یادم می آید هنگام رفتن به حرم ،در اواسط راه و در کوچه به امام برخورد کردیم و چون دوست داشتیم که همراه ایشان باشیم ،پشت سر ایشان به طرف حرم مطهّر حرکت کردیم امام وقتی متوجّه حضور ما شدند ،ایستاده و فرمودند:((آقایان فرمایشی دارند؟))گفتیم:((نه!عرضی نداریم ،فقط دوست داریم که همراه شما باشیم و از این کار لذّت می بریم))فرمودند:((شکرالله سعیکم.من از این کار شما تشکّر می کنم شما آقا هستید ،طلبه هستید.محترم هستید ،من دوست ندارم که شخصیّت شما با دنبال من حرکت کردن کوچک شود.شما به راه خودتان بروید و من هم به راه خودم می روم)).*
--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:حجة الاسلام والمسلمین عبائی خراسانی-گلهای باغ خاطره.
.
انتهای پیام /*