سبوی دوست

عمری گذشت و راه نبردم به کـوی دوست     
مجلس تمــــــــام گشت و نـــــدیدیــم روی دوست

گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوی یار       
گشتیم هــــرکجــــــــــــــا، نشنیدیــم بــوی دوست

هر جا که می روی، ز رخ یار، روشن است    
خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــردیـــم ســوی دوست

میخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند    
ما را نَـــــــمــی نصیب نشـــــد از سبـــــوی دوست

گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ یار نشنود     
ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوی دوست

با عـــــــــاقلان بگو که: رُخ یار ظاهر است    
کاوش بس است این همــــه، در جستجوی دوست

ســــــاقی ز دست یار به ما باده می دهد     
بـــــــر گیـــــر می، تـــــو نیز ز دستِ نکـــوی دوست