گـــر مانـــــده بود، در نظر یار سر نبود
مـــــوسی اگــــر ندید به شاخ شجر رُخش
بـــی شک درخت معـرفتش را ثمر نبود
گـر بار عشق را به رضا میکشی، چه باک
خــــاور به جــــا نبــــود و یا باختـر نبود
بلقیس وار گـــر در عشقش نمــــــی زدیم
مــــا را به بـــارگــاه سلیمان، گذر نبود
گــــر مرغ باغ قدس، به وصلش رسیده بود
در جمــع عاشقان تو، بی بال و پر نبود
.
انتهای پیام /*