اسم مرا در منبر نیاور

وقتی آیت الله بروجردی فوت کردند،امام بسیار ناراحت شدند اما نه تنها در تشییع جنازه مرحوم بروجردی شرکت نکردند،بلکه مجلس ترحیمی هم برای ایشان برگزار نکردند.عده ای از آقایان و شاگردان از ایشان علت این کار را پرسیدند و در ضمن به امام اصرار می کردند که حتما مجلس ختمی را ترتیب دهد.اما ایشان تنها یک جمله فرمودند:(من فکر می کنم که شاید آمدن من به تشییع جنازه و مجلس فاتحه  باعث تشتت در صف طلبه ها شود.ممکن است عده ای هم به دنبال من بیایند،و من همین اندازه پراکندگی را هم نمی خواهم.نمی خواهم تشتتی باشد.باید آقایان همه در یک صف واحد باشند.)یکی از فضلا به امام گفت:شاید از نیامدن شما به تشییع جنازه و برگزار نکردن مجلس ختمی برای ایشان،اینطور استنباط  شود که شما با آقای بروجردی مخالفید.امام فرمودند:(به جدم قسم هنوز کسی را سراغ ندارم که مانند من،آیت الله بروجردی را دوست داشته باشد.ولی به خاط اینکه مبادا سر سوزنی اختلاف،انتزاع شود،من شرکت نمی کنم.)بالاخره بعضی از آقایان گفتند:در ضمن،این امکان هم وجود دارد که مردم فکر کنند که شما موافق برگزاری مجالس ترحیم و عزاداری  برای آیت الله بروجردی نیستید،و همین امر هم ممکن است باعث تشتت و اختلاف بشود.امام فرمودند:(حال که ممکن است این معنا انتزاع شود و بگویند این جور،مانعی ندارد.)به این ترتیب،آقایان طلبه ها و فضلا دور هم جمع شدند و به مناسبت رحلت مرحوم آیت الله بروجردی از طرف امام مجلس برگزار کردند.آقای فلسفی هم برای موعظه به منبر رفت.قبل از اینکه آقای فلسفی به منبر برود،امام به ایشان فرمودند:(اسم مرا در منبر نیاور.)اما آقای فلسفی گفت:شما وظیفه ای دارید،من هم وظیفه ای دارم.و به این ترتیب،بر روی منبر از ایشان تجلیل بسیار کرد.* 


--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:حجت الاسلام و المسلمین علی اکبر مسعودی خمینی-پا به پای آفتاب؛جلد4،شماره145