گفتاری از حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی؛ رمز و راز عبادت

پیشگفتار:

ماه رمضان همواره فرصتی است تا خود را در زلال رحمت الهی غوطه ور سازیم و چنانکه فرمود «قَد أقبَلَ إلَیکُم شَهرُ اللّه»^[1]، ما نیز به استقبال این رحمت واسعه بشتابیم. ضیافتی است و همه مهمان هستیم، همت کنیم که چاره سازی این عزم و اراده نه تنها امروزمان را که فردایمان را نیز مشکل گشایی می کند.

نگارنده این سطور چند سالی بود که این ماه را بهانه می کرد تا نام خود را از دریچه لطف مردمان به اولیاء الهی، در دفترچه کرامت خدای سبحان بنشاند تا بلکه توشه ای از خرمن بخشش او بستاند و آبی به جان تشنه خویش برساند. و چنین شد که طمع در صفای رمضان بردم و چشم انتظار برکت آن شدم و خود را به زیور کلام خوبان آراستم تا مگر خدای سبحان نظر به آرایه ها کند و از سرشت ناپاک در گذرد و چنین است که این رمضان نیز عزم آن دارم که در کنار خوبان بنشینم و به حکم «اُحِبُّ الصّالِحینَ وَ لَسْتُ مِنْهُم» چند جمله ای به خانه پاکان هدیه کنم.

پس امسال نیز مهمان محبت خوانندگان محترم هستم، با توشه ای از سخنان حضرت ثامن الحجج که «زیر نشین عَلَمش» هستیم و خوشه چین بزرگواری اش بودیم، باشدکه خدای عزوجل به دیده لطف در کاتب و مکتوب بنگرد.

 کوتاه سخن آنکه بهانه امسال، و محور سخن کلام حضرت شمس الشموس و انیس النفوس، غریب طوس، علی بن موسی الرضا ^(ع) است.