شهادت امام علی (ع)

کد : 3049 | تاریخ : 03 اردیبهشت 1401

شهادت امام علی(ع)در کلام امام خمینی (س)

‏ ‏‏    

    ‏‏«خوارج» که پینه بسته بود پیشانی شان از شدت طول سجده لکن حق را کشتند.(‏ صحیفه امام ، ج 7، ص456‏)

‏‏‏‏ ‏‏‏     حضرت امیر وقتی که مواجه می شود با لشکر معاویه که از کفار هم بدتر بودند، با‏‎ ‎‏خوارج که آنها هم به همان طور بودند، با کمال شدت ‏‏[‏‏برخورد می کرد‏‏]‏‏. بعد از اینکه‏‎ ‎‏می دید هدایت نمی شوند، سفارش می کرد که شماها ابتدا به جنگ نکنید؛ به لشکر‏‎ ‎‏خودش فرمود شماها ابتدا به جنگ نکنید، ولو حق با شماست؛ بگذارید آنها ابتدا کنند؛‏‎ ‎‏وقتی آنها ابتدا می کردند، گاهی هم یکی دو تا کشته می شدند، آن وقت اجازه می داد و با‏‎ ‎‏کمال قدرت تا آخر می کوبید. خوارج را همچو سرکوب کرد که از آنها چند نفری‏‎ ‎‏توانستند فرار کنند؛ و خوارج هم همانها بودند که بعد هم توطئه کردند و حضرت امیر را‏‎ ‎‏به شهادت رساندند.( صحیفه امام ، ج 9، ص385-386‏)

‏‏‏‏‏     این مقدسهایی که پینه بسته بود پیشانیشان، لکن خدا را نمی شناختند، همینها بودند‏‎ ‎‏که کشتند امیرالمؤمنین را!( صحیفه امام ، ج 9، ص466)

‏‏‏‏     آنهایی هم که حضرت امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ را در محراب عبادت کشتند،‏‎ ‎‏مدّعی اسلام بودند. آنهایی هم که لشکرکشی کردند و هجوم آوردند به لشکر اسلام در‏‎ ‎‏صدر اسلام و هجوم آوردند به لشکر علی بن ابی طالب آنها هم ادعای اسلام داشتند، با‏ ‎‎‏اسم اسلام با اسلام جنگیدند.( صحیفه امام ، ج 14، ص138)‏

‏‏‏‏     ‏‏علی بن ابی طالب ـ سلام الله علیه ـ با دست یکی از همین منافقین، با دست یکی از همین‏‎ ‎‏اشخاصی که به صورت اسلام، ‏‏[‏‏اما‏‏]‏‏ از اسلام جدا بودند، فرق مبارکش شکافت.‏‏( صحیفه امام ، ج 15، ص135)‏

‏‏     امیرالمؤمنین ـ سلام الله علیه ـ در صدر اسلام ، مظلومتر از هر حاکمی در هر وقت‏‎ ‎‏بود. آن قدر اذیتش می کردند! همان مقدسها ایستادند مقابلش، گفتند: باید ‏‏[‏‏قبول کنی‏‏]‏‎ ‎‏قرآن را بالای نیزه کردند ‏‏[‏‏گفتند‏‏]‏‏: چنانچه قبول نکنی، چه خواهیم کرد. مجبورش کردند‏‎ ‎‏به اینکه قبول کند. بعد هم تکفیرش کردند. گفتند توبه کن، تو کافر شده ای.( صحیفه امام ، ج 16، ص138)‏

‏‏‏ ‏‏‏     ‏‏والاترین شهید محراب که به دست خیانتکار اشقی الاشقیا به ملأ اعلا شتافت.‏‏( صحیفه امام ، ج 17، ص491)‏

‏‏ ‏‏     ‏‏آنقدر که اسلام از این مقدسین روحانی نما ضربه خورده است،از هیچ قشر دیگر نخورده‏‎ ‎‏است ونمونۀ بارز آن مظلومیت و غربت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ که در تاریخ روشن است.( صحیفه امام ، ج 21، ص280)

‏‎

انتهای پیام /*