جلوه جام

ای کــــــاش، دوست درد دلــم را دوا کـــند   
گــــــر مهــــــربانیم ننماید، جفــــــا کند

صوفـــی که از صفــا، به دلش جلوه‏ ای ندید  
جامـــــــی از او گرفت که با آن صفا کند

دردی ز بــی‏وفایـــی دلبر، به جـــان ماست   
سـاقـــــی، بیــــار سـاغر می تا وفا کند

بیگـــانه گشته، دوست ز من، جرعه‏ ای بده     
بــــــاشد کــــــه یــار غمزده را آشنا کند

پنهـــان به ســـوی منــــزل دلــــدار بر شدم    
ترسم  که محتسب، غم من بر ملا کند

آن یـــار گلعـــذار قـــــــدم زد به محفلـــــــم   
تـــــا کشف راز از دل ایــــن پارســا کند

با گیسوی گشاده، سری زن به شیخ شهر    
مـــــگذار شیخِ مجلس رنــدان، ریا کند