بادۀ هوشیاری

‏‏برگیر جام و جامۀ زُهد و ریا درآر‏

‏‏محراب را به شیخ ریاکار واگُذار‏

‏‏با پیر میکده خبر حال ما بگو‏ 

 ‏با ساغری بُرون کُند از جان ما خمار‏

‏‏کشکول فقر شد سبب افتخار ما‏  

‏ای یار دلفریب! بیفزای افتخار‏

‏‏ما ریزه خوار صُحبت رند قلندریم‏ 

 ‏با غمزه ای نواز دل پیر جیره خوار‏

‏‏از زَهر جان گُداز رقیبم سُخن مگوی‏ 

 ‏دانی چه ها کشیدم ازین  مار خالدار‏

‏‏بوس و کنار یار بجانم حیات داد‏  

‏در هجر او نه بوس نصیب است و نی کنار‏

‏‏هشدار ده به پیر خرابات از غمم‏

‏‏ساقی ز جام باده مرا کرد هوشیار