یــــک امشبــــی که در آغوش مـــــاه تابانم
ز هر چه در دو جهان است، روی گردانم
بگیـــــر دامن خورشید را دمــــــی، ای صبح
کــــه مــه نهاده سر خویش را به دامانم
هــــزار ساغـــــر آب حیــــات خــــوردم از آن
لبـــــان و همچـــو سکندر هنوز عطشانم
خـــــدای را کـه چه سرّی نهفته اندر عشق
کــــه یــــار در بر من خفته، من پریشانم؟
نـــــدانــم از شب وصل است یا ز صبح فراق
کـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟
هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از این شب وصل
ز داستــــان لــــطیفش، هـــــــزار دستانم
مخوان حدیث شب وصل خویش را، "هندی"
کـــــه بیمنـــــاک ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم
.
انتهای پیام /*