بــــــــــاد صبا، گذر کنی ار در سرای دوست
بر گو که: دوست سر ننهد جز به پای دوست
مــــــن ســــــر نمی نهم، مگر اندر قدوم یار
مـــن جان نمی دهم، مگر اندر هوای دوست
کـــــــــردی دل مــــــــرا ز فراق رُخت، کباب
انصافْ خـــود بده که بُوَد این سزای دوست؟
مجنــــون اسیر عشق شد؛ امّا چو من نشد
ای کـاش کس چو من نشود مبتلای دوست
.
انتهای پیام /*