ما آیت اللّه حکیم را از دست دادیم

  بعد از فوت آیت اللّه حکیم ،به عنوان عرض تسلیت خدمت آقا سید یوسف حکیم ،فرزند ایشان ،به نجف مشرف شدم.شبی که می خواستم فردایش برگردم ،شب عید غدیر بود .خدمت امام برای خداحافظی رفتم.وقتی وارد اتاق امام شدم دیدم دراین اتاق که سرتاسرش ازچراغهای سفید ،کوچک بود ،یک چراغ تقریباً شصت ولتی بالای میز امام آویزان است که ایشان برای مطالعه به همین یک چراغ اکتفا کرده بودند .سلام کردم دستشان را بوسیدم و گفتم :آقا امشب چه شبی است ؟ فرمودند :((شب عید غدیر است )).گفتم:امشب یک همچو شب بزرگی است .مردم همه از شما متوقع هستند که در بیرونی تشریف داشته باشید و آنها دستبوسی بکنند و لااقل یک شب اظهار فرح و سروری بشود و شما اینجا نشسته اید در حالی که جماعتی در بیرونی منتظر قدم مبارک شما هستند.امام با ناراحتی فرمودند :((فلانی شما هم چنین می گویید؟))گفتم:آقا مگر امشب شب عید غدیر نیست؟شما حتی چراغی هم در حجره تان روشن نکرده اید.امام فرمودند :((می دانی ما کی را از دست داده ایم ؟ ما حکیم را از دست داده ایم .اقلاً تا یک سال نباید احترام این شخصیت را حفظ کرد ؟ما فرح و سرور داریم ؟بعد از رفتن آقای حکیم ما دیگر باید خوشحالی داشته باشیم ؟))من شرمنده شدم و گفتم:آقا ببخشید .من خودم هم برای تسلیت آمده بودم اینجا.نمی دانستم شما تا این حد دقت دارید.))امام فرمودند :((بر همه واجب است که این بزرگوار را احترام کنند)).* 


--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:حجة السلام و المسلمین سید عباس مهری -سرگذشتهای ویژه از زندگی امام خمینی ؛جلد 6،صفحه 159.