امام در عین حالی که برای همه حوزه و شاگردان خود مثل یک پدر بودند ولی در برخورد با افراد مثل یک رفیق همسن برخورد می کردند و هیچ عکس العمل منفی نسبت به حرف خوب نداشتند .حرف همه را گوش می کردند و اگر خوب بود عمل می کردند و اگر خوب نبود اعتنایی نمی کردند .در شیوه درسی هم هیچ گاه دیده نمی شد که امام از دانسته های خود غرور علمی پیدا کرده باشند .دائماً می فرمودند :((احتمال دارد این طور باشد ،احتمال دارد آن طور باشد.))*
--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:حجة الاسلام و المسلمین محمد ساجدی اصفهانی _سرگذشتهای ویژه از زندگی امام خمینی ؛جلد 6،صفحه 90
.
انتهای پیام /*