عیب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است
دیده بگشای کـــــه بینی همــه عالم طور است
لاف کـــم زن کـــــــــه نبیند رخ خـورشید جهان
چشــم خفــاش کـــــه از دیدن نــوری کور است
یــــــــــا رب، ایــن پرده پندار که در دیده ماست
بـــاز کن تــــا کــــه ببینم همــــه عالم نور است
کــــــــــاش در حلقه رندان خبری بود ز دوست
سخن آنجا نه ز "ناصر" بــــــود از "منصـور" است
وای اگـــــر پــــــــرده ز اســــرار بیفتــــــد روزی
فاش گردد که چه در خرقــــه این مهجــــور است
چــــــه کنــــــــم تا به سر کوی توام راه دهند؟
کاین سفر توشه همیخواهــد و این ره دور است
وادی عشق که بی هوشی و سرگردانی است
مــــــدعی در طلبش بـــــوالهوس و مغــرور است
لـــب فرو بست هر آن کس رخ چون ماهش دید
آنکــــه مـــــدحت کنـد از گفته خود مسرور است
وقت آن است کــــــــه بنشینم و دم در نـــــزنم
به همــــه کــون و مکان مدحت او مسطور است
.
انتهای پیام /*