بــــا کــــــه گویم غم دیوانگی خود، جز یار؟
از که جویم ره میخــانه، به غیر از دلدار؟
سرّ عشق است که جز دوست نداند دیگر
مــینگنجد غم هجـــران وی، اندر گفتار
نــــو بهـــــــار است، درِ میکـده را بگشایید
نتـــــوان بست در مـــیکده در فصل بهار
بــــاده آرید در این فصل، بـــــه یاد سـاقی
نســـــزد رفت به گلــزار بدین حال خمار
خَم زلفـــــــی بگشا، ای صنم باده فروش
حـــاجت این دل غمگین به سر زلف برآر
روز میلادِ مهین عاشــــق یار است، امروز
مـــــــددی کن، سر خُم را بگشا بر ابرار
حالتــــــــی رفت ز دیدار رُخش بر مستان
می نگویم به کسی، جز صنم باده گسار
.
انتهای پیام /*