باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا

باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا		جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست‏		نازم آن مُطربِ مجلس که بود قبله‏ نما
صوفی و عارف از این بادیه دور افتادند		جام می‏گیر ز مُطرب، که روی سوی صفا
همه در عید به صحرا و گُلستان بروند		منِ سرمست ز میخانه کُنم رو به خُدا
عید نوروز مُبارک به غنی و دَرویش‏		یار دلدار! ز بُتخانه دری را بگشا
گر مرا رَه به در پیر خرابات دهی‏		به سر و جان به ‏سویش راه‏ نوردم، نه به پا
سالها در صفِ ارباب عمائم بودم‏		تا به دلدار رسیدم، نکُنم باز خطا

دیوان امام، ص: 40

انتهای پیام /*