سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوی تو سفر باید کرد   
از ســـــــــــر خویش به بتخانه گذر باید کرد

پیــــــــر مـــا گفت: ز میخانه شفا باید جست   
از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر باید کرد

آنکــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پیش است    
بی‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر باید کرد

گــــــــــــــر درِ میکـــده را پیر به عشاق گشود  
پس از آن آرزوی فتــــــــــــح و ظفـر باید کرد

گـــــر دل از نشئه می، دعوی سرداری داشت   
به خــــــــود آییــد که احساس خطر باید کرد

مـــژده ای دوست که رندی سر خُم را بگشود   
بـاده نــــــوشان لب از این مائده، تر باید کرد

در رهِ جستن آتشکـــــــــــــــده سر باید باخت    
به جفـــــــــــا کاری او سینه، سپر باید کرد

ســـــر خُـــــــم باد سلامت که به دیدار رخش     
مستِ ســــــــــــاغر زده را نیز خبر باید کرد

طــــرّه گیسوی دلدار به هر کوی و دری است    
پس به هر کوی و در از شوق سفر باید کرد