اخگر غم

آنکــــــــــه ما را جفت با غم کرد، بنشانیــــد فرد
دیــــــــــدی آخـــر پرسشی از حال زار ما نکرد؟

بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهی گــــواهی آشکار
اشک ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد

آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم
بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم می‏زنم با آه سرد

گـــــر نه خود، رخسار زیبــــــای تو دید اندر چمن
گــــــــــرد باد اندر رُخ گل می فشانَد از چه گرد؟

می نیــــــــــــــــارم ز آستانت روی خود برداشتن
گــــر دو صد بارم ز کوی خویشتن، سازی تو طرد

بشنوم گر، با مـــــن بیدل تــــــــــــو را باشد ستیز
جـــــــــــان به کف بگرفته بشتابم به میدان نبرد

"هندی" این بسرود هرچند اوستادی گفته است:
"مرد این میدان نیم من، گر تو خواهی بود مرد"