مَحرمِ راز

‏‏در غم هجر رُخ ماه تو دَر سوز و گُدازیم‏

‏‏تا به کی زین غم  جانکاه بسوزیم و بسازیم‏

‏‏شب هجران تو آخر نشود رُخ ننمایی‏  

‏دَر همه دَهر تو در نازی و ما گِرد نیازیم‏

‏‏آید آن روز که در باز کُنی پرده گشایی‏ 

‏تا بخاک قَدمت جان و سَر خویش ببازیم‏

‏‏به اشارت اگرم وَعده دیدار دهد یار‏ 

 ‏تا پس از مرگ به وَجد آمده دَر ساز و نوازیم‏

‏‏گَر به اندیشه بیاید که پناهی است بکویت‏ 

 ‏نه سوی بُتکده رو کرده نه راهیِ حجازیم‏

‏‏ساقی از آن خُمِ پنهان که ز بیگانه نهان است‏

‏‏باده دَر سٰاغر ما ریز که ما مَحرم رازیم