امام نگاهشان آنقدر پر محبت و آن قدر تسلی دهنده بود که خدا شاهد است-گاهی اوقات ،خوب ،گرفتاری طبیعی است که برای هر کسی در زندگی هست؛گرفتاری و ناراحتی فشارهای عصبی-هر وقت گرفتاری زیاد پیدا می کردیم بی اختیار پا می شدیم و می آمدیم نزد ایشان.به محض اینکه ایشان جواب سلام ما را می گفتند و نگاهمان می کردند ،واقعاً می توانم بگویم تمامش یادمان می رفت.یک ذره اغراق نمی کنم ؛واقعاً یادمان می رفت ،تا وقتی پیش ایشان بودیم.وقتی جدا می شدیم دو مرتبه تمام ناراحتیها هجوم می آوردند.
به نقل از:فرشته اعرابی(نوه امام)-سروش-شماره 476
.
انتهای پیام /*