روزی یک خانم ایتالیایی که شغل او معلّمی و دینش مسیحیت بود ،نامه ای آکنده از ابراز محبت و علاقه نسبت به امام و راه او همراه با یک گردنبند طلا برای ایشان فرستاده بود.وی متذکر شده بود که این گردنبند را که یادگار آغاز ازدواجم است و به همین جهت آن را بسیار دوست دارم ، به نشانه علاقه و اشتیاقم نسبت به شما و راهتان تقدیم می کنم.مدتی آن را نگهداشتیم و بالاخره با تردید از اینکه امام آن را می پذیرند یا نه ،همراه با ترجمه نامه خدمت ایشان بردیم.نامه به عرضشان که رسید ؛گردنبند را نیز گرفتند و روی میزی که در کنارشان قرار داشت ،گذاشتند.دو سه روز بعد ،اتفاقاً دختر بچه دو یا سه ساله ای را آوردند که پدرش در جبهه مفقود الاثر شده بود .امام وقتی متوجه شدند فرمودند:((الآن بیاوریدش داخل)) سپس او را روی زانوی خود نشاندند و صورت مبارکشان را به صورت بچه چسبانیده و دست بر سر او گذاشتند.حالتی که نسبت به فرزندان خودشان هم از ایشان دیده نشده بود.مدتی به همین حالت آهسته با آن دختر بچه سخن گفتند با آنکه فاصله ما با ایشان کمتر از یک و نیم متر بود شنیدن حرفهای ایشان برای ما دشوار بود.بچه که افسرده بود بالاخره در آغوش امام خندید.آنگاه امام همان گردنبندی را که زن ایتالیایی فرستاده بود برداشتند و با دست مبارکشان برگردن دختر بچه انداختند.دختر بچه در حالی که از خوشحالی در پوست خود نمی گنجید از خدمت امام بیرون رفت.*
--------------------------------------------------------------------------------
*به نقل از:حجة السلام و المسلمین رحیمیان.
.
انتهای پیام /*