صورتشان پر از اشک بود

امام حتی در بیمارستان نیز عبادات خاص خود را ترک نگفتند و بلکه با شور و حال بیشتری به عبادت می پرداختند.یکی از نزدیکان حضرت امام نقل می کرد:زمانی به اذان صبح باقی مانده بود که وارد اتاق امام در بیمارستان شدم.ایشان را در حالت عجیبی یافتم.امام آنقدر گریه کرده بودند که تمامی چهره منوره شان خیس شده بود و هنوز اشک های مبارک همچون باران جاری بود و چنان با خدای خود راز و نیاز می کردند که من تحت تاثیر قرار گرفتم.وقتی متوجه من شدند با حوله ای که بر شانه داشتند صورت مبارک را خشک کردند.* 


--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:حجت الاسلام و المسلمین آشتیانی-پاسدار اسلام شماره 93