هیبت و عظمت امام به حدی بود که اشخاص عادی کمترجرأت می کردند با ایشان زیاد صحبت کنند یا بر خلاف تأدیب چیزی بگویند ،ولی در جلسه درس ،وقتی یکی از طلاب اشکالی داشت و می خواست از ایشان بپرسد ،چنان با آغوش باز و قیافه بشاش و با لبخندی ،سؤال کننده را تشویق می کردند و او را می پذیرفتند و سؤال او را گوش داده و به او جواب می دادند که شاگرد نه تنها به جواب سؤال خود می رسید ،بلکه با کمال خوشحالی از خدمت امام مرخص می شد.*
--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:آیت اللّه حسن قدیری -روزنامه جمهوری اسلامی ؛خرداد 70
.
انتهای پیام /*