مصاحبه [با رادیو «بی. بی. سی» درباره حکومت آینده ایران ] 13 آذر 57
سخنرانی [در جمع اعضای شورای مرکزی جهاد سازندگی (اهتمام به آبادانی کشور)]13آذر 61
مصاحبه [با رادیو «بی. بی. سی» درباره حکومت آینده ایران ]
زمان: 13 آذر 1357/ 3 محرّم 1399
مکان: پاریس، نوفل لوشاتو
موضوع: لزوم سرنگونی شاه- حکومت آینده ایران- عدم سازش با کمونیسم
مصاحبه کننده: خبرنگار انگلیسی رادیو بی. بی. سی
سؤال: [حضرت آیت اللَّه، شما بارها برای سرنگونی رژیم شاه مردم را دعوت کرده اید. دلایل شما برای چنین دعوتی چیست؟ آیا بیشتر دلایل سیاسی است، یا به خاطر از بین رفتن اسلام و ارزشهای اسلام است. و مبانی عقیدتی حرکت اسلامی شما چیست؟]
جواب: اسلام دینی است که هم سیاست دارد و هم اموری که مربوط به غیر سیاست است. و شاه که ما با او مخالف هستیم، هم با سیاست اسلامی مخالف است، که سیاست مملکت هم همان است، و هم با امور مذهبی. و ما به این هر دو جهت با شاه مخالف هستیم. هم نسبت به مذهب، تعدیات و جسارتهایی کرده است و هم نسبت به مملکت خیانتهایی در طول تاریخ زندگی اش کرده است. و بدین جهت همه مردم ایران، با او مخالفند.
[در صورتی که حضرت آیت اللَّه در سرنگونی شاه موفق شوند، چه نوع حکومتی را جانشین خواهند کرد؟ آیا یک حکومت نظامی خواهد بود؟]
- یک حکومت جمهوری اسلامی. اما جمهوری است برای اینکه به آرای اکثریت مردم متکی است. و اما اسلامی، برای اینکه قانون اساسی اش عبارت است از قانون اسلام. اسلام در همه ابعاد قانون دارد و به همین جهت احتیاج به قوانین دیگری نداریم. و قانون اساسی فعلی را تصفیه می کنیم، یعنی نظر می کنیم، هر مقدارش موافق با قانون اسلام است، آن را حفظ می کنیم و هر مقدارش که مخالف با قانون اسلام است، آن را حذف خواهیم کرد.
[جواب حضرت عالی در مورد اطلاعات شاه که می گوید: شما با کمونیستهای بین المللی متحد هستید، که اینها خداپرست نیستند. جواب شما در مورد این اتهامات چیست؟]
- جواب ما این است که هیچ گاه اسلام با کمونیسم موافق نیست و هیچ وقت ملت اسلام، با کمونیستها موافق نبوده اند. در طول تاریخ ملاحظه می شود که مسلمین علی حده بوده اند و اگر کمونیستی در ایران بوده باشد، مسائلشان مورد نظر مسلمین نبوده است. در این جنبشی که الآن در ایران است، همه می بینند تمام مردم مسائل اسلام را طرح کرده اند و هیچ مسئله کمونیستی ای در کار نیست. بنا بر این شاه تهمت می زند. این دست و پایی است برای حفظ خودش.
[آیا حضرت آیت اللَّه در اینکه مردم را دعوت می کنید که با دولت درگیر بشوند، نگران جنگ و خونریزی و کشتاری که بر اثر این دعوتها به وجود می آید نیستید؟]
- برای تحصیل هر حقی البته فداکاری لازم است. مذهب تشیع، مذهب فداکاری بوده است و در طول تاریخ، مردم برای عدالت و برای حقوق از دست رفته خود، همیشه قیام کرده اند، همیشه خون داده اند. ما نگرانی از این بابت نداریم، برای اینکه اطاعت خدا می کنیم.
[آیا شما معتقد هستید که ما، در یک دورانی از تجدید حیات اسلامی به سر می بریم و آیا حرکتی که در ایران اتفاق افتاده، در سایر کشورها بروز خواهد کرد؟ و اگر بله، چرا؟]
- آنچه ما می فهمیم، این است که مسلمانان ایران، از غرب و شرق مسائلی را دیده اند که با مصالحشان مخالف بوده است. و مدتی هم به علت تبلیغات غرب به از خود بیگانگی دچار شده اند. نهضت اسلامی امروز آنان را منقلب کرد و فهمیدند که باید متکی به خود باشند و به اسلام برگردند. و باز فهمیدند که تنها اسلام است که تمام مصالحشان را تأمین می کند. امیدوارم که مسلمانان سایر کشورها از تجربیات مسلمانان ایران پند گرفته و توی دهن غرب بزنند و روی پای خود بایستند و با تمسک به اسلام به افتخارات گذشته خود دست یابند.
[مردم اکثر دنیا، قدرت شما را نمی فهمند و سؤال می کنند که این چه قدرتی است؟ چنین قدرتی از کجا ناشی می شود؟]
- مردم احساس کردند که ما خیرخواه آنها هستیم و همان مطلبی که در نهاد آنهاست، ما اظهار می کنیم و دعوت به آن می نماییم. علاقه مذهبی هم به ما دارند و قدرت ما ناشی از همین رمز است.
صحیفه امام، ج 5، ص: 170-171
سخنرانی [در جمع اعضای شورای مرکزی جهاد سازندگی (اهتمام به آبادانی کشور)]
زمان: صبح 13 آذر 1361/ 18 صفر 1403
مکان: تهران، جماران
موضوع: اهتمام به امر کشاورزی و آبادانی ایران
حضار: نوری، عبد اللَّه (نماینده امام در جهاد سازندگی)- اعضای شورای مرکزی جهاد سازندگی
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
از مسائلی که شما و دیگران گزارش داده اند، بسیاری از خیانتهایی که به این کشور و مردم گردیده است کشف می شود که چه کوششهایی در جهت بازداشتن ما از همه چیز انجام شده و جلوی مغزهایی که می توانستند کار بکنند و پیشرفت علمی داشته باشند را گرفته و کشاورزی ما را از بین بردند. شما می بینید که چقدر از زمینها هنوز بلااستفاده و چه مقدار از آبها مانند آب کارون به هدر می رود. آنها به اسم اینکه ما می خواهیم پیشرفت داشته باشیم و مملکت ما مملکت صنعتی باشد، مسئله «اصلاحات ارضی» را بهانه کردند. قضیه آنها قضیه کلاغی شد که می خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد که راه رفتن خودش را هم فراموش کرد که خدا خواست و مملکت را از دست آنها گرفت و مسائل و تصمیمات به دست خود مردم افتاد.اینکه شما گفتید در کارها هماهنگی وجود دارد، کار [ی ] بسیار خوب و صحیح است.زیرا تا امور آن گونه اجتماعی نباشد و همه افراد یک رویه و هدف را نداشته باشند، کارها پیش نمی رود. امروز همه مردم ما می خواهند به اسلام و کشورشان خدمت کنند. و ما می بینیم در عین حال که این کشوری که به دست ما افتاد [ه ] هیچ پیشرفتی نداشته است، اما انسانهای آن تبدیل به انسانهای پر شور و فعال گردیده اند، که همین دلیل است [بر این ] که ما می توانیم همه کارها را خودمان انجام دهیم. اگر چه امریکا نمی خواهد و نمی گذارد که ما کار بکنیم، ولی ما و ملت ما به یاری خداوند، بنا داریم کاری بکنیم که آنها نتوانند مانع باشند.
و در این جهت لازم است افراد با علوم آشنا شوند؛ البته علمی که در خدمت مردم باشد. در هر صورت، مسئولیت ما امروز زیاد است و باید خودمان مملکتمان را آباد کنیم، و اگر این کار را نکنیم، شکر خدا را بجای نیاورده ایم. مسئله کشاورزی در کشور ما در رأس امور است. بحمد اللَّه، مملکت از نظر منابع طبیعی، همه چیزش خوب است. آب و زمین خوب دارد و مردمش آگاه و در فکر کشاورزی هستند و دولت باید آنها را تشویق و تقویت بنماید و امکانات لازم را در اختیار آنها بگذارد.
من از زحماتی که آقایان می کشند خیلی تشکر دارم و عمده این است که این کارها را خدا اجر می دهد و خدمت به این مردم و خصوصاً روستاییان از بین نمی رود. و شما کوشش کنید با افرادی که تماس دارید با استفاده از روحانیون و موعظه، روح ایمان را در آنها تقویت کنید که اگر جنبه ایمان مردم تقویت شد، همه امور به راحتی انجام می شود. مثلًا همین جهاد، در جنگ چقدر کار کرده است. این به خاطر جدیتی است که جوانها دارند و کشور را از خودشان می دانند و برای خدا کار می کنند. وقتی ایده آنها این باشد کارها بخوبی پیش می رود و این طور نباشد که اگر کسری پیدا کردید و یا مشکلی در کارتان پیش آمد دلسرد شوید. به کار خودتان ادامه دهید. من همه شما را دعا می کنم و امیدوارم خداوند به شما توفیق خدمت به این مستمندان را که از بزرگترین عبادات نزد اوست، عنایت فرماید.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکات
صحیفه امام، ج 17، ص: 129-130
.
انتهای پیام /*