پیام [به کشاورزان گرّوس و بیجار (منع تجاوز کشاورزان به اراضی مالکان)] 23 خرداد 58
بیانات [در جمع گروهی از زنان (نقش زنان- تربیت فرزندان)] 23 خرداد 58
سخنرانی [در جمع پاسداران و بازاریان تهران (آزادی در حکومت اسلامی)] 23 خرداد 58
سخنرانی [در جمع درجه داران پادگانهای تبریز (اجرای اسلام- ارتش و ملت)] 23 خرداد 58
سخنرانی [در جمع نمایندگان عشایر خوزستان و ترکمن صحرا (وحدت شیعه و سنی)] 23 خرداد 58
سخنرانی [در جمع دانشجویان دانشگاه تهران (خطر نفاق و التقاط)] 23 خرداد 58
سخنرانی [در جمع معلولان و بانوان جهادگر (جامعه در حال تکامل)] 23 خرداد 58
حکم [تشکیل ستاد انقلاب فرهنگی به اعضای منتخب ستاد] 23 خرداد 59
سخنرانی [در جمع مسئولان دانشگاهها (نقش دانشگاه در استقلال کشور)] 23 خرداد 60
سخنرانی [در جمع مسئولان دانشگاهها (نقش دانشگاه در استقلال کشور)]
زمان: صبح 23 خرداد 1360/ 10 شعبان 1401
مکان: تهران، حسینیّه جماران
موضوع: اهمیت نقش دانشگاه در استقلال و یا وابستگی کشور
مناسبت: سالروز تأسیس ستاد انقلاب فرهنگی
حضار: اعضای ستاد انقلاب فرهنگی و شورای عالی جهاد دانشگاهی تهران و شهرستانها
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
من با اینکه در روز شنبه بنای صحبت نداشتهام، لکن برای اینکه آقایان دانشگاهی هستند و دنبال مسائل دانشگاهی و انقلاب فرهنگی صحبت کردند، من هم به سهم خودم چند کلمه ای عرض کنم.
بالاتر چیزی که دشمنهای کشورهای مستضعف و کشورهای اسلامی از طرف مخالفین با بشریت انگشت رویش گذاشتند، دانشگاه است؛ برای اینکه آنها خوب میدانند که اگر دانشگاه در خدمت آنها باشد، یعنی همه کشور در خدمت آنهاست.دانشگاه است که اداره امور کشور را میکند و دانشگاه است که تربیت نسل آینده و حاضر را میکند. و چنانچه دانشگاه در اختیار چپاولگرهای شرق و غرب باشد، کشور در اختیار آنهاست. آن قدری که دانشگاه هدف بوده است؛ جاهای دیگر نبوده است.روحانیت هم پهلوی دانشگاه هست. و آنها دانشگاهیها را با آن تربیت شرقی یا غربی وارد در صحنه میخواستند بکنند. و روحانیون را، از باب اینکه آنها را تحت کنترل خودشان بیاورند، مأیوس بودند؛ میخواستند که از صحنه خارج کنند. آنها دانشگاه نمیخواستند و دانشگاههای علوم قدیمه هم نمیخواستند. آنها سعی کردند که این دو قشر را و این دو دانشگاه را، که تمام مقدرات کشور میتواند در دست آنها باشد، یکی را تربیت خارجی و شرقی و غربی بکنند و به صحنه بیاورند و یکی دیگر را، که تربیتش در دست آنها نبود و هزار سال هم نتوانستند در آن رخنه کنند، میخواستند که از صحنه خارج کنند. چه بکنند که از صحنه خارج کنند و اینها را هم در اختیار خودشان داشته باشند؟ یکی از کارهای مهم، بدبین کردن دانشگاهیها [نسبت] به روحانیت بود؛ بدبین کردن روحانیت به دانشگاه. در طول این مدتهای طولانی، سعی کردند در اینکه بین این دو قشر اختلاف ایجاد کنند، شکاف ایجاد کنند، بلکه اینها را با هم دشمن کنند. اگر در بین دانشگاه میرفتیم، اسم «آخوند» در آنجا مطابق با یک ماده مخدر بود! اگر در بین طلاب علوم دینیه هم میرفتیم، «دانشگاهی» مطابق با بیدینی بود! اینها را به جان هم میانداختند و از هم جدا میکردند تا اینکه آن استفادههایی که باید بکنند، بکنند. بیخود نیست که ظرف این پنجاه سالی که اینها روی کار بودند، نگذاشتند یک دانشگاهی که مربوط به خود کشور باشد، یک دانشگاهی که برای مصالح خود کشور تحصیل کند و برای مصالح خود کشور آدم و دانشمند بیرون بدهد، [ایجاد شود.]نمیگویم به طور کلی موفق شدند، لکن آنها در صدد بودند که بتدریج، به طور کلی موفق بشوند که هر چه از دانشگاه بیرون بیاید قبله او شرق یا غرب باشد. وقتی که دانشگاه به این صورت در آمد و روحانی هم از دانشگاه منعزل شد و ارتباطش قطع شد، آنها مقدرات همه کشور را در دست خود دارند.
همان طور که آنها انگشت روی دانشگاه میگذاشتند و با تمام قدرت دنبال این بودند که دانشگاه را به دست خودشان بیاورند و اشخاصی که جبهه و وجههشان رو به شرق و بیشتر رو به غرب است [در] دانشگاه آن طور به دست بیاورند و تربیت دانشگاهیها را آن طور بکنند و قشر روحانیت را هم کنار بگذارند، آنها را بیخاصیت کنند و اینها را خاصیت شرقی یا غربی بدهند، همان طور هم ماها و این انقلاب انگشت را روی همان نقطه حساس گذاشت. در رأس مسائل، «انقلاب فرهنگی» و دانشگاهی برنامه بود؛ یعنی، همان که آنها در ظرف پنجاه سال میخواستند عمل کنند. بعد از انقلاب هم آنهایی که به کشور خودشان علاقه داشتند و به اسلام علاقه داشتند،آنها هم انگشت را روی همان نقطه حساس گذاشتند و انقلاب فرهنگی و انقلاب دانشگاهی را خواستند. و شما دیدید که از همان روز اول، آنهایی که قبلهشان یا مسکو بود و یا امریکا، شروع به مخالفت کردند؛ این را یک عمل ارتجاعی حساب کردند. آن وقت تهمتها هم زدند که اینها میخواهند اصلًا علمی توی کار نباشد و تخصصی توی کار نباشد و لا بد اینها میخواهند تیمم و وضو را در دانشگاه یاد اینها بدهند! غافل از اینکه این تبلیغات اگر سابق عمل خودش را زیاد انجام داد، بعد از انقلاب و بیدار شدن قشرهای میلیونی ایران، این حرفها دیگر در آنها اثر ندارد. آنها میدانند که شما وقتی میگویید «مرتجع» مقصودتان این است که بگذارید ما دستمان باز باشد تا اینکه «مترقی» باشیم و مملکت خودمان را در آغوش غرب بکشیم که مترقی است! و یا در آغوش شرق و بلوک کمونیستی که آنها هم مترقی هستند! مقصود از «مرتجعین» مسلمانها و علاقهمندهای به اسلام و علاقهمندهای به کشور بود و مقصود از «مترقی» آنها بودند که میخواستند و میخواهند کشور را به طرف شرق و غرب بکشند و راهی جز کشاندن دانشگاه به طرف شرق یا طرف غرب نداشتند.از آن روز اولی که صحبت «انقلاب فرهنگی» پیش آمد، مخالفتها شروع شد. اگر شما گروههایی [را] که مخالفت کردند با این مسائل و اشخاصی [را] که سینه زدند برای باز شدن دانشگاه قبل از اصلاح مشاهده کنید، میبینید که اینها همه پای بیرق غرب و شرق سینه میزنند. شما توجه داشتهاید و دارید که از همان اول انقلاب، قدم به قدم طوایفی و قلمهایی و زبانهایی بر ضد این انقلاب به کار افتادند؛ و هر قدمی که انقلاب خواست برای اصلاح بردارد، آنها مخالفت کردند. اگر صحبت دانشگاه آمد، همانهایی که دانشگاه را مرکز فساد قرار داده بودند و همانهایی که قبله آنها غرب یا شرق بود، با اصلاح دانشگاه مخالف بودند. آنها خوف این را داشتند که مبادا دانشگاه یک دانشگاه اسلامی بشود تا اینکه دست شرق و غرب تا ابد از دانشگاه کوتاه بشود؛ یعنی، از کشور کوتاه بشود.آنهایی که میخواهند و میخواستند که دست شرق یا غرب باز باشد و مصلحت شخصی خودشان را در این امر میدانستند، کوشش کردند که با قلم و زبان محکوم کنند اصلاح و انقلاب دانشگاه را. و شما اگر توجه کنید که چه گروههایی مخالفت با این امر کردند و باز هم میکنند و باز هم اصرار دارند به اینکه دانشگاه به همان ترتیبی که سابق بود باز بشود، میفهمید روش این اشخاص چه روشی است. ما از مسائلی که در کشور طرح میشود اشخاصی که آن مسائل را طرح میکنند میشناسیم.
آنهایی که با انقلاب «فرهنگی» مخالف بودند با اسم اینکه دانشگاه را میخواهند اینها اصلش ببندند و اینها نمیخواهند که دانشگاه در کار باشد، مشغول به تبلیغات شدند.یک دسته از آنها همانها بودند که دانشگاه را سنگر قرار داده بودند و اتاق جنگ در دانشگاه- به طوری که گفته میشود- ایجاد کرده بودند! و یک دسته از آن غربزدههایی که به خیال خودشان، اسلامی شدن دانشگاه و اسلامی شدن جوانهای ما و اسلامی شدن دانشمندان ما با مقاصدشان مخالف بود اینها را طرد به «ارتجاع» کردند. «مرتجعین»، یعنی آنهایی که نمیخواهند طرف شرق بروند که مرکز تمدن است- به اصطلاح آنها- و نمیخواهند طرف غرب بروند! که آنها طرف شرق و غرب هر دو را بهتر میدانستند از اسلام. آنها میخواهند اسلام نباشد، هر چه میخواهد باشد. آنها میخواهند که تربیتهای اسلامی در دانشگاهها نباشد، دیگر هر چه باشد مانعی ندارد. آنها میخواهند که دانشگاه و فیضیه با هم مرتبط نباشد؛ برای اینکه این ارتباط موجب اسلامی شدن دانشگاه میشود و این ارتباط اسباب این میشود که آن بدبینیهایی که در طول مدت زیاد بین دانشگاه و طلاب علوم دینی حاصل شده بود از بین برود. وقتی این بدبینیها از بین رفت و دانشگاه در کنار فیضیه مشغول به فعالیت شدند، دست اینهایی که قبلهشان شرق یا قبلهشان غرب است، کوتاه میشود. و لهذا، با تمام قوا، کوشش میکنند و میکردند که این دو قشر را از هم جدا کنند و بدبین کنند. وقتی این دو قشر از هم جدا شد و بدبین شدند به هم، آنها کارهای خودشان را هر طوری که میخواهند، انجام بدهند. الآن هم دست بر نداشتهاند از این مطلبی که مقصود اصلی آنهاست. الآن هم آن قشری که میخواهد بدون اینکه یک ترتیب صحیحی در دانشگاه حاصل بشود، دانشگاه به هر طوری که هست باز بشود و هر طوری که میخواهد، باشد؛ همان مسائل سابق پیش بیاید؛ مردمی هستند که خودشان را در مقابل غرب یا در مقابل شرق باختهاند؛ ملت خودشان را میخواهند یا فدای بلوک شرقی بکنند یا فدای بلوک غربی.و باید دانشگاه آگاه باشد، توجه داشته باشد به این نقشهها. و جوانهای عزیز دانشگاهی ما توجه داشته باشند به این مسائل؛ که از دانشگاه است که میشود یک ملتی اصلاح بشود و از دانشگاه است که میتواند یک ملتی به تباهی کشیده بشود. این دانشگاه و تربیت دانشگاهی است که جوانهای ما را یا طرف غرب میکشد یا طرف شرق میکشد و آنها را از خودشان تهی میکند و وجهه آنها را متوجه به غرب و شرق [می] کند تا اینکه یا شرق غلبه کند و تمام جهات ایران را و شرق را و تمام بلاد مسلمین را از بین ببرد یا غرب غلبه کند و همه فرهنگ و چیزهای دیگری را از ما بگیرند و به جای آن، یک مغز شرقی یا یک مغز غربی بنشانند و ملت ما را به تباهی بکشند.
لکن بحمد اللَّه، ملت ما بیدار شده است و ملت ما اجازه این اموری که به نفع شرق است یا به نفع غرب است نمیدهد. و ملت ما توجه پیدا کرده است به اینکه از دانشگاه است که میتواند یک کشوری کشور مستقل باشد؛ و از دانشگاه است که میتواند یک کشوری کشور وابسته باشد.البته باید آقایان دانشجویان و علمای دانشمند دست به هم بدهند و هر چه زودتر دانشگاهها را به طریقه اسلامی، به طریقه ملی، دانشگاهی که مال خود ملت باشد، دانشگاهی که مال خود ملت اسلامی باشد، زودتر باز بشود و دست اشخاصی که میخواهند این دانشگاه را به طرف شرق بکشند یا به طرف غرب بکشند کوتاه کنند و مقدرات دانشگاه را معلمین و اساتید اسلامی به دست بگیرند و دانشگاه یک دانشگاه ملی برای ملت باشد، نه اینکه زحمت را ملت بکشد و خرج دانشگاهها را ملت به عهده بگیرد و یک دانشگاهی باشد که اشخاصی که از او بیرون میآیند
یا قبلهشان شرق باشد یا قبلهشان غرب باشد. باید دانشگاه باز بشود، لکن با آن وضعی که تربیتهای اسلامی و ملی و انسانی باشد. این طور نباشد که ما فقط میخواهیم باز باشد. باز بود، پنجاه سال هم باز بود. چه اشخاصی را بیرون داد؟ همان اشخاصی را که ملت را به تباهی کشاندند و الآن هم دست از سر این ملت بر نمیدارند. ما میخواهیم که دانشگاهی باشد که ملت ما را مستقل و غیر وابسته به شرق و غرب درست بکند؛ نه ملت را به طرف شرق بکشد، نه ملت را به طرف غرب بکشد؛ یک ملتی مستقل، با فکر مستقل، با دانشگاه مستقل؛ که با استقلال دانشگاه کشور مستقل میشود؛ یک دانشگاهی که با فیضیه دست به دست هم بدهند و شرق و غرب را کنار بزنند و خودشان برای مصالح کشور خودشان و برای مصالح اسلام عزیز خودشان عمل بکنند و نونهالان عزیز ما را طوری بار بیاورند که نه قبله آنها مسکو باشد و نه قبله آنها لندن باشد و نه قبله آنها واشنگتن؛ قبله آنها کعبه باشد؛ توجه به خدای تبارک و تعالی باشد و اسلام را در آغوش بگیرند، که استقلال آنها، عزت آنها در سایه اسلام است.
و اسلام برای علم آن قدر اجر قائل است که شاید دیگر مسالک آن قدر قائل نباشند.اسلام دانشمندها را آن قدر ارج میگذارد که شاید سایر مسالک آن طور نباشد. در اسلام، دانش بزرگترین چیز است، لکن نه دانش آن طوری که ما را به تباهی بکشد، نه دانشمندان آن طوری که ملت ما را به آغوش غرب یا شرق ببرد. اسلام کوشش دارد که علم را در مغزهای مستقل، در مغزهایی که به طرف شرق و غرب نیستند، در مغزهایی که به اسلام فکر میکنند، بار بیاورد. و این استقلال است که میتواند کشور ما را مستقل کند.
استقلال کشور ما منوط به استقلال همین دانشگاهها و فیضیههاست. دانشگاه و فیضیه دست به دست هم بدهند و استقلال کشور خودشان را حفظ کنند. و امید خودشان را از غیر دانشگاه اسلامی و غیر فیضیه اسلامی، امید خودشان را از دیگران ببرند. اعتنای به این نکنند که مثلًا [میگویند] دانشگاهی با آخوند چرا با هم پیوند میکنند. آنها از سایه آخوند هم میترسند! آنها برنامهشان این است که دانشگاه را از فیضیه جدا کنند.در سالهای طولانی، بنای آنها این بود که این دو قشر را، که سعادت یک ملت و عظمت یک ملت و استقلال یک ملت بسته به این دو قشر است- قشر روحانی و قشر دانشگاهی اینها مغز متفکر یک ملت هستند- کوشش کردند که این دو قشر را از هم جدا کنند، که با هم دشمن کنند. و ما دیدیم و شما دیدید که این دو قشر با هم دشمن بودند. تا این انقلاب اسلامی پیدا شد و اسلام دعوت خودش را شروع کرد. و دعوت اسلام پیوند همه قشرها و خصوصاً پیوند دانشگاه و فیضیه است. و تا این دو قشر با هم پیوند داشته باشند، استقلال کشور شما محفوظ میماند.هم دانشگاه چشمهای خودش را باز کند، و هم فیضیه! بدانید شما که باز دستهایی در کار است که شماها را از هم جدا کنند! آنها، آنهایی که استعمارگرند، آنهایی که تابع استعمارگران هستند، آنهایی که قبلهشان یا لندن است یا واشنگتن یا مسکو، پیوند این دو قشر را به مصالح خودشان و مصالح اربابانشان مضر میدانند. از این جهت، در صددند که این دو قشر از هم جدا باشد. همان طور که دیدید که در طول پنجاه سال سلطنت منحوس پهلوی، که سر سپردگی خودش را به دولتهای خارج اثبات کرد، بین این دو قشر جدایی افکندند و اینها را با هم دشمن کردند و دیگران و مخالفین این ملت از این آب گلآلود ماهی گرفتند. ثروتهای شما را در طول این پنجاه سال و خصوصاً این چندین سال سلطنت محمد رضا، به باد فنا دادند. و این نتیجه دشمنی دانشگاه و فیضیه [بود.] دشمنی دانشگاه و فیضیه بیمه کرد و میکند- اگر [خدای ناخواسته] اعاده بشود، بیمه میکند- مصلحتهای ابرقدرتها را.
عزیزان دانشگاهی من و عزیزان فیضیه من، آگاه باشید که دشمنها در صددند بین شماها تفرقه بیندازند! و توجه داشته باشید که اگر دانشگاه و فیضیه اصلاح بشود، کشور شما استقلال خودش را بیمه میکند! آن قلمها و زبانهایی که کوشش میکنند که این دو قشر را از هم جدا کنند، آنها هستند که یا قبله آنها مسکو و یا قبله آنها واشنگتن است. و شما هوشیار باشید که این مصلحت بزرگ را، که وحدت دانشگاه و فیضیه است، از دست ندهید! و امیدوارم که موفق باشید که خودتان، کشور خودتان را مستقلًا اداره بکنید؛ دست شما از طرف شرق و غرب به سوی خودتان برگردد؛ و شرّ شرق و غرب از کشور ما به سوی خودشان برگردد. خداوند تبارک و تعالی یار و پشتیبان فیضیه و دانشگاه باشد و یار پشتیبان همه ملت.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته
صحیفه امام، ج14، ص: 426-433
پیام [به کشاورزان گرّوس و بیجار (منع تجاوز کشاورزان به اراضی مالکان)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: منع تجاوز کشاورزان به اراضی مالکان
مخاطب: اهالی و کشاورزان گرّوس و بیجار
بسمه تعالی
18رجب الخیر 99
اهالی محترم شهرستان بیجار و کشاورزان گرامی روستانشین منطقه گرّوس- ایّدهم اللَّه تعالی
از قرار مذکور بر اثر تحریکات افرادی ضد انقلاب که به وسیله بعضی از کشاورزان ساکن دهات به اراضی مکانیزه و مستثنیات خُرده مالکان تجاوز و تعدی نمودهاند، ضمن اظهار تأسف از این عمل، بر عموم کشاورزان لازم است ماده واحده و رأی کمیسیون پنج نفری را اطاعت و فوراً از مزاحمات و تصرفات و تعدیات خلاف شرع مقدس که مرتکب شدهاند خودداری و خلع ید نموده، و در غیر این صورت دولت جمهوری اسلامی به تکلیف خود عمل خواهد نمود.
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج8، ص: 116
بیانات [در جمع گروهی از زنان (نقش زنان- تربیت فرزندان)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: نقش زنان در نهضت و توصیه به تربیت فرزندان
مخاطب: گروهی از زنان
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
شما خواهران که از راه دور آمدید، خوش آمدید. خداوند به شما سعادت و سلامت و توفیق عنایت کند. شما همه سرباز امام زمان- سلام اللَّه علیه- هستید؛ و همه باید برای اسلام خدمت کنید. شما خواهران- بحمد اللَّه- در این راه- در راه نهضت- سهم بسزایی دارید. شما اسباب این شدید که برادرها هم جرأت پیدا بکنند. من سهم شما را کمتر از آنها نمیدانم؛ بلکه شاید بیشتر باشد. خداوند شما را تأیید کند.
خواهران من، کوشش کنید که فرزندان خودتان را خوب تربیت کنید؛ کوشش کنید که فرزندان خودتان را با ایمان و با اراده تربیت کنید؛ کوشش کنید که فرزندانی تحویل جامعه بدهید که برای اسلام مفید باشند. فرزندان، از مادران بیشتر حرف را قبول میکنند؛ دلبستگی فرزندان به مادران از هر کس دیگر بیشتر است؛ شما بهتر میتوانید بچهها را تربیت کنید. بچههایی که الآن در دامن شما هستند فردا در جامعه هستند؛ مقررات مملکت ممکن است به دست آنها باشد؛ اگر شما آنها را اسلامی، مؤمن، متقی بار بیاورید ممکن است کشور شما را نجات بدهند. من از شما تشکر میکنم که از راه دور آمدید و زحمت کشیدید و در این هوای گرم در اینجا مجتمع هستید. من خدمتگزار همه هستم؛ و دعاگوی همه. خداوند همه شما را سلامت و سعادت و عزت، عنایت کند.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه
صحیفه امام، ج8، ص: 117
سخنرانی [در جمع پاسداران و بازاریان تهران (آزادی در حکومت اسلامی)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: تشریح «آزادی» و ابعاد آن در حکومت اسلامی
حضار: پاسداران و بازاریان تهران
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
تحقق احکام اسلام، هدف اصلی
من امیدوارم که همه ما پاسدار اسلام و از نگهبانان دین مبین اسلام باشیم؛ و شما برادران را خدای تبارک و تعالی در جزو پاسداران اسلام و دوستان اهل بیت علیهم السلام- ثبت کند.
البته همه اقشار ملت در این نهضت شرکت داشتند؛ و شما پاسدارها در این نهضت شرکت داشتید. جوانان ما همه در این نهضت شریک بودند، و امیدوارم از این به بعد هم به این شرکت باقی بمانند. مهم این است که ما تکلیف حال و آینده را بدانیم. آنچه گذشته است بحمد اللَّه خوب گذشت؛ لکن آنچه مهم است این است که تکلیف ما در حال چه است، و در آینده.ما باز جمهوری اسلامی را به آن طور که میخواهیم تحقق پیدا نکرده. البته الآن رژیم فعلی به حسب رفراندمی که شد رژیم جمهوری اسلامی است؛ لکن ما مقصودمان نبود که فقط رأی بدهیم به جمهوری اسلامی و برویم کنار؛ ما جمهوری اسلامی را میخواهیم که احکام اسلام در آن جمهوری تحقق پیدا بکند. احکام اسلام در سرتاسر کشور؛ و ان شاء اللَّه در سرتاسر بلاد مسلمین؛ و امید است که سرتاسر کشورهای همه جا باشد.آنچه که مورد نگرانی هست فی الجمله این است که الآن که شما آقایان و همه اقشار احساس یک آزادی کردید و آزاد هستید، ببینیم که آیا آزادی که ما الآن داریم با این آزادی چه میکنیم. ما الآن از قید و بندی که رژیم سابق داشت آزاد هستیم؛ و لهذا آزادانه شما پیش ما آمدید و سابقاً نمیتوانستید؛ و ما هم آزادانه با شما صحبت میکنیم، و شما هم با ما صحبت میکنید؛ لکن ما با این آزادی باید چه بکنیم؟ آیا حالا که آزاد هستیم دیگر تمام قید و بندها را کنار بگذاریم؟ به مجرد اینکه آزاد شدیم هر چه میخواهیم بگوییم؟ هر چه میخواهیم بنویسیم؟! هر کاری میخواهیم بکنیم؟ این است معنای آزادی که در جمهوری اسلامی است، که قیدها و بندها دیگر برداشته باید بشود؟ هر کس هر چه میخواهد بگوید؟ و لو ضد ملت باشد، و لو ضد اسلام باشد، و لو بر خلاف قرآن مجید باشد؟ یا نه، آزادی که میخواهیم ما، آن آزادی که اسلام به ما داده است، حدود دارد آزادی آزادی در حدود.قانون است. همه جای دنیا این طور است که آزادی که هر ملتی دارد، در حدود قانون آزادی دارد. نمیتواند کسی به اسم آزادی قانونشکنی بکند. آزادی این نیست که مثلًا شما بایستید در کوچه به هر کس رد میشود یک ناسزایی بگویید خدای نخواسته؛ یا با چوب بزنید او را: «من آزادم!» آزادی این نیست که قلم را بردارید و هر چه دلتان میخواهد بنویسید، و لو بر ضد اسلام باشد، و لو بر ضد قانون باشد.
الآن این آزادی را خدای تبارک و تعالی که به ما عنایت کرده است، ما را برای این آزادی امتحان میکند. یکوقت نمیتوانستید کاری بکنید، حالا خدا به شما این عنایت را فرموده است که آنهایی که جلوی آزادی شما را گرفته بودند، آنها را از این مملکت اخراج کرد. حالا که اخراج کرد و آزادی به شما عنایت فرمود، شما را با این آزادی امتحان میکند. نعمتهای خدا امتحان است برای بندگان خدا. ببینیم که آیا این نعمتی که خدا به ما عنایت کرده است، این نعمت را کفران میکنیم، یا شکر این نعمت را میکنیم. کفران این است که آزادی را ما وسیله کارهای زشت قرار بدهیم. «من آزادم، هر کاری میخواهم میکنم» و لو ...! شکر نعمت این است که این آزادی را صرف بکنیم در آنچه که خدای تبارک و تعالی امر فرموده است. این آزادی که خدا به ما عنایت فرموده است، و یک هدیه الهی است، اگر چنانچه شما خیانت به این آزادی و این هدیه خدا بکنید، ممکن است خدای تبارک و تعالی هدیه خودش را پس بگیرد از ما، و ما باز برگردیم به آن حالی که سابق بودیم. باید همه ما توجه به این معنا داشته باشیم که از این آزادی سوء استفاده نکنیم. گرانفروشی یکی از سوء استفادههاست، که کسی بگوید من آزادم، حالا هر چه دلش میخواهد به این مستمندها اجحاف بکند و قیمتها را بالا ببرد و بازار را به وضع طاغوتی درست کند. اجحاف در معاملات، بیانصافی در معاملات یک امری نیست که عقل انسان بپذیرد، و خدای تبارک و تعالی راضی باشد به این معنا. باید بازارها را یک بازارهای اسلامی بکنید.جمهوری اسلامی همه چیزش باید اسلامی باشد؛ اداراتش باید اسلامی باشد؛ تحول لازم دارد؛ حالا باز نیست. دادگستری باید اسلامی باشد، قضات باید قضاتی که اسلام تعیین کرده است باشند؛ تا حالا نشده است این. فرهنگ باید یک فرهنگ اسلامی باشد؛ و از این فرهنگ وابسته و استعماری بیرون بیاید؛ و حالا نشده است باز. الآن بازار، که در دست بازاریهای به ظاهر متدین است، به اسم اینکه حالا دیگر کسی نیست که به ما فشار بیاورد و بگوید نرخ کذا، نباید اجحاف بکنند. با حاکم وقت است که جلوگیری کند؛ و ما ممکن است اجازه بدهیم جلوگیری کنند از یک اجحافاتی که میشود در بازار. «ما آزادیم هروئین بفروشیم، آزادیم تریاک بفروشیم، آزادیم قمارخانه باز کنیم، آزادیم شرابخانه باز کنیم، شراب فروشی باز کنیم»! همچو «آزادی» نیست. این آزادیها یک آزادیهای غربی است که این طور چیزها را میآورد. آزادیای که در اسلام است در حدود قوانین اسلام است. آن چیزی که خدا فرموده است نباید بشود، شما آزاد نیستید که اقدام کنید به آن. همچو آزادی نیست که کسی بخواهد قمار کند، بگویند «آزاد است، خودش میداند»! بله، اگر چنانچه آزادی دمکراتیک بود و جمهوری، جمهوری دمکراتیک بود، آن آزادیها به حسب قاعدهاش هست. هر کس دلش میخواهد که دکان شراب فروشی باز کند، باز کند؛ اگر دلش میخواهد هم، قمارخانه باز بکند. مراکز فحشا هیچ مانعی با جمهوری دمکراتیک ندارد. اینها که جمهوری دمکراتیک میخواهند این را میخواهند. یک همچو آزادی را میخواهند. و ما که عرض میکنیم جمهوری اسلامی، این است که روی قواعد اسلام باید باشد. باید مراکز فحشا بسته بشود. جوآنها ما به مراکز فحشا وارد نشوند.
جوانهای ما را بد بار آوردند؛ هروئینی بار آوردند، تریاکی بار آوردند، قمارباز بار آوردند، شرابخوار بار آوردند و یک صدمه بزرگی به کشور ما زدند که نیروی انسانی را از ما گرفتند؛ نیروهای انسانی را هدر دادند. باید در جمهوری اسلامی، نیروهای انسانی محفوظ بماند. نیروی انسانی صرف یک امر صحیح بشود تا کشور ما نجات پیدا بکند. ما الآن یک کشوری داریم که سالهای طولانی و خصوصاً در این پنجاه و چند سالی که این پدر و پسر غیر صحیح، این پدر و پسر جنایتکار، در این مملکت حکومت کردند، نیروی انسانی ما را از بین بردند. الآن شما باید چراغ بردارید و بگردید دوره که انسان پیدا بکنید! نگذاشتند انسان پیدا بشود. دانشگاهها را نگذاشتند دانشگاه اسلامی باشد، دانشگاه انسانی باشد. مدارس ما را نگذاشتند درست ما درس بخوانیم. فشارها، اختناقها در آن زمان، در این زمان؛ هر کدام به یک شکلی. جوانهای ما را برایشان مراکز فحشا تهیه کردند؛ و تشویق کردند به این مراکز فحشا. مراکز فحشا را میگویند بیشتر از کتابخانه هست! و همین طور هم هست. حالا ان شاء اللَّه امیدوارم جلوگیری شده باشد. در هر صورت، این صدمهای که به ایران خورد از حیث نیروی انسانی، بیشتر [از] آن صدماتی است که از حیث اقتصاد خورد، از حیث جهات دیگر خورد. اقتصاد زود قابل جبران است؛ اما نیروی انسانی سالهای طولانی لازم است تا یک انسانی به رشد انسانی برسد.
و من امیدوارم که همان طوری که شما پاسدارهای اسلام هستید، پاسداری از خودتان هم بکنید، پاسداری از نفس خودتان بکنید؛ نگذارید نفس سرکشی بکند، هر کاری میخواهد بکند. مهار کنید نفس خودتان را که تابع اسلام باشد. هر چه خدا میخواهد عمل بکنید.خداوند به همه شما توفیق عنایت کند. ان شاء اللَّه این مملکت به سر و سامان برسد، و همه سعادتمند باشید. خدا حفظتان کند
صحیفه امام، ج8، ص: 118
سخنرانی [در جمع درجه داران پادگانهای تبریز (اجرای اسلام- ارتش و ملت)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: به امید اجرای اسلام اولیه- ارتش اسلامی در خدمت ملت
حضار: فرماندهان و درجه داران پادگانهای تبریز
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
من قبلًا از شما آقایان که تشریف آوردید و از نزدیک با من ملاقات میکنید، و مطالبی که شما دارید و من دارم در میان میگذاریم مثل برادرها، تشکر میکنم. و آنچه که به نظرم میرسد در یک همچو موقع حساس، برای همه پادگانها و خصوصاً پادگانهای آذربایجان عرض میکنم. موقعیت حساس را همه میدانید که گرچه رژیم رفته است، برگشت هم ندارد. و اگر چه دست اجانب کوتاه شده است، و ان شاء اللَّه آن هم برنمیگردد، لکن الآن در همه قشرها یک اشخاصی که استفاده میبردند، استفادههای نامشروع میبردند، چه در ادارات، چه در ارتش، و چه در جاهای دیگر، اینها الآن باز در فکر این هستند که یا اگر بتوانند همان جور رژیم را برگردانند- که نمیتوانند- و اگر هم آن را نتوانند، این نهضت اسلامی را تضعیف کنند. چون نهضت اسلامی استفاده غیر مشروع به کسی نمیدهد، و استفاده مشروع میدهد، و آنها استفاده غیر مشروع میخواهند بکنند، از این جهت، الآن در همه اقشار از این ریشههای گندیده هست. بنا بر این حالا که ما تا اینجا رسیدیم از اینجا به بعد باید بسیار هوشیار باشیم، و توجه داشته باشیم به اینکه آن توطئه هایی که از داخل و خارج دارد میشود، نگذارید که اینها رشد پیدا بکند؛ و اینها را همین حالا از بین ببرید و آنکه به جهت وحدت کلمه اولًا، و ایمان ثانیاً. یعنی ایمان مقدم بر همه چیز؛ دنبال آن وحدت کلمه. همان طوری که شما ملاحظه کردید که ایمان به خدا و وحدت کلمه این معنا را پیش آورد که ابرقدرتها را کنار زدید، بیرون کردید. همه قشرها، چه دولتهای اسلامی- الّا کمی از آنها- و چه ابرقدرتها، که همهشان پشتیبان محمد رضا بودند، همه بودند. به من پیغامها میدادند؛ خصوصاً از امریکا؛ و میخواستند که او باشد؛ چنانچه خودش هم وسایطی ایجاد کرد که باشد و هر چه قدرت است دست ماها باشد و ایشان سلطنت بکنند؛ و من میدانستم دروغ میگوید. مع ذلک این قدرتها نتوانستند نگه دارند او را؛ برای اینکه در مردم یک ایمانی پیدا شده بود که شهادت را برای خودشان فوز میدانستند. یک ملتی که شهادت را برای خودش فوز میداند و میرود دنبال شهادت، این را نمیشود با توپ و تانک جوابش را داد؛ چنانکه نشد.الآن یک سستی مشاهده میشود که پیدا شده است، و این سستی در اثر این است که خودشان را پیروز دانستهاند؛ و چون خودشان را پیروز دانستهاند، از این جهت یک قدری سست شدهاند، و توجه به جهات شخصی شروع شده؛ «خانه ندارم، حقوقم کم است، درجه میخواهم» از این حرفهایی که آن وقت که انقلاب رو به جلو رفتن بود این حرفها هیچ نبود. حالا که رسیده است به یک حدی که یک شکستی به طرف داده است، قهراً در هر انقلابی این طور است که بعد از اینکه طرف را شکست دادند و به پیروزی رسیدند باز برمیگردند به حالات خودشان و به حالات اولیه و چیزهایی که احتیاج دارند مورد نظرشان میشود؛ خانه ندارم و حقوق ندارم و من فرضاً مریض هستم؛ و این حرفها پیش میآید. الآن ما در نصفه راه واقع هستیم. ما راه را به آخر نرساندهایم. رأی دادیم به «جمهوری اسلامی»، الآن هم ایران رسماً جمهوری اسلامی است، ... [و] همه ممالک هم شناختهاند ایران را به جمهوریت اسلامی؛ لکن ما محتوای جمهوری اسلامی را میخواهیم. زحمت ما، آنکه ملت ما داد، زحمتهایی، چیزهایی که تحمل کرد، برای این بود که اسلام تحقق پیدا بکند. جمهوری اسلامی لفظی ما نمیخواهیم که؛ یک جمهوری اسلامی که فقط به آن رأی بدهیم و خودش را کار نداشته باشیم! ما باید اسلام را به همان طوری که در صدر اسلام بود، آرزوی ما این است که اسلام را آن طور که در صدر اسلام بود، پیاده کنیم. آن طوری که در زمان خود رسول اللَّه بود پیاده بکنیم. و این محتاج به جدیت تام است در همه اقشار. الآن یک مسئولیت بزرگی به دوش همه ما هست. من که یک طلبه هستم و در قم هستم، و شما آقایانی که در مراکز حساس هستید، مسئولیت دارید. یعنی به جایی رسیده است که اگر چنانچه ما سستی بکنیم، ممکن است آن ریشه ها تقویت بشوند، رشد پیدا بکنند، به هم متصل بشوند، و غائله بار بیاورند. اگر نتوانند هم توفیق پیروزی پیدا بکنند، لکن غائله میتوانند ایجاد کنند که زحمت برای مملکت ما ایجاد کنند؛ و ما اگر چنانچه سستی بکنیم، ممکن است که آنها روابطشان را با هم درست بکنند، و لا اقل برای ما، برای شما، زحمت ایجاد بکنند.
الآن ما باید هر کدام وظایف خودمان را انجام بدهیم. من که یک نفر طلبه هستم، وظیفه طلبگی خودم را، و شماها که در ارتش هستید وظیفه ارتشی خودتان را. من برای شما عرض بکنم، ارتشهای صدر اسلام وضعش این بود، رئیس ارتش امام جماعت بود. یعنی انتخاب که میشد این رئیس ارتش که برود کجا، امام جمعه هم همان انتخاب میشد. مالک اشتر را وقتی میفرستادندش کجا، همان مالک اشتر رئیس ارتش بوده، و استاندار فلان جا هم بوده و امام جماعت و امام جمعه هم بود. برای اینکه وضع ارتش در اسلام با وضع ارتش در سایر رژیمها فرق داشته است. شما ببینید الآن که ما اینجا با هم نشستیم و یک محیط محبت است، این بهتر است یا یک محیط رعب که وقتی یکی از شما وارد میشود ما بترسیم؟ در روح خود شما این محیطی که محیط دوستی و محبت است در روح شما آرامش بیشتر ایجاد میکند، یا اینکه وقتی وارد بشوید و مردم از شما فرار کنند؟ ارتش باید وقتی ارتش اسلامی شد، رئیس ارتشش جوری باشد که دیگران به او اقتدا بکنند؛ افراد ارتش طوری باشند که مردم وقتی که وارد شدند در یک جلسهای، مردم از آنها استقبال بکنند؛ گل سرشان بریزند. چنانکه در این اواخر. این بهتر بود که گل بریزند سر ارتش، یا از آنها فرار کنند؟ برای خودتان، برای خودمان، برای همه این طاغوتها که محیط رعب ایجاد میکنند. برای این است که خائن هستند، میترسند از مردم. چون میترسند از مردم، یک محیط رعب ایجاد میکنند که مبادا مردم احقاق حق بخواهند بکنند. لکن ارتش اسلامی از باب اینکه خیانت نکرده به مردم، عدالت کرده است، خدمت کرده است، برای خدمت آمده است، چون برای خدمت آمده است، خیانت هم نکرده، هیچ خوفی از مردم ندارند. مردم هم از آنها خوف ندارند. در عین حالی که مردم پشتیبان اینها هستند از آنها خوف ندارند. مثل پشتیبانی یک برادر از برادر است. اگر چنانچه ملت پشتیبان شما باشد بهتر است، یا اینکه ملت پشت بکند به شما، و شما تنها بمانید و بخواهید هی با تانک و توپ و سرنیزه و خونریزی کار انجام بدهید؟ اگر این آدم که ... سی و چند سال حکومت کرد بر اینجا، اگر ... یک دستی به سوی ملت دراز کرده بود قبل از اینکه وقت گذشته باشد- این آخر دستش را دراز کرد، لکن این دست غلط بود- اگر این نصیحت روحانیون را پذیرفته بود و توجه به ملت کرده بود و خدمت کرده بود به ملت، سقوط میکرد؟ ملت پشتیبانش بود؛ سقوط نمیکرد. همین ملتی که با فریاد «مرگ بر شاه» قیام کردند اگر آن وقت یک فرض کنید که جبههای بر خلاف او میشد، همان وقت مردم با «زنده باد شاه» میآمدند جلو. من این معنا را به او تذکر دادم. من یادم هست که وقتی که متفقین از اطراف ریختند به ایران و ایران را قبضه کردند، و مردم برای همه چیزشان میترسیدند؛ لکن وقتی که اطلاع رسید که رضا خان را فرستادند و فرار کرد، مردم شادی میکردند. من به این آدم پیغام دادم کاری نکن که وقتی تو بروی مردم شادی بکنند نشنید؛ و وقتی که رفت دیدید که مردم چه کردند؛ چقدر شادی کردند.
آقا کاری باید بکنید که محبت مردم را جلب کنید. این، هم رضای خدا در آن هست، هم راحتی خودتان در آن هست، و هم برای کشورتان مفید است. اگر بنا باشد که ارتش جوری باشد که مردم از آن بترسند و پشت به آن بکنند، این برای ارتش، خودش بد است. ارتش باید خدمت به ملت بکند؛ باید خدمت به کشور بکند؛ همان طوری که در صدر اسلام بوده است که ارتشِ اسلام مردم از آنها خوفی نداشتند. مردم با هم رفیق و برادر بودند.رئیس اول اسلام هم این طور بود که با مردم معاشرت میکرد؛ مثل معاشرت یک نفر آدم با یک نفر دیگر. مثل دو نفر برادر که اینجا نشسته بودند. پیغمبر اکرم که رئیس اسلام بود در مسجد میآمدند مینشستند، و رفقایشان هم، اصحابشان هم دورشان مینشستند با هم. جوری بود جلسه که وقتی یک کسی میآمد از خارج نمیشناخت که اینها کدام یکی پیغمبرند کدام یکی غیر پیغمبر. میپرسید که کدام یکیتان [هستید]؟ وضع این طوری بود. این طور با جامعه رفتار، این طور با مردم رفتار میکردند. این طور نبود که وقتی که وارد میشود، هزار تا پرده جلو باشد، و بعد هم باید دید کجا بنشیند و سان بدهند و چه. این حرفها نبود در کار .... از آن طرف قدرت این طور بود که ایران را، آن امپراتوری بزرگ ایران را، شکست دادند، آن امپراتوری بزرگ روم را هم شکست دادند. در عین حالی که وضع یک وضع سادهای بود، بین خودشان به دستور قرآن رحمت بود، و بر دیگران شدت.لشکر ما هم باید این طور باشد. باید این طور باشد بین خودشان، یعنی خودشان و ملت، ملت را عائله خودشان حساب بکنند؛ همان طوری که با فرزند خودشان رفتار، با برادر خودشان رفتار میکنند، با مردم هم این جور باشند؛ در مقابل وقتی که اجنبی، غیر مسلمین، که حملهای به شما کردند، اجنبی خواست حمله بکند، آنجا شدید، محکم. این طور نباشد که بین خودتان وقتی ضعفا را گیر بیاورید اذیت کنید، و وقتی که یک صدا از یک جا بلند شود فرار کنید. خوب، ما دیدیم وقتی که متفقین آمدند، آن مضمونی که آن وقت میگفتند، که «آن یکی که دو نشد»! اعلامیه لشکر زمان اینها بود که اعلامیه کردند. اعلامیه شماره یک، دوم نداشت. و سه ساعت- از قراری که گفتند- مقاومت کردند، و فرار کردند! من فراریهایشان را که در خود تهران، آنجا صدا درآمده بود در تهران، سربازها داشتند فرار میکردند. تمام صاحب منصبها از تهران فرار کردند، طرف اصفهان رفتند. برای چه؟ برای اینکه اینها نه پایگاه ملی داشتند، بین مردم، پایگاه نداشتند؛ از آن طرف هم قدرت نظامی نداشتند؛ قدرت نظامی. به رضا خان گفته بودند که- گفته بود چرا به این زودی، آخر چرا؟- گفته بودند که این هم ما تعارف داریم میکنیم؛ و الّا همان، همان حمله اول بود. سه ساعت طول نکشید همان حمله اول آنها از آن طرف آمدند، ما از این طرف فرار کردیم! برای اینکه قدرت نظامی نبود؛ حرف بود.قدرت نظامی در مقابل غیر میایستد تا آن وقتی که کشته بشود؛ شهادت. نظامیِ اسلامی شهادت را برای خودش زندگی میداند. کسی که شهادت را زندگی دانست برای خودش، زندگی ابدی دانست برای خودش، این در مقابل غیر میایستد و آخر نفس را میکشد و شهادت طلب میکند. اما آن کسی که نظرش به همین زرق و برق و مادیات است و اصلًا ایمانی در قلبش نیست، آن البته از آنجا صدا بلند میشود، در تهران فرار میکند. در سرحد بود؛ باز نیامده بودند؛ همان سرحد که صدا بلند شد، ما شاهد قضیه بودیم در تهران؛ فرار کردند و از اینجا رفتند. شما باید همان دستور قرآن را عمل کنید که بین خودتان، بین خودتان با سایر ملت روابط دوستی داشته باشید که وقتی شما میآیید توی مردم، مردم شما را بپذیرند، شما را دوست داشته باشند؛ برای اینکه شما حامی آنها هستید؛ آدم حامی خودش را دوست دارد. اما در مقابل غیر، محکم بایستید و شهادت را برای خودتان فوز بدانید. این سرباز اسلام است؛ و شما حالا سرباز اسلام هستید. و من امیدوارم که اسمای شما ثبت بشود در دفتر امام زمان- سلام اللَّه علیه.
خداوند همه شما را حفظ کند؛ موفق باشید. و من امیدوارم که این حرفهایی که در تبریز یا آذربایجان یک اشخاص مفسدی حرفهای نامربوط آنجا میزنند، امیدوارم نباشد این مسائل. من خدمتگزار همه هستم، خدمتگزار شماها هستم، خدمتگزار روحانیین هستم. این مسائل نیست. این مسائل را مفسده جوها، اشخاصی که میخواهند فساد بکنند، اینها طرح میکنند؛ و الّا دو تا مسلمان، دو تا انسان، که نمیتوانند با هم مخالف باشند.ما نسبت به همه شما و نسبت به همه قشر ملت، خدمتگزار هستیم. و من امیدوارم به این خدمت بتوانیم تا آخر برویم؛ و همه ما خدمتگزار اسلام باشیم
صحیفه امام، ج8، ص: 123-129
سخنرانی [در جمع نمایندگان عشایر خوزستان و ترکمن صحرا (وحدت شیعه و سنی)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: مقابله با اختلافات مذهبی- وحدت شیعه و سنی
حضار: طُرفی، عیسی- نمایندگان عشایر خوزستان- هیأتی از ترکمن صحرا
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
خوب است که در یک مکان برادرهای اهل سنت ما و برادران اهل تشیع حاضرند؛ و هر دو دسته از وضع سابق نگران؛ و ظلمهایی که به آنها شده است ذکر میکنند. و این مسأله، این نیست که فقط شماها تحت فشار و ظلم بودید یا آقایان اعراب تحت فشار و ظلم؛ این یک ظلم عمومی بود به تمام این کشور؛ همه تحت فشار بودند. من اگر نگویم مراکز، و خصوص مرکز علمیه قم، بیشتر در فشار بود لکن نمیتوانم تصدیق کنم که دیگران بیشتر بودند؛ همه بودند.الآن هم که ما با گروههای مختلفه از جاهای مختلف مواجه میشویم، هر گروهی چون ظلم را در محل خودشان احساس کردهاند، اعتقادشان این است که همان محل خودشان از همه جا بیشتر مورد ظلم بودند. شما در محل خودتان احساس کردید، عیناً دیدید که ظلم شده است و تعدّیات. آقایان هم در منزل خودشان، مرکز خودشان همین معنا را احساس کردهاند، ما هم در قم احساس کردیم، اهالی تهران هم در تهران، و اهالی هر محلی در همان محل. و لهذا چون ما هر کدام، هر طایفهای، شاهد همان وضعی بوده است که پیش خودش بوده است و سایر چیزها را میشنیده است، از این جهت آنکه به عیان دیده است بیشتر در نظرش جلوه کرده است از آنکه شنیده. لکن شما باید بدانید که همه اهالی مملکت ما تحت فشار بود.
آن روز؛ آن وقت که به اسم «کشف حجاب» و برای کشاندن ملت به تباهی آن سابقی اقدام کرد، در همین قم شاید از جاهای دیگر بیشتر فشار آورد. در تهران همین طور. در همه جا و آن وقت که پسر او چپاولگری و جنایات را به ارث برد، همه جا این طور بود. در همه جا این فسادها بود، تباهیها بود. شاید در تهران بیشتر از جاهای دیگر مراکز فساد بود. به تهران بیشتر عنایت داشتند که جوانهای ما را و این نیروی بزرگ را نگذارند رشد بکند. این یک مطلبی نبود که یک جا و دو جا باشد؛ منتها شما آقایان در محل خودتان که بودید، به عیان دیدید که چه کارها کردند؛ آقایان هم در محل خودشان به عیان دیدند؛ ماها هم در محل خودمان به عیان دیدیم که چه کردند با این ملت.
و البته ما تا کنون نتوانستیم جمهوری اسلام به آن محتوایی که باید داشته باشد متحقق کنیم. ما در بین راه الآن هستیم ما الآن آن قدری که کردیم، ملت ما انجام داده است، این است که دست این جنایتکارها را تا یک حدودی قطع کرده است. و البته ریشههایی هم از آنها هست الآن. و همین ریشهها هستند که در بین آقایان اعراب میروند به آنها تزریق میکنند که اینها میخواهند بین عرب و عجم فرق بگذارند. در بین شما میآیند میگویند بین برادرهای سنی و شیعه میخواهند فرق بگذارند. در هر جا یک چیزی، نغمهای میکنند. در کارخانهها میروند یک طور دیگری آنها را از کار بازمیدارند. پیش کشاورزها میروند، آنها را به طور دیگری اخلال میکنند پیش آنها. الآن از ریشههای آنها یک اشخاصی متفرق هست در همه جای ایران. و البته از خارج هم الهام میگیرند اینها و مشغول فساد هستند.
امروز آن چیزی که تکلیف همه ماست، شما برادرهای اهل سنت، اینها برادرهای اهل تشیع، همه، همه افراد این ملت تکلیف دارند، این است که الآن توجه به این معنا داشته باشند که دستهایی در کار است که نگذارند اسلام تحقق پیدا بکند، با شیوهه ای مختلف. شیوه های مختلفی الآن در کار است. و این نکتهاش این است که خارجیها آنکه به آن رسیدهاند این است که اسلام است که جلو منافع آنها را میگیرد. اگر اسلام تحقق پیدا بکند، این مملکت یک مملکت اسلامی بشود، دست آنها دیگر تا آخر کوتاه است؛ و لهذا الآن که همه رأی دادید به جمهوری اسلامی و همه وفاداری خودتان را اعلام میکنید، و این وفاداری یک امر طبیعی است که همه اسلام را میخواهید و همه ما اسلام را میخواهیم، الآن اینها در صدد این هستند که بین مسلمین تفرقه بیندازند و یک برنامههایی، یک پیشنهادهایی بکنند که همه این پیشنهادها یا بیشتر این پیشنهادها برای این است که نگذارند جمهوری اسلامی به آن طوری که اسلام میخواهد تحقق پیدا بکند. الآن بر همه ماست که دست از اختلافات جزئی و شخصی و این چیزها برداریم؛ دست از آن چیزهایی که امور شخصی است. همه اهل این مملکت در زمان سابق به واسطه فشارهایی که سابق آوردند، اکثر اهل این مملکت، نارضایت ناراضی هستند. این ناراضیها از سابق هستند؛ جمهوری اسلامی هیچ نارضایتی درست نکرده است. این وارث یک عدهای است؛ یک عدد کثیری از ناراضیها هست. الآن باید فکر این معنا باشیم که جمهوری اسلامی آمده است برای اینکه اصلاح کند امور را. آمده ترمیم کند آن خرابیها را. و باید همه کمک کنیم به این جمهوری اسلامی، نگذاریم اینهایی که میخواهند اخلال بکنند به نتیجه برسند. اگر خدای نخواسته این اخلالگرها بتوانند یک کاری انجام بدهند و ما نتوانیم جلو آنها را بگیریم و آنها رو به رشد بروند، و ما به واسطه اختلافات- اگر در بینمان ایجاد بشود- رو به ضعف برویم، خوف این هست که دوباره یک مسائلی شبیه به آن مسائل سابق پیش بیاید یا بدتر از آن. بنا بر این الآن همه ما موظفیم که از آن چیزهایی که مربوط به شخصیات خودمان است یک قدری صرف نظر کنیم، یک قدری صبر کنیم.شمایی که پنجاه و چند سال در زیر ظلم صبر کردید، یعنی نتوانستید حرف بزنید، حالا یکی دو سال هم صبر کنید، تأمل کنید، کمک کنید به این نهضت، کمک کنید و نگذارید که این اشخاص مفسد بیایند و فساد بکنند بین شما؛ بیایند یک چیزی بگویند که بخواهند بین شما را با دیگران جدایی بیندازند؛ بین آقایان بروند یک جور دیگری صحبت بکنند، نگذارند آقایان با هم دوست باشند. همه ما باید با هم برادر باشیم؛ و همه دوستیم، همه مسلمانیم، همه اهل یک ملت هستیم، و همه باید با هم دست به هم بدهیم تا اینکه ان شاء اللَّه این آشفتگیها رفع بشود. و شما بدانید که اگر- چنانچه- اسلام تحقق پیدا بکند، همان معانی که در صدر اسلام بود تحقق پیدا میکند؛ همان برادری که در صدر اسلام بود، همان برابری که در صدر اسلام بود، همان قطع ایادی ظَلَمه که در آن وقت بود، ان شاء اللَّه تحقق پیدا میکند. من از خدای تبارک و تعالی توفیق و تأیید همه آقایان را میخواهم؛ و امیدوارم که این ملت به سعادت و سلامت بتواند این راه را طی بکند
صحیفه امام، ج8، ص: 130-133
سخنرانی [در جمع دانشجویان دانشگاه تهران (خطر نفاق و التقاط)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: اخلال و توطئه گروهکها در دانشگاهها و مراکز کارگری و کشاورزی و ضرورت رویارویی با آنها- خطر نفاق و التقاط
حضار: گروهی از دانشجویان دانشگاه تهران
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
این گروهها که در دانشگاه و در رسانهها و در سطح کشاورزی و در سایر جاها مشغول سمپاشی هستند و با اسم ملت دوستی و ملت خواهی و به اصطلاح خودشان کمونیست، مشغول فعالیت هستند، من گمانم این است که امریکایی هستند! امریکاییها در هر جا یک چیز درست میکنند. در این ممالک اسلامی، صورت کمونیست و شبیه مارکسیست درست میکنند. دست آنها پشت سر اینهاست به حَسب گمان من. باید از این آقایان که طرفدار تودهها هستند پرسید که حساب کنند این طرفداریشان را. ما حسابش را میکنیم: رفراندم با مصالح توده مخالفت داشت؟ بر خلاف مصلحت مردم بود؟ رژیم شاهنشاهی برود و یک رژیم انسانی- اسلامی بیاید، این خلاف مصلحت توده بود؟ اگر خلاف مصلحت توده بود، شما پس شاهنشاهی را میخواهید؛ پس شما کمونیست نیستید؛ شما امریکایی هستید که رژیم طرفدار امریکا را میخواهید. و اگر چنانچه بر خلاف مصلحت ملت نیست- چنانچه نیست؛ همه میدانند که نیست- چرا مخالفت کردید؟ چرا صندوقها را سوزاندید؟ چرا مسلحانه از بعضی جاها جلوگیری کردید؟ چرا تحریم کردید؟ شمایی که طرفدار تودهها هستید خوب، تودهها هر چه میخواهند شما باید با آنها باشید. تودههای ایران رفراندم را نمیخواستند؟ صدِ، 99 تقریباً نرفتند رأی بدهند با آن اشتیاق؟ با آن وضع، که همه میدانید که حتی مریضها، معلولها رفتند و در بعضی جاها بعد از اینکه رأی را در صندوقها انداختند، همان جا فوت شدند! به من این مطلب رسید؛ اینهایی که وقت رأی دادنشان نبود، مثل بچههای کمتر از سن رأی دادن، اظهار ناراحتی میکردند. یک عدهشان اینجا جمع شد [ند]. من برایشان صحبت کردم؛ دلداری دادم به آنها. خوب، یک همچو چیزی که همه ملت میخواست، چطور شد که این آقایانی که طرفدار ملت هستند مخالفت کردند؟ کشاورزی مخالف با مصالح مملکت ما و ملت ماست؟ اگر کشاورزی نشود، نفعش به جیب کی میرود؟ باید این را حساب بکنیم تا آقایان معلوم بشود چکارهاند. آن وقت که کشاورزان میخواستند تخم افشانی بکنند، اینها میرفتند مانع میشدند از آن کار. بعد که این را موفق نشدند و حالا میخواهند درو بکنند، میروند مانع میشوند از آن کار. اگر کشاورزی ما محصول نداشته باشیم، آیا خلاف مصلحت ملت است، یا مصلحت ملت است؟ مصلحت ملت ما، تودههای ما، این است که کشاورزی ما راه نیفتد و ما همه چیزمان محتاج به امریکا باشد؟ این خدمت، خدمت به امریکاست، یا به شوروی؟ به امریکاست. اینها یا میگویند ما شوروی هستیم یا چین هستیم و اهل کمونیست چین هستیم؛ یا اینکه، آن طور که ما میگوییم، امریکایی هستند.همه میدانند که کشاورزی ما یعنی همین کاری که شاه کرد و همین خیانتی که شاه کرد، به اسم «اصلاحات ارضی»، کشاورزی ما را به زمین زد و امریکا نفعش را برد. یک مقدارش امریکا یک مقدارش هم صهیونیسم. اینها اگر تودهای هستند به اصطلاح خودشان، کمونیست هستند، مارکسیست هستند واقعاً، دلسوز برای ملت هستند- آنها هم که هستند آنها هم نیستند! آنها هم دروغ میگویند. اما حالا ما فرض میکنیم- اگر چنانچه اینها برای ملت دلشان سوخته و میخواهند خدمت کنند به ملت، خدمت این است که ما محتاج باشیم که گندم و جو و برنج و عدس و همه چیزمان از امریکا بیاید؟ امریکا این چیزها چون زیاد است در آنجا میسوزاند؛ به دریا میریزد؛ زیاد است. «اصلاحات ارضی» را پیش آوردند که کشاورزی را به زمین بزنند. من همان وقت هم دکترآن وقت نخست وزیر بود؛ گاهی کسی را میفرستاد پیش من، من همان وقت به او پیغام دادم که تو خودت اهل کشاورزی هستی، خودت مَلاک هستی، تو میدانی که اگر چنانچه این اوضاع به هم بخورد اداره نمیتوانند بکنند؛ این برای اداره کردن نیست. خوب، حالا ما از این آقایانی که دور میگردند و کشاورزی را میخواهند نگذارند که به جریان بیفتد میپرسیم که خوب، به جریان که نیفتاد، نفعش تو جیب کی میرود؟ همه میدانیم که به جیب امریکا. پس شما از عمال امریکا هستید. اگر از عمال امریکا نباشید، باید بگویید که کشاورزی [فعال] بشود که نفع توی جیب امریکا نرود.
خوب میآییم سراغ کارخانهها. به نفع ملت است که این کارخانهها راه بیفتد و جریان پیدا بکند، یا به ضرر ملت است؟ به نفع مملکت ماست که کارخانههایش به کار بیفتد؟ یا ما باید در این محصول کارخانهها هم دستمان را پیش دیگران دراز کنیم، نفعش را باز ببرند اکثرشان؟ پس شما عمال دیگران هستید.
میآییم سراغ دانشگاه. آیا به نفع دانشگاه هست که جوانهای ما تحصیل نکنند؟ هر روز توی دانشگاه بیایند یک بساطی درست کنند، یک میتینگی درست کنند، یک عرض کنم- اغتشاشی ایجاد کنند که جوانهای ما درس نخوانند؟ این به نفع کیست؟ به نفع مملکت ماست این؟ ما اگر دانشگاهمان خوب باشد، دانشگاهمان صحیح عمل بکند، به نفع ملت است، یا به ضرر ملت؟ خوب، شما نمیگذارید که دانشگاه راه بیفتد، این به نفع کی تمام میشود؟ این هم به نفع خارج. برای اینکه همان طوری که آن دستها نمیگذاشت که دانشگاه جریان صحیحش را پیدا بکند که ما در این مطالب هم محتاج بشویم به خارج، دستمان را پیش غیر دراز کنیم، اینها هم دارند همین کار را انجام میدهند که ما در همه چیزمان محتاج به خارج باشیم. حالایی که ما یک مملکتی پیدا کردیم و دست دیگران را کوتاه کردیم، الآن نفت را برای خود ما میخواهند استخراج کنند، خوب، شما میروید نمیگذارید نفت را هم استخراج کنند؛ این به نفع کیست؟ ما هر یک از کارهای اینها را وقتی بنشینیم حساب بکنیم، اینها به نفع امریکا بیشترش میشود.بنا بر این، شما به اسم «کمونیست»، به اسم «مارکسیست»، به اسم «توده»، برای امریکا کار میکنید! آدمهای غیر عاقلی نیستید که بیخودی برای امریکا کار کنید. نخیر، آدمهای عاقلی هستید: جیبتان را آنها پر میکنند! کی به شما پول میدهد که بروید جلوی کارخانهها بایستید و بگویید تعطیل کنید، ما بیشتر از آنها به شما پول میدهیم؟! این پولها از کجا میآید که میروید دم کارخانهها میایستید و به کارگرها میگویید که ما بیشتر پول به شما میدهیم؛ شما کار نکن ما مزدتان را میدهیم. این پول از کجا برای شما میآید؟ شما که از خودتان که چیزی ندارید بدهید؛ بیچیزید. شما اگر چیزدار بودید که این کارها را نمیکردید. این پولها را کی به شما میدهد که نگذارید کارخانهها به راه بیفتد؟ اگر روسها میدهند، پس شما تابع آن هستید؛ پس شما عمال اجنبی هستید. اگر انگلیسها میدهند همین طور. و به گمان من امریکاییها میدهند.
پس شما در این جهت هم که میروید پول میدهید که کارگر کار نکند و خودتان هم که پول ندارید، این پولها از خارج میآید. وقتی که از خارج آمد، خوب شما این سرحدات ما که میخواهیم جلوی اجنبی را بگیریم، میخواهیم مملکتمان یک مملکت باشد، میخواهیم مستقل باشد، میخواهیم تجزیه نشود، چطور رفتید افتادید اطراف مملکت و با هر بساطی که میتوانید میخواهید تجزیه را درست کنید؟ شما خدمتگزار این مملکت هستید؟ اگر خدمتگزارید چطور تجزیه میخواهید بکنید یک مملکت را؟ این تجزیه به نفع کیست؟ به نفع ایران است؟ به نفع ملت ماست؟ یا آن هم به نفع دیگران است؟ شما هر جای قضیه را بگیرید مشت اینها باز است. باید این را به آنها گفت؛ باید نوشت؛ باید تبلیغ کرد. آقا شما نشسته اید که چهار تا کمونیست بیایند در دانشگاه و قبضه کنند دانشگاه را!؟ شما مگر کمتر از آنها هستید؟ عدد شما بیشتر از آنهاست؛ حجت شما بالاتر از آنهاست. شما این مسائل را که بگویید، خیانت اینها را میتوانید واضح بکنید در آن مکان، در دانشگاه. خیانتشان را میتوانید واضح بکنید که خودشان بگذارند بروند. بایستید، صحبت کنید. بگویید آقا، خوب بیایید یکی یکی بگویید ببینم شما چکاره هستید آمدهاید توی دانشگاه دارید اخلال میکنید؟ میخواهید چه بکنید؟ میخواهید درس بگویید برایمان؟ شما کار خودتان را اول حساب بکنید که چکاره هستید توی این مملکت. شما از اهل این مملکت هستید، یا عمال غیر هستید خودتان را به ما میچسبانید؟ بایستید آقا بگویید. البته باید اشخاصی هم که گوینده هستند بیایند در دانشگاه و من پیشنهاد میکنم که آقای آقا سید علی آقا بیایند، خامنهای. شما ممکن است که بروید پیش ایشان از قول من بگویید ایشان بیایند به جای آقای مطهری. بسیار خوب است ایشان، فهیم است؛ میتواند صحبت کند؛ میتواند حرف بزند.در هر صورت عمده، فعالیت خود شماهاست. مرحوم مدرس، خدا رحمتش کند- مردی بود که ملک الشعرا گفته بود از زمان مغول تا حالا مثل مدرس کسی نیامده- میگفت که بزنید که بروند از شما شکایت کنند؛ نه بخورید و بروید شکایت کنید! من رفتم پیشش- خدا رحمتش کند- اخوی ما نوشته بود به من که یک نفری است اینجا رئیس غله است. آن وقت یک رئیس غله زمان رضا شاه بود. به من نوشت که بروید به آقای مدرس بگویید که این مرد آدم فاسدی است. دو تا سگ دارد یکیاش را اسمش را «سید» گذاشته، یکیاش را «شیخ»! شما بروید [بگویید] که این را از اینجا بیرونش کنند.من رفتم به ایشان گفتم. گفت بکُشیدش! گفتم آخر چطور بکشیم؟ گفت من مینویسم بکشیدش. گفتم آخر شما اینجا مأمور هستید، شما اینجا هستید، آنها آنجا نمیتوانند. گفت چطور شد که وقتی قافلهها از گلپایگان میآیند عبور کنند و بروند ب) 92 (میخواهند عبور کنند میفرستید لختشان میکنند، حالا نمیتوانید بکشید یک کسی را؟!اینها تودهنی میخواهند آقا! عدد شما زیادتر است؛ حجت شما بالاتر است؛ خیانت آنها واضح است. گفتن میخواهد. اجتماع بکنید، بگویید مطالب را. یک رئیس، یک معلم را که میبینید کمونیستی است بیرونش کنید از دانشگاه. من نمیگویم حالا جنگ بکنید با آنها، جنگ نمیخواهیم حالا بشود، اگر یکوقتی منتهی به این شد، به یک روز اینها را بیرونشان میکنیم! اما حالا نمیخواهیم یک جنگی بشود؛ میخواهیم حالا با ملایمت بشود؛ اما خوب، با صحبت. آنها صحبت میکنند؛ شما هم صحبت بکنید. شما ننشینید یکی دیگر برایتان صحبت بکند؛ یک روحانی بیاید صحبت کند؛ خودتان بروید، هر کدامتان میتوانید، در مقابل آنها بایستید صحبت کنید. آن میگوید؛ شما هم بگویید. آن وقت یکی یکی انگشت بگذارید روی کارهایشان که تو این کاری که میکنی برای چیست؟ تو، تو تابع کی هستی که این کارها را میکنی؟ تو ایرانی هستی و این کار را میکنی، یا امریکایی هستی یا شوروی؟ یا برای آنها کار میکنی، یا برای ایران. اگر برای آنها کار میکنی، جای شما اینجا نیست، برو آنجاها کار بکن. تو برای آنها داری کار میکنی. واضح است که منفعتی که به دست میآید از نبود زراعت در ایران جیب امریکا میرود. همه میدانند این را. ما چه چیزهایمان از امریکا وارد میشود و این بازاری بود که شاه درست کرد و حالا شما تابع او هستید؛ شما دنبال او هستید، شما میخواهید همان رژیم را پیش بیاورید، نمیخواهید که یک رژیم صحیحی باشد، شما هم تابع همان هستید.
شما میخواهید همان بساط را درست کنید برای ما. ما هم تا حالا زحمت کشیدیم، این ملت این قدر خون داده است، این قدر زحمت کشیده است، شما آن کنارها نشستید تماشا کردید. مثل بسیاری از این روشنفکرها آن کنار نشستند تماشا کردند. این جو آنها ما از دانشگاهی و از- عرض میکنم که- جنوب شهری و از اینها ریختند و کارها را انجام دادند، حالا که کارها را انجام دادند، اینها از آن طرف مرزها راه افتادهاند و آمدهاند اینجا و با تذکرههای نمیدانم درست و غیر درست ایرانیاند، اما بیرون بودند اینها بسیارشان. حالا آمدهاند اینجا و میخواهند باز اخلال بکنند؛ میخواهند باز همان مسائل را ایجاد کنند. نه اینکه اینها میخواهند که یک رژیمی باشد مثلًا فرض کنید که [چون] با اسلام مخالفند اسلامی نباشد؛ یک رژیم آزادمنش دمکراتیک به اصطلاح آنها باشد؛ نخیر، این مسئله اینها نیست. مسأله این است که اینها میخواهند همان مسائل پیش بیاید. نشد با عنوان شاهنشاهی، یک عنوان دیگر رویش بگذارند. باز قضیه، قضیه امریکایی باشد؛ لکن با یک صورت دیگری غیر شاهنشاهی. حالا دیگر شاهنشاهی تمام شد. اگر بتوانند آن را میآورند؛ اما حالا نمیتوانند، میخواهند یک بساط دیگری درست کنند، همان مسائل، همان منافع این ملت رنجدیده باز برود تو جیب امریکاییها؛ و باز برود [توی] جیب نفتخوارهای مفتخوار. اینها عمال آنهایند برای این کار. دلیلش هم همینهاست که من دارم میگویم. و واضح است جواب آنها. هی «مکتب»، «مکتب»! کدام مکتب، مکتب مارکسیسم؟ این شکست خورده در دنیا حالا گیر این بچهها افتاده، اگر راست بگویند. لکن درست نمیگویند. قضیه، قضیه مکتب نیست؛ قضیه، قضیه منافع است منافع را میخواهند ببرند. آنها بهتر به آنها منفعت میرسانند، تابع آنها هستند. و الّا خوب، یک مملکتی که میخواهد، ادعایش این است، که ما میخواهیم دست همه خوب، بنا بر همین است، ما میخواهیم دست همه اجانب بریده بشود از این مملکت، این به نفع ملت ماست یا به ضرر؟ اگر به نفع ملت ماست و شما هم ملی هستید، شما هم دلسوز هستید برای این مملکت، تودهای هستید، خوب شما کمک کنید. ما میخواهیم قطع بشود دست اجنبیها- و قطع شد الحمد للَّه- حالا شما کمک کنید که دوباره برنگردد؛ نه اخلال کنید که دوباره برگردد آن مسائل. کمک به این است که بروید کارخانهها را کاری کنید راه بیفتد؛ کارگرهای نفت را کاری کنید که کارهایشان را انجام بدهند. حالا که نفت منافعش برای خود شماهاست، راه بیفتد اینها، کشاورزها را بروید تشویق کنید که کار بکنند؛ دانشگاه را تشویق کنید که راه بیفتد. شما همه جا اخلال میکنید؛ پس شما یک مردم اخلالگر هستید؛ نه یک مردم مثلًا دانشمندی که میخواهید به ما چیز یاد بدهید، شما میخواهید اخلال بکنید. و باید جلویشان را بگیرید. مسائل را به آنها بگویید؛ در دانشگاه بنویسید، منتشر کنید. کسانی که بر خلاف این هستند، بروید یکی یکی پیش آنها، بروید بگویید شما این کاره هستید. شما چه میگویید باز به ما؟ چطور میخواهید یک دانشگاه را در دست بگیرید در صورتی که اخلالگر هستید؟ یک اخلالگر دزد که نمیتواند دانشگاه را اداره کند.
و ما اگر دانشگاهمان اداره نشود، کارمان زار است! دانشگاه، تمام مسائل به دست دانشگاه است. یعنی این دو تا قطبِ دانشگاه و روحانی همه مقدرات مملکت تو مشت اینهاست. دانشگاهی، دانشجو، چه دانشجوی قدیمی، چه دانشجوی جدید، همه مسائل توی دست اینها باید حل بشود. اینها قوه متفکره یک ملت هستند. اگر دانشگاه را ما سست بگیریم و از دست ما برود، همه چیزمان از دستمان رفته است. یک مسئلهای است که نباید شما بنشینید که من عمل بکنم؛ و نه من هم باید بنشینم که شما تنها. ما هر دو باید دست به دست هم بدهیم، آن قدری که من میتوانم من انجام بدهم آن قدری که شما میتوانید شما انجام بدهید. جوان هستید، در مقابلشان بایستید؛ صحبت کنید؛ حرف بزنید. اشخاصی که میتوانند در آنجا بیایند حرف بزنند، بروید پیدایشان کنید بردارید بروید، دعوتشان کنید به دانشگاه. ننشینید که من تعیین کنم. البته من آسید علی آقا را صالح میدانم برای این کار. لکن ننشینید که من دعوت کنم. لازم نیست که یکی باشد. هر چند روز یک دفعه یک نفر، اجتماع کنید در همان دانشگاه، و یک نفر از همین آقایانی که صحبت میتوانند بکنند، حرف میتوانند بزنند، بیاورید دانشگاه صحبت بکنند برایشان. حاضر به صحبت هم این قدرها نیستند اینها؛ فقط اخلال میخواهند بکنند.در هر صورت، من امیدوارم که مأیوس نباشید و با قدرت جلو بروید و با قدرت دانشگاه را خودتان اصلاح کنید. هر معلمی که میبینید انحراف دارد بروید با او صحبت کنید. دعوا نکنید؛ صحبت بکنید. بگویید شماها این کاره هستید و این کاره نمیتواند در دانشگاه بیاید و رئیس دانشگاه یا استاد دانشگاه بشود؛ نمیشود. و البته اگر مسائلی باشد که من هم از دستم برآید که خدمت بکنم، من خدمتگزارم و میکنم. و اگر چنانچه اینهایی که گفتید باید به جایی رجوع بشود، بنویسید روی ورقهای بدهید اینجا تا من با آنها صحبت کنم تا درست بشود.
[در اینجا یکی از حاضران از طرح آماده شده برای جهاد روستاها سخن به میان آورد، امام فرمودند:].
بله، این مورد تأیید است، لکن به طور مقید. من گفتم به آقایانی که آمدند پیش من راجع به این معنا: در دهات و به اسم اینکه از طرف دولت آمده و هر کاری بکند، نباشد. باید به نظر معتمدین، اشخاصی که میشناسند آن اشخاص را، انتخاب بشوند، که گروههایی که میروند در ده و اینها اگر که یکوقت گروه منحرف باشند، دهات را منحرف میکنند. این باید انتخاب بشود از اشخاصی که متعهدند؛ از اشخاصی که صحیحند. و البته یک خدمتی است به جامعه. این [طرح] خوبی است برای مملکت ما.بله، اینها مصیبتشان بدتر از آنهاست. یکوقت این است که یک کسی میآید تکلیفش معلوم است. آن وقت ما بچه که بودیم، در خمین میگفتند «امیر مُفَخَّمْ»- آن وقت از بختیاریها بود، آنجا رئیس بود در آنجاها- گفته بود که سردار حشمت- این یکی از خوانین آنجا بود؛ یکی از شاهزادهها بود- این تکلیفش معلوم است، دشمنیاش معلوم، دوستیاش هم معلوم. اما فلان آدم- گفته بود- امان از این آدم که بظاهر دوست است، لکن کمر آدم را میشکند! این بظاهر «دوست» ها کارشان مشکلتر از آن غیر دوستها هستند. آنها تکلیفشان معلوم است، ما میدانیم چه بکنیم .... حالا من نمیگویم که کی این طور است. من اینها را الآن درست نمیتوانم بگویم. اما اینهایی که سرِخود هر چه دلشان میخواهد گردن قرآن میگذارند! اینها کارشان مشکلتر از آنهاست. هر کی دلش هر طوری! اینکه در صدر اسلام این کلمه مکرر وارد شده است که اگر کسی قرآن را به رأی خودش تفسیر کند فَلیَتَبَوَّأُ مَقعَدَهُ مِنَ النَّارِ «1» این جایش توی آتش است، این پیشبینی یک همچو مطالبی است که یکوقتی هر کسی به رأی خودش یک چیزی درست میکند. بر خلاف آنچه میگوید قرآن میخواهند درست کنند، اینها کارشان یک قدری مشکلتر است؛ برای اینکه- اینها- تشبث به قرآن میکنند.
من نجف که بودم، یک نفر از همین افراد آمد پیش من. قبل از این بود که آن منافقین پیدا بشوند. پیش من، شاید بیست روز- بعضیها میگفتند 24 روز- مدتی بود پیش من. هر روز [می] آمد آنجا، و روزی شاید دو ساعت آمد صحبت کرد از نهج البلاغه، از قرآن. همه حرفهایش را زد. من یک قدری به نظرم آمد که این وسیله است. نهج البلاغه و قرآن وسیله برای مطلب دیگری است. و شاید، باید یادم بیاورم آن مطلبی که مرحوم آسید عبد المجید همدانی به آن یهودی گفته بود. میگویند یک یهودی در همدان مسلمان شده بود. بعد خیلی به آداب اسلام پایبند شده بود؛ خیلی زیاد! این موجب سوء ظن مرحوم آسید عبد المجید که یکی از علمای همدان بود شده بود که این قضیه چیست. یکوقت خواسته بودش، گفته بود که تو مرا میشناسی؟ گفت: بله. گفت: من کیام؟ گفت: شما آقای آسید عبد المجید. گفت من از اولاد پیغمبرم؟ گفت بله. تو کی؟ من یک یهودی بودم، پدرانم یهودی بودند و تازه مسلمان شدهام. گفته بود نکته اینکه تو تازه مسلمان که همه پدرانت هم یهودی بودند و من هم سید و اولاد پیغمبر و ملّا و این چیزها، تو از من بیشتر مقدسی، این نکته این چیست؟ من شنیدم که یهودی گذاشت و رفت! معلوم شد حقه زده. یک قضیهای بوده. میخواسته با صورت اسلامی کارش را بکند. تو یهودیها این گونه کارها هست. من به نظرم آمد که این قضیه ... این قدر نهج البلاغه و خوب، من هم یک طلبه هستم؛ من این قدر نهج البلاغه خوان و قرآن و اینها نبودم که ایشان بود! ده- بیست روز ماند. من گوش کردم به حرفهایش، جواب به او ندادم؛ همهاش گوش کردم و آمده بود که تأیید بگیرد از من، من همان گوش کردم و یک کلمه هم جواب ندادم. فقط اینکه گفت که ما میخواهیم که قیام مسلحانه بکنیم، من گفتم نه، قیام مسلحانه حالا وقتش نیست؛ و شما نیروی خودتان را از دست میدهید و کاری هم ازتان نمیآید. دیگر بیش از این من به او چیزی نگفتم. او میخواست من تأییدش بکنم. بعد هم معلوم شد که مسأله همان طورها بوده. بعد هم که آقایان آمدند، از ایران هم برای آنها اشخاصی سفارش کرده بودند که اینها را تأیید کنید، اینها مردم کذایی هستند، فلان، مع ذلک من باور نکردم. حتی از آقایان خیلی محترم تهران سفارش کرده بودند که اینها مردم چطور هستند؛ و من باورم نیامده بود. اینهایی که این قدر از قرآن و از نهج البلاغه و از دیانت زیاد دم میزنند و بعد فقرات قرآن را یکجور دیگری غیر از آنچه باید معنا میکنند و فقرات نهج البلاغه را یکجوری دیگر غیر از آنچه که باید معنا میکنند، اینها را نمیتوانیم ما خیلی رویشان اطمینان داشته باشیم.
این «بعثی» های عراق همین فقرات نهج البلاغه را که امثال اینها استشهاد میکنند، آنها هم در چیزها مینویسند و در پلاکاردشان مینویسند و منتشر میکنند. همین، همین فقرات نهج البلاغه را! این بعثیهایی که اصلًا کاری به این مسائل ندارند اینها را مینویسند و به دیوارهای نجف و به خیابانهای نجف منتشر میکنند. به اینها ما نمیتوانیم من نمیگویم چطورند؛ ممکن هم هست که یک نفرشان سالم باشد، یا شاید اشتباه نداشته باشد، لکن ما نمیتوانیم به آنها اعتماد کنیم؛ به آنها نمیشود اعتماد کرد.
[امام در پاسخ یکی از دانشجویان که پرسید: موضع ما در برابر آنها باید چگونه باشد، فرمودند:].
موضع شما همین است که با آنها خیلی دوستانه نباشد؛ البته نباید طردشان کرد؛ نباید درگیری با آنها کرد.
صحیفه امام، ج8، ص: 134-145
سخنرانی [در جمع معلولان و بانوان جهادگر (جامعه در حال تکامل)]
زمان: 23 خرداد 1358/ 18 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: جامعه ایران، زنده و در حال تکامل
حضار: مجروحان و معلولان انقلاب از زنجان- بانوان جهادگر کازرون
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
شما گروههای مختلف، عزیز هستید. و من باید برای هر گروه صحبت کنم. لکن چون نه وقت من و نه حال من اقتضا دارد، آن جهت مشترک را که بین همه است صحبت میکنم. و آن مطلبی است که برای من اطمینان آور و شورانگیز است: آن مطلب مشترکی که بین شما سه گروه و سایر گروههای ایران هست این تحولی است که پیدا شده است. یک نحو تحولی در جوانهای ما، پیرهای ما، بچههای ما، همه قشرها، پیدا شده که این تحول موجب اطمینان خاطر است. و من بارها گفتهام که این تحول روحی از آن پیروزی، که خیلی هم بزرگ بود، بالاتر است. این چه تحولی است که شما جوانهایی که همهتان تیر خوردید، ناقص شده است بعض اعضایتان، در زحمت بودید، مع ذلک، آمدید باز عرضه میکنید خودتان را بر اسلام. و اینکه جان خودمان را برای اسلام حاضریم فدا کنیم. و این چه تحولی است که خانمها از راههای دور پا میشوند میروند به مراکزی که جنگ است و آدمکشی است و همه ناراحتیهاست؛ میروند برای کمک به برادرهای خودشان. و این چه تحولی است که این خانمها از کازرون میآیند اینجا؛ و باز عرضه میکنند ما برای اسلام حاضریم همه جور فداکاری بکنیم. این تحول را کی آورده؟ غیر از خدا کسی میتواند همچو تحولی در یک ملتی؟ نه یک جمعی؛ نه شما عدهای که در این اتاق مجتمع هستید؛ و نه اهل یک آستان؛ و نه اهل یک ناحیه؛ در یک کشور سی و چند میلیونی و خارج از کشور هم در چند روز پیش. از این، چند وقت پیش از این، یک جمعیتی از خارج آمد، که گمانم این است که از امریکا بود، آمده بودند برای جهاد سازندگی از امریکا. جوانها پا میشوند میآیند اینجا برای اینکه بروند با این رعیتهای خودشان و این جمعیت و مستمندانی که هستند کمک کنند. من به آنها گفتم که اگر چه شما از باب اینکه خوب، ورزیده در کار درو و این کارها نیستید، کار هم از شما مثل رعیتها نمیآید، لکن این کار شما این قدر ارزنده است که وقتی این کشاورزها و زارعها دیدند که از امریکا یک دستهای آمدند که کمک کنند، همدرد با آنها باشند، قدرت آنها چند برابر میشود. شما قدرت میدهید به آن جمعیتی که میروید آنجا کار بکنید. این خانمهایی که از راههای دور پا شدهاند و رفتهاند به مرکزی که همه جور خطر هست، این کار یک قدرت میدهد به جامعه؛ جامعه را زنده میکند. این خانمهایی که از جاهای دور آمدند اینجا میگویند ما همه طور حاضریم برای فداکاری؛ مثل همه شما که این مطلب را میگویید؛ این صدا از یک جامعه زنده بلند میشود. این جامعه قبل از اینها این طور نبود. شما هیچ کدام حاضر نبودید که در زمان طاغوت یک قدم بردارید که احتمال بدهید یک دردسری ایجاد میکند. هیچ حاضر نبودید. و اینها هم حاضر نبودند که اگر در طاغوت یک جنگی واقع میشود، اینها بروند و عرضه کنند خودشان را کمک کنند. و آنها هم حاضر نبودند خودشان را عرضه کنند به طاغوت و بگویند چه این یک معنایی است که شما. همه اسلام را میدانید که برای همه است؛ و اسلام یک رژیمی است یک حکومتی است عادلانه، الهی، از این جهت برای خدا کار میکنید. این کارها کارهایی است که برای خداست. و این تحول هم تحولی است که به دست خدا انجام گرفته. هیچ کس نمیتواند قلوب را برگرداند از حالی به حالی. «مقلب القلوب» خدای تبارک و تعالی است؛ «محول الاحوال» خدای تبارک و تعالی است. و بحمد اللَّه این «مقلب القلوب» و این «محول الاحوال» حال شما را به «احسن حال» متحول کرد «. احسن حال» این است که برای او و برای بندگان او خدمت کنید و برای احکام او خدمت کنید و شما همه بحمد اللَّه برای او خدمت میکنید و برای بندگان او و برای مخلوق او. این حال بهترین حالهایی است که برای ما هست و برای شما. و بحمد اللَّه موفق هستید. و خداوند توفیق شما را هر چه بیشتر کند و یک مطلب دیگری که باز باید بگویم، و ما مبتلای به این هستیم، شاید بسیاری از روزها- امروز هم غیر از شما هم بودند اشخاصی- بیان اشکالاتی که الآن هست.در همه نواحی، هر جا بروید اشکالات هست. زیاد است. و ما هم میدانیم اشکالات هست. لکن الآن وقت این نیست که هی اشکالات را بیان کنید. بیان اشکالات بسیاریاش موجب این میشود که یکجور سستی پیدا بشود در ملت، و یک خوف در آن پیدا بشود. آن طمأنینهای که از برای ملت ما لازم است باشد، بحمد اللَّه هست، این را باید حفظش کرد. در کردستان با دست اجانب، با دست احزابی که مربوط به اجانب بودند، آشوب حاصل شد؛ و آشوب بزرگی هم بود؛ و ملت و دولت ما غلبه کردند بر آنها و آنها را از بین بردند. حالا یک ریشههای کمی در بعض از اطراف آنجا، مثل جنگلها، مثل بعضی روستاها، هست. آن را نباید شما خیال کنید که نه، توطئه باقی است. خیر، آن وقت هم که بود چیزی نبود. ملتی که یک قدرت شیطانی به این بزرگی را شکست، ملتی که آن کودتایی که ما در تهران بودیم و بنا بر این بود که کودتا بکنند و همه سران قوم را بکشند و چه بکنند، به طوری که مرحوم تیمسار قرنی به من گفت، همین جا گفت: سه ساعت و نیم طول کشید جنگ مردم با طاغوت! ملتی که با دست خالی تانکها و توپها و مسلسلها را شکست داد این دیگر نباید بترسد از اینکه در کردستان یک فرض کنید حزبی یا یک جمعی یک کاری انجام میدهند. اینها برای این ملت دیگر مطرح نیست، البته اسباب زحمت میشوند؛ اسباب کشتار یک دسته بیگناه میشوند؛ لکن کاری از اینها نمیتواند انجام بگیرد که مورد خطری برای ما باشد. هیچ دیگر خطری در کار نیست. ایران بحمد اللَّه از خطر دور است، این تحولی که در ملت پیدا شده که زنها ریختند در خیابانها و پیشدستی کردند بر مردها و مردها را تشجیع کردند و این قدرت را در هم شکستند. یک ملتی که چنین زنهایی دارد و چنین جوانهایی دارد از چی بترسد؟ خوفی در کار نیست. اگر آن سابق و آن سستیها بود و آن سردیها بود، خوف بود و خطر؛ اما با وضعی که فعلًا ایران دارد که یک شخصی، شخصیتی، یک نفر مجاهد که از دستش میرود یک چنین انقلاب دامنهداری، یک چنین انفجاری در آن پیدا میشود، یک ملت زندهای است که دیگر ترس ندارد. از این هم که مثلًا آن فرد از دست ما رفته است، با اینکه بسیار ناگوار بود، لکن خوفی نیست در کار. خود ملت دیگر کارهایش را دارد انجام میدهد. دیگر نه من مطرح هستم، و نه هیچکس. خود ملت مطرح هست؛ و خود ملت پیش میبرد.
و من از خدای تبارک و تعالی میخواهم که این روحیه قوی شما و این قلب پر ایمان شما، که خدای تبارک و تعالی به شما اعطا کرده است، محفوظ بماند. و همه شما دست به هم بدهید اختلافات را کنار بگذارید، مناقشات کمتر بکنید، تا اینکه این نهضت تا آن قدم آخرش، که عجالتاً در مراحل اوّلی مجلس شورای ملی و رئیس جمهور و اینها درست بشوند. همه این آشفتگیها را مجلس شورا، که مجلس خودتان است [پایان میدهد] باید کوشش کنید که خودتان انتخاب کنید. افرادی که متعهد هستند، متدین هستند، ملی هستند، چپ و راستی نیستند، اینها را تعیین کنید. و ان شاء اللَّه. وقتی مجلس شورای ملی یک همچو مجلسی شد که از خودتان بود و افراد خودتان در آن بود و به اختیار خودتان بود، هیچ خوفی دیگر برای ما نیست ان شاء اللَّه
صحیفه امام، ج8، ص: 146-149
حکم [تشکیل ستاد انقلاب فرهنگی به اعضای منتخب ستاد]
زمان: 23 خرداد 1359/ 29 رجب 1400
مکان: تهران، جماران
موضوع: تشکیل ستاد انقلاب فرهنگی
مخاطب: اعضای منتخب ستاد انقلاب فرهنگی
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
مدتی است ضرورت انقلاب فرهنگی که امری اسلامی است و خواست ملت مسلمان میباشد، اعلام شده است و تا کنون اقدام مؤثر اساسی انجام نشده است و ملت اسلامی و خصوص دانشجویان با ایمان متعهد، نگران آن هستند و نیز نگران اخلال توطئه گران که هم اکنون گاه گاه آثارش نمایان میشود و ملت مسلمان و پایبند به اسلام خوف آن دارند که خدای نخواسته فرصت از دست برود و کار مثبتی انجام نگیرد، و فرهنگ همان باشد که در طول مدت سلطه رژیم فاسد کارفرمایان بیفرهنگ، این مرکز مهم اساسی را در خدمت استعمارگران قرار داده بودند، که از دستاوردهای دانشگاهها به خوبی ظاهر میشود که جز معدودی متعهد و مؤمن که علی رغم خواست دانشگاهها در خدمت کشور و اسلام بودند، دیگران جز ضرر و زیان چیزی برای کشور ما بار نیاوردند؛ و ادامه این فاجعه که مع الأسف خواست بعض گروههای وابسته به اجانب است، ضربهای مهلک به انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی وارد خواهد کرد، و تسامح در این امر حیاتی، خیانت عظیم بر اسلام و کشور اسلامی است. بر این اساس به حضرات آقایان محترم محمد جواد باهنر، مهدی ربانی املشی، حسن حبیبی، عبد الکریم سروش، شمس آل احمد، جلال الدین فارسی و علی شریعتمداری مسئولیت داده میشود تا ستادی تشکیل دهند و از افراد صاحبنظر متعهد، از بین اساتید مسلمان و کارکنان متعهد و دانشجویان متعهد با ایمان و دیگر قشرهای تحصیلکرده، متعهد و مؤمن به جمهوری اسلامی دعوت نمایند تا شورایی تشکیل دهند و برای برنامهریزیِ رشتههای مختلف و خطمشی فرهنگی آینده دانشگاهها، بر اساس فرهنگ اسلامی و انتخاب و آمادهسازی اساتید شایسته متعهد و آگاه و دیگر امور مربوط به انقلاب آموزشی اسلامی اقدام نمایند. بدیهی است بر اساس مطالب فوق دبیرستانها و دیگر مراکز آموزشی که در رژیم سابق با آموزش و پرورشی انحرافی و استعماری اداره میشد، تحت رسیدگی دقیق قرار گیرد تا فرزندان عزیزم از آسیب و انحراف مصون گردند. از خداوند متعال توفیق آقایان را در این امر مهم مسألت مینمایم و عظمت اسلام و کشورهای اسلامی را خواهانم. و السلام علیکم.
روح اللَّه الموسوی الخمینی
صحیفه امام، ج12، ص: 431-432
سخنرانی [در جمع مسئولان دانشگاهها (نقش دانشگاه در استقلال کشور)]
زمان: صبح 23 خرداد 1360/ 10 شعبان 1401
مکان: تهران، حسینیّه جماران
موضوع: اهمیت نقش دانشگاه در استقلال و یا وابستگی کشور
مناسبت: سالروز تأسیس ستاد انقلاب فرهنگی
حضار: اعضای ستاد انقلاب فرهنگی و شورای عالی جهاد دانشگاهی تهران و شهرستانها
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
من با اینکه در روز شنبه بنای صحبت نداشته ام، لکن برای اینکه آقایان دانشگاهی هستند و دنبال مسائل دانشگاهی و انقلاب فرهنگی صحبت کردند، من هم به سهم خودم چند کلمه ای عرض کنم. بالاتر چیزی که دشمنهای کشورهای مستضعف و کشورهای اسلامی از طرف مخالفین با بشریت انگشت رویش گذاشتند، دانشگاه است؛ برای اینکه آنها خوب میدانند که اگر دانشگاه در خدمت آنها باشد، یعنی همه کشور در خدمت آنهاست.دانشگاه است که اداره امور کشور را میکند و دانشگاه است که تربیت نسل آینده و حاضر را میکند. و چنانچه دانشگاه در اختیار چپاولگرهای شرق و غرب باشد، کشور در اختیار آنهاست. آن قدری که دانشگاه هدف بوده است؛ جاهای دیگر نبوده است.روحانیت هم پهلوی دانشگاه هست. و آنها دانشگاهیها را با آن تربیت شرقی یا غربی وارد در صحنه میخواستند بکنند. و روحانیون را، از باب اینکه آنها را تحت کنترل خودشان بیاورند، مأیوس بودند؛ میخواستند که از صحنه خارج کنند. آنها دانشگاه نمیخواستند و دانشگاههای علوم قدیمه هم نمیخواستند. آنها سعی کردند که این دو قشر را و این دو دانشگاه را، که تمام مقدرات کشور میتواند در دست آنها باشد، یکی را تربیت خارجی و شرقی و غربی بکنند و به صحنه بیاورند و یکی دیگر را، که تربیتش در دست آنها نبود و هزار سال هم نتوانستند در آن رخنه کنند، میخواستند که از صحنه خارج کنند. چه بکنند که از صحنه خارج کنند و اینها را هم در اختیار خودشان داشته باشند؟ یکی از کارهای مهم، بدبین کردن دانشگاهیها [نسبت] به روحانیت بود؛ بدبین کردن روحانیت به دانشگاه. در طول این مدتهای طولانی، سعی کردند در اینکه بین این دو قشر اختلاف ایجاد کنند، شکاف ایجاد کنند، بلکه اینها را با هم دشمن کنند. اگر در بین دانشگاه میرفتیم، اسم «آخوند» در آنجا مطابق با یک ماده مخدر بود! اگر در بین طلاب علوم دینیه هم میرفتیم، «دانشگاهی» مطابق با بیدینی بود! اینها را به جان هم میانداختند و از هم جدا میکردند تا اینکه آن استفادههایی که باید بکنند، بکنند.بیخود نیست که ظرف این پنجاه سالی که اینها روی کار بودند، نگذاشتند یک دانشگاهی که مربوط به خود کشور باشد، یک دانشگاهی که برای مصالح خود کشور تحصیل کند و برای مصالح خود کشور آدم و دانشمند بیرون بدهد، [ایجاد شود.]نمیگویم به طور کلی موفق شدند، لکن آنها در صدد بودند که بتدریج، به طور کلی موفق بشوند که هر چه از دانشگاه بیرون بیاید قبله او شرق یا غرب باشد. وقتی که دانشگاه به این صورت در آمد و روحانی هم از دانشگاه منعزل شد و ارتباطش قطع شد، آنها مقدرات همه کشور را در دست خود دارند.
همان طور که آنها انگشت روی دانشگاه میگذاشتند و با تمام قدرت دنبال این بودند که دانشگاه را به دست خودشان بیاورند و اشخاصی که جبهه و وجههشان رو به شرق و بیشتر رو به غرب است [در] دانشگاه آن طور به دست بیاورند و تربیت دانشگاهیها را آن طور بکنند و قشر روحانیت را هم کنار بگذارند، آنها را بیخاصیت کنند و اینها را خاصیت شرقی یا غربی بدهند، همان طور هم ماها و این انقلاب انگشت را روی همان نقطه حساس گذاشت. در رأس مسائل، «انقلاب فرهنگی» و دانشگاهی برنامه بود؛ یعنی، همان که آنها در ظرف پنجاه سال میخواستند عمل کنند. بعد از انقلاب هم آنهایی که به کشور خودشان علاقه داشتند و به اسلام علاقه داشتند، آنها هم انگشت را روی همان نقطه حساس گذاشتند و انقلاب فرهنگی و انقلاب دانشگاهی را خواستند. و شما دیدید که از همان روز اول، آنهایی که قبلهشان یا مسکو بود و یا امریکا، شروع به مخالفت کردند؛ این را یک عمل ارتجاعی حساب کردند. آن وقت تهمتها هم زدند که اینها میخواهند اصلًا علمی توی کار نباشد و تخصصی توی کار نباشد و لا بد اینها میخواهند تیمم و وضو را در دانشگاه یاد اینها بدهند! غافل از اینکه این تبلیغات اگر سابق عمل خودش را زیاد انجام داد، بعد از انقلاب و بیدار شدن قشرهای میلیونی ایران، این حرفها دیگر در آنها اثر ندارد. آنها میدانند که شما وقتی میگویید «مرتجع» مقصودتان این است که بگذارید ما دستمان باز باشد تا اینکه «مترقی» باشیم و مملکت خودمان را در آغوش غرب بکشیم که مترقی است! و یا در آغوش شرق و بلوک کمونیستی که آنها هم مترقی هستند! مقصود از «مرتجعین» مسلمانها و علاقهمندهای به اسلام و علاقهمندهای به کشور بود و مقصود از «مترقی» آنها بودند که میخواستند و میخواهند کشور را به طرف شرق و غرب بکشند و راهی جز کشاندن دانشگاه به طرف شرق یا طرف غرب نداشتند.
از آن روز اولی که صحبت «انقلاب فرهنگی» پیش آمد، مخالفتها شروع شد. اگر شما گروههایی [را] که مخالفت کردند با این مسائل و اشخاصی [را] که سینه زدند برای باز شدن دانشگاه قبل از اصلاح مشاهده کنید، میبینید که اینها همه پای بیرق غرب و شرق سینه میزنند. شما توجه داشتهاید و دارید که از همان اول انقلاب، قدم به قدم طوایفی و قلمهایی و زبانهایی بر ضد این انقلاب به کار افتادند؛ و هر قدمی که انقلاب خواست برای اصلاح بردارد، آنها مخالفت کردند. اگر صحبت دانشگاه آمد، همانهایی که دانشگاه را مرکز فساد قرار داده بودند و همانهایی که قبله آنها غرب یا شرق بود، با اصلاح دانشگاه مخالف بودند. آنها خوف این را داشتند که مبادا دانشگاه یک دانشگاه اسلامی بشود تا اینکه دست شرق و غرب تا ابد از دانشگاه کوتاه بشود؛ یعنی، از کشور کوتاه بشود. آنهایی که میخواهند و میخواستند که دست شرق یا غرب باز باشد و مصلحت شخصی خودشان را در این امر میدانستند، کوشش کردند که با قلم و زبان محکوم کنند اصلاح و انقلاب دانشگاه را. و شما اگر توجه کنید که چه گروههایی مخالفت با این امر کردند و باز هم میکنند و باز هم اصرار دارند به اینکه دانشگاه به همان ترتیبی که سابق بود باز بشود، میفهمید روش این اشخاص چه روشی است. ما از مسائلی که در کشور طرح میشود اشخاصی که آن مسائل را طرح میکنند میشناسیم. آنهایی که با انقلاب «فرهنگی» مخالف بودند با اسم اینکه دانشگاه را میخواهند اینها اصلش ببندند و اینها نمیخواهند که دانشگاه در کار باشد، مشغول به تبلیغات شدند.یک دسته از آنها همانها بودند که دانشگاه را سنگر قرار داده بودند و اتاق جنگ در دانشگاه- به طوری که گفته میشود- ایجاد کرده بودند! و یک دسته از آن غربزدههایی که به خیال خودشان، اسلامی شدن دانشگاه و اسلامی شدن جوانهای ما و اسلامی شدن دانشمندان ما با مقاصدشان مخالف بود اینها را طرد به «ارتجاع» کردند. «مرتجعین»، یعنی آنهایی که نمیخواهند طرف شرق بروند که مرکز تمدن است- به اصطلاح آنها- و نمیخواهند طرف غرب بروند! که آنها طرف شرق و غرب هر دو را بهتر میدانستند از اسلام. آنها میخواهند اسلام نباشد، هر چه میخواهد باشد. آنها میخواهند که تربیتهای اسلامی در دانشگاهها نباشد، دیگر هر چه باشد مانعی ندارد. آنها میخواهند که دانشگاه و فیضیه با هم مرتبط نباشد؛ برای اینکه این ارتباط موجب اسلامی شدن دانشگاه میشود و این ارتباط اسباب این میشود که آن بدبینیهایی که در طول مدت زیاد بین دانشگاه و طلاب علوم دینی حاصل شده بود از بین برود. وقتی این بدبینیها از بین رفت و دانشگاه در کنار فیضیه مشغول به فعالیت شدند، دست اینهایی که قبلهشان شرق یا قبلهشان غرب است، کوتاه میشود. و لهذا، با تمام قوا، کوشش میکنند و میکردند که این دو قشر را از هم جدا کنند و بدبین کنند. وقتی این دو قشر از هم جدا شد و بدبین شدند به هم، آنها کارهای خودشان را هر طوری که میخواهند، انجام بدهند. الآن هم دست بر نداشتهاند از این مطلبی که مقصود اصلی آنهاست. الآن هم آن قشری که میخواهد بدون اینکه یک ترتیب صحیحی در دانشگاه حاصل بشود، دانشگاه به هر طوری که هست باز بشود و هر طوری که میخواهد، باشد؛ همان مسائل سابق پیش بیاید؛ مردمی هستند که خودشان را در مقابل غرب یا در مقابل شرق باختهاند؛ ملت خودشان را میخواهند یا فدای بلوک شرقی بکنند یا فدای بلوک غربی.و باید دانشگاه آگاه باشد، توجه داشته باشد به این نقشهها. و جوانهای عزیز دانشگاهی ما توجه داشته باشند به این مسائل؛ که از دانشگاه است که میشود یک ملتی اصلاح بشود و از دانشگاه است که میتواند یک ملتی به تباهی کشیده بشود. این دانشگاه و تربیت دانشگاهی است که جوانهای ما را یا طرف غرب میکشد یا طرف شرق میکشد و آنها را از خودشان تهی میکند و وجهه آنها را متوجه به غرب و شرق [می] کند تا اینکه یا شرق غلبه کند و تمام جهات ایران را و شرق را و تمام بلاد مسلمین را از بین ببرد یا غرب غلبه کند و همه فرهنگ و چیزهای دیگری را از ما بگیرند و به جای آن، یک مغز شرقی یا یک مغز غربی بنشانند و ملت ما را به تباهی بکشند.لکن بحمد اللَّه، ملت ما بیدار شده است و ملت ما اجازه این اموری که به نفع شرق است یا به نفع غرب است نمیدهد. و ملت ما توجه پیدا کرده است به اینکه از دانشگاه است که میتواند یک کشوری کشور مستقل باشد؛ و از دانشگاه است که میتواند یک کشوری کشور وابسته باشد.
البته باید آقایان دانشجویان و علمای دانشمند دست به هم بدهند و هر چه زودتر دانشگاهها را به طریقه اسلامی، به طریقه ملی، دانشگاهی که مال خود ملت باشد، دانشگاهی که مال خود ملت اسلامی باشد، زودتر باز بشود و دست اشخاصی که میخواهند این دانشگاه را به طرف شرق بکشند یا به طرف غرب بکشند کوتاه کنند و مقدرات دانشگاه را معلمین و اساتید اسلامی به دست بگیرند و دانشگاه یک دانشگاه ملی برای ملت باشد، نه اینکه زحمت را ملت بکشد و خرج دانشگاهها را ملت به عهده بگیرد و یک دانشگاهی باشد که اشخاصی که از او بیرون میآیند یا قبلهشان شرق باشد یا قبلهشان غرب باشد. باید دانشگاه باز بشود، لکن با آن وضعی که تربیتهای اسلامی و ملی و انسانی باشد. این طور نباشد که ما فقط میخواهیم باز باشد. باز بود، پنجاه سال هم باز بود. چه اشخاصی را بیرون داد؟ همان اشخاصی را که ملت را به تباهی کشاندند و الآن هم دست از سر این ملت بر نمیدارند. ما میخواهیم که دانشگاهی باشد که ملت ما را مستقل و غیر وابسته به شرق و غرب درست بکند؛ نه ملت را به طرف شرق بکشد، نه ملت را به طرف غرب بکشد؛ یک ملتی مستقل، با فکر مستقل، با دانشگاه مستقل؛ که با استقلال دانشگاه کشور مستقل میشود؛ یک دانشگاهی که با فیضیه دست به دست هم بدهند و شرق و غرب را کنار بزنند و خودشان برای مصالح کشور خودشان و برای مصالح اسلام عزیز خودشان عمل بکنند و نونهالان عزیز ما را طوری بار بیاورند که نه قبله آنها مسکو باشد و نه قبله آنها لندن باشد و نه قبله آنها واشنگتن؛ قبله آنها کعبه باشد؛ توجه به خدای تبارک و تعالی باشد و اسلام را در آغوش بگیرند، که استقلال آنها، عزت آنها در سایه اسلام است.
و اسلام برای علم آن قدر اجر قائل است که شاید دیگر مسالک آن قدر قائل نباشند.اسلام دانشمندها را آن قدر ارج میگذارد که شاید سایر مسالک آن طور نباشد. در اسلام، دانش بزرگترین چیز است، لکن نه دانش آن طوری که ما را به تباهی بکشد، نه دانشمندان آن طوری که ملت ما را به آغوش غرب یا شرق ببرد. اسلام کوشش دارد که علم را در مغزهای مستقل، در مغزهایی که به طرف شرق و غرب نیستند، در مغزهایی که به اسلام فکر میکنند، بار بیاورد. و این استقلال است که میتواند کشور ما را مستقل کند.استقلال کشور ما منوط به استقلال همین دانشگاهها و فیضیههاست. دانشگاه و فیضیه دست به دست هم بدهند و استقلال کشور خودشان را حفظ کنند. و امید خودشان را از غیر دانشگاه اسلامی و غیر فیضیه اسلامی، امید خودشان را از دیگران ببرند. اعتنای به این نکنند که مثلًا [میگویند] دانشگاهی با آخوند چرا با هم پیوند میکنند. آنها از سایه آخوند هم میترسند! آنها برنامهشان این است که دانشگاه را از فیضیه جدا کنند.در سالهای طولانی، بنای آنها این بود که این دو قشر را، که سعادت یک ملت و عظمت یک ملت و استقلال یک ملت بسته به این دو قشر است- قشر روحانی و قشر دانشگاهی اینها مغز متفکر یک ملت هستند- کوشش کردند که این دو قشر را از هم جدا کنند، که با هم دشمن کنند. و ما دیدیم و شما دیدید که این دو قشر با هم دشمن بودند. تا این انقلاب اسلامی پیدا شد و اسلام دعوت خودش را شروع کرد. و دعوت اسلام پیوند همه قشرها و خصوصاً پیوند دانشگاه و فیضیه است. و تا این دو قشر با هم پیوند داشته باشند، استقلال کشور شما محفوظ میماند.
هم دانشگاه چشمهای خودش را باز کند، و هم فیضیه! بدانید شما که باز دستهایی در کار است که شماها را از هم جدا کنند! آنها، آنهایی که استعمارگرند، آنهایی که تابع استعمارگران هستند، آنهایی که قبلهشان یا لندن است یا واشنگتن یا مسکو، پیوند این دو قشر را به مصالح خودشان و مصالح اربابانشان مضر میدانند. از این جهت، در صددند که این دو قشر از هم جدا باشد. همان طور که دیدید که در طول پنجاه سال سلطنت منحوس پهلوی، که سر سپردگی خودش را به دولتهای خارج اثبات کرد، بین این دو قشر جدایی افکندند و اینها را با هم دشمن کردند و دیگران و مخالفین این ملت از این آب گلآلود ماهی گرفتند. ثروتهای شما را در طول این پنجاه سال و خصوصاً این چندین سال سلطنت محمد رضا، به باد فنا دادند. و این نتیجه دشمنی دانشگاه و فیضیه [بود.] دشمنی دانشگاه و فیضیه بیمه کرد و میکند- اگر [خدای ناخواسته] اعاده بشود، بیمه میکند- مصلحتهای ابرقدرتها را.عزیزان دانشگاهی من و عزیزان فیضیه من، آگاه باشید که دشمنها در صددند بین شماها تفرقه بیندازند! و توجه داشته باشید که اگر دانشگاه و فیضیه اصلاح بشود، کشور شما استقلال خودش را بیمه میکند! آن قلمها و زبانهایی که کوشش میکنند که این دو قشر را از هم جدا کنند، آنها هستند که یا قبله آنها مسکو و یا قبله آنها واشنگتن است. و شما هوشیار باشید که این مصلحت بزرگ را، که وحدت دانشگاه و فیضیه است، از دست ندهید! و امیدوارم که موفق باشید که خودتان، کشور خودتان را مستقلًا اداره بکنید؛ دست شما از طرف شرق و غرب به سوی خودتان برگردد؛ و شرّ شرق و غرب از کشور ما به سوی خودشان برگردد. خداوند تبارک و تعالی یار و پشتیبان فیضیه و دانشگاه باشد و یار پشتیبان همه ملت.
و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته
صحیفه امام، ج14، ص: 426-433
.
انتهای پیام /*